Σάββατο 1 Δεκεμβρίου 2012

Οι κυβερνήσεις πέφτουνε, μα η αγάπη (και τα μέτρα) μένει..



Κάτω η κυβέρνηση”, “Κάτω η κυβέρνηση και τα κόμματα της πλουτοκρατίας”, “Να πέσει η κυβέρνηση από τα κάτω και από τα αριστερά”, “Κάτω η κυβέρνηση και κάθε κυβέρνηση με την ίδια πολιτική” και ο κατάλογος θα μπορούσε να συνεχιστεί με τις διάφορες παραλλαγές του ίδιου συνθήματος, με τις διάφορες παραλλαγές της ίδιας πολιτικής αντίληψης. Το ακούμε τα τελευταία χρόνια πάρα πολύ συχνά ενώ τις περισσότερες φορές επισκιάζει όλα τα υπόλοιπα συνθήματα για την αναγκαιότητα αντίστασης στην επίθεση και την ανατροπή των μέτρων και της πολιτικής που εξαθλιώνει το λαό. Θεωρείται από το μεγαλύτερο μέρος της αριστεράς το πιο “προωθημένο” αίτημα, αυτό που περικλείει στο εσωτερικό του όλα τα άλλα, αυτό που είναι η αναγκαία συνθήκη για οποιαδήποτε διεκδίκηση του λαού και το προαπαιτούμενο ακόμα και για την πιο μικρή νίκη.


Όταν η πραγματικότητα φωνάζει, κάποιοι έχουν “μαρμελάδα στα αυτιά”
Ίσως και να την αλείφουν στο ψωμί της αστικής τάξης αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας. Σήμερα ένα μεγάλο μέρος των δυνάμεων της αριστεράς πρέπει να είναι ιδιαίτερα χαρούμενο αφού το αγαπημένο του σύνθημα έχει γίνει πραγματικότητα και αρκετές φορές μάλιστα. Η κυβέρνηση Καραμανλή έπεσε, η κυβέρνηση Παπανδρέου έπεσε, η κυβέρνηση Παπαδήμου έπεσε και συνεχίζουμε ακάθεκτοι να “σαρώνουμε” τον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό. Και τα μέτρα; Τα μέτρα συνεχίζουν να περνάνε με ακόμα πιο βάρβαρους όρους όμως αυτό είναι μόνο μια μικρή λεπτομέρεια στα κεφάλια πολλών. Θα πρέπει λοιπόν να μας πουν οι θιασώτες του παραπάνω συνθήματος που είναι τα απτά αποτελέσματα εφόσον το αίτημά σας πραγματοποιήθηκε, γιατί μετά από τρεις αλλαγές κυβερνήσεων ο λαός συνεχίζει να οδηγείται στην φτώχεια και εσείς συνεχίζεται να τίθεται ξανά και ξανά ένα αίτημα που όχι μόνο άχρηστο είναι, αλλά και ζημιά κάνει στο κίνημα;
Ζημιά η οποία εκφράζεται με την δημιουργία εκλογικών αυταπατών την στιγμή που το κίνημα έχει ανάγκη από οργανωμένο και παρατεταμένο αγώνα. Δεν έχει περάσει εξάλλου και πολύς καιρός από τις προηγούμενες εκλογές και την παύση κινήματος που αυτές έφεραν (με την βοήθεια της αριστεράς εντός ή εκτός εισαγωγικών φυσικά), κάτι που φαίνεται μέχρι σήμερα.

Πολιτική αστάθεια στα λόγια-πολιτική σταθερότητα στην πράξη
Ένα από τα επιχειρήματα υπεράσπισης του γνωστού συνθήματος είναι ότι θα προκαλέσει πολιτική αστάθεια στο σύστημα δίνοντας την δυνατότητα στο κίνημα να την εκμεταλλευτεί. Εδώ όμως έρχεται ξανά η πραγματικότητα να βάλει τα πράγματα στην θέση της. Γιατί όταν μετά τις πρώτες εκλογές του καλοκαιριού η αστική τάξη δεν κατάφερε να βγάλει κυβέρνηση που να είναι ικανή να συνεχίσει την επίθεση, οι ίδιες δυνάμεις που φωνάζουν για “κάτω η κυβέρνηση” στο όνομα της πολιτικής αστάθειας ήταν οι πρώτες που φώναξαν “ξανά εκλογές”. Αντί λοιπόν να μπουν μπροστά οι κινητοποιήσεις που θα βάλουν πραγματικό πρόβλημα στο σύστημα. Την στιγμή που δεν έχει σχηματισμένη και κυβέρνηση της αρεσκείας του, η αριστερά του έλυσε το πρόβλημα λέγοντας του “δεν πειράζει, με το πάσο σου. Μπορεί να μην έβγαλες κυβέρνηση αλλά εμείς δεν θα σε ενοχλήσουμε, μπορείς ελεύθερα να θέσεις τα εκβιαστικά διλήμματα που θες να θέσεις στο λαό και να εκβιάσεις την ψήφο του.” όπως και έγινε εξάλλου.

Ζητήματα συγκρότησης και συσχετισμών.
Ένα δεύτερο στοιχείο όσον αφορά το ζήτημα της πολιτικής αστάθειας είναι το κατά πόσο είναι προετοιμασμένος να την εκμεταλλευτεί αυτός που υποτίθεται πως πρέπει να το κάνει, στην προκειμένη το κίνημα. Γιατί ένα κίνημα που έχει βγει από μία βαθιά ήττα, που είναι ασυγκρότητο και στο πολιτικό και στο οργανωτικό, που δεν έχει καταφέρει να μπλοκάρει πολλές φορές ακόμα και πτυχές της επίθεσης, το πιο πιθανό είναι να μην μπορέσει να εκμεταλλευτεί τέτοιες καταστάσεις. Το καθήκον της αριστεράς λοιπόν είναι να προετοιμάσει και να οργανώσει το λαό για τις συγκρούσεις που έρχονται και όχι να μιλάει γενικά για εξουσίες την στιγμή που δεν έχουν λυθεί βασικά ζητήματα. Οι συσχετισμοί είναι αρνητικοί και αυτό καλό θα είναι να το ξέρουμε αν θέλουμε να τους αλλάξουμε. Ο μόνος τρόπος όμως να τους αλλάξεις είναι στο πεδίο των αγώνων και της ταξικής πάλης. Επειδή λοιπόν μεγάλη κουβέντα γίνεται για τις εκλογές και μεγάλη σύγχυση υπάρχει θα πρέπει να είμαστε καθαροί. Οι εκλογές αποτυπώνουν και με στρεβλό τρόπο μάλιστα, τους συσχετισμούς που έχουν διαμορφωθεί στην κοινωνία, σε καμία περίπτωση δεν τους αλλάζουν.

Ιστορική εξέλιξη
Το “κάτω η κυβέρνηση” έχει μια ολόκληρη ιστορική εξέλιξη. Ξεκίνησε σκέτο ενώ μετά προστέθηκε και η γαρνιτούρα, για “τα κόμματα της πλουτοκρατίας”, “τα κάτω και τα αριστερά” και “όλες τις κυβερνήσεις με την ίδια πολιτική”. Αυτό έγινε γιατί όταν ήταν σκέτο, ήταν πολύ πιο ξεκάθαρος ο ενσωματώσιμος χαρακτήρας και η ρεφορμιστική του λογική. Αντί λοιπόν αυτοί που το υιοθετούσαν να υπερασπιστούν το σύνθημα τους και την πολιτική άποψη που είχε ως απόρροια αυτό το σύνθημα, απλά το άλλαξαν βάζοντάς του “φρου-φρού και αρώματα” για να μπορούν να δικαιολογούνται όταν τους γίνεται κριτική.

Για τον ΣΥΡΙΖΑ
Όσον αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ τα πράγματα είναι αρκετά ξεκάθαρα. Χρησιμοποιεί μόνο το “κάτω η κυβέρνηση” ενώ όταν μπλέκεται σε κοινά πλαίσια με ΑΝΤΑΡΣΥους (π.χ. ΑΡ.ΕΝ. στις σχολές με τα ΕΑΑΚ) δεν έχει πρόβλημα να μπουν και τα υπόλοιπα συνοδευτικά από πίσω αφού αυτό που θέλει να πει το λέει και η πολιτική άποψη παραμένει η ίδια. Οι ΕΑΑΚίτες θεωρούν πως αναγκάζουν τους ΣΥΡΙΖέους σε υποχώρηση και υιοθέτηση της δικιάς τους “ριζοσπαστικής” άποψης, όμως η αλήθεια είναι πως καμία υποχώρηση δεν κάνουν αφού η λογική παραμένει η ίδια και έτσι και αλλιώς στο εκλογικό, σήμερα ανάμεσα στις δυνάμεις της αριστεράς ο ΣΥΡΙΖΑ είναι που παίζει μπάλα. Επίσης λέει ξεκάθαρα πως μετά το κάτω η κυβέρνηση έρχονται οι εκλογές και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με λίγο ή λίγο περισσότερο ΠΑΣΟΚ. Από την άλλη είναι αξιοσημείωτες και οι κωλοτούμπες του συγκεκριμένου χώρου που ξεκινώντας από το κατάργηση του μνημονίου πέρασε πολύ εύκολα στην επαναδιαπραγμάτευση, αυτό που έλεγε δηλαδή και η ΝΔ. Ενώ από τις εκλογές και μετά έχει διανύσει μία πορεία συνεχιζόμενης δεξιάς μετατόπισης.

Για το ΚΚΕ
Θα μπορούσαμε να γράψουμε μόνο την λέξη οπορτουνισμός αλλά ας το εξηγήσουμε λίγο. Το ΚΚΕ από την μία εμφανίζεται να κριτικάρει το κάτω η κυβέρνηση γιατί σπρώχνει το κίνημα στην αγκαλιά του ΣΥΡΙΖΑ ενώ από την άλλη δεν έχει και κανένα πρόβλημα εν μία νυκτί να αλλάξει την γραμμή του και να βροντοφωνάξει κάτω η κυβέρνηση όπως εδώ http://www2.rizospastis.gr/story.do?id=6494631&publDate= . Αυτό δεν είναι και αξιοπερίεργο καθώς το ΚΚΕ χρόνια τώρα υποστηρίζει την κοινοβουλευτική λογική. Από το “αλλαγή δεν γίνεται χωρίς το ΚΚΕ” του 1980 και την περίοδο της “αλλαγής” του ΠΑΣΟΚ μέχρι τα σήμερα με τις εκλογές που ζητάει κάθε φορά για “να διορθώσει ο λαός την ψήφο του” και τον νόμο στη βουλή για την κατάργηση του μνημονίου, λες πως το ζήτημα της πάλης ενάντια στα μνημόνια θα κριθεί στο αστικό κοινοβούλιο που τα ψηφίζει και όχι στους δρόμους. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η στάση του ΚΚΕ μοιάζει με την πρακτική της σουπιάς και το μελάνι που εκτοξεύει για να θολώσει τα νερά, έτσι και αυτό υιοθετεί έναν υπερεπαναστατικό λόγο για να κρύψει από πίσω την οπορτουνίστικη και ρεφορμιστική πρακτική του.

Για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει την άποψη ότι πρέπει να ρίχνουμε κυβερνήσεις επ' αόριστον ή μέχρι να δημιουργηθεί μια “αντιφατική” κυβέρνηση όπως την λέει. Δηλαδή μέχρι να έρθει ο καιρός της επανάστασης το κίνημα θα κοιμάται και θα ξυπνάει με την έννοια στο κεφάλι του πως θα ρίξει την κυβέρνηση που είναι κάθε φορά πάνω. Ο ορισμός της αδιέξοδης λογικής αφού όλα τα άλλα αιτήματα μετατρέπονται σε αιτήματα δευτερεύουσας σημασία, τι και αν ο λαός δεν έχει να φάει και διαλύονται ακόμα και τα τελευταία δικαιώματα, το ζήτημα για την αριστερά είναι το κάθε φορά πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης και του ιμπεριαλισμού. Λες πως δεν θα βρει άλλο πολιτικό προσωπικό η αστική τάξη ή τρόπους για να επιβάλει τα συμφέροντά της ακόμα και με εκτροπές αν δεν βρει απέναντι της ένα οργανωμένο κίνημα που θα παλεύει για δικαιώματα και κατακτήσεις. Η αντιφατική κυβέρνηση πάλι τι σόι φρούτο είναι; Μια κυβέρνηση που ναι μεν θα είναι αστική αλλά θα έχει μέσα και δυνάμεις της αριστεράς ή ακόμα και κομμάτια του “αριστερού” ΠΑΣΟΚ (βέβαια το ΠΑΣΟΚ διαλύεται οπότε κάπως μας χαλάει η σούπα) και που το κίνημα δεν θα πρέπει να την αντιμετωπίζει όπως τις υπόλοιπες αστικές κυβερνήσεις, δηλαδή ίσως να της κάνουμε και πλάτες. Αυτή η λογική όχι μόνο δεν διαφέρει και πολύ από την λογική της “αριστερής” κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ αλλά μάλλον ταυτόσημη είναι. Δεν είναι τυχαίο που πολλά άρθρα ή και ολόκληρες οργανώσεις του συγκεκριμένου χώρου λοξοκοιτάνε κατά ΣΥΡΙΖΑ μεριά.

Κοινοί τόποι
Κοινός τόπος κατά μία έννοια όλων των παραπάνω απόψεων είναι η ανάλυση που κάνουν για τον κόσμο και ειδικότερα τον χαρακτήρα της ελληνικής αστικής τάξης. Για να προλάβουμε μερικούς δεν λέμε πως υπάρχει πλήρης σύμπλευση απόψεων, προφανώς και υπάρχουν διαφοροποιήσεις. Όμως όλοι έχουν αναπαράγει τα περίφημα περί ισχυρής Ελλάδας (σημ. τα ίδια έλεγε και ο Σημίτης) που εφορμεί στα βαλκάνια. Όλοι με τον έναν ή το άλλο τρόπο έχουν λοιδορύσει την ανάλυση περί ιμπεριαλισμού και εξάρτησης, είτε μιλώντας για παγκωσμιοποιήσεις και ολοκληρώσεις, είτε λέγοντας πως όποιος μιλάει για εξάρτηση βγάζει λάδι την ελληνική αστική τάξη. Το ότι πλέον από την πραγματικότητα πολλές φορές αναγκάζονται να μιλήσουν τελικά για εξάρτηση δεν αποτελει δικαιολογία για όλες αυτές τις αστικές μπαρούφες που αναπαρήγαγαν. Ενώ και όταν το κάνουν πολλές φορές καταλήγουν στο ότι η Ελλάδα είναι και εξαρτημένη και ιμπεριλιστική, σαν να λέμε “σαμπουάν και κοντίσιονερ μαζί”. Επί της ουσίας βάζουν από την πίσω πόρτα το ζήτημα της συμμαχίας με κομμάτια της αστικής τάξης, που πιθανόν να βλέπουν τον εαυτό τους ξέχωρα και πέρα από τις αλυσίδες της εξάρτησης ακολουθόντας μία αυτόνομή πορεία. Μόνο που τέτοια κομμάτια δεν υπάρχουν, αντίθετα το σύνολο της αστικής τάξης είναι με “τα μπούνια” με την εξάρτηση και τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών γιατί από εκεί αντλεί δύναμη απέναντι στο λαϊκό κίνημα. Καθώς αν το δούμε και ιστορικά οι ιμπεριαλιστές σε περιόδους ανόδου του λαϊκού κινήματος, έχει χρειαστεί να σώσουν την αστική τάξη, είτε με την περίπτωση του ΕΑΜ και τα τανκς του Σκόμπι, είτε στην περίπτωση του ΔΣΕ και τις βόμβες ναπάλμ των αμερικάνων.

Σαν κλείσιμο
Είναι γεγονός πως η Ελλάδα είναι μία εξαρτημένη χώρα και αυτό μπορεί να το δει ο καθένας στο εσωτερικό της χώρας (το αν θέλει είναι άλλο θέμα). Αν θέλουμε λοιπόν να κερδίσουμε νίκες και πολύ περισσότερο να μιλήσουμε και για επαναστατική ανατροπή, θα πρέπει να προετοιμάσουμε τον λαό για τον αγώνα που πρέπει να κάνει. Ένας αγώνας που δεν θα είναι μόνο ενάντια στην ντόπια αστική τάξη αλλά και ενάντια στους ξένους ιμπεριαλιστές. Ένας αγώνας που δεν κερδίζεται με “έξυπνα” κόλπα μέσω των εκλογών αλλά στον σκληρό στίβο της ταξικής πάλης. Έτσι τα αιτήματα μας θα πρέπει να είναι και ανάλογα με αυτό που θέλουμε να κάνουμε. Να εκφράζουν αυτή την ανειρήνευτη πάλη ενάντια στον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό και να μην επιτρέπουν στο σύστημα να ενσωματώνει και να αποπροσανατολίζει το κίνημα. Να στοχεύσουμε την πολιτική του συστήματος και όχι μόνο τα κάθε φορά τσιράκια του. Αυτό θα μας επιτρέπει από την μία να καλητερεύουμε το επίπεδο ζωής του λαού αλλά και να προχωράμε την πάλη μας μέχρι την ανατροπή και το χτίσιμο μιας άλλης κοινωνίας.

9 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Δεν θέλω να διαφωνήσω με το κείμενο, αλλά θέλω να προσθέσω κάτι που δεν μπαίνει ξεκάθαρα:

Ένας άλλος κοινός τόπος αυτών των δυνάμεων, είναι η αταξική θεώρηση του κράτους (και κατ' επέκταση της κυβέρνησης). Καμιά από αυτές τις δυνάμεις δεν βλέπει (ή κάνει ότι δεν βλέπει) ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να σταθεί χωρίς την στήριξη της αστικής τάξης και του αστικού κράτους.
Έτσι ξεφεύγουν (με διαφορετικό τρόπο η κάθε δύναμη) από την ταξική πάλη, με τις γνωστές συνέπειες για το λαό... Κατά τη γνώμη μου αυτό είναι ένα πιο σοβαρό ζήτημα από τη θέση που (δεν) έχουν για την εξάρτηση.

ΜΕΓΑΛΗ ΠΟΡΕΙΑ είπε...

έχεις απόλυτο δίκιο...δεν έγινε σκόπιμα, δική μου παράληψη ήταν...ευχαριστώ για την επισήμανση...

Ανώνυμος είπε...

ρε σύντροφε , η εξάρτηση είναι κάτι σαν μπαλαντέρ ?

να μην ρίξουμε την κυβέρνηση γιατί ( όπως λες ) η αστική τάξη είναι εξαρτημένη ? στην απουσία επιχειρήματος , πετάς το πρώτο που σου έρχεται ?

και ποιες ήταν οι δυνάμεις της αριστεράς με εκείνη την οργανωτική δομή στον λαό , που τον κράταγαν δεμένο από τον Φεβρουάριο και μετά ? παραμύθι το λέω εγώ ...

και ποιος είναι εκείνος ο λαός , που θα ανεχόταν να τον κρατάει δεμένο , ποια αριστερά ?

από κει και πέρα : περί εξάρτησης , ιστορικά είναι μια αντιπαράθεση στο κομμουνιστικό κίνημα , που αποτυπώνει την αστική επίδραση . Δεν λέω δεν υπάρχει , απλά ότι και το ναι και το όχι δεν μετασχηματίζουν επαναστατικά την σχέση ανεξαρτησία / εξάρτηση , είναι για την αστική τάξη . Μια διαλεκτική αντιμετώπιση των καταστροφικών αποτελεσμάτων και της φονταμενταλιστικής εφαρμογής των σταδίων , και της άρνησης τους , το αποδεικνύει .

Για την αριστερή κυβέρνηση : δεν είναι μια έννοια που την φόρεσε στον λαό η αστική τάξη . Μάλλον προτιμάει τον Σαμαρά , μάλλον ο νέος αστικός δικομματισμός είναι μούφα , δεν υπάρχει ο μηχανισμός της συστημικής εναλλαγής σήμερα , υπάρχει το αστικό - ιμπεριαλιστικό μονομπλόκ .

Δεν την δημιούργησε ούτε ο Τσίπρας . Γι αυτό άλλωστε την επικαλείται σπάνια , και προτιμάει τις διάφορες παραλλαγές της κυβέρνησης ταξικής συνεργασίας , στο πλαίσιο των οποίων ίσως υπάρξει συστημική εναλλαγή .

Στην όχι πιθανή τώρα περίπτωση αυτοδυναμίας του ΣΥΡΙΖΑ , το πιθανότερο θα είναι το σενάριο της παρένθεσης , για την συντριβή του κινήματος και της αριστεράς .

Για την προτεραιότητα των αγώνων που συνέχεια στηρίζετε σαν χώρος την κριτική σας προς άλλους χώρους : για την κομμουνιστική λογική και οπτική , απαιτείται τοποθέτηση για το κράτος και την πολιτική εξουσία , και για την ΕΕ θα πρόσθετα . Όσον αφορά τους αγώνες , ρίζωμα της πολιτικής στις πραγματικές κοινωνικές συλλογικότητες , που πάει να πει ταξικό εργατικό κίνημα με προϋπόθεση την ταξική ενότητα , αλληλεγγύη ανυπακοή και αυτοοργάνωση που δεν είναι της εκκλησίας , είναι της επανάστασης ,

Για το κράτος : δεν είναι αστικό με την έννοια του κατσαβιδιού , που πρέπει να της το πάρουμε . Είναι καπιταλιστικό , με την έννοια της κυριαρχίας του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής , και των καθορισμών που εγγράφει στην κοινωνική ολότητα .

Δεν μεταρρυθμίζεται , ούτε όμως καταλαμβάνεται. Η τριτοδιεθνίστικη " συντριβή " είναι κατάληψη , εξουσία του κόμματος και των ειδικών , καπιταλιστικός καταμερισμός εργασίας κλπ .




Ανώνυμος είπε...


Για την ΕΕ : η αντι ΕΕ στρατηγική παραμένει ζητούμενο , και απόλυτα αναγκαίο .

2 έννοιες είναι εδώ χρήσιμες : αυτό που ο Γκράμσι έλεγε ιστορικό μπλοκ , δηλαδή κοινωνική συμμαχία με τις δομές της και το πρόγραμμα της , και πολιτικό αριστερό μέτωπο να την εκπροσωπεί .

Δεν είναι στρατός της επανάστασης , δεν είναι μεταρρυθμιστικό μπλοκ , είναι μεταβατική περίοδος όξυνσης της ταξικής πάλης . Συγκροτείται μόνο πάνω σε ώριμους στόχους , και στόχους που ωριμάζουν μέσα στην λαϊκή πάλη και συμμετοχή , και όχι με από τα πάνω σεντόνια . Το " άμεση έξοδος από ευρώ και ΕΕ " αλλά στην πράξη κάποτε , δεν είναι βάση για το ιστορικό μπλοκ .Το " καμία θυσία για το ευρώ " και θα το συμπλήρωνα εγώ και για το " λόμπι του ευρω , δανειστές και αστική τάξη " είναι .

Σαν χώρος έχετε κάνει εύστοχη κριτική στα σεντόνια του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ , αλλά τις δυνάμεις της αριστεράς που ανοίγουν αυτή την κουβέντα τις προβοκάρετε , μαζί με ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ ( πλειοψηφία ) σαν στον προθάλαμο του Τσίπρα .

Δεύτερη προϋπόθεση για μια στρατηγική για την ΕΕ , να μην ξεχνάμε τον διαλεκτικό υλισμό . Η ζωή και η ταξική πάλη προχωράει , τίποτα δεν μένει ίδιο , μέσα στην ενότητα και πάλη των αντιθέτων .

Στον ιμπεριαλισμό δεν καταργείται ποτέ η ανισομετρία , η προτεραιότητα του εθνικού πεδίου , οι ανισότιμες σχέσεις κλπ . Παρόλαυτα , δεν υπάρχει τίποτε πιο αντιλενινιστικό από το ότι τα χαρακτηριστικά του ιμπεριαλισμού κλείσανε τότε που έγραψε ο Λένιν την μπροσούρα .

Κάθε δύναμη της αριστεράς μπορεί να έχει καταβολές , οπτική κλπ . Να την προβάλλει και να την ζυμώνει . Εγώ για παράδειγμα δεν πιστεύω στην ταυτόχρονη πανευρωπαϊκή όξυνση της ταξικής πάλης.

Είναι άλλο θέμα όμως , σε μια συγκυρία που το ενιαίο μέτωπο των εργαζομένων και της αριστεράς ( μου είναι αδιάφορο αν η μια έννοια είναι του τροτσκισμού , και η άλλη του ΣΥΡΙΖΑ ( χλωμό μιας και το έχει εγκαταλείψει) ) αυτό να μπαίνει σαν διαχωριστική αριστεράς λαού . Το " καμία θυσία " με μονομερή ρήξη με την αστική τάξη και τους δανειστές της και από αυτή την άποψη είναι πιο αντιπροσωπευτικό του πως πρέπει η αριστερά να βάζει το θέμα της ΕΕ με όρους ταξικής αντιπαράθεσης .

Με συγχωρείται για το σεντόνι ...

Ανώνυμος είπε...

συμπλήρωση για ΕΕ : δεν υπάρχει εν ολίγοις τρόπος να αποδείξεις προκαταβολικά το μέγεθος του ντόμινο από μια ρήξη στην Ελλάδα

Ανώνυμος είπε...

" να μην προβάλουμε σύνθημα κάτω η κυβέρνηση " , αν σου φαίνεται κάπως άδικο και προβοκατόρικο το " να μην ρίξουμε την κυβέρνηση "

Ανώνυμος είπε...

γιατί η όξυνση της ταξική πάλης δεν προυποθέτει για εμάς την διαχείριση του καπιταλισμού μέσω του αστικού κράτους.

Για αυτό διαφνούμε με τα αποπροσανατολιστικά αιτήματα τα οποία οδηγούν απευθείας στην φωταγωγημένη λεωφόρο του ρεφορμισμού της υποταγής,της ενσωμάτωσης του ΣΥΡΙΖΑ και των όποιων φίλων του.

Αν είχαμε επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα και συγκροτημένη εργατική τάξη,δομές δικές μας απο τα κάτω,όπως όργανα αποφάσεων του λαού,λαϊκά δικαστήρια κτλπ τότε φυσικά θα έμπανε ζήτημα εξουσίας .

Τώρα οι αυταπάτες για το κράτος και τις κυβερνήσεις μέσα στον καπιταλισμό και το τί μπορούν να κάνουν Δ ε ν μας Α φ ο ρ ο ύ ν.

ΕΜΑΣ ΜΑΣ ΑΦΟΡΑ

Να ανατραπούν οι αρνητικοί συσχετισμοί για τον λαό την εργατική τάξη σε επαναστατική ταξική βάση.
Να μπεί φραγμός στην πολιτική των μνημονίων,μέσω ενός ξεσηκωμού που θα τα ανατρέψει.
Να διεκδικήσουμε δικαιώματα κατακτήσεις και να βγεί ο λαός δυναμικά στον δρόμο του αγώνα και να ριζοσπαστικοποιηθεί.Με όραμα την επανάσταση και τον σοσιαλισμό.

Ειδικά εσύ βαγγέλη θα έπρεπε να τα έχεις καταλάβει αυτά μέχρι τώρα,βάσει των πολλών συζητήσεων στις οποίες έχεις συμμετάσχει

Ανώνυμος είπε...

γιατί να το έχω καταλάβει εγώ από τις πολλές συζητήσεις , και όχι εσύ ? άσε που εδώ τώρα έκανα σεφτέ...

Λιγότερη αλαζονεία , άνοιξε το μυαλό σου και κυρίως μην πουλάς μούρη .

δεν μπορεί να υπάρξει αριστερή πολιτική έξω από την πλατιά λαϊκή συμμετοχή και έλεγχο . Αν δεν βάλουμε αυτό στο μυαλό μας , δεν πάμε πουθενά .

με αυτή την έννοια το μοναδικό ζητούμενο είναι το κοινωνικό και πολιτικό μπλοκ μονομερούς ανατροπής του λόμπι του ευρώ , δηλαδή αστική τάξη και δανειστές .άρνηση του χρέους , καμία θυσία για το ευρώ ( δηλαδή ανοιχτή διαλεκτική εξόδου - διάλυσης ) κοινωνικός έλεγχος σε παραγωγή, κατανάλωση , κράτος , άλλη θέση της χώρας γενικά στο διεθνές πλαίσιο , προφανώς θα μπει και θέμα ΝΑΤΟ , και νέων συνεργασιών αλληλεγγύης με κράτη και λαούς κλπ .Δεν υπάρχει τρόπος να χαραχτεί σε λεπτομέρειες ένας δρόμος , μόνο σαν δρόμος έντασης της λαϊκής πάλης .

στα πλαίσια αυτού του μπλοκ , η προοπτική της αριστερής κυβέρνησης βγήκε αδιαμεσολάβητα από τις μάζες του αγωνιζόμενου κόσμου , και δεν υπάρχει πολιτικό κέντρο να πει ότι αυτό είναι λάθος . Δεν είναι αίτημα του ΣΥΡΙΖΑ , είναι αίτημα που η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ πάει να ενσωματώσει στην ταξική συνεργασία.

Δεν ορίζεται κανένα τέτοιο δικαίωμα , ούτε και ικανότητα , να πεις ότι οι μάζες έχουν άδικο μην υποστηρίζεις πράγματα που δεν υπάρχουν στον μαρξισμό που θέλει να είναι μαζική λαϊκή γλώσσα . Σε αυτή την περίπτωση υπάρχει ο επαναστατικός μετασχηματισμός της λαϊκής προσδοκίας , δεν υπάρχει " όχι , εγώ προτείνω να φτιάξετε σοβιέτ " . Αν θέλουν θα τα φτιάξουν ,εσένα περιμένουν , ή εμένα νομίζεις ?

Τουλάχιστον βγες και πες ανοιχτά ότι δεν κάνεις πρόταση για το σήμερα ,αλλιώς μιμήσαι το ΚΚΕ .

Τα πολιτικά σχέδια όμως έχουν την τάση να οικοδομούνται στην μεγαλύτερη κλίμακα που υπάρχει , δηλαδή στου ΚΚΕ , άρα αυτό που πας να κάνεις δεν θα προχωρήσει ποτέ .

Ανώνυμος είπε...

επειδή δυστυχώς δεν έχω πολύ χρόνο να τοποθετηθώ θα πω ένα πράγμα: Διεθνιστή συνέχισε έτσι!