5 Ερωτήματα προς τον αναρχικό/αντιεξουσιαστικό χώρο με αφορμή τον αγώνα του Νίκου Ρωμανου

5 Ερωτήματα προς τον αναρχικό/αντιεξουσιαστικό χώρο με αφορμή

τον αγώνα του Νίκου Ρωμανου

Ο δίκαιος και αποφασιστικός αγώνας του Νίκου Ρωμανού υπήρξε χωρίς αμφιβολία μια μεγάλη νίκη σε μια πολύ δύσκολη περίοδο, όπου το λαϊκό κίνημα βρίσκεται σε κάμψη και επικρατεί μια λογική απογοήτευσης και ανάθεσης. Υπήρξε μια νίκη απέναντι στην πολιτική της φασιστικοποίησης που τσακίζει αγώνες και αγωνιστές. Πολιτική που εκφράστηκε ανοιχτά από διάφορα κέντρα που ήθελαν το ΝΡ νεκρό για να τρομοκρατήσουν συνολικά το λαό και τη νεολαία.

Πέρα όμως από την τιμή που πρέπει να αποδώσει κανείς στον ΝΡ για την θαρραλέα προσωπική του στάση, που έθεσε σε άμεσο κίνδυνο τη ζωή του για να υπερασπιστεί ένα δημοκρατικό δικαίωμα, είναι απαραίτητος σε κάθε αγώνα ο απολογισμός όπως και η κριτική.

Με βάση τα όσα είδαμε και βιώσαμε λοιπόν τις τελευταίες μέρες, θα ήθελα να απευθύνω 5 ερωτήματα προς τον α/α χώρο αλλά και στον καθένα.

1)      Έχουν αξία αγώνες που γίνονται για δικαιώματα και κεκτημένα στο έδαφος του καπιταλισμού;

Ένα βασικό στοιχείο που καθόρισε την απεργία πείνας και το κίνημα αλληλεγγύης, ήτανε το ζήτημα με βάση το οποίο ξεκίνησε. Η υπεράσπιση ενός βασικού δημοκρατικού δικαιώματος, αυτό των εκπαιδευτικών αδειών, η εναντίωση σε μια συγκεκριμένη κυβερνητική επιδίωξη, της προώθησης δηλαδή των κελιών υψίστης ασφαλείας, έκανε τον αγώνα αυτό όχι προσωπικό αλλά ευρύτερα κοινωνικό και δημοκρατικό. Ειδικά σε μια περίοδο όπου οργιάζει η φασιστικοποίηση και η «εφαρμογή της νομιμότητας».

Αξίζουν λοιπόν αιτήματα που μπορούν να κινητοποιήσουν ευρύτερα κομμάτια του λαού και της νεολαίας πίσω από έναν αγώνα; Αξίζει να διαλέγουμε στόχους με βάση το αν μπορούν να κινητοποιήσουν κόσμο κάθε πολιτικής αντίληψης; Η ο αγώνας για το σταμάτημα της επίθεσης, η Αντίσταση, είναι «αμυντικός»; Μήπως ο αναρχικός/αντιεξουσιαστικός χώρος έχει υποτιμήσει πολλούς αγώνες επειδή το αίτημα τους ήτανε «δουλεία», «παιδεία», «όχι στα νέα μέτρα» κτλ; Μήπως πολλοί σημαντικοί αγώνες έχουν υποτιμηθεί επειδή δεν βάζουν ένα άμεσα «ελευθεριακό» και «αμεσοδημοκρατικό» πρόταγμα και κατηγορήθηκαν ως αγώνες «οπισθοφυλακής»;

2)      Είναι αναγακαίο το ενιαίο μέτωπο για τη νίκη ενός αγώνα;

Ένα αποφασιστικής σημασίας ζήτημα είναι ότι πολλοί πολιτικοί χώροι είτε πιέστηκαν, είτε σύρθηκαν είτε ένιωσαν άνετα να υποστηρίξουν τον αγώνα και να συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις παρά το ιδεολογικό χάσμα που τους χωρίζει από τον ΝΡ και το υποτιθέμενο «αντάρτικο πόλης». Και αυτό ακριβώς γιατί είχε σωστή στοχοθεσία. Ακόμα και το γεγονός ότι τα κόμματα της αντιπολίτευσης, μέχρι και οι ΑΝΕΛ κατέθεσαν τις τροπολογίες, έπαιξε το ρόλο του –πάντα δεν ξεχνάμε ότι η εξωκοινοβουλευτική πάλη υποτάσσει την κοινοβουλευτική.

Δεν προσπερνάμε φυσικά ότι το ενιαίο μέτωπο που σχηματίστηκε ήτανε προϊόν πίεσης και συσχετισμών και δεν έπεσε από τον ουρανό.

Τελικά, είναι απαραίτητο το ενιαίο μέτωπο και η κοινή δράση με αυτούς που έχουν χαρακτηριστεί «πιόνια του συστήματος», «σταλινικοί φασίστες» και διάφορα άλλα, πάνω στην λογική της αμοιβαίας συμφωνίας και με προϋπόθεση το δικαίωμα του καθενός να διατηρεί την πολιτική και οργανωτική του αυτονομία;

3)      Είναι το πιο σημαντικό ζήτημα η μαζικοποίηση του αγώνα ή όχι;

Η μαζικοποίηση του αγώνα, ακόμα και οι πολλές προσωπικές δηλώσεις επώνυμων και ανώνυμων από το ίντερνετ, οι διαδηλώσεις και οι καταλήψεις σε όλη την χώρα, ήτανε η αποφασιστική δύναμη που έγειρε την πλάστιγγα προς τη νίκη. Η μαζικότητα είναι στοιχείο που ανεβάζει και την ποιότητα και την αποτελεσματικότητα του αγώνα, ή ένα δευτερεύον, συμπληρωματικό στοιχείο; Μήπως η μαζικοποίηση έχει κάποια μικρά όρια και το σημαντικότερο ήτανε το προσωπικό θάρρος του ΝΡ ή η «στρατιωτική» οργάνωση στο δρόμο με τις συγκρούσεις ενάντια στα ΜΑΤ; Η προβοκάτσια που αποτράπηκε στην Θεσσαλονίκη (ΖΑΡΑ) διδάσκει κάτι για την αξία της πολιτικής περιφρούρησης του αγώνα και την επιλογή των μορφών πάλης με τέτοιον τρόπο που να επιτυγχάνεται η μαζικοποίηση;

Και αν τελικά το υπουργείο υποχώρησε, το έκανε μπροστά στον κίνδυνο των «ιπτάμενων αναρχικών»; Το έκανε επειδή δεν μπορούσε να εκκενώσει τις καταλήψεις που πραγματοποιήθηκαν πανελλαδικά; Ή μήπως επειδή το κόστος της καταστολής και της αφαίρεσης της ζωής του ΝΡ ήτανε στην συγκεκριμένη πολιτική συγκυρία τεράστιο σε σχέση με το κέρδος της κυβέρνησης από  την ένταση της καταστολής;

Ο αποφασιστικός παράγοντας που έκανε την κυβέρνηση να υποχωρήσει ήτανε για εμάς ο φόβος μπροστά στο ενδεχόμενο να πυροδοτηθούν γενικότερες ανεξέλεγκτες καταστάσεις, με το μπάσιμο πλατιών λαϊκών μαζών στον αγώνα. Αυτό «μέτρησε» το κράτος και υποχώρησε.

4)      Είναι αναγκαία στοιχεία ενός αγώνα η τακτική και η ανάγνωση των συσχετισμών;

Έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην τελική έκβαση η αναγνώριση των συσχετισμών όπως είχανε διαμορφωθεί, η πίεση που δεχότανε η κυβέρνηση ειδικά εν όψει προεδρικής εκλογής;

Η ανάγνωση των συσχετισμών, η αναγνώριση του ρήγματος μέσα στην κυβέρνηση μεταξύ ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, έκανε δυνατή την σωστή εκτίμηση και την αποδοχή της παρακολούθησης με «βραχιολάκι», στοιχείο που ίσως σε μια εξέγερση φυλακισμένων ή ιδωμένο χωριστά να θεωρηθεί υποχώρηση.

Φαίνεται λοιπόν αναγκαίο σε έναν αγώνα να ξεχωρίζουμε το κύριο από το δευτερεύον και να υποτάσσουμε τα μακροπρόθεσμα «θέλω» στις δυνατότητες που έχουν αναπτυχθεί –πάντα με την προϋπόθεση ότι αυτό δεν αποτελεί ένα καλοδουλεμένο «στρίψιμο» ή ξεπούλημα, ένα από τα πολλά που έχουμε δει και βαραίνουν το λαϊκό κίνημα και την Αριστερά.

5)      Η πολιτική στοχοθεσία και η τακτική του «αντάρτικου πόλης» συνάδει τα παραπάνω;

Ο μαζικός λαϊκός αγώνας, η κοινή δράση και η οικοδόμηση μετώπων απέχουν σίγουρα από το να διαμορφώσουν μια διέξοδο για το λαό. Το λαϊκό κίνημα με τα προβλήματα που έχει, και την κατάσταση της Αριστεράς, απογοητεύουν πολλούς αγωνιστές που οδηγούνται είτε στην ανεπάρκεια του λαού («ο κόσμος δεν θα καταλάβει») είτε στο «εδώ και τώρα».

Με την στάση αυτή όμως, οι ένοπλες ομάδες του «αντάρτικου πόλης», δεν έχουν απεμπολήσει όλα τα παραπάνω στοιχεία που έκαναν τον αγώνα αυτό νικηφόρο, οδηγούμενες σε ένα πλήρες αδιέξοδο; Μήπως και ο ίδιος ο ΝΡ θα έπρεπε να αναρωτηθεί πάνω σε αυτό;

ΥΓ

Φυσικά ο δικός μου πολιτικός χώρος, το ΚΚΕ(μ-λ), δεν είναι άμοιρο ευθυνών ούτε «αθώα περιστερά» μπροστά σε αυτά τα ερωτήματα ή άλλα που μπορεί να τεθούν – δικαιούται όμως να βάζει αυτούς τους προβληματισμούς.