Για την κοινωνική βάση της κινέζικης αντεπανάστασης

του Γιάο Βεν Γιουάν  μετάφραση Πάρι Γαβαλά                                                                      


Το παρακάτω κείμενο μεταφράστηκε και εκδόθηκε από τις ιστορικές εκδόσεις το 1975, δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά τον ίδιο χρόνο στην Κόκκινη Σημαία (3ο τευχος), εφημερίδα του Κ.Κ.Κίνας από τον Γιάο Βεν Γιουάν με τίτλο «Για την κοινωνική βάση της αντικομματικής κλίκας του Λιν Πιάο». Αν και το κείμενο ασκεί κριτική στον Λιν Πιάο εντάσσεται στην σύγκρουση της αριστερής πτέρυγας του Κ.Κ.Κίνας (τη λεγόμενη συμμορία των τεσσάρων) με τον Ντένγκ Σιάο Πινγκ. 

Ενώ στη σύγκρουση αυτή κυριαρχεί αρχικά η αριστερή πτέρυγα (μετά από σφοδρές και έντονες αντιπαραθέσεις στο κόμμα) και ο Ντένγκ καθαιρείται(Απρίλης 1976),ένα μήνα μετά το Θάνατο του Μάο(Οκτώβρης 1976) η αριστερή πτέρυγα ηττάται και «η συμμορία των τεσσάρων» καταλήγει σε ισόβια φυλάκιση σηματοδοτώντας έτσι το τέλος τη Πολιτιστικής Επανάστασης. Έτσι και με την απαρχή του 11ου συνέδριου του Κόμματος αρχίζουν οι καθαιρέσεις, τα κυνηγητά μελλών και στελεχών και επί της ουσίας μια αντίστροφη πορεία (παλινόρθωση)που οδηγεί στην πλατεία Τιέν Αν Μεν , μέχρι και τα πρόσφατα γεγονότα στο Γουκάν.
Ο Πρόεδρος Μάο, μιλώντας για την ανάγκη να κατανοήσουμε καλά το ζήτημα της δικτατορίας του προλεταριάτου πάνω στην αστική τάξη, τόνισε με σαφήνεια: «Αν άνθρωποι σαν τον Λιν Πιάο έρθουν στην εξουσία, θα τους ήταν πολύ εύκολο να παλινορθώσουν το καπιταλιστικό σύστημα. Γι ' αυτό, οφείλουμε να διαβάσουμε ακόμα περισσότερα μαρξιστικά λενινιστικά έργα». Αυτό βάζει ένα σπουδαιότατο ζήτημα: Ποια είναι η ταξική φύση των «ανθρώπων σαν τον Λιν Πιάο;» Ποια είναι η κοινωνική βάση που γέννησε την αντικομματική κλίκα του Λιν Πιάο; Αναμφίβολα είναι απόλυτα απαραίτητη μια καθαρή αντίληψη αυτού του ζητήματος, για τη στερέωση της δικτατορίας του προλεταριάτου και την αποφυγή της καπιταλιστικής παλινόρθωσης, για τη σταθερή εφαρμογή της βασικής γραμμής του Κόμματος στη διάρκεια της ιστορικής περιόδου του σοσιαλισμού και για τη βαθμιαία δημιουργία συνθηκών, που κατ «απ' αυτές θα είναι αδύνατο να υπάρχει η αστική τάξη ή να εμφανιστεί μια νέα αστική τάξη.

Όπως και στην περίπτωση των άλλων ρεβιζιονιστών και των ρεβιζιονιστικών ιδεολογικών ρευμάτων, η εμφάνιση του Λιν Πιάο και της ρεβιζιονιστικής γραμμής του δεν είναι τυχαία. Ο Λιν Πιάο και οι πιστοί οπαδοί του ήταν εξαιρετικά απομονωμένοι μέσα σ' όλο το Κόμμα, σ' όλο το στρατό και ανάμεσα στο λαό όλης της χώρας. Όμως, στην κοινωνία υπάρχει μια βαθιά ριζωμένη ταξική βάση, που γεννάει αυτή τη χούφτα των εξαιρετικά απομονωμένων ανθρώπων που αυτοτιτλοφορούνται σαν «ουράνια άλογα που πετούν στους ουρανούς, μοναχικά και ελεύθερα».

Είναι ξεκάθαρο πώς η αντικομματική κλίκα του Λιν Πιάο αντιπροσώπευε τα συμφέροντα της τσιφλικάδικης και της αστικής τάξης που έχουν ανατραπεί, και τους πόθους των αντιδραστικών που έχουν ανατραπεί, να καταλύσουν τη δικτατορία του προλεταριάτου και να παλινορθώσουν τη δικτατορία της αστικής τάξης. Η αντικομματική κλίκα του Λιν Πιάο αντιτάχτηκε στη Μεγάλη Προλεταριακή Πολιτιστική Επανάσταση και είχε βαθύ μίσος για το σισιαλιστικό σύστημα της δικτατορίας του προλεταριάτου στη χώρα μας, που το διέβαλλε σα «φεουδαρχική αυταρχία» και το συκοφαντούσε σα βασιλεία του «Τσιν Σιχ χουάυγκ της σύγχρονης εποχής». Η κλίμα του Λιν Πιάο ήθελε «να αποχτήσουν γνήσια απελευθέρωση στον πολιτικό και οικονομικό τομέα» οι πλουσιοχωρικοί, οι αντεπαναστάτες, τα διεφθαρμένα στοιχεία και οι δεξιοί. Δηλαδή ήθελε, στο πολιτικό και οικονομικό πεδίο, να μετατρέψει τη δικτατορία του προλεταριάτου σε δικτατορία των τσιφλικάδων και της κομπραδόρικης αστικής τάξης και το σοσιαλιστικό σύστημα σε καπιταλιστικό. Η αντικομματική κλίκα του Λιν Πιάο, σαν πράκτορας μέσα στο Κόμμα, σαν πράκτορας της αστικής τάξης που δούλευε σκληρά για μια παλινόρθωση, ήταν τόσο βίαιη στις επιθέσεις της ενάντια στο Κόμμα και στη δικτατορία του προλεταριάτου, που έφτασε στο σημείο να δημιουργήσει μια οργάνωση μυστικών πρακτόρων και να εξυφάνει ένα αντεπαναστατικό ένοπλο πραξικόπημα. Τέτοια τρέλα είναι αντανάκλαση του γεγονότος, ότι οι αντιδραστικοί, που έχουν χάσει την πολιτική εξουσία και τα μέσα παραγωγής, θα καταφύγουν αναπόφευκτα σε κάθε μέσο, για να επανακτήσουν τις χαμένες θέσεις των εκμεταλλευτριών τάξεων. Έχουμε δει πώς ο Λιν Πιάο, έπειτα από την πολιτική και ιδεολογική χρεοκοπία του, προσπάθησε να «καταβροχθίσει» το προλεταριάτο, παίζοντας τα όλα για όλα - όπως θα έκανε ένας απελπισμένος χαρτοπαίχτης - και πώς, τελικά, πρόδωσε τη χώρα και πέταξε για να βρει καταφύγιο στον εχθρό. Παρόλη την πολύ υπομονετική διαπαιδαγώγηση και καρτερία και παρόλες τις προσπάθειες του Προέδρου Μάο και της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματος για να τον σώσουν, η αντεπαναστατική φύση του Λιν Πιάο δεν άλλαξε καθόλου. Όλα αυτά αντανακλούν την πάλη ζωής και θανάτου ανάμεσα στο προλεταριάτο και την αστική τάξη, τις δυο μεγαλύτερες ανταγωνιστικές τάξεις, κάτω από τη δικτατορία του προλεταριάτου, μια πάλη που θα συνεχιστεί για μια μεγάλη περίοδο. Όσο οι αντιδραστικές τάξεις που έχουν ανατραπεί, υπάρχουν ακόμα, παραμένει η δυνατότητα για την εμφάνιση μέσα στο Κόμμα (καθώς και μέσα στην κοινωνία) αντιπροσώπων της αστικής τάξης, που θα προσπαθούν να μετατρέψουν την ελπίδα τους για παλινόρθωση σε προσπάθειες παλινόρθωσης. Γι αυτό, πρέπει ν' ανεβάσουμε την επαγρύπνηση μας, να φρουρούμε και να τσακίζουμε κάθε συνωμοσία των αντιδραστικών στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, και σε καμιά περίπτωση να μη χαλαρώσουμε την επαγρύπνηση μας. Οπωσδήποτε, όμως, μια τέτοια αντίληψη δεν αγκαλιάζει όλες τις πλευρές του ζητήματος. Η αντικομματική κλίκα του Λιν Πιάο δεν αντιπροσώπευε μόνο την ελπίδα για παλινόρθωση των τσιφλικάδων και της αστικής τάξης που έχουν ανατραπεί, αλλά επίσης την ελπίδα για σφετερισμό της εξουσίας των νέων αστικών στοιχείων στη σοσιαλιστική κοινωνία. Τα μέλη αυτής της κλίκας είχαν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των νέων αστικών στοιχείων, και ένας αριθμός απ' αυτούς ήταν πράγματι τέτοια στοιχεία. Μερικά από τα συνθήματα της εκφράζανε και αντανακλούσαν τις ανάγκες αυτών των αστικών στοιχείων και εκείνων που επιθυμούσαν να πάρουν τον καπιταλιστικό δρόμο για την ανάπτυξη του καπιταλισμού. Αυτή ακριβώς η τελευταία πλευρά αξίζει να αναλυθεί περισσότερο.

Ο Πρόεδρος Μάο τόνισε: «Ο Λένιν είπε: "Η μικρή παραγωγή γεννά τον καπιταλισμό και την αστική τάξη συνεχώς, καθημερινά, κάθε ώρα, αυθόρμητα και σε μαζική κλίμακα". Αυτό επίσης συμβαίνει σ' ένα τμήμα των εργατών και σ' ένα τμήμα των μελών τον Κόμματος. Τόσο μέσα στις τάξεις του προλεταριάτου, όσο και μέσα στο προσωπικό των κρατικών οργάνων, υπάρχουν άνθρωποι που ακολουθούν τον αστικό τρόπο ζωής». Μερικοί από την κομματική κλίκα του Λιν Πιάο ήταν ακριβώς αντιπρόσωποι των νέων αστών και του καπιταλισμού. Ανάμεσα τους, ο Λιν Λικούο (ο γιος του Λιν Πιάο) και ο «στολίσκος» του (κωδικό όνομα μιας μυστικής οργάνωσης πρακτόρων τους) ήταν ολοκληρωτικά αντισοσιαλιστικά στοιχεία και αντεπαναστάτες, που δημιουργήθηκαν στη σοσιαλιστική κοινωνία.

Η ύπαρξη της αστικής επιρροής και της επιρροής του διεθνούς ιμπεριαλισμού και ρεβιζιονισμού είναι η πολιτική και ιδεολογική πηγή των νέων αστικών στοιχείων, ενώ η ύπαρξη του αστικού δικαίου παρέχει τη ζωτική οικονομική βάση για την εμφάνιση τους.

Ο Λένιν τόνισε: «Στην πρώτη φάση της κομμουνιστικής κοινωνίας (που λέγεται συνήθως Σοσιαλισμός), το "αστικό δίκαιο" δεν καταργείται εντελώς, αλλά μόνο μερικά, μόνο στο μέτρο που έχει πραγματοποιηθεί η οικονομική επανάσταση, δηλ. σ' ό,τι αφορά τα μέσα παραγωγής». «Όμως συνεχίζει να υπάρχει όσον αφορά το άλλο μέρος, συνεχίζει να υπάρχει σα ρυθμιστής (προσδιοριστικός παράγοντας) στη διανομή των προϊόντων και στην κατανομή της εργασίας ανάμεσα στα μέλη της κοινωνίας. Η σοσιαλιστική αρχή: "Αυτός που δεν εργάζεται, δεν τρώει" έχει πια πραγματοποιηθεί· η άλλη σοσιαλιστική αρχή: "Ίση ποσότητα προϊόντων για ίση ποσότητα εργασίας" έχει επίσης πια πραγματοποιηθεί. Όμως αυτό δεν είναι ακόμα Κομμουνισμός και δεν καταργεί ακόμα το "αστικό δίκαιο", που δίνει σε άνισα άτομα, σε ανταπόδοση άνισης (πραγματικά άνισης) ποσότητας εργασίας, ίση ποσότητα προϊόντων».

Ο Πρόεδρος Μάο τόνισε: «Η Κίνα είναι μια σοσιαλιστική χώρα. Πριν από την απελευθέρωση, ήταν λίγο πολύ σαν τον καπιταλισμό. Ακόμη τώρα, εφαρμόζουμε ένα σύστημα μισθών οχτώ βαθμίδων, διανομή στον καθένα σύμφωνα με την εργασία του και ανταλλαγή με χρηματικά μέσα, πράγμα που δε διαφέρει σχεδόν καθόλου από την παλιά κοινωνία. Η διαφορά βρίσκεται στο ότι το σύστημα ιδιοκτησίας έχει αλλάξει». «Σήμερα η χώρα μας εφαρμόζει σύστημα εμπορευμάτων και επίσης το σύστημα των μισθών είναι άνισο, υφίσταται το σύστημα μισθών οχτώ βαθμίδων. Αυτά είναι δυνατό να περιοριστούν μόνο κάτω από τη δικτατορία του προλεταριάτου».

Στη σοσιαλιστική κοινωνία, υπάρχουν ακόμα δυο είδη σοσιαλιστικής ιδιοκτησίας, ιδιοκτησία όλου του λαού και συνεταιριστική ιδιοκτησία. Αυτό καθορίζει ότι η Κίνα σήμερα εφαρμόζει ένα σύστημα εμπορευμάτων. Οι αναλύσεις που έγιναν από τον Λένιν και τον Πρόεδρο Μάο μας λένε πως το αστικό δίκαιο, που υπάρχει αναπόφευκτα σ' ό,τι αφορά τη διανομή και την ανταλλαγή στο σοσιαλιστικό σύστημα, πρέπει να περιορίζεται κάτω από τη δικτατορία του προλεταριάτου, έτσι ώστε, κατά τη μακρά περίοδο της σοσιαλιστικής επανάστασης, οι τρεις κύριες διαφορές ανάμεσα στους εργάτες και τους αγρότες, ανάμεσα στην πόλη και το χωριό και ανάμεσα στη χειρωνακτική και τη διανοητική εργασία να μειωθούν διαδοχικά. Οι διαφορές ανάμεσα στις διάφορες βαθμίδες να ελαττωθούν και να δημιουργηθούν διαδοχικά οι υλικές και ιδεολογικές συνθήκες για την κάλυψη τέτοιων διαφορών. Απεναντίας, αν δεν ακολουθήσουμε αυτή την πορεία, αλλά θέλουμε να σταθεροποιήσουμε, να επεκτείνουμε και να ισχυροποιήσουμε το αστικό δίκαιο και το τμήμα της ανισότητας που το ακολουθεί, το αναπόφευκτο αποτέλεσμα θα είναι η πόλωση. Ένας μικρός δηλαδή αριθμός προσώπων, στην πορεία της διανομής, θα αποχτήσει αυξημένες ποσότητες προϊόντων και χρημάτων με μερικά νόμιμα μέσα και πολλά παράνομα. Οι αστικές ιδέες της συσσώρευσης πλούτου, της φήμης και του κέρδους, υποκινούμενες από τέτοια «υλικά κίνητρα», θα διαδοθούν ανεξέλεγκτα, θα αναπτυχθούν φαινόμενα όπως η μετατροπή δημόσιας περιουσίας σε ιδιωτική, η κερδοσκοπία, το ρουσφέτι και η εξαγορά, η κλοπή και η διαφθορά. Η καπιταλιστική αρχή της ανταλλαγής των προϊόντων θα εισβάλει στην πολιτική ζωή και στην κομματική ζωή ακόμα, θα υπονομεύσει τη σοσιαλιστική σχεδιοποιημένη οικονομία και θα προωθήσει τέτοιες πράξεις καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, όπως η μετατροπή των προϊόντων και του χρήματος σε κεφάλαιο και της εργατικής δύναμης σε εμπόρευμα, θα γίνει τότε μια αλλαγή στη φύση του συστήματος ιδιοκτησίας σε μερικούς τομείς και μονάδες που ακολουθούν τη ρεβιζιονιστική γραμμή, και ο εργαζόμενος λαός θα ξαναγίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Έτσι, ένας μικρός αριθμός από νέα αστικά στοιχεία και νεόπλουτους, που θα έχουν ολοκληρωτικά προδώσει την εργατική τάξη και τους εργαζόμενους, θα βγουν από τα μέλη του κόμματος, τους εργάτες, τους εύπορους αγρότες και τους υπαλλήλους των κρατικών οργάνων. Οι σύντροφοι μας εργάτες έχουν δίκιο να λένε: «Αν το αστικό δίκαιο δεν περιοριστεί, θα περιορίσει αυτό την ανάπτυξη του σοσιαλισμού και θα βοηθήσει την ανάπτυξη του καπιταλισμού». Όταν η οικονομική δύναμη της αστικής τάξης φτάσει σ' ένα σημείο, τότε οι πράκτορες της θα απαιτήσουν πολιτική εξουσία, θα προσπαθήσουν να ανατρέψουν τη δικτατορία του προλεταριάτου και το σοσιαλιστικό σύστημα, θα αλλάξουν ολοκληρωτικά τη σοσιαλιστική ιδιοκτησία και θα αποκαταστήσουν ανοιχτά και θα αναπτύξουν το καπιταλιστικό σύστημα. Όταν πάρει την εξουσία η νέα αστική τάξη, πρώτ' απ' όλα θα προχωρήσει σε μια αιματηρή καταστολή του λαού και θα αποκαταστήσει τον καπιταλισμό στον τομέα του εποικοδομήματος, που συμπεριλαμβάνει όλους τους τομείς της ιδεολογίας και του πολιτισμού. Έπειτα θα κάνει μια αναδιανομή ανάλογα με το κεφάλαιο και τη δύναμη που έχει ο καθένας, και η αρχή «στον καθένα σύμφωνα με την εργασία του» θα καταντήσει ένα νεκρό γράμμα, αφού μια χούφτα από νέα αστικά στοιχεία, μονοπωλώντας τα μέσα παραγωγής, ταυτόχρονα θα μονοπωλεί το δικαίωμα να διανέμει τα καταναλωτικά αγαθά και τα άλλα προϊόντα. Τέτοια είναι η διαδικασία παλινόρθωσης που έχει συντελεστεί σήμερα στη Σοβιετική Ένωση. Σ' ό,τι αφορά τον τρόπο που η αντικομματική κλίκα του Λιν Πιάο υποκλινόταν σ' ο,τιδήποτε για να πλουτίσει, επιζητούσε ακατάπαυστα τον αστικό τρόπο ζωής και χρησιμοποιούσε το αστικό δίκαιο για να διαπράττει δόλιες, αηδιαστικές και ποταπές δραστηριότητες, πολλές πλευρές έχουν φωτιστεί και υποστεί κριτική. Αλλά ακόμα πιο διαφωτιστικό είναι το πρόγραμμα της για ένα αντεπαναστατικό πραξικόπημα, γνωστό με τ' όνομα «Σχέδιο των εργασιών 571». Μ' αυτό η αντικομματική κλίκα του Λιν Πιάο χρησιμοποίησε ακριβώς την ιδέα του αστικού δικαίου και τίποτε άλλο, για να παροτρύνει ή να υποκινήσει μερικά άτομα διαφόρων τάξεων ενάντια στη δικτατορία του προλεταριάτου. Μ' άλλα λόγια, τα ταξικά συμφέροντα που αντιπροσωπεύει το πρόγραμμα, πέρα από τα συμφέροντα της παλιάς αστικής τάξης, είναι τα συμφέροντα ενός αριθμού νέων αστικών στοιχείων και μερικών που θέλουν να χρησιμοποιήσουν το αστικό δίκαιο για να αναπτύξουν τον καπιταλισμό. Αυτό εξηγεί γιατί το πρόγραμμα κατευθύνει την επίθεση του ενάντια στην προλεταριακή επαναστατική γραμμή του Προέδρου Μάο και γιατί δείχνει ιδιαίτερο μίσος για μερικούς περιορισμούς, που μπαίνουν πάνω στο αστικό δίκαιο από τη σοσιαλιστική επανάσταση, κάτω από τη δικτατορία του προλεταριάτου στη χώρα μας.

Η αντικομματική κλίκα του Λιν Πιάο συκοφάντησε τη φοίτηση των στελεχών των οργανισμών στα σχολεία της «7ης του Μάη», σα «συγκαλυμμένη ανεργία». Δυσφήμισε την απλοποίηση των διοικητικών δομών και τη διατήρηση στενών δεσμών με τις μάζες, σαν επίθεση ενάντια στα στελέχη. Ισχυριζόταν ότι τα στελέχη πρέπει να είναι αφεντικά καθισμένα στο σβέρκο του λαού, γιατί, διαφορετικά, βρίσκονται σε «ανεργία», αν συμμετέχουν σε συλλογική παραγωγική εργασία. Αυτό είχε σχεδιαστεί για να παροτρύνει ένα τμήμα υπαλλήλων των γραφείων - αυτών που επιθυμούν να επεκτείνουν το αστικό δίκαιο, που επιδιώκουν επίσημες θέσεις και μεγαλεία και αυτών που έχουν επηρεαστεί σοβαρά από τον αστικό τρόπο ζωής - να αντιτάσσονται στην κομματική γραμμή και στο σοσιαλιστικό σύστημα.

Η αντικομματική κλίκα του Λιν Πιάο συκοφαντούσε τη συγχώνευση των διανοουμένων με τους εργάτες και τους αγρότες και τη μετάβαση τους στην ύπαιθρο σαν «καλυμμένη μορφή καταναγκαστικών έργων». Νεολαίοι, γεμάτοι σφρίγος και διαποτισμένοι από κομμουνιστική συνείδηση, έχουν πάει κατά ομάδες στην ύπαιθρο. Αυτή είναι μια μεγάλη προσπάθεια με σπουδαία σημασία για τη μείωση των τριών μεγάλων διαφορών και για τον περιορισμό του αστικού δικαίου. Όλοι οι επαναστάτες την εγκωμιάζουν, ενώ αυτοί που έχουν διαβρωθεί από την αστική ιδεολογία, και ιδιαίτερα αυτοί που δεσμεύονται από την ιδέα του αστικού δικαίου, αντιτίθενται σ' αυτή. Αν υποστηρίζουμε ή όχι τη συγχώνευση των μορφωμένων νεολαίων με τους εργάτες και τους αγρότες, αυτό έχει άμεση σχέση με το αν θα συνεχίσουμε την επανάσταση στην πανεπιστημιακή εκπαίδευση, ακολουθώντας το δρόμο του Εργοστασίου Κατασκευής Μηχανών της Σαγκάης - δηλαδή οι σπουδαστές να διαλέγονται ανάμεσα από τους εργάτες και τους αγρότες και να επιστρέφουν στη δουλειά με τους εργάτες και τους αγρότες μετά την αποφοίτηση τους. Το ιδιαίτερο μίσος της αντικομματικής κλίκας του Λιν Πιάο ενάντια σ' αυτό το μέτρο, όχι μόνο έδειξε την αντίθεση της στους εργαζομένους, αλλά επίσης αποκάλυψε τα σχέδια της να χρησιμοποιήσει το αστικό δίκαιο για να επιτεθεί στο Κόμμα, προσπαθώντας να προκαλέσει μερικούς που έχουν βαθιά επηρεαστεί από την ιδέα του αστικού δικαίου, να αντιταχθούν στη σοσιαλιστική επανάσταση. Το πρόγραμμα της αποσκοπούσε στο να διευρύνει την απόσταση ανάμεσα στην πόλη και το χωριό, ανάμεσα στη χειρωνακτική και τη διανοητική εργασία, και στο να μετατρέψει τη μορφωμένη νεολαία σ' ένα νέο προνομιούχο στρώμα, έτσι ώστε να εξασφαλίσει για το αντεπαναστατικό της πραξικόπημα την υποστήριξη αυτών που έχουν επηρεαστεί βαθιά από την ιδέα του αστικού δικαίου.

Η αντικομματική κλίκα του Λιν Πιάο συκοφάντησε σαν «εκμετάλλευση με καλυμμένη μορφή» το κομμουνιστικό πνεύμα που επέδειξε η εργατική τάξη κριτικάροντας τα ρεβιζιονιστικά «υλικά κίνητρα». Ο Λιν Πιάο ήταν ένας φανατικός υπερασπιστής των «υλικών κινήτρων». Έγραψε στο απαίσιο σημειωματάριο του τέτοιες ρεβιζιονιστικές κουταμάρες, όπως «τα υλικά κίνητρα είναι ακόμα απαραίτητα», «υλισμός - υλικά κίνητρα», «ελατήρια - επίσημες θέσεις, περιουσία και ρουσφέτια». Ένα από τα βασικά μέλη της αντικομματικής κλίκας του Λιν Πιάο έγραψε επίσης ότι «η αρχή στον καθένα σύμφωνα με την εργασία του και η αρχή του υλικού συμφέροντος» ήταν η «αποφασιστική κινητήρια δύναμη» στην προώθηση της παραγωγής. Φαινομενικά υποστήριζαν τη χρησιμοποίηση του χρήματος για να «υποκινήσουν» τους εργάτες, αλλά στην πραγματικότητα ήθελαν να διευρύνουν απεριόριστα τις διαφορές στις βαθμίδες ανάμεσα στους εργάτες για να παρακινήσουν και να εξαγοράσουν ένα μικρό τμήμα της εργατικής τάξης, να το μετατρέψουν σ' ένα προνομιούχο στρώμα που προδίδει τη δικτατορία του προλεταριάτου και τα συμφέροντα του προλεταριάτου, και να διασπάσουν την ενότητα της εργατικής τάξης. Προσπάθησαν να διαφθείρουν τους εργάτες με την αστική κοσμοαντίληψη και να χρησιμοποιήσουν ένα μικρό αριθμό εργατών, που είναι βαθιά επηρεασμένοι από την ιδέα του αστικού δικαίου, σα δύναμη που θα τους υποστήριζε στην αντίθεση τους ενάντια στη δικτατορία του προλεταριάτου. Ο Λιν Πιάο και η παρέα του έδιναν «ιδιαίτερη σημασία» στη χρησιμοποίηση «μισθών» για να αποκοιμίσουν «νεαρούς εργάτες». Το σχήμα τους: «ελατήρια - επίσημες θέσεις, περιουσία και ρουσφέτια» ήταν ολέθριο. Αυτό μας δείχνει, με αρνητικό παράδειγμα, ότι οι νεαροί εργάτες, ιδιαίτερα αυτοί που έχουν γίνει στελέχη, πρέπει να απορρίψουν συνειδητά τις υλικές προτροπές της αστικής τάξης και τις 'κολακείες που τους γίνονται με διάφορους τρόπους, μέσω της ιδέας του αστικού δικαίου. Πρέπει να διατηρούν και να διαδίδουν το κομμουνιστικό επαναστατικό πνεύμα, να πολεμούν τολμηρά για την πλήρη χειραφέτηση του προλεταριάτου και όλης της ανθρωπότητας και να πασχίζουν να εξοπλιστούν με τη μαρξιστική - λενινιστική κοσμοθεωρία. Δεν πρέπει ποτέ να ζαλιστούν και να δελεαστούν από τον πολύχρωμο κόσμο των εμπορευμάτων, της χρηματικής ανταλλαγής, της χυδαίας κολακείας, της συκοφαντίας και του σεχταρισμου, για να μην. παρασυρθούν από τους πολιτικούς αγύρτες σαν τον Λιν Πιάο ή από τα τσιφλικάδικα και τα αστικά στοιχεία της κοινωνίας. Κάτω από το πρόσχημα ότι «δείχνουν ενδιαφέρον» για τους νεαρούς εργάτες, όλοι αυτοί, στην πραγματικότητα, δίνουν στους νεαρούς εργάτες, «κίνητρα», ώστε να τους αποκοιμίσουν για να πάρουν τον καπιταλιστικό δρόμο. Έτσι μπορούμε να τους αποκαλέσουμε «πολιτικούς αυτουργούς». Τα χωρίς πείρα νεοδημιουργημένα αστικά στοιχεία κάνουν ανοιχτά παρανομίες, ενώ τα πονηρά πολυδοκιμασμένα αστικά στοιχεία κατευθύνουν τα πρώτα από το παρασκήνιο - αυτό είναι ένα συνηθισμένο φαινόμενο στην ταξική πάλη στους κόλπους της σημερινής κοινωνίας. Δίνουμε ιδιαίτερη σημασία στο χτύπημα των παρασκηνιακών αυτουργών, που σχετίζονται με εκφυλισμένους νεαρούς που κάνουν εγκλήματα. Πρέπει να συνεχίσουμε να ακολουθούμε αυτή την αρχή. Αρκετοί νεαροί εργάτες, που έχουν πάρει μια καθαρή στάση στην πάλη ενάντια στον αστικό εκφυλισμό, έχουν αναδειχτεί στη σημερινή πάλη. Πρέπει να τους υποστηρίξουμε και να συνοψίσουμε την πείρα της πάλης τους.

Η αντικομματική κλίκα του Λιν Πιάο επίσης έλεγε συκοφαντικά ότι οι αγρότες «δεν έχουν τροφή και ρουχισμό», ότι «το επίπεδο ζωής» για τα στελέχη του στρατού «χειροτερεύει» και ότι οι ερυθροφρουροί, που επέδειξαν ένα τολμηρό πνεύμα στο να σκέφτονται, να εκφράζονται, να ξανανοίγουν νέους δρόμους, να δρουν και να κάνουν την επανάσταση, κριτικάροντας την αστική τάξη στη διάρκεια της Μεγάλης Πολιτιστικής Επανάστασης, «εξαπατώνται και παρασύρονται»... Όλα αυτά είχαν σα σκοπό να μηδενίσουν το σοσιαλιστικό σύστημα και τη μαζική γραμμή του κόμματος, να μηδενίσουν τη δικτατορία του προλεταριάτου πάνω στην αστική τάξη, να επεκτείνουν το αστικό δίκαιο και να επανορθώσουν τον καπιταλισμό. Η αντικομματική κλίκα του Λιν Πιάο, διαδίδοντας τις συκοφαντίες ότι στους αγρότες «λείπει τροφή και ρουχισμός», αποσκοπούσε να σπρώξει τους αγρότες «να μοιράσουν και να φάνε τα πάντα», έτσι ώστε να υπονομευτεί και να διαλυθεί η σοσιαλιστική κολλεκτιβίστικη οικονομία. Αν τα πράγματα ακολουθούσαν αυτή τη γραμμή, ένας μικρός αριθμός ανθρώπων θα γινόταν νέα αστική τάξη, ενώ η συντριπτική πλειοψηφία θα υπόφερε από την καπιταλιστική εκμετάλλευση. Και αυτή θα ήταν μια κατάσταση που θα ικανοποιούσε τις επιθυμίες των τσιφλικάδων, των πλουσιοχωρικών και ενός τμήματος εύπορων μεσαίων αγροτών που πήραν τον καπιταλιστικό δρόμο στην ύπαιθρο.

Τώρα μπορούμε να δούμε τι εννοούσε ο Λιν Πιάο με την «οικοδόμηση ενός γνήσιου σοσιαλισμού». Εννοούσε την επέκταση του αστικού δικαίου κάτω από την ταμπέλα του σοσιαλισμού, έτσι ώστε τα νέα αστικά στοιχεία και μερικές φράξιες και ομάδες, που θα ήθελαν να πάρουν τον καπιταλιστικό δρόμο, να μπορέσουν, σε συνεργασία με την τσιφλικάδικη και την αστική τάξη, που έχουν ανατραπεί, «να έχουν τα πάντα κάτω από τις διαταγές τους και τα πάντα στη διάθεση τους», να ανατρέψουν τη δικτατορία του προλεταριάτου και να επανορθώσουν τον καπιταλισμό. Ο Λιν Πιάο και οι όμοιοι του ήταν οι πολιτικοί τους αντιπρόσωποι. Το πρόγραμμα που διατυπώθηκε από την αντικομματική κλίκα του Λιν Πιάο στο «σχέδιο των εργασιών 571» ούτε έπεσε από τον ουρανό, ούτε ήταν έμφυτο στα μυαλά αυτών, που αυτοτιτλοφορούνταν σαν «υπεριδιοφυίες». Ήταν αντανάκλαση του κοινωνικού τους είναι. Για να ακριβολογήσουμε, αυτή η κλίκα, που ξεκινούσε από την αντιδραστική αστική τοποθέτηση, αντανακλούσε τις επιδιώξεις των μη αναδιαπαιδαγωγημένων τσιφλικάδων, πλουσιοχωρικών, αντεπαναστατών, κακών στοιχείων και δεξιών - που αντιπροσωπεύουν ένα ελάχιστο ποσοστό του πληθυσμού - και τις απαιτήσεις ενός μικρού αριθμού νέων αστικών στοιχείων και όλων όσων επιδιώκουν να χρησιμοποιήσουν το αστικό δίκαιο για να γίνουν νέα αστικά στοιχεία. Εξάλλου, η κλίκα αυτή ήταν αντίθετη στις απαιτήσεις του επαναστατικού λαού - που αποτελεί πάνω από το 90% του πληθυσμού - να παραμείνουμε στο σοσιαλιστικό δρόμο. Τα μέλη αυτής της κλίκας χρησιμοποιούσαν τον ιδεαλιστικό απριορισμό για να τον αντιτάξουν στην υλιστική θεωρία της αντανάκλασης. Όμως, πρέπει να χρησιμοποιηθεί η υλιστική θεωρία της αντανάκλασης, για να εξηγήσουμε πώς σχηματίστηκαν οι αντεπαναστατικές τους ιδέες.

Γιατί θα ήταν αρκετά εύκολο για τους ανθρώπους σαν τον Λιν Πιάο να προωθήσουν το καπιταλιστικό σύστημα, αν έρχονταν στην εξουσία; Γιατί, στη σοσιαλιστική κοινωνία μας, υπάρχουν ακόμα τάξεις και ταξική πάλη, υπάρχει ακόμα έδαφος και συνθήκες για τη δημιουργία του καπιταλισμού. Για να ελαττώσουμε βαθμιαία αυτό το έδαφος και αυτές τις συνθήκες, και τελικά να τα εξαλείψουμε ολοκληρωτικά, πρέπει να επιμείνουμε στη συνέχιση της επανάστασης κάτω από τη δικτατορία του προλεταριάτου. Αυτό είναι ένα καθήκον, που μπορεί να το εκπληρώσει μόνο με τις σταθερές και αδάμαστες προσπάθειες αρκετών γενεών η πρωτοπορία της εργατικής τάξης, καθοδηγούμενη από την επαναστατική γραμμή του Προέδρου Μάο. Έτσι, πρέπει να επιμείνουμε στη βασική γραμμή του Κόμματος, να ανεβάσουμε την πολιτική συνείδηση της εργατικής τάξης, να ισχυροποιήσουμε την εργατοαγροτική συμμαχία, να συνενώσουμε όλες τις δυνάμεις που μπορούν να ενωθούν και να ενώσουμε τις μάζες του επαναστατικού λαού και να τις οδηγήσουμε στη συνειδητή αναδιάπλαση της κοσμοθεωρίας τους στον αγώνα ενάντια στους ταξικούς εχθρούς και στα τρία μεγάλα επαναστατικά κινήματα - την ταξική πάλη, την πάλη για την παραγωγή και τον επιστημονικό πειραματισμό. Πρέπει να στερεώσουμε και να αναπτύξουμε τη σοσιαλιστική ιδιοκτησία όλου του λαού και τη συλλογική σοσιαλιστική ιδιοκτησία του εργαζόμενου λαού, να εμποδίσουμε την αποκατάσταση τον αστικού δικαίου, που έχει ήδη καταργηθεί σ' ό,τι αφορά το σύστημα ιδιοκτησίας, και να συνεχίσουμε να εκπληρώνουμε, διαδοχικά και μακρόχρονα, όσα καθήκοντα απομένουν να εκπληρωθούν στο μετασχηματισμό της ιδιοκτησίας. Αναφορικά με τις δύο άλλες πλευρές στις σχέσεις παραγωγής, δηλαδή τις αμοιβαίες σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους και στις σχέσεις διανομής, πρέπει να περιορίσουμε το αστικό δίκαιο, να κριτικάρουμε την ιδέα του αστικού δικαίου και να εξασθενίζουμε τη βάση που αναπαράγει τον καπιταλισμό. Έτσι, πρέπει να επιμένουμε στην επανάσταση, στον τομέα του εποικοδομήματος, να βαθύνουμε την κριτική μας ενάντια στο ρεβιζιονισμό και στην αστική τάξη και να πετύχουμε μια ολόπλευρη δικτατορία του προλεταριάτου πάνω στην αστική τάξη.

Στις ομιλίες του κατά τη διάρκεια μιας περιοδείας για επιθεώρηση, σε διάφορες περιοχές της χώρας, τον Αύγουστο και το Σεπτέμβρη του 1971, ο Πρόεδρος Μάο είπε: «Τραγουδάμε τη Διεθνή εδώ και πενήντα χρόνια και παρουσιάστηκαν δέκα περιπτώσεις που κάποιος από το Κόμμα μας εργάστηκε για να δημιουργήσει διάσπαση. Κατά τη γνώμη μου, για δέκα, είκοσι ή τριάντα χρόνια θα δημιουργούνται τέτοιες δυνατότητες. Αεν το πιστεύετε; Αν εσείς δεν το πιστεύετε, εγώ το πιστεύω οπωσδήποτε. Η πάλη θα σταματήσει με την πραγματοποίηση του κομμουνισμού; Δεν το πιστεύω, θα υπάρχει πάλη ακόμα και τότε, αν και θα είναι πάλη ανάμεσα στο νέο και το παλιό, ανάμεσα στο σωστό και το λαθεμένο. Για δεκάδες χιλιάδες χρόνια από τώρα, αυτό που είναι λαθεμένο δε θα περάσει, δε θα σταθεί όρθιο». Ο Λένιν είπε: «Ναι, με την ανατροπή των τσιφλικάδων και της αστικής τάξης, ξεκαθαρίσαμε το δρόμο, αλλά δε χτίσαμε το οικοδόμημα τον σοσιαλισμού. Στο έδαφος που ξεκαθαρίσαμε από μια γενιά αστών, νέες γενιές εμφανίζονται συνεχώς, στην ιστορία, για όσο διάστημα το έδαφος τους αναπτύσσει και τους αναπτύσσει πολύ. Όσο για κείνους που βλέπουν τη νίκη πάνω στους καπιταλιστές με τον τρόπο που τη βλέπουν οι μικροϊδιοκτήτες - "Αυτοί μου αρπάξανε, ας αρπάξω κι εγώ" - πράγματι καθένας απ' αυτούς είναι η πηγή μιας νέας γενιάς αστών». Ο Λένιν μίλησε για τον παρατεταμένο χαρακτήρα της ταξικής πάλης στην κοινωνία. Ο Πρόεδρος Μάο μιλάει για τον παρατεταμένο χαρακτήρα της πάλης ανάμεσα στις δυο γραμμές, που είναι αντανάκλαση στους κόλπους του κόμματος της ταξικής πάλης στην κοινωνία. Πρέπει να διεξάγουμε αυτήν την ταξική πάλη και την πάλη ανάμεσα στις δυο γραμμές και να κατανικούμε συνεχώς την αστική τάξη και τους πράκτορες της, που δουλεύουν για το ρεβιζιονισμό, για διάσπαση και για δολοπλοκίες και συνωμοσίες. Μόνο έτσι μπορούμε να δημιουργήσουμε βαθμιαία τις συνθήκες, όπου θα είναι αδύνατο για την αστική τάξη να αναπτυχθεί, και τελικά να εξαλείψουμε τις τάξεις. Αυτή είναι η μεγάλη υπόθεση που πρέπει να πραγματοποιήσουμε κατά τη διάρκεια ολόκληρης της ιστορικής περιόδου της δικτατορίας του προλεταριάτου.

Τα νέα αστικά στοιχεία, που αναπτύσσονται σαν αποτέλεσμα της διάβρωσης από τις αστικές ιδέες και της ύπαρξης του αστικού δικαίου, έχουν γενικά τα πολιτικά χαρακτηριστικά των διπλοπρόσωπων και των νεόπλουτων. Εμφανίζονται πάντα με μια σοσιαλιστική ταμπέλα, για να προβαίνουν σε καπιταλιστικές δραστηριότητες κάτω από τη δικτατορία του προλεταριάτου. Οι παλινορθωτικές δραστηριότητες τους δεν αποσκοπούν στο να αποκτήσουν ξανά τα μέσα παραγωγής που τους είχαν αφαιρεθεί, αλλά να αρπάξουν τα μέσα παραγωγής που δεν είχαν ποτέ. Είναι ιδιαίτερα λαίμαργοι, ανυπόμονοι να καταπιούν με μια μπουκιά τον πλούτο που ανήκει σ' όλο το λαό ή στην κοινότητα και να τον βάλουν κάτω από την ατομική ιδιοκτησία τους. Η αντικομματική κλίκα του Λιν Πιάο είχε αυτά τα πολιτικά χαρακτηριστικά. «Σαν τον λύκο του Τσουυγκσάν του αρχαίου μύθου, κάνεις προδοσία όταν βρεθείς στη θέση να κάνεις αυτό που θέλεις». Αυτοί οι δύο στίχοι από το «Όνειρο του Κόκκινου Δωματίου», που περιγράφουν πώς ο Σουν Σάοτσού, ένα αδίσταχτο κτήνος, «υποκλίνεται σ' ό,τιδήποτε για να προσαρμοστεί στην κατάσταση», μπορούν θαυμάσια να αποδοθούν στην αντικομματική κλίκα του Λιν Πιάο. Παλιότερα, ο Λιν Πιάο ήταν «σε θέση να κάνει αυτό που θέλει», δηλαδή είχε αποκτήσει ένα μέρος της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, εφάρμοζε αντεπαναστατικές διπλές τακτικές για να ξεγελάσει το Κόμμα και τις μάζες και χρησιμοποιούσε την ορμή του μαζικού κινήματος για να εξυπηρετήσει δικούς του σκοπούς. Μ' αυτό το σκοπό, δε δίσταζε να βγαίνει με επαναστατικές ταμπέλες ή να φωνάζει επαναστατικά συνθήματα, ενώ ταυτόχρονα τα διαστρέβλωνε. Αναλύοντας τα ελατήρια του Λιν Πιάο και της συμμορίας του, σ' ένα γράμμα που έγραψε τον πρώτο καιρό της Μεγάλης Προλεταριακής Πολιτιστικής Επανάστασης, ο Πρόεδρος Μάο τόνισε: «Πιστεύω ότι οι προθέσεις τους είναι να χρησιμοποιήσουν τον Τσονυγκ Κονέι για να πολεμήσουν τα φαντάσματα». (Ο Τσούυγκ Κουέι είναι μια μυθική φυσιογνωμία, που λέγεται ότι είχε τη δύναμη να απομακρύνει τα φαντάσματα). Αυτό εξηγεί καλά την κατάσταση. Ήταν η περίπτωση που χρησιμοποίησαν ένα τουολο για να ανοίξουν την πόρτα, χτυπώντας την, και όταν θα την άνοιγαν, δε θα το χρειάζονταν άλλο και θα το πέταγαν βάναυσα. Δρώντας σα διπλοπρόσωποι αντεπαναστάτες, αντιτάσσονται στην κόκκινη σημαία κουνώντας κόκκινες σημαίες, «έλεγαν καλά λόγια μπροστά σου μαχαιρώνοντας σε πισώπλατα» ή - όπως εξομολογήθηκε η αντικομματική κλίκα του Λιν Πιάο - «κυμάτιζαν τη σημαία του Προέδρου Μάο». Όλα αυτά είναι διαφορετικοί τρόποι για να εκφραστούν πράγματα που έγιναν με ένα και τον αυτό τρόπο. Τη στιγμή που η αντικομματική κλίκα του Λιν Πιάο νόμισε - όπως λέει και η ίδια - ότι «έπειτα από μερικά χρόνια προετοιμασίας, το ιδεολογικό, οργανωτικό και στρατιωτικό επίπεδο είχε ανέβει αρκετά και είχε εξασφαλιστεί ως ένα βαθμό μια ιδεολογική και υλική βάση», αποφάσισε να κάνει αυτό που θέλει. Σε μονάδες και σε τομείς που ήταν κάτω από την κυριαρχία και τον έλεγχο της, μετάτρεψε τη σοσιαλιστική δημόσια ιδιοκτησία σε ιδιωτική ιδιοκτησία της αντικομματικής κλίκας του Λιν Πιάο. Όλο και πιο ανοικτά έδειχνε τις πολιτικές της φιλοδοξίες, που σίγουρα μεγάλωναν, αφού ήταν όλο και περισσότερο «σε θέση να κάνει αυτό που ήθελε», όπως η αστική φιλαργυρία που δεν έχει όρια και μεγαλώνει με τη συσσώρευση χ του κεφαλαίου. Ο Μαρξ, αναλύοντας την αστική τάξη, είπε: «Σαν κεφαλαιοκράτης, είναι μόνο το προσωποποιημένο κεφάλαιο. Η ψυχή τον είναι η ψυχή του κεφαλαίου». Η ψυχή του Λιν Πιάο, ενός αστού πράκτορα μέσα στο Κόμμα, δεν ήταν άλλη από την ψυχή της παλιάς αστικής τάξης, που έχει ανατραπεί, αλλά ονειρεύεται μια επάνοδο, και την ψυχή της νέας αστικής τάξης, που δημιουργείται και προσπαθεί μάταια να κυριαρχήσει. Μια ταξική ανάλυση δείχνει αρκετά καθαρά τη βασική αιτία της διεστραμμένης, αντεπαναστατικής πολιτικής δράσης του Λιν Πιάο και της συμμορίας του: Κηρύσσοντας τα δόγματα του Κομφούκιου και του Μέυκιου, προδίδοντας το Κόμμα και τον κινέζικο λαό και καταφεύγοντας στο σοσιαλ-ιμπεριαλισμό, έκαναν τις ίδιες βρωμιές με την κινέζικη κομπραδόρικη αστική τάξη, που λάτρευε τον Κομφούκιο και πρόδωσε τη χώρα. Όσο για το αντεπαναστατικό πραξικόπημα που ετοίμαζαν πυρετώδικα, δεν έκαναν τίποτα άλλο παρά να αντιγράψουν τη μέθοδο που η αστική τάξη πολλών χωρών στον κόσμο έχει χρησιμοποιήσει πολλές φορές και χρησιμοποιεί ακόμα και σήμερα.

Το καθήκον μας είναι, από τη μια, να υποσκάψουμε βαθμιαία το έδαφος που τρέφει την αστική τάξη και τον καπιταλισμό και, από την άλλη, να μπορούμε να διακρίνουμε έγκαιρα τη νέα αστική τάξη, σαν τον Λιν Πιάο, όταν εμφανίζεται, ή αρχίζει να φαίνεται. Γι αυτό, είναι σημαντική η μελέτη του Μαρξισμού, του Λενινισμού και της σκέψης Μάο Τσετούυγκ. Αν ξεφύγουμε από την καθοδήγηση του Μαρξισμού, δε μπορούμε να εκπληρώσουμε τα δυο καθήκοντα, που αναφέρθηκαν πιο πάνω. Ακόμα, όταν βγαίνει στην επιφάνεια ένα ρεβιζιονιστικό ρεύμα σκέψης, κάποιος μπορεί να παρασυρθεί και μπορεί ακόμα να μπει τυφλά στο καράβι της συμμορίας, επειδή η ιδέα του αστικού δικαίου βρίσκεται στο μυαλό του ή επειδή δεν κατάφερε να το διακρίνει. Αν δεν συμβαίνει αυτό, τότε γιατί μερικοί ακολούθησαν μια ρεβιζιονιστική γραμμή όταν εμφανίστηκε; Γιατί μπόρεσε ο Λιν Πιάο και η παρέα του να κοροϊδέψουν κόσμο στη Δεύτερη Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής που εκλέχτηκε από το 9ο Συνέδριο του Κόμματος καταφεύγοντας στον ιδεαλισμό και κάνοντας μετά μια μεγάλη φασαρία; Γιατί μπόρεσαν αυτές οι πρωτάκουστες κουβέντες της αντικομματικής κλίκας του Λιν Πιάο, που αποσκοπούσαν στη διάσπαση του κόμματος και στην ανατροπή της δικτατορίας του προλεταριάτου, να δρουν απήχηση ανάμεσα σ' ένα μικρό αριθμό στελεχών; Γιατί μπόρεσαν οι «στόλοι», μεγάλοι και μικροί, να χρησιμοποιήσουν ανοιχτά τέτοιες μέθοδες, όπως το να κάνουν γιορτές και να ανταλλάζουν δώρα, να προσφέρουν επίσημες θέσεις και άλλα ρουσφέτια, σα μέσο για να αποκοιμίσουν τον κόσμο, με σκοπό να σχηματίσουν μια κλίκα για την ανάπτυξη φραξιονιστικής δραστηριότητας και για συνωμοσίες; Γιατί έγραψαν στα απαίσια σημειωματάρια τους τέτοια ανόητα πράγματα - όπως «να χρησιμοποιήσουμε ειδικούς για να καλύψουμε την πολιτική» - και τα χρησιμοποίησαν στην τακτική τους για τη διεξαγωγή της αντεπαναστατικής δράσης τους; Υπάρχει ένα σπουδαίο μάθημα εδώ. Ο Πρόεδρος Μάο, το 1959, σε αντίθεση με την αντικομματική κλίκα του Πευγκ Τεχχουάι, τόνισε ότι «τώρα, ο κύριος κίνδυνος βρίσκεται στον εμπειρισμό». Γι αυτό οφείλουμε να διαβάσουμε και να μελετήσουμε συνειδητά. Στα τελευταία δέκα και πάνω χρόνια, ο Πρόεδρος Μάο έχει επαναλάβει τη γνώμη του σε πολλές περιπτώσεις. Τόνισε ότι τα ανώτατα και μεσαία κομματικά στελέχη, και πρώτα απ' όλα τα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματος, «οφείλουν όλα να διαβάσουν και να μελετήσουν συνειδητά, σύμφωνα με το επίπεδο τους, και να έχουν μια καλή γνώση του Μαρξισμού». Επίσης τόνισε ότι «στα επόμενα χρόνια, οφείλουμε να δώσουμε ιδιαίτερη προσοχή στη διάδοαη τον μαρξισμούλενινισμού». Μετά την πτώση της αντικομματικής κλίκας του Λιν Πιάο, ο Πρόεδρος Μάο είπε ξανά: «Συμβουλεύω ρητά τους συντρόφους να διαβάσουν λίγο». Και πάλι τόνισε το ίδιο, όταν μίλησε για τη δικτατορία του προλεταριάτου. Πόσο ενθαρρυντικά είναι αυτά τα ειλικρινή και σπουδαία διδάγματα! Όλοι οι σύντροφοι στο Κόμμα, ιδιαίτερα τα ανώτατα στελέχη, πρέπει να προωθήσουν συνειδητά τη μελέτη και το διάβασμα σαν ένα ζήτημα σπουδαίας σημασίας για τη στερέωση της δικτατορίας του προλεταριάτου. Πρώτ' απ' όλα πρέπει μόνοι τους να μελετήσουν καλά και να καταλάβουν εμπεριστατωμένα τις θέσεις του Μαρξ, του Ένγκελς, του Λένιν και του Στάλιν και του Προέδρου Μάο και τα βασικά έργα τους πάνω στη δικτατορία του προλεταριάτου. Να προσπαθήσουν να λύσουν το ζήτημα της σύνδεσης της θεωρίας και της πράξης και να απαλλαγούν, στους τομείς της ιδεολογίας και της πρακτικής, από τις αστικές ιδέες και τρόπους δουλειάς που είναι ξεκομμένοι από τις μάζες, έτσι ώστε να ταυτιστούν με τις μάζες, να γίνουν πραγματικά υποστηρικτές των καινούργιων σοσιαλιστικών πραγμάτων και να αποκτήσουν την ικανότητα να διακρίνουν τη διάβρωση από τον καπιταλισμό και να τολμούν ν' αντιστέκονται σ' αυτή τη διάβρωση. Πρέπει να αναπτύξουμε και να συνεχίσουμε την ένδοξη παράδοση, της απλής ζωής και σκληρής πάλης, παράδοση που αναπτύχθηκε στο Κόμμα μας τις περασμένες δεκαετίες. Πρέπει να έχουμε μια καθαρή αντίληψη της κατάστασης και να μελετούμε τα πολιτικά μέτρα. Είναι αναγκαίο να ακολουθούμε την αρχή του να κάνουμε την επανάσταση και να προωθούμε την παραγωγή και τις άλλες δουλειές και να είμαστε έτοιμοι για πόλεμο, μια αρχή που έχει αποδειχτεί αποτελεσματική στην πράξη. Πρέπει να προσέχουμε στο διαχωρισμό ανάμεσα στους δύο διαφορετικούς τύπους αντιθέσεων και να δίνουμε ακριβή και ισχυρά χτυπήματα στο μικρό αριθμό των κακοποιών στοιχείων. Σ' ό,τι αφορά την αστική επιρροή μέσα στις μάζες, πρέπει να την εκμηδενίζουμε, εφαρμόζοντας το τρίπτυχο «ενότητα, κριτική, ενότητα» - κύρια με τις μεθόδους: να μελετούμε και να ανεβάζουμε τη συνειδητότητα, να υποστηρίζουμε τα προωθημένα πράγματα, που αντιτίθενται σταθερά στον καπιταλισμό, να θυμόμαστε τις παλιές κακουχίες και να τις συγκρίνουμε με τη σημερινή ευτυχία, καθώς και να πείθουμε και να διαπαιδαγωγούμε τον κόσμο και να κάνουμε κριτική και αυτοκριτική. Όλα αυτά με το σκοπό να ενώσουμε τα 95% των στελεχών και των μαζών. Κριτικάροντας τις αστικές τάσεις, είναι απαραίτητο να κινητοποιήσουμε την κοινή γνώμη, να κερδίζουμε την πλειοψηφία, να ανεβάζουμε τη. συνειδητότητα και να κάνουμε δραστήρια καθοδήγηση. Όσο για κείνους που έχουν βυθιστεί βαθιά στο βόρβορο του καπιταλισμού, πρέπει να τους πούμε αυστηρά: «Σύντροφοι, μπείτε στον ίσιο δρόμο τώρα αμέσως». Όπως τονίστηκε στην αρχή αυτού του άρθρου, η αντικομματική κλίκα του Λιν Πιάο ήταν φοβερά απομονωμένη από το λαό όλης της χώρας. Αναζητώντας την εμφάνιση της στις ταξικές ρίζες, μελετήσαμε το έδαφος και τις συνθήκες που δημιούργησαν την αντικομματική κλίκα του Λιν Πιάο. Αφού δείξαμε αυτή την πλευρά του ζητήματος, πρέπει να τονίσουμε επίσης ότι η αντικομματική κλίκα το Λιν Πιάο ήταν στην πραγματικότητα πολύ αδύνατη. Όπως όλοι οι αντιδραστικοί, δεν ήταν παρά μόνο μια χάρτινη τίγρης. Όλες οι αντεπαναστατικές δραστηριότητες αυτής της κλίκας ήταν μια σειρά από ήττες και αδιέξοδα και όχι νίκες. Το σοσιαλιστικό σύστημα θα αντικαταστήσει το καπιταλιστικό και ο κομμουνισμός θα θριαμβεύσει σ' όλο τον κόσμο. Αυτός είναι ένας αντικειμενικός νόμος ανεξάρτητος από την ανθρώπινη θέληση. Αφού η σοσιαλιστική κοινωνία γεννιέται από την παλιά κοινωνία, «κατά συνέπεια φέρνει από κάθε άποψη, οικονομική, ηθική και πνευματική, τα σημάδια της γέννας της παλιάς κοινωνίας από τους κόλπους της οποίας γεννήθηκε». Αυτό δεν είναι παράξενο. Η ιστορία των τελευταίων 25 χρόνων μας διδάσκει ότι, όσο διατηρούμε τη δικτατορία του προλεταριάτου, ακολουθούμε τη θεωρία του Προέδρου Μάο της συνέχισης της επανάστασης κάτω από τη δικτατορία του προλεταριάτου και μένουμε σταθεροί στη γραμμή, στις αρχές και στα πολιτικά μέτρα της σοσιαλιστικής επανάστασης, που μας καθόρισε ο Πρόεδρος Μάο, τότε θα είμαστε ικανοί να τσακίσουμε την αντίσταση που προβάλλουν οι ταξικοί εχθροί, να σβήσουμε διαδοχικά τα σημάδια της γέννας και να κερδίζουμε συνεχώς νέες νίκες. Η σημερινή εξαιρετική κατάσταση χαρακτηρίζεται από ακόμα μεγαλύτερη επιτυχία της σοσιαλιστικής μας υπόθεσης, σε χτυπητή αντίθεση με την κατάσταση του ιμπεριαλισμού και του σοσιαλ-ιμπεριαλισμού, που αποσυντίθενται εσωτερικά και αντιμετωπίζουν δυσκολίες και στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Η τελευταία εντολή του Προέδρου Μάο στο ζήτημα της θεωρίας θα μας επιτρέψει σίγουρα, τόσο στη θεωρία όσο και στην πράξη, να καταλάβουμε πιο πολύ τα ιστορικά καθήκοντα της δικτατορίας του προλεταριάτου και τους τρόπους για να τα εκπληρώσουμε, θα βοηθήσει πολύ να ισχυροποιήσουμε τη δικτατορία του προλεταριάτου, να βαθύνουμε τη σοσιαλιστική επανάσταση, να προωθήσουμε την ανάπτυξη της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και να αναπτύξουμε την πανεθνική σταθερότητα και ενότητα. Οι κομμουνιστές της Κίνας είναι γεμάτοι εμπιστοσύνη, το ίδιο και η εργατική τάξη και ο επαναστατικός λαός της χώρας. Ενωμένοι σαν ένας άνθρωπος και με ανεβασμένο ηθικό, αναπτύσσουν, κάτω από την καθοδήγηση του Κόμματος, την πάλη για να καταπολεμήσουν και να εμποδίσουν το ρεβιζιονισμό. Η ιστορία της κινέζικης επανάστασης είναι η ιστορία του επαναστατικού λαού, που προχωράει προς τη νίκη μέσα από βασανιστική πάλη, και των αντιδραστικών που προχωράνε προς την καταστροφή, έπειτα από επανειλημμένες επιδείξεις δύναμης. Όπως συνόψισε ο Πρόεδρος Μάο: «Στην Κίνα, μετά την ανατροπή τον αυτοκράτορα το 1911, κανένας αντιδραστικός δε στάθηκε ικανός να μείνει στην εξουσία για πολύ. Το πιο πολύ ήταν 20 χρόνια (τον Τσαυγκ Καισέκ), αλλά κι αυτός επίσης κλονίστηκε μόλις ο λαός ξεσηκώθηκε. Ο Τσαυγκ Καισέκ αναρριχήθηκε στην εξουσία, εκμεταλλευόμενος την εμπιστοσύνη τον Σονν Γιατσεν προς αυτόν και διευθύνοντας τη στρατιωτική ακαδημία της Βαμπού και περιμαζεύοντας πολλούς αντιδραστικούς γύρω του. Όταν αυτός καταφέρθηκε ενάντια στο Κομμουνιστικό Κόμμα, τον υποστήριξε πρακτικά όλη η τσιφλικάδικη και αστική τάξη. Επίσης το Κομμουνιστικό Κόμμα ήταν άπειρο εκείνο τον καιρό. Έτσι, με ευχαρίστηση κέρδισε προσωρινά κάποια άνοδο. Σ' αυτά τα είκοσι χρόνια, όμως, ποτέ δεν πέτυχε την ενότητα της χώρας. Έγιναν πόλεμοι ανάμεσα στο Κουομιντάνγκ και το Κομμουνιστικό Κόμμα, πόλεμοι ανάμεσα στο Κουομιντάνγκ και τις διάφορες κλίκες των μιλιταριστών, ο κινεζογιαπωνέζικος πόλεμος και, τέλος, ο τετράχρονος εκτεταμένος εμφύλιος πόλεμος, που τελικά τον έστειλε να καταφύγει σε μερικά νησιά. Αν οι δεξιοί έκαναν ένα αντικομμουνιστικό πραξικόπημα στην Κίνα, είμαι βέβαιος ότι ούτε και αυτοί θα έβρισκαν ησυχία, και το πιο πιθανό είναι ότι η εξουσία τους θα είναι βραχύχρονη, γιατί δε θα το ανέχονταν ποτέ οι επανάστασης, που αντιπροσωπεύουν τα συμφέροντα τον λαού που αποτελεί πάνω από το 90% τον πληθυσμού». «Το συμπέρασμα είναι οι δυο συχνά επαναλαμβανόμενες φράσεις: το μέλλον είναι λαμπρό, αλλά ο δρόμος βασανιστικός». Ας προχωρήσουμε θαρραλέα στην κατεύθυνση και στο δρόμο που μας έδειξε ο Πρόεδρος Μάο!