Τελικά το ΠΑΜΕ δικαιώθηκε;

Έχοντας σαν δεδομένο ότι αυτοί που πρέπει να δικαιωθούν είναι οι εργαζόμενοι που αγωνίζονται και οι διάφορες παρατάξεις που λέγονται αριστερές ή ταξικές ή …σ’ αυτήν την κατεύθυνση πρέπει να κινούνται, δεν μπορώ παρά να σχολιάσω την ανακοίνωση του ΠΑΜΕ στις 16-05-2013 απ’ την ιστοσελίδα του.

ΠΑΜΕ : 16-05-2013 …. «Ότι, δηλαδή, για πολλά χρόνια, όπως και τώρα δεν προετοίμασαν τον κλάδο να δώσει τις αναγκαίες μάχες. Ειδικά τώρα που και πάλι κράτησαν αυτή τη στάση από την αρχή που έριξαν την πρόταση για απεργία, η μη προετοιμασία του κλάδου απέναντι και στην επιστράτευση που ήταν προδιαγεγραμμένη σημαίνει ότι οδηγούν τους εκπαιδευτικούς στην ηττοπάθεια. Αυτές οι ηγεσίες επιδόθηκαν σε ένα επικοινωνιακό παιχνίδι, χωρίς συμμαχίες, χωρίς προοπτική, με την κυβέρνηση να είναι έτοιμη να αρπάξει την ευκαιρία να τσακίσει τους εκπαιδευτικούς, να σπείρει κλίμα τρομοκρατίας με την επιστράτευση. Ότι αυτές οι ηγεσίες δεν μπορούν να οργανώσουν αγώνες με αποτελέσματα, μπαίνουν σε έναν αγώνα για να βγουν γρήγορα, γιατί δεν έχουν γραμμή σύγκρουσης με την αντιλαϊκή - αντιεκπαιδευτική πολιτική, έχουν αποδεχτεί και συμβιβαστεί με την υπάρχουσα πραγματικότητα.»

Συμφωνώντας με τις παρατηρήσεις του ΠΑΜΕ για το ρόλο της πλειοψηφίας των ΟΛΜΕ, ΔΟΕ, ότι όχι μόνο δεν προετοίμασαν τους εργαζόμενους στην εκπαίδευση για τις αναγκαίες μάχες, αλλά με τη στάση τους και τις πρακτικές τους υπονόμευαν τις όποιες διαθεσιμότητες, δεν μπορώ να μην πω ότι το ζητούμενο δεν είναι αυτό. Το ζητούμενο είναι το τι έκαναν, τι κάνουν οι αυτοανακηρυσσόμενες αριστερές ταξικές δυνάμεις ή ακόμη πιο επιτακτικό είναι, ποια είναι τα ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά φρένα που δεν επέτρεψαν στους εκπαιδευτικούς να βγουν μπροστά παρά τις τρικλοποδιές της συνδικαλιστικής ηγεσίας.
Ας αρχίσω απ’ το τελευταίο, επειδή το θεωρώ και πιο σημαντικό. Έχοντας σαν δεδομένο τον αρνητικό ταξικό συσχετισμό (έλλειψη αριστεράς, κομμουνιστικού κινήματος που να εμπνέει για τη δυνατότητα ανατροπής αυτής της βάρβαρης πραγματικότητας και του μαύρου μέλλοντος που προδιαγράφουν και οργανωμένου λαϊκού κινήματος) το ερώτημα είναι, περιμένουμε πότε θα οικοδομηθεί, αλήθεια από ποιους;, αυτή η αριστερά και το κίνημα ή συμβάλλουμε με όλες μας τις δυνάμεις στην ενίσχυση και στον προσανατολισμό των κινημάτων που έτσι κι αλλιώς ξεσπάνε και θα ξεσπάνε; Οι εργαζόμενοι, παρόλα τα φρένα που τους βάζουν και την άγρια κρατική βία και καταστολή δεν πρόκειται να πάνε σαν πρόβατα στη σφαγή. Το κίνημα των εκπαιδευτικών, όπως και κάθε κίνημα εργαζομένων ή γενικότερα λαϊκό κίνημα δεν συγκροτείται στη βάση οργανωτικών μέσων ή μορφών πάλης. Συγκροτείται στη βάση στόχων πάλης και διεκδικήσεων. Στη βάση υπεράσπισης και διεύρυνσης των δικαιωμάτων των ατόμων που το συγκροτούν. Ποια είναι λοιπόν τα ιδεολογικά και πολιτικά στοιχεία που είχαν ως τώρα κυριαρχήσει στην πλειοψηφία των εκπαιδευτικών με ευθύνη της ρεφορμιστικής αριστεράς. (Δεν αναφέρομαι στα ιδεολογήματα του συστήματος και τις παρεμβάσεις τους γιατί αυτό τη δουλειά του κάνει.). Ο εκπαιδευτικός λειτουργός, άρα τα εργασιακά του δικαιώματα αυτοπεριορίζονται απ’ τη θέση του. «Να μη διεκδικούμε μόνο οικονομικά αιτήματα, αλλά και θεσμικά(;) (π. χ ενιαίο δωδεκάχρονο σχολείο, μια άλλη αξιολόγηση, επιμόρφωση, …)». Η συμμετοχή αντιπροσώπων στα ΠΥΣΔΕ – ΑΠΥΣΔΕ - ΚΥΣΔΕ κλπ αποπροσανατόλιζε τους εκπαιδευτικούς ως προς το ρόλο του εκπαιδευτικού συστήματος και το ρόλο αυτών των οργάνων. Τους καλλιεργούσε την αυταπάτη ότι μπορούμε να έχουμε μια εκπαίδευση προς όφελος των παιδιών του λαού μέσα απ’ την αλλαγή των συσχετισμών στα όργανα του κράτους. Βέβαια, ούτε κατοχύρωση των εργασιακών δικαιωμάτων των εκπαιδευτικών υπήρξε μέσα απ’ αυτή τη συμμετοχή, παρά μόνο η ανάπτυξη πελατειακών σχέσεων και εξατομίκευση των προβλημάτων των εκπαιδευτικών (οργανική θέση, αποσπάσεις κλπ), ούτε πολύ περισσότερο κατοχύρωση και διεύρυνση των μορφωτικών δικαιωμάτων των παιδιών των εργαζομένων. Αποκορύφωμα οι διακηρύξεις διαφόρων υποψήφιων αιρετών ότι συμμετείχαν στην αξιολόγηση των διευθυντών για να επιλεγούν αυτοί που θα «κοντράρουν την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών και τη αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας»!!!!!!!!!!!!!.
Ο συνδικαλισμός της ανάθεσης είναι αποτέλεσμα της κυριαρχούσας άποψης ότι το καπιταλιστικό –ιμπεριαλιστικό σύστημα μπορεί να αλλάξει από τα μέσα. Ανάλογα και η Λυκοσυμμαχία της Ευρωπαϊκής Ένωσης μπορούσε να μετατραπεί σε Ευρώπη των λαών.
Άρα δεν χρειάζεται κίνημα διεκδικητικό μέχρι τέλους, αλλά διαμαρτυρίας ή «αριστερής αντιπολίτευσης», το οποίο θα χρησιμοποιούν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες σαν μέσο πίεσης για τις διαπραγματεύσεις τους.
Τι σχέση έχουν όλα αυτά με την μη γενομένη απεργία των καθηγητών;
Κατ’ αρχήν η στάση της ηγεσίας της ΟΛΜΕ αλλά και των εκπροσώπων του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ στα κανάλια ότι δεν είναι το θέμα της απεργίας το «ΔΙΩΡΟ» είναι ενταγμένη στις παραπάνω απόψεις και θέσεις με την έννοια του ότι δεν έθετε ζήτημα ανατροπής των μέτρων αλλά απεργία καταγγελίας και λειτούργησε αποπροσανατολιστικά. Έχουν ή όχι δικαίωμα και υποχρέωση οι εργαζόμενοι να αντισταθούν στο φόρτωμα στην πλάτη τους την κρίση χρέους και την κατάργηση των εργασιακών τους δικαιωμάτων; Πολύ απλά: οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα πρέπει να παλέψουν να μην απολυθούν, να έχουν μισθούς που να μπορούν να ζήσουν, να έχουν δωρεάν υγεία και παιδεία; Αυτοί οι αγώνες μπορούν να είναι νικηφόροι και σε ποιο βαθμό; Θα είναι αγώνες διεκδίκησης και άρα μπορεί να φτάσουν μέχρι της σύγκρουση ή διαμαρτυρίας και επαναστατικής γυμναστικής «μέχρι να έρθει εκείνη ημέρα»;
Οι εργαζόμενοι στο δημόσιο πρέπει να αντισταθούν στις απολύσεις και στις μειώσεις των μισθών ή να αποδεχτούν ότι ευθύνονται για την κρίση χρέους και να αποδεχτούν τη μοίρα που τους επιφυλάσσει η τροϊκανή κυβέρνηση και οι πάτρωνες της;
Όποιος ισχυρίζεται ότι δεν είναι το «δίωρο», ή η επιβολή της αξιολόγησης - κατάργηση της μονιμότητας,
1) αποδέχεται την προπαγάνδα της κυβέρνησης ότι φταίνε οι εργαζόμενοι στο δημόσιο για την κρίση χρέους, την ανεργία και τη διάλυση της οικονομίας της χώρας.
2) Ενισχύει την κυβερνητική προπαγάνδα του «όλοι μαζί τα φάγαμε»,
3) Συμβάλλει στην πολιτική του «διαίρει και βασίλευε», όταν γνωρίζει ότι η κατάργηση των εργασιακών κατακτήσεων των εκπαιδευτικών όχι μόνο θα αυξήσει τον αριθμό των ανέργων, αλλά θα ισχυροποιήσει το κυβερνητικό μπλοκ στο να επιβάλλει ακόμη πιο βάρβαρα μέτρα. Αντίσταση στην αύξηση του διδακτικού ωραρίου των καθηγητών και τις υποχρεωτικές μεταθέσεις σημαίνει αντίσταση στην πολιτική που εξαθλιώνει το σύνολο των εργαζομένων στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα. Το ότι οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ αλλά και οι ρεφορμιστικές δυνάμεις έχουν διαλύσει τα σωματεία και έχουν αφαιρέσει τη δυνατότητα από τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα να αντισταθούν και να υπερασπίσουν τα δικαιώματα τους, αυτό δεν συνεπάγεται ότι οι εργαζόμενοι επικροτούν αυτά τα μέτρα και συναινούν στη βάρβαρη πολιτική για «να βγει η χώρα απ’ τη κρίση», όπως διαλαλούσαν τα παπαγαλάκια των τροϊκανών. Απέναντι σ’ αυτή τη συκοφαντική προπαγάνδα η πλειοψηφία των αριστερών εκπροσώπων κράτησε αμυντική στάση. Κινήθηκαν με τη μόνιμη και σταθερή γραμμή πλεύσης τους, «της διασφάλισης της «κοινωνικής ειρήνης».
Σε σχέση με το πρώτο ερώτημα, παρόλο που θεωρώ ότι επί της ουσίας έχει απαντηθεί με τα παραπάνω δεν μπορώ να μην θέσω τα εξής ζητήματα.
Η άρνηση του ΠΑΜΕ μέσα στις γενικές συνελεύσεις να συνθέσει κοινή πρόταση διεκδίκησης - αγώνα (για να μην το αδικώ δεν ήταν το μοναδικό), και οι ξεχωριστές συγκεντρώσεις όλο το προηγούμενο διάστημα διαμόρφωναν συνθήκες κοινωνικών συμμαχιών για οργάνωση αποφασιστικού αγώνα ενάντια στη βάρβαρη πολιτική της τρικομματικής κυβέρνησης, ΕΕ, ΔΝΤ ή προετοίμαζαν τον απεργιακό αγώνα που θα ξεδίπλωνε το ΠΑΜΕ από μόνου του;
Οι ναυτεργάτες όταν απεργούν πρέπει να ρωτάνε τους αγρότες της Κρήτης το πότε θα απεργήσουν ή οι αγρότες όταν έκαναν τα μπλόκα έπρεπε να μην ταλαιπωρούν τους οδηγούς των εθνικών δρόμων;
Οι κοινωνικές συμμαχίες στήνονται πάνω στη μορφή αγώνα που δεν θα «ενοχλεί» ή πάνω στους στόχους πάλης, που ιδιαίτερα σήμερα η ανατροπή των βάρβαρων μέτρων, έστω και κάποια σημεία από ένα κλάδο θα έδωνε κουράγιο και ελπίδα και σε άλλους εργαζόμενους;
Αυτό δεν φόβισε την κυβέρνηση και επέβαλε την προληπτική επιστράτευση;
Οι συνάδελφοι του ΠΑΜΕ έχουν την άποψη ότι απέναντι στην αντιλαϊκή καταιγίδα πρέπει να οργανώσουμε εικονικές ή αχτιβίστικες ενέργειες ή μαζικούς αγώνες;.

«οι δυνάμεις της πλειοψηφίας περιορίστηκαν στο να αποζητούν απεργιακή στήριξη από τις ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, που έχουν αποδείξει ακόμα και στις πιο κρίσιμες στιγμές πόσο συμβιβασμένες είναι.»
Αλήθεια γιατί υπερθεμάτιζαν την απεργία της Τρίτης;;

«Το πρωί της Τετάρτης το ΔΣ της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας Ελλάδας συνεδρίασε έκτακτα και αποφάσισε ομόφωνα συμπόρευση με την ΟΛΜΕ, αν η ΟΛΜΕ καλέσει τα μέλη της για «σπάσιμο» της επιστράτευσης στην πράξη. Υπενθυμίζεται ότι η ΑΔΕΔΥ και ΓΣΕΕ είχαν αποφασίσει μια τρίωρη στάση εργασίας (12-3 μ. μ.) για την Πέμπτη. Την ίδια στιγμή πλήθος Σωματείων, Ομοσπονδιών, Εργατικών Κέντρων καταδικάζουν την επιστράτευση των εκπαιδευτικών. Σε αυτά προστέθηκαν χτες η Ομοσπονδία Τύπου και Χάρτου, η Διοίκηση του Συνδικάτου Μετάλλου Μαγνησίας «Μήτσος Παπαρήγας», το Εργατικό Κέντρο Θεσπρωτίας. Επίσης, την επιστράτευση καταδίκασε απερίφραστα η «Δημοκρατική Συσπείρωση για τις λαϊκές ελευθερίες και την αλληλεγγύη».
Όταν ισχύουν όλα τα παραπάνω, που αποδεικνύουν ότι η μαζικότητα και η αποφασιστικότητα των γενικών συνελεύσεων των ΕΛΜΕ επέδρασαν καταλυτικά στη διαμόρφωση όρων ενίσχυσης της γραμμής σύγκρουσης, δεν θα έπρεπε οι ταξικές δυνάμεις να ενισχύσουν αυτή την κατεύθυνση και όχι να αφήνουν τις ξεπουλημένες –ρεφορμιστικές ηγεσίες να οδηγήσουν τον κλάδο στην ηττοπάθεια; Αυτό δεν σημαίνει πρωτοπορία του κινήματος; Αλλιώς πως εξηγείται η φράση:
«Υπάρχει ανάγκη να αποτυπωθεί με σαφήνεια και καθαρότητα η θέση και η θέληση των 20.000 συναδέλφων που συμμετείχαν σε Γενικές Συνελεύσεις». Κανείς δεν έχει δικαίωμα να την παρερμηνεύσει; «Κανείς δεν έχει δικαίωμα», αλλά κάποιοι το πήραν από μόνοι τους και κάποιοι είπαν «απελθέτω απ’ εμού το ποτήριο τούτο».

Εκτός αν σύμφωνα με το ΠΑΜΕ αυτές οι ανακοινώσεις - συμπαράστασης που αναφέρει είναι επικοινωνιακού χαρακτήρα, αφού το αποτέλεσμα είχε διαμορφωθεί και είναι πολύ εύκολο να διακηρύττεις «εκ του ασφαλούς». Γιατί το 1988 δεν είναι πολύ μακριά, όταν όλα τα κόμματα, του ΚΚΕ συμπεριλαμβανομένου, καλούσαν τους καθηγητές να σταματήσουν την απεργία, ενώ ακόμα θυμόμαστε πως σταμάτησαν οι κινητοποιήσεις των αγροτών. Ας ξεκαθαρίσει τελικά πως διαμορφώνονται οι όροι ώστε οι αγώνες να έχουν αποτελέσματα; Υπάρχουν αγώνες χωρίς κόστος; Μέχρι να βγούμε απ’ την ΕΕ και να ξωπετάξουμε το ΝΑΤΟ νικητές θα είναι το σύστημα της εκμετάλλευσης και η κάθε κυβέρνηση του;
Έχει δικαίωμα ένας κλάδος εργαζομένων να βγει μπροστά και να αντισταθεί στη συρρίκνωση – κατάργηση των εργασιακών του δικαιωμάτων; Πως διαμορφώνονται οι κοινωνικές συμμαχίες; Χωρίς να υποτιμάω την προετοιμασία (πολιτική, οργανωτική), αυτό που είναι αποδεδειγμένο διαχρονικά είναι ότι η αποφασιστικότητα αυτών που αγωνίζονται αναγκάζει όλους να πάρουν θέση φίλους και «φίλους» και ανοιχτούς αντίπαλους. Οι εργαζόμενοι στο χώρο της εκπαίδευσης, όπως όλοι οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα είναι ανάγκη να συγκροτηθούν πάνω στα κοινά τους προβλήματα. Της υπεράσπισης του δικαιώματος στη μόνιμη και σταθερή δουλειά, του δικαιώματος στις συνδικαλιστικές και πολιτικές ελευθερίες και της υπεράσπισης –διεκδίκησης μαζί με τους μαθητές και τους γονείς του δικαιώματος στη μόρφωση και τη Δωρεάν Παιδεία. Οι αγώνες αυτοί δεν θα είναι αγώνες χωρίς κόστος γιατί απέναντι τους έχουν ένα κρατικό μηχανισμό εξοπλισμένο πολιτικά νομικά και υλικά και μια κυβέρνηση αποφασισμένη να πατάξει κάθε αντίσταση. Τα παραδείγματα πολλά κι καθημερινά. Εμείς;
Γ. Θ 
αναδημοσίευση απο antigeitonies.blogspot.com