«Το κόλπο με το λαό» και τα κόλπα του Ι.Κ. Πρετεντέρη

Του ΒΑΣΙΛΗ ΣΑΜΑΡΑ

Στα «Νέα» της 23-07-13 δημοσιεύτηκε άρθρο του Ι.Κ. Πρετεντέρη (Ι.Κ.Π.) με τίτλο «Το κόλπο με το λαό». Αν επέλεξα να ασχοληθώ με αυτό το άρθρο είναι για δύο κυρίως λόγους. Πρώτον, επειδή πρόκειται για υπόδειγμα της χυδαίας «δημοσιογραφίας» που ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια κυριαρχεί στα καθεστωτικά ΜΜΕ και το οποίο καθόλου τυχαία υπογράφεται από τον εξπέρ του είδους, Ι.Κ.Π. Δεύτερον, επειδή σ’ αυτό εμπεριέχεται ένας μεγάλος αριθμός των ιδεολογημάτων που χρησιμοποιεί η προπαγάνδα του συστήματος για να αποπροσανατολίσει τον κόσμο, να τον διχάσει σπέρνοντας τη σύγχυση, να τον παγιδεύσει σε ψεύτικα διλήμματα, να παραλύσει τις αντιδράσεις του, να τον αδρανοποιήσει. Γι’ αυτό και επιλέγω να το παραθέσω ολόκληρο.



Δεν «τα φάγαμε μαζί»
Βασικές επιδιώξεις του άρθρου αποτελούν: Η απαλλαγή, η αθώωση των πραγματικά υπεύθυνων για τα δεινά του λαού και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα. Η αποτροπή της αναζήτησης από τη μεριά του λαού των πραγματικών αιτιών και των πραγματικά υπεύθυνων για όλα όσα αντιμετωπίζει. Συνακόλουθα -και κυρίως- να τον αποτρέψει από το να αναζητήσει τους δρόμους και τους τρόπους απάντησης.
Εν τέλει, η δικαίωση τόσο της ακολουθούμενης πολιτικής όσο και των δυνάμεων που την προωθούν, που «όλως τυχαίως» είναι στο σύνολό τους οι ίδιες που δημιούργησαν, που οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση. Ο καμβάς πάνω στον οποίο κινείται ο Ι.Κ.Π. είναι αυτός που καθόρισε ο Πάγκαλος μ’ εκείνο το επαίσχυντο «μαζί τα φάγαμε». Χρησιμοποιεί διαφόρων μορφών ιδεολογήματα στα οποία κεντρική θέση έχει το ότι για όλα αυτά που συμβαίνουν «φταίει και ο λαός».
Ο διαφανής στόχος είναι μέσα σ’ αυτή τη «συνολική ευθύνη» να εξαφανιστούν τόσο οι πραγματικά υπεύθυνοι όσο και ευθύνες τους. Πάνω απ’ όλα, να αφεθούν απερίσπαστοι όλοι αυτοί στο να συνεχίσουν να προωθούν με όλο και μεγαλύτερη ένταση την ίδια αντιλαϊκή πολιτική.

Το θεώρημα των «δύο άκρων»
Ας τα δούμε όμως πιο συγκεκριμένα όπως τα θέτει ο ίδιος ο Ι.Κ.Π.
«Εγώ να δεχτώ ότι για τη χρεοκοπία της χώρας φταίνε το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ και το “διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα” -όπως υποστηρίζουν από κοινού η Άκρα Δεξιά και η Άκρα Αριστερά. Να δεχτώ, ακόμη, ότι φταίνε οι “ξένοι” -γενικώς οι “ξένοι” μάς μισούν και μάς ζηλεύουν διότι του Έλληνα ο τράχηλος ζυγό δεν υποφέρει… Να δεχτώ, επίσης, ότι φταίνε ο καπιταλισμός, ο νεοφιλελευθερισμός, ο παγγερμανισμός, ο ιμπεριαλισμός, η διαπλοκή και τα δελτία των οκτώ. Συμφωνήσαμε; Συμφωνήσαμε. Όλοι αυτοί φταίνε.»
Ο Ι.Κ.Π. Διατίθεται, λέει, «να δεχτεί» ότι «φταίνε» οι αναφερόμενοι. Μόνο που το κάνει με τέτοιο τρόπο ώστε να υπονομεύει μια τέτοια παραδοχή, να τη σαρκάσει, απαξιώσει ώστε να τους βγάλει τελικά λάδι. Ο αναγνώστης καλείται να απορρίψει μια τέτοια παραδοχή μια και «αυτό υποστηρίζουν από κοινού η άκρα δεξιά και η άκρα αριστερά». Φυσικά και ψεύδεται και μάλιστα συνειδητά. Ο Ι.Κ.Π. γνωρίζει πολύ καλά ότι ούτε τα ίδια πράγματα υποστηρίζουν η «άκρα δεξιά» και η «άκρα αριστερά» και καθόλου «από κοινού». Το «ρίχνει» ωστόσο και ό,τι ψάρια πιάσει.
Δεύτερο, το πλασάρισμα της θεωρίας των «δύο άκρων» που έντονα προωθείται το τελευταίο διάστημα από τη μεριά του συστήματος μια και είναι πολλαπλών χρήσεων. Στο άμεσο κοινοβουλευτικό πεδίο η άσκηση πίεσης στον ΣΥΡΙΖΑ. Χαρακτηρίζοντάς τον ως «άκρα αριστερά». Φυσικά τόσο οι δυνάμεις του συστήματος όσο και ο Ι.Κ.Π. γνωρίζουν πολύ καλά ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μόνο «Άκρα Αριστερά» δεν είναι. Είναι όμως η πολιτική δύναμη που είναι δυνατό να κερδίσει τις επόμενες εκλογές, πράγμα που ίσως δημιουργήσει κάποιες περιπλοκές στην προώθηση της πολιτικής του συστήματος.
Ταυτόχρονα, μέσα από τέτοιου είδους διατυπώσεις πλασάρεται η εξομοίωση Άκρας Δεξιάς και της εν γένει Αριστεράς. Τόσο το σύστημα όσο και ο Ι.Κ.Π. γνωρίζουν πολύ καλά ότι πρόκειται για διαμετρικά αντίθετες πολιτικές δυνάμεις. Και φυσικά δεν πρόκειται ποτέ να παραδεχτούν ότι αυτό που τους ενοχλεί είναι το ένα «άκρο». Το Αριστερό. Όσο για το άλλο, το δεξιό άκρο, όχι μόνο δεν τους ενοχλεί, αλλά προωθείται σαν εφεδρεία του συστήματος.

Τα πραγματικά κίνητρα
Ο Ι.Κ.Π. γνωρίζει πολύ καλά ότι ο ιμπεριαλισμός, ο καπιταλισμός κ.λπ. δεν ενεργούν επειδή «μας μισούν και μας ζηλεύουν» αλλά στη βάση συγκεκριμένων συμφερόντων και επιδιώξεων. Αυτό που επιχειρεί εκχυδαΐζοντας το ζήτημα είναι να τους απαλλάξει των ευθυνών τους, να συγκαλύψει αυτές τις επιδιώξεις.
Να συγκαλύψει την προώθηση των εργασιακών σχέσεων που αντιστοιχούν σε συνθήκες του 19ου αιώνα.
Να συγκαλύψει την κατάργηση σειράς οικονομικών, πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων του εργαζόμενου λαού.
Να συγκαλύψει το ρόλο όχι απλά του «παγγερμανισμού» αλλά συνολικά του ιμπεριαλιστικού συνασπισμού της ΕΕ.
Να συγκαλύψει το ρόλο της ντόπιας αστικής τάξης και του πολιτικού της προσωπικού ως προς την προώθηση αυτών των επιδιώξεων.
Να συγκαλύψει ακόμα και το ρόλο της διαπλοκής και του «δελτίου των οχτώ» που υπηρέτησαν και υπηρετούν αυτές τις επιδιώξεις και με τον ίδιο τον Ι.Κ.Π. ως εξπέρ (με το αζημίωτο εννοείται) σε «ειδικές αποστολές».

Η μήτρα της διαφθοράς
Αλλά ας περάσω στο δεύτερο απόσπασμα του άρθρου του Ι.Κ.Π. Εκεί όπου επιχειρεί μέσα από διάφορα παραδείγματα να μεταθέσει τις ευθύνες στον λαό και πάντα με στόχο να απαλλάξει τους πραγματικούς υπεύθυνους. Γράφει λοιπόν.
«Μήπως φταίνε και οι συνταξιούχοι-μαϊμού; Οι πρόωροι ή οι αναίτιοι συνταξιούχοι; Οι δημόσιοι υπάλληλοι που τα έπαιρναν; Οι άλλοι που δεν έκαναν σωστά τη δουλειά τους; Εκείνοι που διορίστηκαν με ψεύτικα πιστοποιητικά; Οι τυφλοί που έβλεπαν; Οι κουτσοί που περπατούσαν; Οι ταβερνιάρηδες και οι μεγαλογιατροί που δεν κόβουν αποδείξεις; Οι ταξιτζήδες με τις διπλές ταρίφες και τα πειραγμένα ταξίμετρα; Οι φοροφυγάδες; Οι αυθαιρετούχοι; Οι συνδικαλιστές με τα επιδόματα; Οι υδραυλικοί, οι εκπαιδευτικοί και οι τραγουδιστές με τα “μαύρα”; Σταματάω εδώ. Αν κανένας από αυτούς δεν φταίει, τότε φταίνε πολύ λίγοι. Αν όλοι αυτοί φταίνε, τότε φταίει πολύς κόσμος. Διότι “διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα” δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς διεφθαρμένους πολίτες -εκτός και αν θεωρήσουμε ότι “φακελάκι” δίνει μόνο ο Σαμαράς στον Βενιζέλο…
»Αντιλαμβάνομαι ότι στον αριστερό και δεξιό λαϊκισμό που μας περιβάλλει δεν υπάρχει θέση για ευθύνες του λαού ή έστω μέρους του λαού. Πάντα φταίνε κάποιοι άλλοι. Ο λαός είναι άμοιρος ευθυνών - περίπου όπως ήταν παλιότερα ο “ανώτατος άρχων”. Έτσι, το “διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα” συγκροτήθηκε στην Ελλάδα εξ ιδίων μέσων, στελεχώθηκε από εξωγήινους τους οποίους ο ελληνικός λαός έβλεπε για πρώτη φορά και λειτουργούσε εν κενώ».
Το «διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα δεν συγκροτήθηκε στην Ελλάδα από εξωγήινους», μας λέει ο Ι.Κ.Π., ούτε θα μπορούσε να υπάρξει «χωρίς διεφθαρμένους πολίτες», βάζοντας στο ίδιο σακί θύτες και θύματα. Φυσικά και δεν συγκροτήθηκε από «εξωγήινους», όπως προσπαθεί να το υποβαθμίσει διακωμωδώντας το. Θα μπορούσα να αναφερθώ στο ότι η διαφθορά είναι σύμφυτη με την ύπαρξη και τη λειτουργία τού καπιταλιστικού ιμπεριαλιστικού συστήματος. Ένα σύστημα που βασίζεται στην εκμετάλλευση, τη διαρπαγή, το έγκλημα. Ας περιοριστώ όμως σε πιο χειροπιαστά πράγματα.
Αλήθεια, τις μίζες (για τις οποίες τόσος λόγος γίνεται στους καιρούς μας) για γερμανικά υποβρύχια λ.χ. (που «γέρνουν») ποιος τις έδωσε; Να τις έδωσε άραγε η Μαυριτανία; Η Ζανζιβάρη μήπως; Ή λέτε να τις έδωσε το Μπουρούντι; Βάζω αυτές τις εκδοχές επειδή κάποιοι κακοήθεις διαδίδουν πως μόνο η Γερμανία θα μπορούσε να τις δώσει. Αυτή που μας κουνάει το δάχτυλο παραδίδοντας μαθήματα «ήθους».
Τις μίζες για τις γαλλικές φρεγάτες ποιος τις έδωσε; Η Γκάνα, το Τσαντ ή μήπως το Κονγκό; Οι φήμες ότι τις έδωσε η «φίλη» Γαλλία ελέγχονται ως κακοήθεις.
Τις μίζες για τα αμερικανικά αεροπλάνα ποιος τις έδωσε; Το Σαλβαδόρ, ο Παναμάς ή η Κόστα Ρίκα; Ή μήπως πρέπει να δώσουμε βάση σ’ αυτά που λέν' οι κομουνιστές και που παντού βλέπουν αμερικανικό δάκτυλο;
Τις μίζες για τα μεγάλα δημόσια έργα ποιος τις έδωσε; Οι εργάτες, οι μισθοσυντήρητοι, οι συνταξιούχοι; Μήπως άραγε τις έδωσαν τα αρπακτικά του κεφαλαίου που είναι συνήθως και ιδιοκτήτες διαφόρων ΜΜΕ (οι διαπλεκόμενοι για τους οποίους «μήτε καν έχει ακούσει ο Ι.Κ.Π.) και τα οποία χρησιμοποιούσαν για να εκβιάσουν και να πάρουν «δουλειές»;

Οι κανόνες του «παιχνιδιού»
Κι αλήθεια, αυτές τις μίζες -και μιλάμε για πολλά δισ.- σε ποιους τις έδωσαν; Στους ταξιτζήδες; Στους υδραυλικούς; Τους εκπαιδευτικούς; Ή μήπως τις έδωσαν στους μόνους που μπορούσαν να κλείσουν αυτές τις «δουλειές». Στους πολιτικούς, κρατικούς και διοικητικούς παράγοντες του συστήματος. (Και έπαιρναν και το κατιτίς τους και τα «δημοσιογραφικά» παπαγαλάκια που αναλάμβαναν να εξωραΐσουν τις αντίστοιχες συμφωνίες). Ή μήπως επειδή επιλέχτηκε σαν αποδιοπομπαίος τράγος ο Τσοχατζόπουλος θα πρέπει να καταπιούμε το ότι μόνο αυτός «λερώθηκε»;
Έτσι στήνεται, έτσι λειτουργεί το σύστημα σε κάθε καπιταλιστική χώρα και όχι μόνο στην Ελλάδα. Αυτοί είναι οι κανόνες του παιχνιδιού ανεξάρτητα από τη μορφή με την οποία λειτουργούν από χώρα σε χώρα. Σε χώρες μάλιστα εξαρτημένες όπως η Ελλάδα τα κριτήρια επιλογής και προώθησης από τα διάφορα κέντρα εξουσίας εντός και εκτός Ελλάδος είναι τα ακριβώς αντίθετα από αυτά που θα υπέθετε ένας ανυποψίαστος και καλόπιστος άνθρωπος. Κατά κανόνα επιλέγονται όσοι δεν έχουν πραγματικό ανάστημα, είναι ανερμάτιστοι, ευάλωτοι, εύκαμπτοι ή ακόμα και με εμφανές το έλλειμμα στο πεδίο της ηθικής. Όσο για την «ανεξάρτητη» δημοσιογραφία, όλοι θυμόμαστε πόση μελάνη ξόδεψε όλα αυτά τα χρόνια για να υμνήσει και να εξυψώσει τους πολιτικούς νάνους που επιλέγονταν κάθε φορά.

Το εργαλείο του «χρέους»
Σ’ αυτά βρίσκεται και η απάντηση για το υποτιθέμενο «χρέος», τον βρόγχο που έχουν περάσει στο λαιμό του λαού. Στις «δουλειές» που έκλειναν οι ιμπεριαλιστές αλλά και το ντόπιο κεφάλαιο και με βάση τις οποίες χρέωναν με εκατοντάδες δισ. το λαό και τη χώρα. Τις άνισες «ανταλλαγές» με τους «εταίρους» της ΕΕ και άλλους ιμπεριαλιστές που επιβάρυναν τα διάφορα ισοζύγια με άλλα τόσα δισ. Βεβαίως και στις μίζες που προαναφέρθηκαν και οι οποίες συνέρρεαν και αυτές στα κανάλια της αφαίμαξης του λαού και της χώρας.
Σε επίπεδα τρισεκατομμυρίων μετρώνται αυτά που εισέπραξαν οι ιμπεριαλιστές από τη χώρα μας. Εκατοντάδες δισ. ελλήνων κεφαλαιοκρατών βρίσκονται κατατεθειμένα σε ξένες τράπεζες. «Φυσικά» αφορολόγητα. Και παραμένουν αφορολόγητα, παρ' όλο το θόρυβο για την «πάταξη της φοροδιαφυγής» που έχει ξεσηκωθεί τα τελευταία χρόνια. Ακριβώς επειδή όλος αυτός ο θόρυβος σαν πραγματικό του στόχο έχει όχι την αντιμετώπιση αλλά τη συγκάλυψη αυτής της φοροδιαφυγής. Ακόμη χειρότερα, να φορτώσει στους «μικρούς» (το λαό) τα βάρη κάλυψης της μεγάλης φοροδιαφυγής.

Από πού βρομάει το ψάρι
Και βεβαίως όταν σε μια τέτοια βάση συγκροτούνται οι κορυφές της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής εξουσίας, με ανάλογο τρόπο διαμορφώνονται και οι διάφοροι μηχανισμοί άσκησης της προωθούμενης πολιτικής. Αποτελεί πάγια πρακτική όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά στο σύνολο του καπιταλιστικού ιμπεριαλιστικού κόσμου η παροχή κάθε είδους προνομίων (οικονομικών κ.ά.) στα στελέχη αυτών των μηχανισμών. Ακριβώς για να διεκπεραιώνουν με τον «αρμόζοντα ζήλο» την αντιλαϊκή πολιτική που υπαγορεύεται εκ των άνω. Την ανταμοιβή τους είτε με τυπικά νομικούς τρόπους (μισθοί και διαφόρων ειδών επιδόματα) είτε ακόμη με την ανοχή και ενθάρρυνση «αξιοποίησης παράπλευρων ευκαιριών». Αλλά, για να το θέσω πολύ απλά, και χωρίς αναλυτικές τοποθετήσεις.
Πιστεύει στ’ αλήθεια κανείς ότι οποιοσδήποτε υπάλληλος οποιασδήποτε υπηρεσίας θα μπορούσε να «λαδωθεί» αν ο άμεσος προϊστάμενός του ήταν ακέραιος και εντάξει στη δουλειά του και δεν έπαιρνε και αυτός το μερτικό του;
Πιστεύει κανείς ότι αυτός ο προϊστάμενος θα μπορούσε να ενεργήσει έτσι αν δεν είχε την κάλυψη του διευθυντή αυτής της υπηρεσίας και για τους ίδιους επίσης λόγους; Πιστεύει κανείς ότι αυτός ο διευθυντής θα ρίσκαρε τη θέση του αν δεν είχε την κάλυψη ή έστω την ανοχή των πολιτικών του προϊσταμένων; Η τέτοιου είδους ενθάρρυνση και ανοχή φθάνει έως και το πεδίο του καθ’ αυτού εγκλήματος.
Με τον πιο καθαρό τρόπο έθεσε με δηλώσεις του πριν από λίγα χρόνια ένας εισαγγελέας της περιοχής Πύργου απαυδισμένος από την έκταση που έπαιρνε στην περιοχή το εμπόριο ναρκωτικών και την αδυναμία αντιμετώπισής του. Είπε, λοιπόν, ότι το εμπόριο των ναρκωτικών δεν θα μπορούσε να πάρει τέτοια έκταση χωρίς την κάλυψη της αστυνομίας. Η αστυνομία δεν θα μπορούσε να παράσχει τέτοια κάλυψη χωρίς αντίστοιχη από την πλευρά της δικαιοσύνης. Η δικαιοσύνη δεν θα μπορούσε να επιδεικνύει τέτοια ανοχή χωρίς την κάλυψη της πολιτικής εξουσίας.
Και έτσι για την ιστορία να θυμίσω αυτό που είπε ο Ανδρέας Παπανδρέου όταν ενημερώθηκε ότι ανώτερο κρατικό διευθυντικό στέλεχος ιδιοποιήθηκε 500 εκατομμύρια δραχμές (ποσό τεράστιο για εκείνη την εποχή). Εντάξει, είπε, να κάνει κάποιος «ένα δωράκι στον εαυτό του, αλλά όχι και τόσο»! Το μήνυμα εστάλη.

Η αλήθεια για το «πελατειακό κράτος»
Αλλά ας πάμε και παρακάτω. Στους «συνδικαλιστές με τα επιδόματα». Στους «πρόωρους και αναίτιους συνταξιούχους». Στους «τυφλούς που έβλεπαν». Στους «κουτσούς που περπατούσαν». Σ’ εκείνους που «διορίστηκαν με ψεύτικα πιστοποιητικά». Αλήθεια, αυτούς ποιος τους διόρισε; Την κάλυψη σ’ αυτούς που πιστοποιούσαν ψεύτικες αναπηρίες ποιοι την παρείχαν; Δεν ήταν μήπως οι ίδιοι που σήμερα προβάλλουν ως «εξυγιαντές»; Αλλά ας τοποθετήσουμε το ζήτημα στη βάση του. Πολύς λόγος γίνεται για το «πελατειακό κράτος». Υπάρχει και αυτή η μορφή του προβλήματος. Μόνο που χρειάζεται να πάμε πίσω από τη μορφή και στην ουσία του πράγματος.
Αυτό το σύστημα εκμετάλλευσης, που η διαφθορά του (ή όπως την πούμε) ξεκινάει από την κορυφή και περνάει στους μηχανισμούς, χρειάζεται και μια κοινωνική βάση στήριξης. Αυτή διαμορφώνεται με πολλούς τρόπους που τους παρακάμπτω χάριν οικονομίας και που ένας απ’ αυτούς συνδέεται με τα φαινόμενα που όψιμα «ενοχλούν» τον Ι.Κ.Π.
Να αναφερθώ κατ’ αρχάς στους συνδικαλιστές και τα επιδόματά τους. Ο Ι.Κ.Π. γνωρίζει πολύ καλά ότι ο τύπος «συνδικαλισμού» στον οποίο αναφέρεται δημιουργήθηκε στη βάση συγκεκριμένου σχεδιασμού από τη μεριά του συστήματος και ακριβώς για να αποτραπεί η δημιουργία συνδικαλιστικού κινήματος μη ελεγχόμενου από το σύστημα. Οι καιροί βέβαια αλλάζουν και οι ανάγκες -αλλά και οι δυνατότητες- του συστήματος είναι διαφορετικές. Σε ποια βάση θα αναπροσαρμοστεί ο «συνδικαλισμός» που θέλει το σύστημα είναι ακόμα ζητούμενο. Το βέβαιο πάντως είναι ότι όποια μορφή και να 'χει, και πάλι στη βάση τέτοιων ή αλλιώτικων επιδομάτων θα συγκροτηθεί. Κι άλλο τόσο βέβαιο είναι ότι ο Ι.Κ.Π. θα εκδηλώσει τότε την κατανόηση και υποστήριξή του. Όσο για τις πρόωρες συντάξεις, ο Ι.Κ.Π. «ξεχνάει» ότι αυτό κυρίως ίσχυσε για στρατιωτικούς και αστυνομικούς. Δηλαδή, και όπως προαναφέρθηκε, σε κατηγορίες που ανήκουν στους μηχανισμούς του συστήματος αλλά και στοιχεία της κοινωνικής βάσης στήριξής του.
Το «πελατειακό κράτος» λοιπόν αποτέλεσε (και θα συνεχίσει να αποτελεί) βασική πλευρά στήριξης του συστήματος. Απ’ εκεί και πέρα ο εργαζόμενος λαός, που η μεγάλη του πλειοψηφία δεν ανήκει βέβαια σ’ αυτές τις κατηγορίες, για το μόνο που δεν μπορεί να κατηγορηθεί είναι για το ποιες μορφές και τρόπους επιλέγει ορισμένες φορές για να μπορέσει να επιβιώσει σ’ ένα τέτοιο καθεστώς.
Για να το πω και πάλι με απλό τρόπο. Χρειάζεται περίσσιο θράσος και κυνισμό να εξομοιώνει κανείς τον ανθρωπάκο που στραγγίζει το αίμα του για να γεμίσει το «φακελάκι» που του ζητούν για να σώσει τον άνθρωπό του, με το μεγαλογιατρό που παίρνει αυτό το φακελάκι. Όσο για τη «διαφθορά» και τις «ευθύνες» του λαού, θα αναφερθώ αφού παραθέσω και το τελευταίο απόσπασμα από το άρθρο του Ι.Κ.Π.
«Αυτός είναι ο κοινός ιδρυτικός μύθος της Άκρας Δεξιάς και της Άκρας Αριστεράς: όλα συμβαίνουν επειδή κάποιοι σκοτεινοί τύποι βυσσοδομούν πίσω από την πλάτη του ανεύθυνου λαού. Το κόλπο είναι τριπλής απόδοσης. Ο λαός απαλλάσσεται από ευθύνες αλλά αποκτά εχθρούς. Συνεπώς, το ζητούμενο για το λαό είναι να αναλάβει τις ευθύνες του, αλλά να απαλλαγεί από τους εχθρούς του. Και, κατά σύμπτωση, οι εχθροί του λαού είναι όσοι αντιτίθενται στην Άκρα Δεξιά και στην Άκρα Αριστερά. Ο απαλλαγμένος πλέον λαός γίνεται έτσι όργανο στα χέρια εκείνων που θέλουν απλώς να ξεπαστρέψουν τους εχθρούς τους. Δεν λέω, ωραίο κόλπο. Αλλά το ξέρουμε από παλιά. Για την ακρίβεια από το Μεσοπόλεμο. Το ερώτημα είναι πόσοι θέλουν να ζήσουν ξανά τον εφιάλτη. Και, μεταξύ μας, δεν βλέπω πολλούς υποψήφιους…»

Ο λαός έχει εχθρούς
Ο λαός δεν «αποκτά εχθρούς» επειδή του το υπαγορεύουν κάποιοι, όπως ισχυρίζεται ο Ι.Κ.Π. Έχει εχθρούς. Και εχθροί του είναι όλοι εκείνοι που τη θέση και το ρόλο τους, τα πλούτη και τα προνόμιά τους τα βασίζουν στην εκμετάλλευση του λαού.
Είναι εκείνοι που για να διασφαλίσουν την εξουσία και τα προνόμιά τους ασκούν μια διαρκή και ποικιλόμορφη καταπίεση σε βάρος του λαού, που χρησιμοποιούν έως και την πιο ωμή και αιματηρή βία για να καταστείλουν τις όποιες αντιδράσεις του. Είναι αυτοί που ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια και στην ακόρεστη δίψα τους για κέρδη επιτίθενται με πραγματική λύσσα στο λαό, οδηγώντας τον στην εξαθλίωση. Αυτοί είναι οι πραγματικοί εχθροί του λαού και όχι όσοι τάχα «αντιτίθενται στην Άκρα Αριστερά και την Άκρα Δεξιά». Και αποτελεί θρασύτατο ψέμα ότι αυτοί οι εχθροί του λαού αντιτίθενται στα «δύο άκρα». Αντιτίθενται μόνο στην «Άκρα» και την εν γένει Αριστερά και σ’ όλους όσοι αμφισβητούν από τη μεριά του λαού την προωθούμενη πολιτική, όσους αντιστέκονται και την αντιπαλεύουν.

Ποιοι και γιατί πριμοδοτούν το φασιστικό άκρο
Όσο για την «Άκρα Δεξιά», όπως ήδη προανέφερα, αποτελεί «παιδί» και όργανό τους. Όπως ακριβώς και στο Μεσοπόλεμο στον οποίο αναφέρεται ο Ι.Κ.Π. Όταν η άνοδος του φασισμού στην Ιταλία προωθούνταν από τους γαιοκτήμονες του Νότου, τους βιομήχανους του Βορρά και το βασιλικό οίκο. Όταν η άνοδος του Ναζισμού στη Γερμανία προωθούνταν από το γερμανικό κεφάλαιο, τον Κρουπ, τους Γιούγκερς και το ρεβιζιονισμό των πρώσων μιλιταριστών. Όταν οι φασιστικές-ναζιστικές τάσεις πριμοδοτούνταν από το ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες.
Δεν μπορούμε να προβλέψουμε πότε, αν, σε ποια κλίμακα το σύστημα θα καταφύγει σε ευρύτερη και τι είδους χρήση αυτού του «δεξιού άκρου». (Ήδη είχαμε μιας μορφής χρήση με την περίπτωση Καρατζαφέρη).
Είναι ολοφάνερο ωστόσο ότι ήδη χρησιμοποιείται για τη μετατόπιση της πολιτικής ατζέντας και συνολικά του πολιτικού άξονα όλο και δεξιότερα. Σαν όργανο προώθησης της φασιστικοποίησης της δημόσιας ζωής αλλά και «νομιμοποίησης» της παρακρατικής δράσης ώστε να μπορούν να χρησιμοποιηθούν και τέτοιες μορφές ενάντια στο λαό και σύμφωνα πάντα με τις ανάγκες του συστήματος.

Ο λαός και οι «ευθύνες» του
Υπάρχει βέβαια και το θέμα των «ευθυνών» του λαού και τις οποίες «δεν αναλαμβάνει». Όταν άτομα σαν τον Ι.Κ.Π. μιλάνε για «ανάληψη ευθυνών» από το λαό, το πρώτο που θα πρέπει να αντιλαμβανόμαστε είναι ότι εννοούν το ακριβώς αντίθετο από αυτό που σημαίνουν οι λέξεις στην ελληνική γλώσσα. Αυτό που εννοούν σαν «ανάληψη ευθυνών» από το λαό είναι να σκύψει το κεφάλι, να υποταχθεί και να αποδεχτεί αδιαμαρτύρητα τα μέτρα με τα οποία του ροκανίζουν τη ζωή οι ύαινες του συστήματος. Ταυτόχρονα, το μόνο που με κανέναν τρόπο δεν θέλουν είναι το να αναλάβει πραγματικά τις «ευθύνες» του ο λαός, δηλαδή να αντισταθεί, να ανατρέψει την επίθεση, να τσακίσει το σύστημα και τους κολαούζους του.
Και εδώ ανακύπτει ένα ερώτημα που ήδη το θέτει πολύς κόσμος, άλλοι καλόπιστα και άλλοι για να σπείρουν τη σύγχυση και την απογοήτευση. Γιατί δεν το πράττει. Γιατί ανέχτηκε ή και ανέχεται αυτό το σύστημα της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, αυτό το καθεστώς της διαφθοράς. Στο ζήτημα αυτό δεν υπάρχουν απαντήσεις ευκολίας σαν εκείνες -τέτοιες ή αλλιώτικες- που σπεύδουν να δώσουν κάποιοι.
Ο λαός, οι λαοί του κόσμου βρίσκονται αντιμέτωποι με ένα σύστημα δομημένο αιώνες τώρα, ισχυρό, συγκροτημένο, με πολύμορφους μηχανισμούς, μέσα και δυνάμεις στήριξης. Ο λαός, οι λαοί ποτέ δεν αποδέχτηκαν αυτό το σύστημα και την πολιτική του με τη θέλησή τους. Αντιδρούν, αντιστέκονται, διεκδικούν, αντιπαλεύουν. Αυτή η αντιπαράθεση, αυτή η πάλη των τάξεων είναι μια διαρκής ιστορία. Το ζήτημα βρίσκεται στο ότι οι λαοί δεν μπορούν πάντα να συγκροτούν τις δυνάμεις τους και σε επίπεδα αποτελεσματικής αντιπαράθεσης ή και νικηφόρας αναμέτρησης με τις δυνάμεις του συστήματος παρά μόνο σε περιόδους-φάσεις κορύφωσης αυτής της ταξικής πάλης. Το γιατί συμβαίνει έτσι ή πώς μπορεί να αντιμετωπισθεί είναι το ζήτημα που ξεφεύγει από τα όρια αυτού του άρθρου. Οπωσδήποτε αυτό -η συγκρότηση των διαθέσεων, των διεκδικήσεων, των δυνάμεών του- είναι το ζητούμενο για το λαό.
Σ’ αυτή τη βάση θα «συνιστούσαμε» λοιπόν στον Ι.Κ.Π. να αποφεύγει να καλεί το λαό «να αναλάβει τις ευθύνες του» μια και υπάρχει σοβαρός «κίνδυνος» να «εισακουσθεί». Και όταν πράξει κάτι τέτοιο, δεν θα το κάνει βέβαια στη βάση που το θέτει ο Ι.Κ.Π. αλλά με τον τρόπο που το αντιλαμβάνεται ο ίδιος ο λαός.
Και, σε μια τέτοια περίπτωση, τόσο ο Ι.Κ. Πρετεντέρης όσο και τα αφεντικά του δεν θα 'χουν τόπο να σταθούν.

από: Προλεταριακή Σημαία