Για τον κόσμο που "δεν καταλαβαίνει"

Συνέλευση ΕΛΜΕ Καρδίτσας

Πόσες και πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει ότι ο κόσμος “δεν καταλαβαίνει”, “πρέπει να τα χάσει όλα για να βγει (από το κλουβί του)”, “δεν τραβάει” και άλλα πολλά. Πόσες φορές έχουμε ακούσει ότι οι αγώνες “δεν γίνεται να νικήσουν” και ότι χρειάζονται “άλλα μέσα”, “γενική απεργία”, ή... “να πάρουμε τα καλάζνικοφ με απεργίες και πορείες δεν γίνεται”.

Ας δούμε, λοιπόν, ποιά ήτανε η τύχη των τελευταίων σημαντικών αγώνων των εργαζομένων, και πώς κατάφερε η κυβέρνηση να περάσει όλες τις επιστρατεύσεις αμάσητες.

Στην περίπτωση των εργαζομένων στο Μετρό, ο κλάδος ήτανε στην 7η μέρα απεργίας όταν έγινε η επίταξη. Οι εργαζόμενοι, παρά το γεγονός ότι δεν είχε γίνει καμία συνέλευση σωματείου, δεν είχε εκλεγεί απεργιακή επιτροπή, επέμεναν να συγκεντρώνονται κατά εκατοντάδες στα αμαξοστάσια και είχανε κάθε διάθεση να προχωρήσει ο αγώνας παρά την επιστράτευση. Δημιουργήθηκε ένα πλατύ μέτωπο συμπαράστασης από όλους τους πολιτικούς χώρους που αναφέρονται στο κίνημα. Τέλος, μια μέρα πριν την επιστράτευση, τα σωματεία των τρόλεϋ, της ΕΘΕΛ, του ηλεκτρικού, καθώς και το ΕΚΑ, κήρυξαν απεργία δημιουργώντας έτσι ένα πλατύ μέτωπο συμπαράστασης που αγκάλιαζε όλο τον κλάδο των μεταφορών. Ο πρόεδρος του σωματείου (που μάλιστα πρόσκειται στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ), έβγαζε πύρινους λόγους και έλεγε στην κυβέρνηση “να φέρει τα τανκς”. Οι εργαζόμενοι συγκεντρώθηκαν για συνέλευση και περίμεναν από το ΔΣ να τους πει τι θα κάνουν. Υπήρχαν όλες οι δυνατότητες για μια γενικευμένη σύγκρουση με την κυβέρνηση, που θα μπορούσε να πυροδοτήσει γενικευμένη ανάφλεξη.

Ποια ήτανε η αντίδραση του ΔΣ στην επιστράτευση; Το ΔΣ έκρινε, χωρίς να ρωτήσει τους εργαζόμενους, ότι η απεργία έπρεπε να ανασταλεί. Και μάλιστα, με ένα πρωτοφανή τρόπο, το ΔΣ ούτε καν συνεδρίασε για να ανακοινώση τη λήξη της απεργίας. Το μόνο που έκανε ήτανε να στείλει έναν δικηγόρο(!) να εξηγήσει στους εμβρόντητους εργαζόμενους ότι η άρνηση επιστράτευσης τιμωρείται με φυλάκιση. Επόμενο ήτανε μετά την προδοσία του ΔΣ, οι εργαζόμενοι να γυρίσουν απογοητευμένοι στην δουλειά .

Στην περίπτωση των ναυτεργατών, υπήρξε για ακόμα μια φορά πλατύ μέτωπο συμπαράστασης από όλους τους πολιτικούς χώρους, από την αναρχία μέχρι το ΠΑΜΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Κι όμως, η απεργία έληξε χωρίς να γίνει καμία συνέλευση, χωρίς να ερωτηθούν οι εργαζόμενοι, χωρίς να αναλάβει κανείς την ευθύνη για το κλείσιμο της απεργίας. Αφού το ΠΑΜΕ “έκαψε τα χαρτιά της επιστράτευσης”, κάλεσε τους εργαζόμενους να παραστούν στον επόμενο “αγωνιστικό κόμβο” (την απεργία του ΠΑΜΕ 20 μέρες μετά), χωρίς να βάλει θέμα για συνέχιση της απεργίας.

Με άλλα λόγια, ένας ακόμα κλάδος στάλθηκε στη δουλειά από όλες τις παρατάξεις που συμμετέχουν στο ΔΣ του, χωρίς συνέλευση.

Στην περίπτωση της απεργίας των εκπαιδευτικών, το ΔΣ της ΟΛΜΕ με πραξικοπηματικό τρόπο, ακύρωσε τις αποφάσεις των ΕΛΜΕ που σε συντριπτική πλειοψηφία (90%) είχανε ψηφίσει απεργία κόντρα στην επιστράτευση. Με μια απόφαση που όμοια της ίσως δεν υπάρχει στα συνδικαλιστικά χρονικά, καταπατήθηκαν οι ψήφοι 20.000 εκπαιδευτικών, καταπατήθηκε κάθε έννοια δημοκρατίας. Η απόφαση του ΔΣ της ΟΛΜΕ ήτανε τόσο δημοκρατική, όσο η επιστράτευση της κυβέρνησης.

Για να δούμε όμως, με ποια δικαιολογία πέρασε η απόφαση του ΔΣ της ΟΛΜΕ. “Δεν υπήρχαν οι προϋποθέσεις”. 

Μάλιστα.

Ένας ολόκληρος κλάδος, ψηφίζει στις μαζικότερες συνελεύσεις των τελευταίων δεκαετιών σύσσωμος απεργία, παρόλο που γνωρίζει για την επιστράτευση. Οι σύλλογοι των δασκάλων πιέζουν και αναγκάζουν την ΔΟΕ να κηρύξει απεργία διαρκείας. Αποφάσεις απεργίας παίρνουν επίσης οι εργαζόμενοι στην ιδιωτική εκπαίδευση και οι εργαζόμενοι στα φροντιστήρια, ενώ αποφάσεις συμπαράστασης υπάρχουν από μαθητές και συλλόγους γονέων. Αλλά, φεύ, η ΑΔΕΔΥ και η ΓΣΕΕ, με ευθύνες των ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚΕ-ΠΑΜΕ, δεν κηρύσσουν απεργία. Οπότε η ΔΑΚΕ, η ΠΑΣΚΕ, η ΣΥΝΕΚ, το ΠΑΜΕ εκπαιδευτικών, αφού οι ίδιοι έχουν σαμποτάρει την απεργία, βγάζουν το σμυπέρασμα: “δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις, οπότε δεν μπορούμε να πάμε σε απεργία”. Αφού οι ίδοι δεν δημιούργησαν τις προϋποθέσεις αυτές!

Το συμπέρασμα που μπορεί να βγει από τις πικρές αυτές ήττες του συνδικαλιστικού-εργατικού κινήματος είναι ένα: ο κόσμος καταλαβαίνει πολύ καλά, έχει κάθε διάθεση να αγωνιστεί, υπάρχει μεγάλη θέληση σε όλους του κλάδους για συντονισμό, αλληλοσυμπαράσταση και αγωνιστική ενότητα. Αλλά επειδή κυριαρχεί στο κίνημα ο ρεφορμισμός, η ταξική προδοσία, κυριαρχούν οι πουλημένοι εργατοπατέρες και η γραφειοκρατία, οι αγωνιστικές διαθέσεις του κόσμου καταπιέζονται και αλλοιώνονται. 
 

Ως πότε; Ως που να συγκροτηθούν εκείνες οι πρωτοπόρες δυνάμεις στους χώρους δουλειάς, οι οποίες δεν θα λένε μεγάλα λόγια για χούντες, για τανκς, για εξεγέρσεις τώρα ή ποτέ, για λαϊκές εξουσίας και ταξικά σωματεία, για γενικές απεργίες και εργατικούς ελέγχους, για μεταβατικά προγράμματα και για ελευθεριακούς κομμουνισμούς.

Ως που να συγκροτηθούν οι δυνάμεις εκείνες, που θα επιβάλλουν από τα κάτω, με την ενεργοποίηση του κόσμου, να συγκροτηθούν απεργιακές επιτροπές, συνελεύσεις, να υπάρξει οριζόντιος συντονισμός σωματείων, συλλόγων και κινήσεων γειτονιάς. Ως που να υπάρξουν εκείνοι οι πρωτοπόροι άνθρωποι που θαοδηγήσουν τον κόσμο να πάρει στα χέρια του τα σωματεία, για να ξεπεραστούν στην πράξη οι προδοτικές ηγεσίας και η ρεφορμιστική αριστερά.

Έως ότου μια αγωνιστική γραμμή ριζώσει μέσα στους χώρους δουλειάς, και οδηγήσει τον κόσμο να πιστέψει στις δυνάμεις του και να σπάσει τους υπάρχοντες συσχετισμούς, μέσα στη φωτιά της μάχης. Γιατί μόνο εκεί μπορούν να σπάσουν οι αρνητικοί συσχετισμοί και να δημιουργηθούν οι "προϋποθέσεις".

Μέχρι τότε, να μην ακούς σοβαρά αυτούς που σου λένε “ο κόσμος δεν καταλαβαίνει”, “κουράστηκε”, “χρειάζεται γενική απεργία” και τις λοιπές δικαιολογίες. 
Τα λένε γιατί δεν θέλουν να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Τα λένε γιατί αισθάνονται μικροί απέναντι στα καθήκοντα που τους βάζει η ταξική πάλη. Τα λένε για να μην κάνουν τίποτα. Τα λένε γιατί οι ίδιοι συντηρούν τη σημερινή κατάσταση.

ΥΓ

Να ένα δείγμα του κόσμου που δεν καταλαβαίνει. Η κυρία έχει καταλάβει τα πάντα!