Μεταβάσεις,Μεταβατικό πρόγραμμα,Αριστερά

 Μία συζήτηση πιο επίκαιρη απο ποτέ!








Καλώς ή κακώς σήμερα έχει γίνει κυρίαρχο ένα ζήτημα στην πολιτική σκέψη και πράξη της αριστεράς ,αυτό το ζήτημα έχει δύο σκέλη,το πρώτο σκέλος είναι 1)Πώς
μετασχηματίζονται οι συνειδήσεις και οι κοινωνίες και το 2) οικοδόμησης κάποιου σοσιαλισμού ή «σοσιαλισμού» χωρίς εργατική εξουσία ή με εργατική εξουσία? Αν και έχει χυθεί πολύ μελάνι και ιδρώτας πάνω σε αυτά τα ζητήματα ,δεν σταματάνε να στοιχειώνουν την σκέψη του ανθρώπου.Το βασικό ερώτημα που προκύπτει μέσα από αυτόν τον συλλογισμό είναι ένα,μπορώ άραγε να την βολέψω στον καπιταλισμό?
  Μπορώ να διαμορφώσω δηλαδή εκείνες τις οικονομικές(επιστημονικές,τεχνολογικές,κοινωνικές) σχέσεις οι οποίες θα μου επιτρέψουν να καθορίσω την ζωή μου? Μπορεί το ερώτημα να ακούγεται απόλυτο,αλλά αν η ουσία δεν είναι εκεί δεν μπορεί να είναι στην επιχειρηματολογία για την δημιουργία «αντιπαραδείγματος» .Έχοντας μιλήσει με πολλούς συντρόφους και συναγωνιστές,πολλοί προβάλλουν το εξής επιχείρημα, «Ο λαός έχει μάθει στον καπιταλισμό συνεπώς εμείς πρέπει να δημιουργήσουμε πρωτόλειες σοσιαλιστικές δομές ώστε να διαπαιδαγωγήθουμε στον σοσιαλισμό».Πάνω σε αυτή την σκέψη πρέπει κάποιος να αναρωτηθεί,μέχρι πού μπορεί να φτάσει αυτή η οικοδόμηση των εμβρυακών σοσιαλιστικών δομών? Θα μπορέσουμε λοιπόν να νικήσουμε έναν αντίπαλο στο δικό του παιχνίδι,όπου τους όρους τους καθορίζει αυτός,όπου τα εκτελεστικά όργανα της κυρίαρχης πολιτικής είναι οι δυνάμεις καταστολής και το παρακράτος,όπου όλο το νομοθετικό σύστημα θεσμοθετεί την αδικία και την εκμετάλλευση παντοιοτρόπως?Σε τελική ανάλυση είναι αποτελεσματική μία τακτική ή μία πολιτική η οποία σε αναγκάζει να χορεύεις στον ρυθμό που ο κυρίαρχος σου παίζει,να αποδέχεσαι τους όρους του την ίδια στιγμή που θέλεις να ανατρέψεις την καταπιεστική και εκμεταλλευτική του κυριαρχία?Δεν συνιστά αυτό μία σχιζοειδή πολιτική,μία πολιτική η οποία πατάει σε δύο βάρκες?Πώς θα οικοδομηθεί ένα επαναστατικό κίνημα αν δεν συγκρούεσαι με τους θεσμούς και τις δυνάμεις του συστήματος διεκδικώντας τα συμφέροντα σου και αποκαλύπτοντας τον ρόλο της πλουτοκρατίας? Να σημειώσω εδώ ότι η βάση όλων των ερωτημάτων είναι η ίδια,πώς θα μπορέσουμε να ζήσουμε όπως εμείς αποφασίζουμε και όπως εμείς επιθυμούμε.Απο εκεί ξεκινάνε όλα και εκεί καταλήγουν.

     Αυτά τα ζητήματα υπάρχουν από τον καιρό της πολιτείας του Πλάτωνα με έναν άλλο τρόπο φυσικά,τον χριστιανοκοινοτισμό του Μούρ ,τον ουτοπικό σοσιαλισμό των Σαιν Σιμόν,Φουριέ και του Όουεν, με έναν από τους πιο σύγχρονους εκφραστές να είναι ο Τρότσκι με το μεταβατικό του πρόγραμμα,την σοσιαλδημοκρατία του 20ου αιώνα ίσως και κομμάτια της αναρχίας της λογικής του «εδώ και τώρα όλα».Μα θα πεί κάποιος,τι με νοιάζει εμένα το πώς θα βαφτίσεις αυτά τα ζητήματα και από πού έλκουν την καταγωγή τους ιστορικά!Δεν θα μπορέσω να τον-την αδικήσω,δεν είναι ζήτημα ιστορικής ανάλυσης,αλλά απεναντίας η προσπάθεια να βρεθούν κοινοί τόποι και να κατανοήσουμε καλύτερα το σήμερα περνάει,και,μέσα από την πολλαπλή ανάγνωση και γνώση της ανθρώπινης σκέψης και των προοδευτικών αριστερών κινημάτων.Δεν γίνεται μία προσπάθεια τσουβαλιάσματος,του ουτοπικού σοσιαλισμού,με τον τροτσκισμό ή κομμάτια της αναρχικής ιδεολογίας ή και της σοσιαλδημοκρατίας.Όχι!Αυτό που θέλω να πώ είναι ότι η άποψη που παραβλέπει το ζήτημα της εξουσίας είναι πολύ παλιά και ότι είναι εντελώς σύμφυτη με την διαδικασία ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων στον καπιταλισμό από το 1800,την ανάπτυξη και κυριαρχία της αστικής ιδεολογίας και οπτικής πάνω στις παραγωγικές σχέσεις και την κοινωνία.Είναι μία διαπίστωση που δεν μπορεί να αγνοηθεί.

Το "αντιπαράδειγμα" η ψευδοθεωρία των παραγωγικών δυνάμεων και κάποιες αντανακλάσεις της

    Ο Maurice Godelier μας λέει «Άλλωστε,οι διαδικασίες μετάβασης αρχίζουν μόνο όταν συμπέσουν τρείς ιστορικές κινήσεις και εδώ ακριβώς έγκειται η αφετηρία μιας θεωρίας των διαδικασιών αυτών.Πρώτα συντελείται μία διαδικασία εσωτερικής αποσύνθεσης…Η κίνηση αυτή θα μπορούσε να έχει ως αποτέλεσμα την στασιμότητα ή την παρακμή.Για να αποτελέσει όμως την αφετηρία μίας νέας οικονομικής και κοινωνικής αλλαγής θα πρέπει μέσα σε τούτη τη διαδικασία αποσύνθεσης ή ρήξης ορισμένα στοιχεία να εξαφανιστούν κάποια άλλα να διατηρηθούν ή να προστεθούν στα προηγούμενα και να συνδυαστούν με ένα νέο τρόπο.Αυτός ο συνδυασμός συνιστά ουσιαστικά μια πράξη γέννησης και την πραγματική αφετηρία μίας νέας λογικής,υπο τον όρο,όμως,ότι θα μπορέσει να γίνει το υπόβαθρο,το κοινωνικό πλαίσιο μίας νέας ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων και ότι θα συμβάλλει κατά τρόπο σημαντικό στην παραγωγή της υλικής βάσης μίας κοινωνίας»

Θα ήθελα να βάλω κάποια στοιχεία διαδικασιών μετάβασης από την φεουδαρχία στον καπιταλισμό πάλι του ίδιου.

-14ος αιώνας ,βαθιά κρίση του φεουδαρχικού τρόπου παραγωγής

-τέλος του 14ου αιώνα,η δουλοπαροικία έχει εξαφανιστεί ουσιαστικά στην Αγγλία

-15ος αιώνας,πολλαπλασιάζονται οι χωρικοί-ελεύθεροι ιδιοκτήτες-ευημερία των πόλεων-χρυσή εποχή της Yeomanry

-Τέλος του 15ου αιώνα,μεταμόρφωση της γεωργίας,επανάσταση στην έγγεια ιδιοκτησία και στις μεθόδους παραγωγής.Χειροτεχνικά εργαστήρια που συνδέονται με τις εξαγωγές.Διάλυση των ακολουθιών των αρχόντων και αύξηση του αριθμού των «ελεύθερων» εργατών.

Δεύτερη περίοδος ,η παιδική ηλικία του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και η ανάπτυξη του,η περίοδος της παραγωγής σε χειροτεχνικά εργαστήρια

-16ος αιώνας,προοδευτική εδραίωση του αποκιακού καθεστώτος,της δημόσιας πίστης,του σύγχρονου χρηματιστικού συστήματος,του προστατευτικού συστήματος,μεθόδων συσσώρευσης,που όλες συνδυασμένες παρουσιάζονται ως το 1660 στην Αγγλία.Στο τέλος του 17ου αιώνα η Αγγλία γίνεται το πρώτο βιομηχανικό και εμπορικό έθνος της Δυτική Ευρώπης,στη θέση της Ολλανδίας που στάθηκε το «υποδειγματικό κεφαλαιοκρατικό έθνος στις αρχές του 17ου αιώνα» σύμφωνα με τον Μαρξ

-Μέσα του 18ου αιώνα,νέα αγροτική επανάσταση,εμφάνιση της σύγχρονης γεωργίας.Γύρω στα 1750 η yeomanry είχε εξαφανιστεί.

Τρίτη περίοδος,τέλη του 18ου αιώνα-αρχές του 19ου ,πέρασμα τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής με δική του βάση.

   Παρατηρούμε λοιπόν στην σκιαγράφηση του Godelier,μία ανάλυση η οποία υπάρχει και στο απόσπασμα που παράθεσα η οποία κατά κάποιο τρόπο μοιάζει με την θεωρία των «παραγωγικών δυνάμεων» .Δηλαδή ότι αναπτυσσόμενες οι παραγωγικές δυνάμεις εξοβελίζουν με την ανάπτυξη τους τις κυρίαρχες παραγωγικές σχέσεις.Κατά κάποιο τρόπο η θεωρία της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων,η οποία φυσικά δεν είναι αυτή του Godelier αντανακλάται και στην δική του άποψη.Αυτή η άποψη υπάρχει σαν μία μηχανιστική και ρεφορμιστική λογική του ειρηνικού παραγκωνισμού του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής.Προσωπικά θεωρώ την ψευδοαντίληψη που κυκλοφορεί για το «αντιπαράδειγμα» μία άλλη εκδοχή αυτής της μηχανιστικής θεωρίας.

     Ξεκινώντας με τον Πόλεμο των Χωρικών στην Γερμανία το 1525 ,μία εξέγερση των αγροτών ενάντια στους Φεουδάρχες άρχοντες τους,η οποία σημάδεψε την τότε μεσαιωνική κεντρική και δυτική ευρωπαϊκή κοινωνία ,δημιουργείται το γονιμοποιό σπέρμα ,το σημείο καμπής από το οποίο και μετά άρχισε η μεγάλη πορεία για την αμφισβήτηση της κυριαρχίας των ευγενών φεουδαρχών .Για 400 και χρόνια, εξεγέρσεις και επαναστάσεις έδιναν και έπαιρναν.Καθοριστικής σημασίας ήταν η Αγγλική επανάσταση του 1688 η Αμερικάνικη το 1776 και η πασίγνωστη σε όλους πιά Γαλλική το 1789.Χωρίς αυτά τα καθοριστικά γεγονότα και προφανώς άλλα πολλά που δεν αναφέρονται εδώ δεν θα μπορούσαν ποτέ να εγκαθιδρυθούν οι νέες παραγωγικές σχέσεις.

   Όταν η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων της κοινωνίας φτάσει σε ορισμένο βαθμό, οι δυνάμεις αυτές έρχονται σε αντίφαση με τις παραγωγικές σχέσεις που υπάρχουν, ή, για να μεταχειριστώ τη νομική έκφραση, με τις σχέσεις της ιδιοκτησίας, μέσα στις οποίες ως τότε είχανε κινηθεί. Οι σχέσεις αυτές, από μορφές ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, γίνονται τώρα φραγμοί τους. Τότε αρχίζει μια εποχή κοινωνικής επανάστασης. Με τη μεταβολή της οικονομικής βάσης, ανατρέπεται περισσότερο ή λιγότερο γοργά ή αργά ολόκληρο το τεράστιο εποικοδόμημα .Αυτή είναι και η άποψη της ζωής,της πραγματικότητας και παρεπιπτόντως και ενός εκ των μεγαλύτερων διανοητών που έχει παράξει η ανθρωπότητα του Κάρλ Μάρξ.Ο οποίος αντί να δημιουργεί θεωρίες προσπαθούσε να αλλάξει τον κόσμο αφού πρώτα φυσικά είχε καταλάβει πως λειτουργεί.

Για τον ουτοπικό σοσιαλισμό

Ο Ένγκελς μας λέει με τον δικό του αξεπέραστο τρόπο

«Σήμερα ξέρουμε, πως το βασίλειο αυτό της λογικής δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η εξιδανικευμένη βασιλεία της αστικής τάξης, πως η αιώνια δικαιοσύνη βρήκε την πραγμάτωσή της στην αστική δικαιοσύνη, πως η ισότητα υποβιβάστηκε σε αστική ισότητα μπροστά στο νόμο, πως η αστική ιδιοκτησία ανακηρύχτηκε σ' ένα από τα πιο ουσιαστικά δικαιώματα του ανθρώπου, και πως το κράτος της λογικής, το «κοινωνικό συμβόλαιο» του Ρουσσώ, δεν ήρθε στον κόσμο και ούτε μπορούσε να έρθει διαφορετικά, παρά μόνο σαν αστική δημοκρατία. Όπως όλοι οι πρόδρομοί τους, έτσι και οι μεγάλοι στοχαστές του 18ου αιώνα, δεν μπορούσαν να ξεπεράσουν τα όρια που τους έβαζε η εποχή τους. Μα πλάι στην αντίθεση ανάμεσα στους φεουδάρχες ευγενείς και την αστική τάξη, που παρουσιαζόταν σαν εκπρόσωπος ολόκληρης της υπόλοιπης κοινωνίας, υπήρχε η γενική αντίθεση ανάμεσα στους εκμεταλλευτές και τους εκμεταλλευόμενους, τους πλούσιους και αργόσχολους και τους φτωχούς εργάτες του μόχθου. Και ήταν αυτή ακριβώς η περίσταση που έδωσε τη δυνατότητα στους εκπροσώπους της αστικής τάξης να παρουσιάζονται σαν εκπρόσωποι όχι μόνο μιας ιδιαίτερης τάξης, μα ολόκληρης της βασανισμένης ανθρωπότητας. Και κάτι επιπλέον. Η αστική τάξη ήταν από τη γέννηση της δεμένη με την αντίθεσή της: δίχως μισθωτούς εργάτες δεν μπορούν να υπάρξουν καπιταλιστές, με την ίδια αντιστοιχία που η συντεχνιακή αστική τάξη του Μεσαίωνα εξελίχθηκε στη σύγχρονη αστική τάξη και, κατ' αναλογία, τόσο ο τεχνίτης της συντεχνίας όσο και ο μεροκαματιάρης εκτός συντεχνίας μετατράπηκαν σε προλετάριους.»

Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να αναφερθώ στον Ρόμπερτ Όουεν .Η προσπάθεια να φέρει τάξη στο χάος της καπιταλιστικής παραγωγής,ξεκινάει σαν διευθυντής σε εργοστάσιο του Μάντσεστερ με 500 εργάτες.Ο Όουεν στο Νιού Λάναρκ της Σκωτίας προσπάθησε να εφαρμόσει μία φιλοεργατική πολιτική όντας διευθυντής μίας τοπικής κλωστουφαντουργίας.Κράτησε τους μισθούς των εργατών του στα ίδια επίπεδα ενώ υπήρχε κρίση,δημιούργησε νηπιαγωγεία και μείωσε τον χρόνο εργασίας σε 10,5 ώρες την ημέρα.Αυτό όμως δεν ήταν αρκετό ήθελε να φτιάξει «κομμουνιστικές» κοινότητες μέσα στον καπιταλισμό.Όπως και το σχέδιο του για την θεραπεία της Ιρλανδίας μέσω αυτών των «κομμουνιστικών» κοινοτήτων ήταν προϊόν ενός απλού προϋπολογισμού για τα έξοδα εγκατάστασης , ετήσια έξοδα και τα προβλεπόμενα έσοδα.Ο Όουεν λοιπόν εισήγαγε σαν «μεταβατικό» μέτρο για την κομμουνιστική οργάνωση της κοινωνίας,την δημιουργία συνεταιρισμών καταναλωτών και παραγωγών,(σας θυμίζει κάτι?) ,δημιούργησε τον πρόδρομο της τράπεζας ανταλλαγών του Προυντόν (αναρχικού διανοητή),(σας θυμίζει κάτι?) και υποστήριζε ότι αυτά είναι τα πρώτα αναγκαία βήματα για τον ριζικό μετασχηματισμό της κοινωνίας.Κατεστραμμένος λοιπόν από τα πειράματα και αποκλεισμένος στράφηκε άμεσα στην εργατική τάξη και συνέχισε να δρά μέσα σε αυτήν για τριάντα χρόνια ομολογουμένως προσφέροντας πολλά στο εργατικό κίνημα της Αγγλίας.

Το δεύτερο αυτό σκέλος του κειμένου αυτού δεν αγνοεί το ερώτημα,τι θα γίνονταν αν οι Όουεν ήταν πολλοί?Αν ακόμη,είχαν και μία «αριστερή» κυβέρνηση τότε μάλιστα!Αυτό έπαθαν οι εργάτες του Αργεντινάτσο,της Ζανόν,αυτό που ένιωσαν οι εργάτες της Χαλυβουργίας,αυτό που συμβαίνει στη δομική αυτή καπιταλιστική κρίση αλλά και γενικά σε αυτό το παράλογο και απάνθρωπο σύστημα είναι πόλεμος τάξης εναντίον τάξης.Ακόμη και αν υπήρχε μία κυβέρνηση ή κάποιοι Όουεν το πώς θα απαντούσαν το ζήτημα όταν οι ιμπεριαλιστές και τα ντόπια τσιράκια τους μέσω του παρακράτους και των κομματιών των δυνάμεων καταστολής που ελέγχουν,τις ξένες επεμβάσεις αποφάσιζαν να τους τελειώσουν δεν θα είχε να κάνει με ιδέες.Έχει να κάνει με συσχετισμούς δύναμης,με την συνείδηση και συγκρότηση της εργατικής τάξης και των σύμμαχων στρωμμάτων της.Γιατί αυτό το σύστημα δεν βασίζεται πάνω στην κυριαρχία των έξυπνων ενάντια στους χαζούς,ή σε αυτούς που έχουν φαντασία ενάντια σε αυτούς που δεν έχουν φαντασία,ή σε αυτούς που έχουν δημιουργικότητα ενάντια σε αυτούς που δεν έχουν.Όποιος το πιστεύει αυτό,είναι αφελής και αυταπατάται .Το σύστημα αυτό είναι η βίαιη ιδεολογική πολιτική κοινωνική οικονομική κυριαρχία των πλουτοκρατών ενάντια στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώμματα.Συνεπώς δεν απαντάς σε ζητήματα αγώνα και πάλης με ευφυολογήματα και σχεδιάκια αντιπαραδείγματος.Απαντάς με παρατεταμένο απεργιακό αγώνα,με αποκάλυψη του εκμεταλλευτικού ρόλου του συστήματος,με την υπεράσπιση των δημόσιων αγαθών,με την υπεράσπιση των μισθών,των συλλογικών δικαιωμάτων,της δωρεάν και δημόσιας υγείας και παιδείας,του δικαιώματος να διαδηλώνεις και να έχεις σωματεία και όργανα δικά σου.Αγωνίζεσαι πάντα κόντρα και ενάντια στους καταπιεστές σου,θυμίζοντας και αποκαλύπτοντας την μιζέρια και πόνο που προκαλούν,αγωνίζεσαι με ταξική αλληλεγγύη και όχι σιτιζόμενος από επιχειρήσεις και χορηγούς όχι παίρνοντας κονδύλια από τον κρατικό κορβανά ,ενός κράτους το οποίο θέλεις να γκρεμίσεις .Δεν απεύχεσαι την σύγκρουση και δεν μασάς μπροστά στην αστική νομιμότητα όταν χρειάζεται,όπως οι κερατιώτες οι νεολαίοι του δεκέμβρη οι κάτοικοι χαλκιδικής οι λευκιμιώτες και όλοι/ολες σε τόσες απεργίες,κινητοποιήσεις,πορείες,διεκδικήσεις τόσα και τόσα χρόνια έχουν δείξει την αποτελεσματικότητα τους.
 
Ο Λένιν κόντρα σε όλους

Τα καθήκοντα του προλεταριάτου είναι η αναδιαπαιδαγώγηση όλων των εργαζομένων και πρίν από όλα των αγροτών

«Η νίκη του σοσιαλισμού ενάντια στον καπιταλισμό απαιτεί από το προλεταριάτο,τη μόνη πραγματικά επαναστατική τάξη,να πραγματοποιήσει τα τρία παρακάτω καθήκοντα.Να ανατρέψει τους εκμεταλλευτές και πρώτα από όλα την αστική τάξη,τον κυριότερο οικονομικό και πολιτικό τους εκπρόσωπο να τους τσακίσει κατακέφαλα,να καταστείλει την αντίσταση τους να κάνει αδύνατες οποιεσδήποτε απόπειρες τους να επαναφέρουν το ζυγό του κεφαλαίου και τη μισθωτή σκλαβιά.Δεύτερο να προσελκύσει και να οδηγήσει πίσω από την επαναστατική πρωτοπορία του προλεταριάτου,το κομμουνιστικό κόμμα,όχι μόνο το προλεταριάτο ή την συντριπτική πλειοψηφία του,αλλά και όλη τη μάζα των εργαζομένων και των εκμεταλλευομένων από το κεφάλαιο,να τους διαφωτίσει,να τους οργανώσει,να τους διαπαιδαγωγήσει,να καλλιεργήσει σε αυτούς την πειθαρχία μέσα στην ίδια πορεία μία πάλης απεριόριστα τολμηρής σκληρής και αμείλιχτης ενάντια στους εκμεταλλευτές ,να αποσπάσει τη συντριπτική αυτή πλειοψηφία του πληθυσμού σ’όλες τις καπιταλιστικές χώρες από την αστικής εξάρτηση και να τις εμπνεύσει με την πρακτική πείρα την εμπιστοσύνη στον καθοδηγητικό ρόλο του προλεταριάτου και της επαναστατικής του πρωτοπορείας.Τρίτο-να εξουδετερώσει και να κάνει ακίνδυνες τις αναπόφευκτες ταλαντεύσεις ανάμεσα στην αστική τάξη και το προλεταριάτο,ανάμεσα στην αστική δημοκρατία και την Σοβιετική εξουσία,που θα χει η τάξη των μικρονοικοκυραίων στην γεωργία,στη βιομηχανία,στο εμπόριο και το αντίστοιχο σε αυτήν τάξη στρώμα της διανόησης,των υπαλλήλων κλπ…»

(Θέσεις για το δεύτερο συνέδριο της Κομμουνιστικής διεθνούς.Θέσεις για τα βασικά καθήκοντα του δεύτερου συνεδρίου της κομμουνιστικής διεθνούς,τόμ 41ος ,σελ 184-185,191»
Είναι γνωστό πλέον,όσο και αν δεν αρέσει σε κάποιους «υποστηρικτές» του,ότι η όποια μετάβαση,ειδικά σε ανεπτυγμένες καπιταλιστικά χώρες όπως η Ελλάδα,θα γίνει αφού η εργατική τάξη και ο λαός έχουν στα χέρια τους την εξουσία.Αυτή είναι η άποψη του Λένιν και δυστηχώς για πολλούς αυτή η πολιτική είναι η μόνη που έδωσε αποτελέσματα και όχι μπαρμπούτσαλα για τους λαούς.Αναφέρομαι φυσικά στην ικανότητα του λαού να κάνει κουμάντο .Δεν εξετάζω την τροπή που πήραν τα πράγματα.Δεν είναι αντικείμενο για αυτό το κείμενο.Είναι παραπάνω από βέβαιο όμως ότι η δυαδική εξουσία του μπολσεβίκικου κόμματος δεν έχει καμία μα καμία σχέση με τα μεταβατικά προγράμματα τροτσκιστικής έμπνευσης,που βάζουν ζητήματα εργατικού ελέγχου μέσα στον καπιταλισμό(καλό ανέκδοτο),ή τις απαλλοτριώσεις εργοστασίων ή τραπεζών μέσα στον καπιταλισμό…Παραθέτω ένα απόσπασμα

«Η απαλλοτρίωση των τραπεζών δεν σημαίνει σε καμιά περίπτωση την απαλλοτρίωση των τραπεζιτικών καταθέσεων. Αντίθετα: η ενιαία κρατική τράπεζα θα είναι ικανή να δημιουργήσει πολύ πιο ευνοϊκούς όρους για τους μικρούς καταθέτες απ' ότι οι ιδιωτικές τράπεζες. Με τον ίδιο τρόπο, μόνο η κρατική τράπεζα μπορεί να εγκαθιδρύσει για τους κτηματίες, τους εμπόρους και τους μικρέμπορους συνθήκες ευνοϊκές, δηλαδή φτηνή πίστη. Όμως, ακόμα πιο σημαντικό είναι το γεγονός ότι ολόκληρη η οικονομία –πρώτα απ' όλα η βαριά βιομηχανία και οι μεταφορές– που θα κατευθύνεται από ένα ενιαίο οικονομικό επιτελείο, θα υπηρετεί τα ζωτικά συμφέροντα των εργατών κι όλων των άλλων εργαζομένων.

Οπωσδήποτε, η κρατικοποίηση των τραπεζών δεν θα δόση τα ευνοϊκά αυτά αποτελέσματα παρά αν η ίδια η κρατική εξουσία περάσει ολόκληρη από τα χέρια των εκμεταλλευτών στα χέρια των εργαζομένων.»

(Λέο Τρότσκι-Το μεταβατικό πρόγραμμα-η κρατικοποίηση του πιστωτικού συστήματος και η απαλλοτρίωση των ιδιωτικών τραπεζών)

Καταλήγει λοιπόν στο τέλος στην αναποτελεσματικότητα της κρατικοποίησης των τραπεζών χωρίς την εξουσία στα χέρια των εργατών. Δεν θα το σχολιάσω…Τα συμπεράσματα δικά σας.

Ο λόγος που αναφέρομαι στον Λένιν είναι επειδή η πολιτική του έδωσε αποτελέσματα σε αντίθεση με όλες τις υπόλοιπες πολιτικές που υπήρξαν στο κίνημα ιστορικά.Αυτό δεν μπορεί να περάσει  απαρατήρητο .Πουθενά ,αν και υπήρχαν πάρα πολλές προσπάθειες,δεν οικοδομήθηκε μία κοινωνία χωρίς να αμφισβητηθεί και να τσακιστεί η κυριαρχία, και οι θεσμοί που την επιβάλλουν, των εξουσιαστών. Και μιλάμε για ιστορικά ζητήματα,δεν έχει να κάνει με τον Λένιν,απλά ο Λένιν έβγαλε αυτά τα συμπεράσματα για την εποχή του και το σύστημα στο οποίο ζούσε.Κατά κάποιο τρόπο αυτά τα συμπεράσματα δεν ανήκουν κάν στον Λένιν παρά στον ίδιο τον Μάρξ ο οποίος μετασχημάτισε την χεγγελιανή άποψη για την αντίθεση , λέγοντας ότι η επανάσταση είναι η ατμομηχανή της ιστορίας.Και όσο θα δυσαρεστήσει κάποιους η ιστορία ΔΕΝ κάνει κύκλους.Αντιθέτως η εξέλιξη είναι μία διαδικασία μπρός πίσω όπου τελικά έχουμε ποιοτικά άλματα σε καταστάσεις ανώτερες από τις προηγούμενες.

Μα τελικά,όλα αυτά για την ιστορία και πολιτική των απόψεων για μετάβαση…Θα μπορούσε κάποιος να πεί,αν τα νούμερα βγαίνουν γιατί να μην το επιδιώξουμε?Μα φυσικά,τα νούμερα βγαίνουν,δεν χρειάζεται κάν να τα κοιτάξω.Δεν είναι μαγεία.Είναι 100% σίγουρο ότι αν μας άφηναν,θα μπορούσαμε να οικοδομήσουμε μία άλλη κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση εδώ και τώρα!Μόνο ο πλούτος που υπάρχει,γιατί ως γνωστόν ο πλούτος δεν εξαφανίζεται,μπορεί να αποτελέσει την πηγή δημιουργίας μίας άλλης κοινωνίας,ακόμη και χωρίς αυτόν τον πλούτο,με τα τεχνολογικά και επιστημονικά δεδομένα θα μπορούσαμε ,με βεβαιότητα,να παράξουμε πολύ καινούργιο πλούτο,αγαθά και υπηρεσίες τον οποίο θα μοιράζονταν όλοι ανάλογα με τις ανάγκες τους.Και μάλιστα έχουμε τόσες μα τόσες δυνατότητες που δεν θα ξέραμε τι να τα κάνουμε τόσα αγαθά και ωφέλη που μάλλον θα στέλναμε και αλλού. Χαίρω πολύ!Το ζήτημα είναι ότι αυτό δεν πρόκειται να γίνει.Δεν πρόκειται να μας δώσουν τίποτα,όπως δεν μας έδωσαν τίποτα ποτέ,παρά μόνο όσα κερδίσαμε τα κερδίσαμε με τις διεκδικήσεις μας και τους αγώνες μας.ΌΛΑ όσα κερδίσαμε τα κερδίσαμε με τον αγώνα μας.Αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάει κανένας.Για κανένα λόγο.Ταξικός ανυποχώρητος αγώνας χωρίς αυταπάτες.Κοινή δράση στο κίνημα.Αποδέσμευση από ιμπεριαλιστικά δεσμά.Για την ανατροπή των μνημονίων και της επίθεσης που τσακίζει τις ζωές μας.