Επιστολή προς καλλιτέχνες που κάνουν διεθνή καριέρα στην Ευρώπη την περίοδο της κρίσης ή «πιο απολιτίκ πεθαίνεις..»

Αφορμή για την παρούσα επιστολή στάθηκε μια συναυλία του συγκροτήματος των Ιμάμ Μπαϊλντί σε συνεργασία με το γνωστό στη νεολαία Mc Yinka στην Κοπεγχάγη της Δανίας στις 2 Μαρτίου. Όσα ακολουθούν είναι σκέψεις και συμβουλές προς καλλιτέχνες και κυρίως μουσικούς από την Ελλάδα που κυκλοφορούν στην Ευρώπη ζώντας το δικό τους όνειρο, αυτό της «διεθνούς καριέρας».
Η συναυλία συγκέντρωσε αρκετούς κατοίκους της Κοπεγχάγης (100-150 άτομα), κυρίως νεολαία. Η πλειοψηφία ήταν έλληνες/ίδες νεαρής ηλικίας. Κάποιοι από αυτούς ως φοιτητές μεταπτυχιακών στα πανεπιστήμια της Δανίας και πολλοί ως εργαζόμενοι-μετανάστες καθώς, ως γνωστόν πλέον, τα τελευταία δύο χρόνια της κρίσης ο αριθμός των ελλήνων που μεταναστεύουν προς χώρες της Ευρώπης αυξάνεται με ρυθμούς άνω των 200 % ανά έτος.

Την ίδια στιγμή στο κοινό βρισκόμασταν και πολλά μέλη της πρωτοβουλίας αλληλεγγύης στους αγωνιζόμενους εργαζόμενους/ανέργους της Ελλάδας αλλά και των υπόλοιπων χωρών της Ν. Ευρώπης που έχει στηθεί εδώ και κάποιους μήνες στην Κοπεγχάγη. Απολαμβάνοντας τη συναυλία και το εορταστικό κλίμα που έφτιαχνε το συγκρότημα στη σκηνή, απολαμβάνοντας τις εκφράσεις αγάπης τους για την Ελλάδα και τον έρωτα (γενικώς), αποφασίσαμε αυθόρμητα να μοιραστούμε κι εμείς με το συγκρότημα την αγάπη μας προς την Ελλάδα, κυρίως όμως για την Ελλάδα που εμείς αναγνωρίζουμε ως πατρίδα μας. Αυτή των αγωνιζόμενων ελλήνων και μεταναστών (ιδιότητα με την οποία σας γράφουμε κι εμείς τώρα από τη Δανία), αυτήν των αγώνων μέσα στην περίοδο της κρίσης που επιδιώκουν να ανατρέψουν κάθε πραξικοπηματική κυβέρνηση, όπως η παρούσα του κ. Λ. Παπαδήμου. Αρχίσαμε να φωνάζουμε τα συνθήματα μας δυνατά κι ωραία σε κλίμα εορταστικό! 
Γρήγορα φάνηκε όμως ότι το συγκρότημα δεν επιθυμούσε τέτοιου είδους εκφράσεις αλληλεγγύης… Όπως πολύ ωραία ξεκαθάρισε και η τραγουδίστρια του συγκροτήματος από μικροφώνου, τέτοιου είδους εκφράσεις ήταν ακαταννόητες – τουλάχιστον ως προς την ίδια (!). Άλλωστε όπως φώναξε ενθουσιασμένη και η ίδια από μικροφώνου «εγώ δεν είμαι το αφεντικό σας, γιατί φωνάζετε (!);». Εκεί καταλάβαμε, ότι τελικά οι Ιμάμ Μπαϊλντί που εμείς θυμόμασταν από τα φεστιβάλ στην Ελλάδα, είχαν αποφασίσει να κάνουν σημαία τους τη μόδα του απολιτίκ χαζοχαρούμενου που προσπαθούν απεγνωσμένα να πλασάρουν τα ΜΜΕ σε όλη την Ευρώπη..

Η συνέχεια ήταν αρκετά επεισοδιακή και κυρίως απολαυστική.

Αρκετός κόσμος να προσπαθεί να ακουστεί με τα συνθήματα πάνω από τα εκκωφαντικά ντραμς και τους ενισχυτές των επίδοξων μουσικών διεθνούς καριέρας, ακόμα και κατά τις παύσεις ανάμεσα στα τραγούδια το συγκρότημα να ιδρώνει μην ακουστούν τα συνθήματα και χαλάσει το «πάρτυ», και κάποιοι άλλοι, 3-4 «φίλοι» του συγκροτήματος να μας απειλούν με ποινές – ακόμα και με τη φυσική ρώμη που τους διέκρινε εκείνο το βράδυ – επειδή τους «ενοχλήσαμε» και άλλα τέτοια φαιδρά. Στόχος των συνθημάτων ήταν να ακουστεί ότι υπάρχει κόσμος που οργανώνεται και αγωνίζεται από όλες τις γωνιές της Ευρώπης και σε αρκετές γλώσσες («el pueblo unido jamas sera vencido.., η αλληλεγγύη το όπλο των λαών..», κ.α. μεταφράσεις των συνθημάτων αυτών σε διαφορετικές γλώσσες). Άλλωστε, ανάμεσα στον κόσμο που φώναζε – ή αποπειράθηκε να φωνάξει – τα συνθήματα βρίσκονταν και πολλοί μετανάστες-αλληλέγγυοι από άλλες χώρες της Ευρώπης (Πορτογαλία, Δανία κ.α.).

Το κλίμα που δημιουργήθηκε δεν ήταν αυτό σίγουρα που αντιστοιχεί σε μια συναυλία συγκροτήματος αγαπητού στη νεολαία και κυρίως – αν όχι αποκλειστικά – σε κόσμο που έχει συνηθίσει από τα φεστιβάλ του δρόμου, από τις μουσικές που εκφράζουν κομμάτια της κοινωνίας που αγωνίζονται συλλογικά μέσα στην περίοδο της κρίσης, είτε εντός, είτε εκτός ελλάδας.

Επειδή λοιπόν συχνά σε τέτοιες περιπτώσεις επικρατεί μια σύγχυση για το τί, το ποιός και το γιατί, θα θέλαμε σύντομα να σας υπενθυμίσουμε κάποια πράγματα, επειδή θα συναντάτε όλο και περισσότερους έλληνες μετανάστες στο κοινό σας - για την αποφυγή παρόμοιων ευτράπελων σκηνικών.

Κατ’ αρχάς, οι έλληνες/ιδες που ζουν και εργάζονται στην Ευρώπη και ειδικά αυτοί που μεταναστεύουν όλο και περισσότερο από την αρχή της ευρωπαϊκής κρίσης, δεν είναι ΤΟΥΡΙΣΤΕΣ. Είναι ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ! Δεν είμαστε εδώ για να απολαύσουμε τα χιόνια και τα σκι της Β. Ευρώπης αλλά γιατί δεν μπορούσαμε να επιβιώσουμε στην ελλάδα των μνημονίων και των συμπλεγμάτων ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ και κάθε άλλου υπερασπιστή ενός σαπισμένου συστήματος, πολιτικού και οικονομικού. Κάποιοι από εμάς δεν έχουν βρει δουλειά ακόμη και είναι στη μαύρη εργασία φοβισμένοι μήπως τους απελάσουν ανά πάσα στιγμή (ναι, για νέους έλληνες/ιδες μιλάμε, μην σοκάρεστε).

Πέρα από αυτό, και επειδή η σύγχυση καλά κρατεί, δεν ήρθαμε στο εξωτερικό για να «γλυτώσουμε». Ξέρουμε πολύ καλά ότι κανείς δεν γλυτώνει μόνος του όταν οι κυβερνήσεις αποφασίζουν να βγάλουν σώο ένα καπιταλιστικό σύστημα σε κρίσηαναγκάζοντας την πλειοψηφία των εργαζομένων να καταφεύγουν στη μετανάστευση και στη φτώχια.

Γι’ αυτό και οι ομάδες αλληλεγγύης που έχουν στηθεί σχεδόν σε όλες τις μεγάλες χώρες της Ευρώπης τα τελευταία χρόνια, αποτελούν σημαντικότατο εργαλείο αλληλεγγύης και ενημέρωσης των κατοίκων της ευρώπης για το τί ουσιαστικά αποφασίζεται για τους λαούς της Ευρώπης χωρίς να τηρείται πλέον ούτε το στοιχειώδες δικαίωμα στην αστική δημοκρατία, αυτό της ψήφου.

Η Ελλάδα σίγουρα δεν είναι παρά μόνο η αρχή. Δεν είναι παρά μόνο το πειραματόζωο. Γι΄αυτό και όλες αυτές οι ομάδες επιδιώκουν, όχι έναν νέο «φιλελληνισμό» όπως προσπαθούν τα ευρωπαϊκά και κυρίως ελληνικά ΜΜΕ να εμφανίσουν με το μαγικό τους ραβδί. Επιδιώκουν να συγκεντρώσουν τους εργαζόμενους/ανέργους από όλες τις χώρες, συνδικαλιστικούς φορείς και πολιτικές ομάδες που αγωνίζονται για μία διαφορετική ευρώπη, αυτή των λαών. Και απ’ ότι φαίνεται τους τελευταίους μήνες, αυτές οι ομάδες συντέλεσαν καθοριστικά στη απότομη αλλαγή του κλίματος στην Ευρώπη για την Ελλάδα. Από εκεί που ο ελληνικός λαός ήταν «τεμπέλης», οι φωνές άρχισαν να αυξάνονται σε όλη την ευρωπαϊκή γειτονιά και μιλούσαν για τις ρίζες αυτής της πολιτικής που μετατρέπει τα χρέη των τραπεζιτών σε κατεστραμμένες μοίρες για τόσες γενιές ανθρώπων.

Οι ομάδες αυτές επίσης, αγαπημένοι μας καλλιτέχνες, δεν είναι ούτε «λίγοι», ούτε «περίεργοι». Ούτε κάνουν «λάθος πράγματα σε λάθος στιγμή και λάθος μέρος». Είναι τόσο «λίγοι» όσο «λίγος» είναι ο ελληνικός λαός που ξεσηκώνεται στην ελλάδα εδώ και τρία χρόνια και βγαίνει στο δρόμο δείχνοντας ότι η εποχή του «Αστοί και προλετάριοι, όλοι μαζί, χαρούμενοι κι ευτυχισμένοι» τέλειωσε. Ο κάθε κ. Πάγκαλος και ο κάθε κ. Τρισέ εδώ και τρία χρόνια συναντούν μπροστά τους νεο-μετανάστες πουτους υποδέχονται με συνθήματα όπου κι αν εμφανιστούν, όπου κι αν κάτσουν, όπου κι αν σταθούν. Και ντρέπονται και φεύγουν σαν λιοντάρια που δεν ακούγεται ο βρυχηθμός τους.

Από το Παρίσι έως το Βερολίνο και από την Κοπεγχάγη έως το Λονδίνο. Και αυτό, πιστέψτε μας, δεν θα σταματήσει αλλά θα ενταθεί στην περίοδο που έχουμε μπροστά μας!

Κάθε προσπάθεια - όπως η αποτυχημένη των Ιμάμ Μπαϊλντί – να εκφράσουν το κλίμα που αρχίζουν σταδιακά να επιβάλλουν τα ΜΜΕ εντός Ελλάδας κυρίως, ότι «παρά τις δυσκολίες, εμείς συνεχίζουμε να γλεντάμε γιατί είμαστε γλεντζέδες», θα βρίσκει μπροστά της τον τοίχο της απαξίωσης που τους αντιστοιχεί.

Γλεντάμε, ναι! Αλλά γλεντάμε όταν βρισκόμαστε μαζί με τον αγωνιζόμενο λαό στο δρόμο, μαζί με τη νεολαία που πασχίζει όλα αυτά τα χρόνια εντός και εκτός ελλάδας να δείξει ότι υπάρχει και άλλος δρόμος εκτός από τους μονοδρόμους των μνημονίων και του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού της Μέρκελ, του Σαρκοζύ και του κάθε επίδοξου μαθητή τους (Παπαδήμος, Γιωργάκης, Καρατζαφέρης, Σαμαράς και όποιος/α άλλος τυχερός ακολουθήσει στη συνέχεια).

Αγαπημένοι μας καλλιτέχνες, ειδικά εσείς που θέλετε να κάνετε «διεθνή καριέρα» στο εξωτερικό. Θα χαρούμε πολύ να σας δούμε σε όλη την Ευρώπη. Μαζί σας όμως, καλό θα είναι, να κουβαλάτε στις αποσκευές σας το κλίμα της ελληνικής κοινωνίας που αγωνίζεται με όσα μέσα διαθέτει. Στο δρόμο, στις πλατείες, στις συνελεύσεις και στους χώρους εργασίας. Το κλίμα της χαζοχαρούμενης ελλάδας των Athens Voice και των Κλικ των Κωστόπουλων, μας τέλειωσε – μαζί με τις ψευδαισθήσεις για ατομικούς δρόμους προς τον παράδεισο μιας ευδαιμονίας που τελειώνει μόλις αποφασίσει ο δείκτης της Wall Street.

Κι αν κάποτε σε συναυλίες τραγουδήσαμε τα τραγούδια σας, εμείς θα συνεχίσουμε να τραγουδάμε χωρίς εσάς. Γιατί και η μουσική, όπως κάθε τέχνη και κάθε έκφραση κοινωνική, αποκτάει σώμα και ζωή όταν εκφράζει τις βαθιές ανάγκες μιας κοινωνίας που ξυπνάει απότομα από το λήθαργο που της επιβάλλουν.

Εσείς μπορείτε να διαλέξετε όποιον δρόμο θέλετε, έτσι σας λένε ακόμη στην αστική δημοκρατία των πραξικοπημάτων. Μόνο προσέξτε καλά! Στο δρόμο που θα πάρετε, η αξιοπρέπεια περνάει πάντα από ένα μόνο δρόμο. Αυτόν του αγώνα και της συλλογικής κατάκτησης κάθε χαράς και κάθε λύπης.

Άλλωστε, Mc Yinca, εσύ τουλάχιστον μάλλον γνωρίζεις καλύτερα από πολλούς, τί σημαίνει Χαιρετώ με σεβασμό το δικό σου αγώνα… 

Αφιερωμένο σε όλους/ες όσους αγωνίζονται πάνω και κάτω από τις σκηνές των μικροφώνων. 
Εις το επανειδείν - είτε εντός, είτε εκτός Ελλάδας!  
Μετανάστες με ελληνικό διαβατήριο στη Δανία. 
Σημ.1 Προς νέους επίδοξους διάσημους καλλιτέχνες:

Κι αν ακουστούν δυο-τρία συνθήματα αλληλεγγύης κατά τη διάρκεια της συναυλίας σας, μην πανικοβάλλεστε, δεν θα σας απολύσει η δισκογραφική εταιρεία που σας αγόρασε. Διαφήμιση σας κάνουμε, έστω κι έτσι, δυστυχώς! Δεν χρειάζεται περιττός φόβος. Αρκετό μας έχουν ποτίσει όλα αυτά τα χρόνια οι εξουσίες και οι ξύλινες κούκλες τους. 
Και επιτέλους. ΔΕΝ κάνετε διεθνή καριέρα. Αυτοί που έρχονται στις συναυλίες σας, έλληνες/ιδες μετανάστες/ριες είναι. Μην ιδρώνετε χωρίς λόγο. Να δεις που κάποτε, θα σας πούνε και ……!

Μεταφέρει η Jaquou Utopie

Πηγή: Παραλληλογράφος