Προβληματισμοί και αναγκαιότητες
Είναι αλήθεια ότι η αναταραχή που προκλήθηκε από την πρώτη
δήλωση της διάθεσης των εκπαιδευτικών στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση να προχωρήσουν σε απεργιακή κινητοποίηση είναι σημαντική.Φυσικά δεν θα με απασχολήσει εδώ η διάθεση του συστήματος να καταστείλει με επιστράτευση την επικείμενη απεργία καθώς αυτό έχει γίνει πλέον πάγια πολιτική της κυβέρνησης της τρόϊκας και των ιμπεριαλιστών, ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ.Με απασχολεί περισσότερο το γεγονός της "από τα αριστερά" υπονόμευσης αυτής της κινητοποίησης.
Η δεξιά και βαθιά αντιλαϊκή λογική που επιδιώκει την υπονόμευση και την διαστρέβλωση των αγώνων των εργαζομένων στο όνομα της αντίθεσης με το συμφέρον του λαού όχι μόνο βοηθάει την επικράτηση της πολιτικής του συστήματος αλλά διασπά και αποσαθρώνει όποια προσπάθεια ανάπτυξης ευρύτερου λαϊκού κινήματος.Με αυτή την λογική η απεργιακή κινητοποίηση των Χαλυβουργών ένα προηγούμενο διάστημα θα μπορούσε να βρεί απέναντι της τους εργαζόμενους στην πλέον...ανύπαρκτη οικοδομή που στηρίζονται στις μπετόβεργες για να δουλέψουν,τους προμηθευτές σκράπ μετάλλου που πέφτει η ζήτηση του προϊόντος τους,τους ναυτεργάτες ή τους εργαζόμενους σε μεταφορικές που θα μετέφεραν το εμπόρευμα και πάει λέγοντας.
Αν το σκεφτεί κανείς καλά,δεν υπάρχει κλαδική απεργιακή κινητοποίηση που να μην δημιουργεί επιπλοκές σε άλλα κομμάτια του λαού,όπως αυτή του Μετρό,η οποία μάλιστα χτυπήθηκε κυρίως με βάση αυτή την λογική,όπως και αυτή των ναυτεργατών που κυρίως χτυπήθηκε με την λογική της μεγάλης ζημιάς που θα επιφέρει στον τουρισμό της χώρας,όπως ακόμα ακόμα και οι πορείες οι οποίες προκαλούν ζημιά στο εμπορικό και τουριστικό κέντρο της Αθήνας.(όταν λέω χτυπήθηκε εννοώ ότι αυτά τα ψεύτικα και διασπαστικά επιχειρήματα προβλήθηκαν από τα ΜΜΕ και το υπουργείο,φυσικά η επίθεση είναι ταξική και αντιλαϊκή πέρα από τα προσχήματα)
Αυτή η λίστα και η λογική δεν έχει πραγματικά τελειωμό...Φυσικά και υπάρχουν υπαρκτές συνέπειες και θυσίες σε κάθε αγώνα των εργαζομένων και του λαού,όμως οι αγώνες δεν γίνονται ανταγωνιστικά πρός επιμέρους συμφέροντα άλλων τάξεων ή ομάδων στους κόλπους του λαού,αντιθέτως γίνονται και αναπτύσσονται ώστε οι διεκδικήσεις να ενώσουν κομμάτια του λαού,ώστε να προβληθεί σαν ανάγκη η υπεράσπιση των δικαιωμάτων μας και η βελτίωση των παροχών μας,σε μισθούς,συντάξεις,περίθαλψη,εκπαίδευση...
Τα δικαιώματα που είχαμε και όποια μας έχουν απομείνει,όπως και τα επίπεδα των μισθών μας κτλπ οφείλονται ακριβώς σε αυτούς τους αγώνες,στις απεργίες,στις καταλήψεις,στις επισχέσεις,στις εξεγέρσεις.Αυτό πρέπει να γίνει συνείδηση σε όλους μας,όπως πρέπει να γίνει συνείδηση το γεγονός ότι κανένας εκπαιδευτικός,στην προκείμενη περίπτωση ΔΕΝ θέλει να ακυρωθούν οι πανελλαδικές εξετάσεις.Το πολύ πολύ να μετατεθούν λίγες καιρό μετά.
Κάποια στοιχεία
Το Νοέμβριο του 1987 (υπουργός Αντώνης Τρίτσης) γίνονται προειδοποιητικές απεργίες (24ωρη στις 25-11-87, 48ωρη στις 8και 9 – 12-87, τρεις φορές τριήμερη από 5 μέχρι 17-12-1987, από 10 μέχρι 12-2-88 και από 16 μέχρι 18-3-88). Ο Α. Τρίτσης παραιτείται από τη θέση του υπουργού παιδείας και αναλαμβάνει ο Απόστολος Κακλαμάνης.
Στις 7 Μαΐου 1988, οι καθηγητές αποφάσισαν με πλειοψηφία απεργία κατά τη διάρκεια των εξετάσεων. Η απεργία κηρύχθηκε παράνομη και καταχρηστική και έληξε στις 23 Ιουνίου. Οι εξετάσεις άρχισαν αμέσως μετά και οι εκπαιδευτικοί πέτυχαν τη χορήγηση υπερωριακού επιδόματος εξωδιδακτικού έργου και επιδόματος βιβλιοθήκης, τα οποία προσέγγισαν συνολικά τις 25.000 δρχ. Έκτοτε δεν έγινε απεργία κατά τη διάρκεια των εξετάσεων, δεν έλειψαν όμως μεγάλες κινητοποιήσεις.
Τον Μάιο του 1990, ξεσπά μία από τις μεγαλύτερες απεργίες εκπαιδευτικών οι οποίοι αξιώνουν κυρίως μισθολογικά αυξήσεις. Η ΟΛΜΕ αποφάσισε απεργία μετά το Πάσχα μέχρι και την περίοδο των εξετάσεων. Από το δεύτερο 15νθήμερο του Μαΐου και για περίπου δύο μήνες πραγματοποιούνται 10 συλλαλητήρια στην Αττική και αντίστοιχα σε όλες τις πρωτεύουσες νομών. Αποφασίζεται από το υπουργείο Παιδείας, η αναβολή των γενικών εξετάσεων και παράταση του διδακτικού έτους μέχρι τις 31 Ιουλίου. Στις 16 Ιουλίου, αρχίζουν οι γενικές εξετάσεις «σε βαριά ατμόσφαιρα και με συλλαλητήρια των εκπαιδευτικών έξω από τα εξεταστικά κέντρα», όπως ανέφερε η ΟΛΜΕ στις 16/7/1990.
Βλέπουμε χαρακτηριστικά στα στοιχεία ότι οι πανελλαδικές εξετάσεις ΔΕΝ χάνονται αλλά μετατίθενται χρονικά.
Επίλογος
Οι μορφές πάλης σαν την απεργία έχουν αποδείξει ιστορικά ότι μπορούν να πετύχουν νίκες για τους εργαζόμενους.Πάνω σε αυτό δεν χρειάζεται και πολύ κουβέντα.Το μεγάλο ζήτημα εδώ είναι το κατά πόσο ένας κλάδος κάθε φορά προσπαθεί να συνδέσει την δική του απεργία και αντίσταση με τις διεκδικήσεις και ανάγκες των άλλων κλάδων.
Το κατά πόσο δηλαδή στην πράξη συνδέει το ειδικό με το γενικό και βάζει εκείνες τις αιχμές και διεκδικήσεις στο κίνημα που να μπορούν να συμπαρασύρουν ευρύτερα κομμάτια εργαζομένων και λαού.
Το κατά πόσο δηλαδή,αφουγκράζεται και αντιλαμβάνεται ότι η επίθεση στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των εκπαιδευτικών είναι απλά ένα μέρος της συνολικής επίθεσης και ότι ο κοινός παρονομαστής πρέπει να είναι η ανάδειξη και η πάλη αιτημάτων που αφορούν το σύνολο των εργαζομένων.
Το θεμελιώδες θέμα εδώ είναι η ενότητα στο εργασιακό και εργατικό κίνημα,το ξέσπασμα και άλλων απεργιακών κινητοποιήσεων από σωματεία,συνδικάτα και ομοσπονδίες,ο συντονισμός των ανθρώπων και οργανώσεων των εργαζομένων σε μία ταξική βάση και κατεύθυνση.
Αυτό θα διασφαλίσει την έμπρακτη αλληλεγγύη στους κόλπους των εργαζομένων και θα μπορέσει να επικοινωνήσει καλύτερα τα αιτήματα ανάμεσα στους κλάδους.
Γιατί αλλιώς θα καταλήξουμε σε αυτό.Δεν πρέπει με τίποτα οι εργαζόμενοι να φαγωθούν μεταξύ τους.Το σύστημα αυτό θέλει
Όταν χτύπησαν τους Χαλυβουργούς εγώ δεν τους στήριξα
Όταν χτύπησαν τους Εκπαιδευτικούς εγώ δεν τους στήριξα
Όταν χτύπησαν τους Εργαζόμενους στο Μετρό εγώ δεν τους στήριξα
Όταν χτύπησαν τους Ναυτεργάτες εγώ δεν τους στήριξα
Όταν χτυπήσανε εμένα δεν υπήρχε κανείς να με στηρίξει.
* Με πληροφορίες από το βιβλίο Χρήστος Κάτσικας – Κώστας Θεριανός, Ιστορία της Νεοελληνικής Εκπαίδευσης, Σαββάλας 2007 (Β΄ ΈΚΔΟΣΗ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου