«Αναίτια», «τυχαία», ειπώθηκε. «Η κακιά στιγμή», «επιχειρησιακό λάθος», «απειλή κατά της ζωής του αστυνομικού», «τα καρτέλ», «ήτανε ψυχοπαθής ο μπάτσος». Αισχρά ψέματα που δεν είναι τίποτα άλλο παρά εξωραϊσμός των δολοφόνων, δεν αποτελούν τίποτα λιγότερο από συνενοχή στα επόμενα εγκλήματα.
Ο Μπράουν ήτανε μαύρος. Ο Αλέξης ένα πλούσιο κωλόπαιδο που σύχναζε στα Εξάρχεια. Ο Ρεμί και ο Μπερκίν βρέθηκαν μέσα σε ταραχές -άρα φταίνε αυτοί και οι γονείς τους που δεν ήτανε μαζεμένα στο σπίτι τους. Οι 43 Μεξικανοί φοιτητές ήτανε αριστεροί –αρκετό για να «εξαφανιστείς» στις χώρες της Αμερικής.
Παρά το διαφορετικό υπόβαθρο και τις διαφορετικές συνθήκες, παρόλο που το επίπεδο του λαϊκού κινήματος σε κάθε χώρα έφερε πολύ διαφορετικές αντιδράσεις, παρόλο που άλλοι δολοφόνοι καταδικάστηκαν και άλλοι αθωώθηκαν, παρόλο που άλλοι υπουργοί παραιτήθηκαν και άλλοι έμειναν στις θέσεις τους, οι περιπτώσεις αυτές είναι ίδιες.
Γιατί ο παλιός, σάπιος κόσμος σιχαίνεται τη νεολαία; Γιατί εκπαιδεύει τους πραίτορες του σαν δολοφόνους και τους καλύπτει όσο μπορεί, τους αθωώνει και κλείνει το μάτι στους επόμενους επίδοξους φονιάδες; Η απάντηση είναι εύκολη. Επειδή μας μισούν και επειδή μας φοβούνται. Γιατί έχουμε ακόμα όνειρα και ανάγκες, γιατί θέλουμε να ζήσουμε, γιατί είμαστε επικίνδυνοι. Γιατί όλες οι ανατροπές έρχονται πάντα από τη νεολαία. Οι νέοι είναι η κινητήριος δύναμη κάθε αλλαγής, αντιπροσωπεύουν το μέλλον. Και αυτοί που ισοπεδώνουν το μέλλον, πρέπει να το πυροβολήσουν.
Δεν έχει επιλογή ο παλιός, σάπιος κόσμος της εκμετάλλευσης. Δεν μπορεί να γυρίσει πίσω. Σε μια άλλη, προηγούμενη εποχή, όλοι αυτοί οι πιτσιρικάδες πιθανότατα θα είχανε ζήσει μια ζωή που κάποτε ονομάζονταν «φυσιολογική». Ναι μεν θα είχανε, όπως όλοι οι νέοι άνθρωποι, κάποια ιδανικά και έναν αγνό ιδεαλισμό, πιθανά να γίνονταν φευγαλέα «αγνοί ιδεολόγοι» και να μάχονταν γενικόλογα «το σύστημα». Όπως όμως όλοι λένε, μοιραία «θα τα έστριβαν» και «θα άραζαν», γιατί «όλοι μικροί τα ίδια λέγαμε».
Δεν έχει άλλη επιλογή ο παλιός, σάπιος κόσμος της εκμετάλλευσης. Πρέπει να προχωρήσει «μπροστά», παραδομένος στην βαθιά, δομική του κρίση, πρέπει να τραφεί από τις σάρκες του πλανήτη, σαν καρκίνος που εξαπλώνεται από όργανο σε όργανο, και παραλύει κάθε τι ζωτικό και φρέσκο. Δεν έχουνε άλλη επιλογή, υπόδουλοι και αυτοί των σχέσεων παραγωγής και τον νόμων τους κέρδους: ξηλώνουν ένα-ένα τα κοινωνικά βάθρα που τους επέτρεπαν να ενσωματώνουν τη νεολαία.
Τι λύση μπορεί να αποτελέσει το έγκλημα και το περιθώριο των ναρκοσυμμοριών στην Λατινική Αμερική; Ποιος μπορεί να ταυτιστεί με τους εθνικούς στόχους για «έξοδο από την κρίση», τι διέξοδο μπορεί να δώσει ο «εξευρωπαϊσμός» του Ερντογάν πακέτο με τις μαντίλες; Μπορούν να βρουν οι νέοι της Ευρώπης όνειρα στις οθόνες των υπολογιστών αφής; Μπορούν να βρούνε δουλειά, να κάνουν οικογένεια, να ονειρευτούν μια καλύτερη ζωή; Μπορούν να σπουδάσουν; Μπορεί κάποιο μαυράκι στις φτωχογειτονιές της Αμερικής να ταυτιστεί με τον πρόεδρο ενός κράτους που σκοτώνει τους «αδερφούς»; Που είναι το «αμερικάνικο όνειρο», και αξίζει να πας στα πέρατα του κόσμου, αξίζει να σκοτώνεις και να σκοτώνεσαι στην έρημο της Μ. Ανατολής και όπου αλλού γι ‘αυτό; Πόσους μπορούν να απορροφήσουν τα ναρκωτικά;
Το αίσθημα του αδιεξόδου, η κοινωνική ασφυξία, η ψυχολογική και σωματική βία, η αντανάκλαση της ταξικής εκμετάλλευσης που υφίσταται η οικογένεια, και κυρίως η μαύρη προοπτική δημιούργησαν το εκρηκτικό μείγμα. Κανείς νέος δεν μπορεί να αποδεχθεί ότι θα ζήσει ως σκουπίδι, άνεργος και περιθωριοποιημένος, χωρίς να πραγματοποιήσει τα όνειρα του, χωρίς να κυνηγήσει την ζωή!
Γι’ αυτό το σύστημα έχει ανάγκη να φασιστικοποιηθεί που λέει και ο κύριος καθηγητής, να οχυρωθεί πίσω από χημικά, όπλα και αστυνομικά σκυλιά, να δείρει και να βάλει χειροπέδες, να δικάσει και να καταδικάσει, να δείξει από νωρίς σε κάθε άνθρωπο για που προορίζεται και ποιος είναι το αφεντικό. Να διδάξει την επιβολή και την υπακοή, να επιβληθεί και να δημιουργήσει τις συνθήκες για την αποδοχή της έντασης της επίθεσης. Της επιστροφής στον κοινωνικό μεσαίωνα, όπου μια «φυσιολογική» ζωή δεν θα είναι πλέον φυσιολογική.
Και ναι, οι μπάτσοι και οι στρατιωτικοί, οι κάθε λογής νέοι και αυτοί άνθρωποι, πρέπει να αποκτήσουν εκτός από τις σφαίρες στο περίστροφο και τις σφαίρες της προπαγάνδας, την δικαστική συγκάλυψη, την ιδεολογική τρομοκρατία, την συκοφαντία για να μπορούν να αισθάνονται άνετα να δέρνουν, να βασανίζουν και να πυροβολούν. Πρώτα αυτοί είναι τα θύματα της φασιστικοποίησης, έχοντας χάσει κάθε χαρακτηριστικό που προϊδεάζει στην λέξη «νέος», άβουλοι και πειθήνιοι πιθανοί δολοφόνοι και αναλώσιμοι –έτοιμοι να πεταχτούν αν χρειαστεί σε ένα κελί για να κατευναστεί ο θυμός.
Και όταν έρχεται η στιγμή που τα χιλιάδες καταπατημένα προσωπικά όνειρα τα ενώνει η ζωή που χάθηκε, η ζωή που θα μπορούσε να είναι η δική σου, τότε το ρήγμα του παλιού με το νέο κόσμο φαίνεται σε όλο του βάθος, και η οργή ξεσπά πάνω σε ό,τι μπορεί να συμβολίσει την καταπίεση.
Για καταλαγιάσει ύστερα, μαζί με τους καπνούς των δακρυγόνων και τις πέτρες των πιτσιρικάδων, για να αντιμετωπίσει τα όρια των συσχετισμών και τα αποτελέσματα της ήττας, να προσγειωθεί στα δύσκολα καθήκοντα που μας κληροδότησε η ιστορία. Το σύστημα έχει τον χώρο και τον χρόνο να ελιχθεί, έχει τον συσχετισμό να επαναφέρει την καθεστηκυία τάξη πραγμάτων, και να προωθεί την επίθεση του.
6 χρόνια μετά, θα περίμενε κανείς ο Νίκος Ρωμανός να διαδηλώνει στην πρώτη γραμμή και όχι να λιώνει στο κρεβάτι της απεργίας πείνας έγκλειστος, βιώνοντας για ακόμα μια φορά την εξοντωτική εκδικητικότητα του συστήματος, που τον δολοφόνησε ξανά και ξανά. Θα περίμενε κανείς ίσως μια «ομαλή» εξέλιξη της ιστορίας.
Ας μην επιχαίρουν όμως οι αντιδραστικοί. Τα εγκλήματα και το αίμα που χύνεται «άδικα», είναι ένα πολύ αποτελεσματικό ιστορικό λίπασμα. Και τα νέα φύτρα της επαναστατικής ορμής θα ξεπεταχτούν από μεριές που δύσκολα θα περιμένει και ο πιο αισιόδοξος επαναστάτης, με ρίζες πιο βαθιές και δυνατές, περήφανα και δυνατότερα από τα προηγούμενα.
Δημοσιεύτηκε στην Προλεταριακή Σημαία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου