«…Απ’ αυτά πρέπει κιόλας να έχει γίνει φανερό, γιατί και οι σύντροφοί μας κάνουν τόσο πολλά λάθη, όταν βάζουν«απλώς» το ερώτημα: πρέπει να ανατρέψουμε αμέσως την προσωρινή κυβέρνηση;
Απαντώ:
1) πρέπει να την ανατρέψουμε, γιατί είναι ολιγαρχική, αστική και όχι παλλαϊκή, δεν μπορεί να δώσει ούτε ειρήνη, ούτε ψωμί, ούτε πλέρια λευτεριά·
2) δεν πρέπει να την ανατρέψουμε τώρα, γιατί κρατιέται χάρη στην άμεση και έμμεση, τυπική και έμπρακτη συμφωνία με τα Σοβιέτ των Εργατών Βουλευτών, και πρώτα απ’ όλα με το κύριο Σοβιέτ, το Σοβιέτ της Πετρούπολης…»
Παρότι το απόσπασμα φαίνεται να μην έχει κάποια άμεση σχέση με το θέμα του άρθρου το παραθέτω γιατί νομίζω πως έχει αξία ο συλλογισμός που χρησιμοποιεί ο Λένιν. Δηλαδή το τι πρέπει να γίνει αλλά και το τι οι αντικειμενικές συνθήκες επιτρέπουν να πραγματοποιηθεί.
Στο θέμα μας τώρα, είναι γεγονός ότι η εφαρμογή του νέου νόμου πλαίσιο προχωράει κανονικά. Έτσι αυτό που έχουμε μπροστά μας το αμέσως επόμενο διάστημα είναι η εκλογή των νέων συμβουλίων διοίκησης, που θα έρθουν να εφαρμόσουν πλήρως τον νόμο πλαίσιο μέσα στις σχολές. Για την ιστορία τα συμβούλια διοίκησης είναι η μετεξέλιξη της συνδιοίκησης. Των οργάνων δηλαδή πού τόσα χρόνια χρησίμευαν για να εφαρμόζονται οι νόμοι των κυβερνήσεων μέσα στις σχολές. Όργανα που δυστυχώς ακόμα και η πλειοψηφία των αριστερών παρατάξεων νομιμοποιούσε συμμετέχοντας σε αυτά συνδιαλεγόμενη με το καθηγητικό κατεστημένο και το κράτος. Έχοντας λοιπόν μπροστά μας την ψήφιση των συμβουλίων διοίκηση μπαίνουν κάποια ερωτήματα. Πρέπει να τα μπλοκάρουμε; Και αν πρέπει μπορούμε να το κάνουμε στην συγκεκριμένη φάση;
Όσον αφορά το πρώτο ερώτημα η απάντηση είναι εύκολη. Ναι πρέπει να το μπλοκάρουμε γιατί είναι ένα αντιδραστικό όργανο που σκοπό έχει να εφαρμόσει την κυβερνητική πολιτική και να χτυπήσει τα φοιτητικά δικαιώματα. Η παραπάνω τοποθέτηση φυσικά δεν μπορεί να είναι ξεκομμένη με την τοποθέτηση για την αναγκαιότητα του αγώνα για την ανατροπή συνολικά του νόμου πλαίσιο. Ενός νόμου που έρχεται να φέρει την βαρβαρότητα του μνημονίου μέσα στις σχολές και να τσακίσει τα φοιτητικά δικαιώματα. Προφανώς το κάλεσμα προς τους φοιτητές να μην νομιμοποιήσουν με την συμμετοχή τους τα όργανα αυτά είναι αυτονόητο. Ένα κάλεσμα το οποίο για να έχει αξία πρέπει να εντάσσεται στο συνολικότερο κάλεσμα για συμμετοχή στον αγώνα ενάντια στον νόμο πλαίσιο αλλά και στο μνημόνιο.
Για το δεύτερο ερώτημα η απάντηση είναι πιο πολύπλοκη. Και αυτό γιατί αν το δει κανείς επιφανειακά η αριστερά με τις οργανωμένες της δυνάμεις έχει την δυνατότητα σε ορισμένες περιπτώσεις να σπάσει τις κάλπες για τα συμβούλια διοίκησης. Αυτό όμως δεν αποτελεί πραγματικό μπλοκάρισμα αφού μπορούν να κάνουν τις ακόμη και σε κάποιο χώρο εκτός πανεπιστημίων. Έτσι το μόνο που μπορείς να καταφέρεις είναι μια τρύπα στο νερό. Ποιο είναι το στοιχείο που λείπει για να υπάρξει πραγματικό μπλοκάρισμα; Το μαζικό φοιτητικό κίνημα που παλεύει κεντρικά με συνελεύσεις και καταλήψεις ενάντια στον νόμο. Ένα στοιχείο όμως που μετασχηματίζει και το περιεχόμενο του αγώνα από την μη εφαρμογή στην διεκδίκηση για την ανατροπή. Εδώ είναι που φαίνεται και το αδιέξοδο της άποψης της ΚΝΕ τον Σεπτέμβριο, που ενώ είχαμε έναν μεγάλο αριθμό καταλήψεων δηλαδή είχαμε κεντρική αντιπαράθεση με την κυβερνητική πολιτική αυτή επέμενε να μιλάει για μη εφαρμογή του νόμου. Να αφήσουμε τον γάμο δηλαδή να πάμε για πουρνάρια όπως λέει και ο λαός. Μία άποψη που την οδήγησε ακόμα και σε πλαίσια «ανοιχτής σχολής, εξεταστικής και μετά βλέπουμε» (φυσικά είδαμε) αλλά ακόμα και στην φαρσοκωμωδία για την ψήφιση της μορφής (κατάληψη) πριν από τα πλαίσια. Κάτι που οδήγησε στην μονοπώληση του ψευτοδιλήμματος «κατάληψη-αντικατάληψη» ενώ το πραγματικό δίλλημα ήταν αγώνας για την υπεράσπιση του μέλλοντος μας ή υποταγή. Θα έπρεπε η ΚΝΕ λοιπόν σήμερα να απολογηθεί στον κόσμο της αλλά και στον κόσμο του κινήματος συνολικά γιατί δεν κάνει την πολυδιαφημιζόμενη μη εφαρμογή.
Στην ουσία η άποψη για μη εφαρμογή δεν μπορεί να εφαρμοστεί στην πράξη. Είναι μία λύση ανάγκης μόνο στην περίπτωση που δεν έχεις φοιτητικό κίνημα που έχει όμως και περιορισμένα αποτελέσματα. Σε περίοδο μη κινήματος λοιπόν προφανώς και προσπαθείς να μπλοκάρεις την εφαρμογή αλλά εντάσεις τις κινήσεις σου στην λογική της δημιουργίας των όρων πολιτικοποίησης και μαζικοποίησης του κινήματος έτσι ώστε να βγει ξανά με συνελεύσεις και καταλήψεις και να απαιτήσει την ανατροπή του νόμου. Προφανώς λοιπόν όποια κίνηση γίνεται πρέπει να λαμβάνει υπ’ όψιν της και την συμμετοχή του κόσμου ή την δυναμική που έχει αυτή η κίνηση στο να τραβήξει κόσμο στον αγώνα. Λογικές που επικεντρώνονται μόνο στην μορφή χωρίς να λαμβάνουν υπ’ όψιν τους και το πολιτικό υπόβαθρο που κρύβεται από πίσω δεν οδηγούν πουθενά. Παράδειγμα: με τα συμβούλια διοίκησης διαφωνούν και οι κυβερνητικές παρατάξεις ΔΑΠ και ΠΑΣΠ και είναι πιθανό σε κάποιες σχολές να είναι αυτές που θα πάνε να σπάσουν τα συμβούλια. Αυτό σημαίνει ότι το κάνουν γιατί ενδιαφέρονται για τα φοιτητικά δικαιώματα; Σε καμία περίπτωση, το κάνουν γιατί με τα συμβούλια διοίκησης χάνουν θέσεις και ρόλο στη συνδιοίκηση. Δεν είναι όλες οι προθέσεις αθώες όπως δεν μπορούμε να πούμε πως και όλες οι προθέσεις αριστερών δυνάμεων που συμμετείχαν στη συνδιοίκηση τόσα χρόνια είναι αθώες.
Όταν λέμε όχι στα συμβούλια διοίκησης έχει αξία μόνο όταν εννοούμε όχι στα συμβούλια που θα έρθουν να εφαρμόσουν το νόμο και να χτυπήσουν τα φοιτητικά δικαιώματα. Το «όχι στα συμβούλια, ναι στην συνδιοίκηση» είναι απλά κοροϊδία του κόσμου και εγκλωβισμού του σε αδιέξοδες λογικές. Επίσης το να κατηγορείς τον κόσμο ότι δεν ενδιαφέρεται είναι και αυτό κοροϊδία. Ειδικά όταν ακούγεται από δυνάμεις που το μόνο που συζητούσαν στις καταλήψεις ήταν πως θα πέσει η κυβέρνηση, πως θα διαγράψουμε το χρέος και πως θα φτιάξουμε το συντονιστικό πιο «δημοκρατικό». Μετά από αυτά πως είναι δυνατόν να φαίνεται περίεργο σε κάποιους που ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται για το ότι ψηφίζονται τα συμβούλια αυτά; Αφού και το τι φέρνει ο ίδιος ο νόμος όσον αφορά τα φοιτητικά δικαιώματα περνούσε στο ντούκου.
Αυτό που πρέπει να κάνουμε λοιπόν είναι να ανοίγουμε το ζήτημα των συμβουλίων μέσα στις σχολές από την πλευρά του χτυπήματος των φοιτητικών δικαιωμάτων και να καλούμε τον κόσμο να παλέψει μέσα από μαζικές και ανοιχτές διαδικασίες, για το μπλοκάρισμα των συμβουλίων και για την ανατροπή του νόμου και της επίθεσης συνολικά. Όπως πρέπει να ανοίξουμε και το τι είναι αυτό που φέρνει ο νόμος πραγματικά. Δηλαδή δίδακτρα, διαγραφές, εντατικοποίηση και ένα πανεπιστήμια κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του μνημονίου, που το μεγαλύτερο κομμάτι της νεολαίας θα είναι έξω από αυτό, δουλεύοντας με μισθούς πείνας. Αν θέλουμε να μπλοκάρουμε και να ρίξουμε το νόμο, πρέπει να χτίσουμε τους όρους για ένα μαζικό φοιτητικό κίνημα, αυτό είναι απαράβατος νόμος. Ο ρόλος της αριστεράς είναι να παλεύει μαζί με τον κόσμο ως δικό του κομμάτι και όχι χωρίς τον κόσμο για τον κόσμο. Μπορεί να είναι ο πιο δύσκολος δρόμος αλλά είναι μόνος που δίνει προοπτική. Έτοιμες λύσεις και φαεινές δεν υπάρχουν όπως και λογικές καμικάζι χωρίς τον κόσμο δεν βοηθάνε κανέναν και ειδικά το κίνημα, το μόνο που κάνουν είναι να σπέρνουν αυταπάτες και απογοήτευση. Όπως έγραφε και ό Λένιν δεν έχει σημασία πόσο γρήγορα θα βαδίσουμε αλλά προς τα πού θα βαδίσουμε.
2 σχόλια:
Πάντως, σε πολλές συνελεύσεις το Σεπτέμβρη- Οκτώβρη, δε συζητήθηκε η διαγραφή του χρεόυς και η έξοδος από το ευρώ, παρά μόνο τα κακά του νέου νόμου πλαίσο και μόσο από την πλευρά της εφαρμογής στο σήμερα. Αν κάποιος τελείωνε το Πανεπιστήμιο ή το ΤΕΙ, δεν είχα λόγο να ενδιαφερθεί, ακριβώς επειδή πολλές φορές δεν έγινε ούτε η σύνδεση του νέου νόμου με τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας . Παρ'όλα αυτά, σε μερικές σχολές στη συνέλευση ακόμα, ανοίχτηκαν ζητήματα κεντρικού πολιτικού σκηνικού από πολύ νωρίς και εκεί φάνηκε και η ασυνέπεια της ΚΝΕ όταν μας έλεγε ρεφορμιστές που προτάσσουμε τη διαγραφή του χρέους και μετά άλλαξε γραμμή κι μιλούσε κι αυτή για διαγραφή του χρέους την ίδια στιγμή που ζητούσε διπλή ψηφοφορία γιατί δήθεν εγκλωβίζαμε τον ανώριμο κόσμο σε κίνημα ενώ δεν ήταν ώριμες οι συνθήκες.
Αυτό που θέλω να πω, είναι ότι η αναβάθμιση της ποιότητας της παρέμβασής μας πρέπει να είναι επικεντρωμένη συνολικά στα ζητήματα και να μπορεί να απαντήσει ταυτόχρονα π.χ. και γιατί δε θέλουμε τα συμβούλια διοίκησης, αλλά και γιατί δε θέλουμε ούτε τον πρύτανη και τα ΕΣΥΠ, αλλά όργανα επιβολής της βούλησης όλων όσων ζουν και εργάζονται στο κάθε πανεπιστήμιο και ΤΕΙ.
Νομίζω ότι αυτό που κυριάρχησε στις συνελεύσεις δεν ήταν ο νόμος πλαίσιο το πώς θα εφαρμοστεί και οι πτυχές του. Όχι ότι έπρεπε και να είναι η μόνη συζήτηση στα αμφιθέατρα, αλλά ούτε και το στίγμα της συνολικότερης επίθεσης στα εργασιακά μπήκε από τις δυνάμεις της αριστεράς. Πραγματικά μέσα στις συνελεύσεις άκουσα όλα τα υπόλοιπα όμως και όταν λέω υπόλοιπα εννοώ τις συνολικές απαντήσεις, τα προγράμματα κλπ. Από απόψεις για διαγραφής του χρέους και τις εθνικοποιήσεις τραπεζών μέχρι και την έξοδο από το εύρο, αιτήματα στα οποία καλούνταν οι φοιτητές να πάρουν θέση. Η συζήτηση που κυριάρχησε όμως ήταν για το αν θα ρίξουμε την κυβέρνηση αίτημα γύρω από το οποίο στρατεύτηκε όλη η αριστερά (όλη όμως)και υλοποίησε(το σύστημα)και δυστυχώς συζητιέται ακόμη. Όλο αυτό το σκηνικό καθιστά σήμερα τον κόσμο των ΑΕΙ -ΤΕΙ παροπλισμένο απέναντι στο νόμο πλαίσιο και λογικό είναι να μην υπάρχει κινητικότητα μέσα στους φοιτητικούς χώρους για τα συμβούλια διοίκησης. Λογικό για 2 λόγους κατά τη γνώμη μου:
1 Η αδυναμία της αριστεράς να ανοί8ξει το ζήτημα του νόμου πλαίσιο (όλα τα παραπάνω δλδ)
2 Το κολοτρίψιμο και η συμμετοχή όλων(πλην ελάχιστων εξαιρέσεων) των αριστερών παρατάξεων στη συνδιοίκηση (τραγικό παράδειγμα στο πολυτεχνείο Κρήτης με τον Φίλη). Εντάξει ρε παιδιά τέτοια μανία με τις κάλπες και τα τραπέζια λίγη σεμνότητα. Άντε τώρα με τέτοια στάση να πείσεις τον κόσμο ότι είναι κακά τα συμβούλια διοίκησης και να έχει εμπιστοσύνη στα φοιτητικά όργανα , αφού αυτοί που τα λένε δεν τα πιστεύουν ούτε οι ίδιοι και ας λένε είτε αποχή είτε διάλυσή των συμβουλίων.
Δημοσίευση σχολίου