Να αγωνιστούμε για το παρόν και το μέλλον της νεολαίας!

Είναι γενικά γνωστό πως αυτό που διατυπωνόταν από πολλές πλευρές, εδώ και αρκετά χρόνια, ακόμα και από τα χείλη επίσημων πολιτικών εκφραστών του κεφαλαίου με κυνικό τρόπο, ήταν η παραδοχή και διαπίστωση ότι «αυτή η νέα γενιά πρόκειται σίγουρα να ζήσει πολύ χειρότερα από την προηγούμενη». 

Δεν χωράει αμφισβήτηση, ωστόσο, ότι το παραπάνω είναι, πλέον, τραγικά λίγο και ανεπαρκές για να περιγράψει τα όσα βιώνει σήμερα η νεολαία, καθώς και αυτά που το σύστημα της επιφυλάσσει για τη συνέχεια. Γιατί καμία ζωή και κανένα απολύτως μέλλον δεν μπορεί να υποσχεθεί ο καπιταλιστικός-ιμπεριαλιστικός κόσμος στη μεγάλη μάζα των νέων ανθρώπων.

Στη δίνη της επίθεσης των δυνάμεων του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού ενάντια στις εργαζόμενες λαϊκές μάζες και τις κατακτήσεις τους, η νεολαία, σαν κομμάτι του λαού, δέχεται πολλαπλά χτυπήματα και πιέσεις, βιώνει και συνειδητοποιεί την εκμεταλλευτική πραγματικότητα μέσα από πολλά πρίσματα. Από την οικογένεια της που έχει γονατίσει και υποφέρει από την επιβολή της αντιλαϊκής πολιτικής, τους γονείς που απολύονται, τον αδερφό που φεύγει μετανάστης, το διπλανό που έχει να φάει δύο μέρες και λιποθυμάει μέσα στην τάξη, τις απαιτήσεις του αφεντικού πριν σχολάσει από τη δουλειά και πάει στο νυχτερινό, τον εισαγγελέα που μπαίνει στο κατειλημμένο σχολείο, το αντιδραστικό κήρυγμα του καθηγητή μέσα στο αμφιθέατρο, το διαρκή φόβο ότι από τον επόμενο μήνα δεν θα μπορεί να μένει στην εστία, την αίσθηση του άνεργου απόφοιτου ότι, παρά τον κόπο που ξόδεψε για να πάρει το πτυχίο, δεν μπορεί να προσφέρει τίποτα και αποτελεί ένα βάρος για τον περίγυρό του.

Το χειρότερο από όλα και αυτό που βαραίνει περισσότερο τη συνείδησή της, πάντως, είναι ότι παρά τα μεγάλα λόγια των ιθυνόντων για το «φως στην έξοδο του τούνελ που βρίσκεται κοντά», καταλαβαίνει πολύ καλά ότι μετά το ζοφερό παρόν ακολουθεί ένα ακόμα πιο μαύρο και καταθλιπτικό μέλλον. Ενώ, ταυτόχρονα, δεν έχει συναντήσει κάποια εναλλακτική προοπτική που να την πείθει και να την εμπνέει ότι μπορεί και αξίζει να πάρει πάνω της την κατάσταση και να παλέψει, σε αντιδιαστολή με το δρόμο της εξατομίκευσης, της παραίτησης, της υποταγής, της φυγής από το πρόβλημα με τις διάφορες «λύσεις» που της πλασάρονται, είτε πρόκειται γα μια υποτιθέμενη διέξοδο σε κάποια πόλη της «πολιτισμένης Δύσης», είτε για τις προτάσεις ολικής «δραπέτευσης» από την πραγματικότητα, στον κόσμο των ουσιών και της αποχαύνωσης.

Πώς να μπορέσει, άραγε, να σταθεί στα πόδια του και να ατενίσει με αγωνιστική αισιοδοξία τα πράγματα ένας νέος άνθρωπος, όταν βλέπει να τσακίζονται βάναυσα τα όνειρα και οι προσδοκίες αυτού και των συνομηλίκων του, όταν αντικρίζει το γεγονός ότι πάνω από το μισό της νεολαίας βρίσκεται στα αζήτητα της ανεργίας; Αντιλαμβάνεται, άλλωστε, έστω και μερικώς και όχι ολοκληρωμένα, σε ποια χώρα ζει.

Ότι διαχρονικά τη ρήμαζαν και την καταλήστευαν οι ιμπεριαλιστές «προστάτες», με αποτέλεσμα την παραρτημοποίηση της οικονομίας της, τη διάλυση της παραγωγής, το ξερίζωμα της φτωχής και μεσαίας αγροτιάς, και ιδιαίτερα τις τελευταίες δεκαετίες. Η ιμπεριαλιστική επικυριαρχία την έκανε, δηλαδή, έναν τόπο που δεν «χωράει» την εργατική τάξη, το λαό και τη νεολαία του. Και αν κάτι συντελείται σήμερα, είναι η ισχυροποίηση αυτής της επικυριαρχίας, της παρουσίας και του ελέγχου των ευρωπαίων και αμερικάνων, το βάθεμα της εξάρτησης, μέσω της επιβολής της κηδεμονίας από Ε.Ε. και Δ.Ν.Τ. και τα σχέδια για μετατροπή ολόκληρης της χώρας σε μια τεραστίων διαστάσεων Ειδική Οικονομική Ζώνη, τύπου Σκουριών. Με τη θέση της σε μια ευρύτερη περιοχή που περιλαμβάνει την μπαρουταποθήκη των Βαλκανίων, την Ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή, την οποία οι άγριοι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί κινδυνεύουν ανά πάσα στιγμή να ανατινάξουν, όπως φάνηκε πρόσφατα με την εκρηκτική όξυνση των αντιθέσεων γύρω από το ζήτημα της Συρίας. Και μέσα σε όλα αυτά, φτώχεια και εξαθλίωση του λαού από τα μνημόνια και ,συνολικότερα, μια επίθεση των δυνάμεων του συστήματος ενάντια στην εργατική τάξη και τους λαούς που κρατάει δεκαετίες, και όχι μόνο δεν πρόκειται να κοπάσει, αλλά θα βαθύνει και θα κλιμακωθεί.

Πείνα, ανεργία και πόλεμος, λοιπόν, αυτό είναι το «όραμα» του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού για τη νεολαία.

Για το μεγάλο κεφάλαιο της σπουδάζουσας νεολαίας, η παραπάνω κατάσταση συμπλέκεται και αλληλοτροφοδοτείται με την επίθεση που εξελίσσεται εδώ και χρόνια στο χώρο των ΑΕΙ-ΤΕΙ, καθώς και με τα δεδομένα που έχει διαμορφώσει. Μια επίθεση που έχει σαν βασικό στόχο να πετάξει τη μεγάλη πλειονότητα των φοιτητών και σπουδαστών έξω από τις σχολές, να υψώσει ανυπέρβλητους ταξικούς φραγμούς στη δυνατότητα της νεολαίας να σπουδάζει, όπως συμβαίνει, εξάλλου, και σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Στρατηγική της Μπολόνια των ιμπεριαλιστών της Ε.Ε., αξιολόγηση, δια βίου μάθηση, νόμος-πλαίσιο, σχέδιο «Αθηνά», στιγμιότυπα από μια προωθούμενη επιχείρηση οικοδόμησης της εκπαίδευσης των «λίγων και εκλεκτών», του Πανεπιστημίου του Μνημονίου. Με διάσπαση των πτυχίων, αλυσίδες μαθημάτων, προόδους, ισοπέδωση της φοιτητικής μέριμνας, διαγραφές και δίδακτρα, αλλά και κατάργηση του Ασύλου και κάθε δυνατότητας ελεύθερης συνδικαλιστικής και πολιτικής έκφρασης μέσα στις σχολές.

Το ζήτημα είναι- και εδώ είναι που μας πέφτει λόγος- ότι το φοιτητικό κίνημα, ενώ όλα αυτά επιβάλλονται, αδυνατεί να δώσει αγωνιστική απάντηση, εμφανίζει πλήρη αναντιστοιχία με τις απαιτήσεις της εποχής. Καθόλου δεν βοηθάει η στάση των κυρίαρχων δυνάμεων της φοιτητικής αριστεράς στη σύγκρουση του φοιτητόκοσμου με αυτήν την πραγματικότητα, με τις λογικές ατομικού δρόμου που έχουν ενδυναμωθεί, με την επικράτηση των φερέφωνων της κυβέρνησης μέσα στους συλλόγους. Οι λογικές της ανάθεσης που καλλιεργούνται, οι κούφιοι βερμπαλισμοί, η πλειοδοσία προτάσεων για «λαϊκή εξουσία», «μεταβατικά προγράμματα», «αριστερές κυβερνήσεις», «φιλολαϊκά μοντέλα εκπαίδευσης», το μόνο που κάνουν είναι να αποπροσανατολίζουν και να αφοπλίζουν τη πάλη της σπουδάζουσας νεολαίας για την υπεράσπιση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης.

Από τη μεριά μας, θεωρούμε ότι το πρόβλημα είναι βαθιά πολιτικό και τέτοιας φύσης πρέπει να είναι και η απάντηση σε αυτό. Υπάρχει πραγματική αναγκαιότητα να καλυφθεί ένα σημαντικό κενό για τον προσανατολισμό του φοιτητικού κινήματος, να δυναμώσει η κατεύθυνση της αντίστασης στις πολιτικές που πετάνε τη νεολαία έξω από τις σχολές, της ανυποχώρητης πάλης ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση, της σύγκρουσης με το σύστημα της εκμετάλλευσης, κόντρα στις διαχειριστικές αυταπάτες που καλλιεργούνται και την υποταγή στη λογική της συνδιοίκησης και συνδιαλλαγής.

Η ισχυροποίηση αυτής της αντίληψης, προφανώς δεν γίνεται εν κενώ και μόνο μέσα από τη ζύμωση, αλλά είναι δεμένη με τη προώθηση αυτής της κατεύθυνσης σε όλα τα μέτωπα που ανοίγουν για τη σπουδάζουσα νεολαία, έτσι ώστε να ανοίξει ο δρόμος για να συσπειρωθεί ο φοιτητόκοσμος στους συλλόγους του, να τους μετατρέψει σε όργανα πάλης και να πάρει την υπόθεση στα χέρια του.

Γι’ αυτό και είναι μεγάλης σημασίας το ζήτημα, οι δυνάμεις που αναφέρονται στην ΠΑΑΣ και στις κατευθύνσεις της μέσα στις σχολές, ξεπερνώντας καθυστερήσεις και προβλήματα, να ανοίξουν το διάλογο μεταξύ τους και με ανένταχτους αγωνιστές, να βρουν κοινό βηματισμό στις μαζικές διαδικασίες, να συμπορευτούν στους αγώνες, και να παλέψουν για να δυναμώσει ο προσανατολισμός τους.

Μια πρόκληση, όχι χωρίς δυσκολίες και εμπόδια, που θα τις δοκιμάσει, αλλά πιστεύουμε ότι θα κρίνει και πολλά για την αγωνιστική κατεύθυνση του φοιτητικού κινήματος, για ένα ισχυρό και μαζικό κίνημα νεολαίας, στο πλευρό των λαϊκών αγώνων!

Αντώνης Αποστολάκης