Η συνείδηση του μικροαστού "ωριμάζει" μόνο πλάϊ στην εργατική τάξη

Μικροαστός : Σαν το παλιό ξινό κρασί, πίνεται με μπόλικη εργατική ζύμωση

  Όπως γίνεται αντιληπτό ευθύς εξαρχής, το θέμα της ανάρτησης είναι ο μικροαστός, και εν γένει η μικροαστική τάξη. Σε αυτή την ζοφερή καπιταλιστική πραγματικότητα που βιώνουμε ένα στοιχείο κοινωνικής αναδιάταξης είναι και η συμπίεση της μικροαστικής και μεσαίας τάξης πρός τα κάτω.
  Καταρχάς αυτή η συμπίεση δεν είναι κατεξοχήν προλεταριοποίηση καθώς ένας μικροαστός μπορεί να χάνει το βιοτικό επίπεδο που είχε μαζί με όποια προνόμια, όμως από την άλλη δεν μπορεί να απορροφηθεί στον βιομηχανικό ή πρωτογενή τομέα ώς εργάτης/εργάτρια. Αυτό που συμβαίνει κυρίως είναι ότι εκατοντάδες χιλιάδες εργαζομένων πετιούνται στα αζήτητα, διαμορφώνοντας μία τεράστια μάζα εργαζομένων έτοιμων να δουλέψουν έστω και για 300 ευρώ 5 με 6 ώρες την ημέρα.

  Η ανασφάλεια στην οποία ωθείται ένας άνεργος μικροαστός μπορεί να τον οδηγήσει ακόμη και στην απόγνωση. Φυσικά η απόγνωση δεν είναι χαρακτηριστικό αμιγώς "ταξικό" αλλά αν σκεφτεί κανείς τον τρόπο ζωής ενός εργάτη θα καταλάβει ότι οι κακουχίες και οι ελλείψεις έχουν σφυρηλατήσει μία συνείδηση πολύ ανθεκτική στο πέρασμα του χρόνου(είναι λογικό και επόμενο). Άρα καταλαβαίνει κανείς ότι το έδαφος κάτω από τα πόδια κάποιου ασυνήθιστου στις κακουχίες και στις ελλείψεις χάνεται πολύ πιο γρήγορα από ότι θα μπορούσε να φανταστεί.

 Θα ήταν χρήσιμο να προστεθεί σε αυτό το σημείο το εξής : Όταν κάποιος άνθρωπος χάνει την ζωή που είχε αυτό που πρώτα θα αναζητήσει είναι πώς θα την ξαναπάρει πίσω και πάνω σε αυτό το ζήτημα αναζητά εργασία που να θυμίζει την παλιά του ή να του επαναπροσφέρει την ζωή και τις ανέσεις που είχε. Φυσικά μπορεί να σκεφτεί και ώς προσωρινή λύση (για ένα δύο χρόνια μέχρι να ορθοποδήσει) την εργασία του σε εργατικά πόστα, όπως εργάτης γής, οικοδόμος (άν υπήρχε οικοδομή), βιομηχανικός εργάτης (αν υπήρχε ζήτηση σε βιομηχανία, βιοτεχνία). Όμως αυτός ο συμβιβασμός που θα κάνει κάποιος διαλέγοντας μία εργασία δύσκολη, απαιτητική και με χαμηλο ημερομίσθιο δεν θα είναι η πρώτη του επιλογή.
  Για να μην φανώ υπερβολικός, αν κάποιος εν τέλει τύχει και δουλέψει ώς εργάτης/εργάτρια για πολλά χρόνια και αποδεχτεί αυτή του την θέση στην κοινωνία ,οχι μοιρολατρικά και κομπλεξικά, τότε θα αλλάξει και ο ίδιος/ίδια. Όμως σε μία χώρα σαν την δική μας, όπου ο δευτερογενής τομέας είναι διαλυμένος  αυτό μάλλον θα αφορά εξαιρετικές περιπτώσεις και όχι τον κανόνα.
 
Ο ρυθμός αυτής της βίαιης αναδιάταξης, δημιουργεί μία αναντιστοιχία στην συνείδηση ενός μικροαστού.
  Αυτό που νιώθει κάποιος σαν πρώτη σκέψη είναι το "Να πάρουμε τα όπλα!!! ή  Να τους γα...σουμε! , Παλιοκλέφτες!! Στο γουδί!! Λαμόγια!!! ,Μία βόμβα σας χρειάζεται!! Γιατί αυτοί που αυτοκτονούν δεν ζώνονται με εκρηκτικά να πάνε στη Βουλή;;;!!!, Μία Χρυσή Αυγή σας χρειάζεται! '' .
 Όλα αυτά στο πρώτο στάδιο του σόκ που παθαίνει ένας άνθρωπος που και την ατομική του ιδιοκτησία αγαπάει με πολύ θέρμη αλλά και την βόλεψη που του παρείχε το κοινωνικό συμβόλαιο με την ντόπια αστική τάξη (και τους ιμπεριαλιστές πάτρωνες της) είναι αναμενόμενα.
  Είναι αυτή η αδυναμία να καταλάβει τι στο διάολο έχει συμβεί, μιάς και ζούσε σε μία κατάσταση όπου είχε κυριαρχηθεί ιδεολογικά από την αστική κοσμοαντίληψη, πίστευε όσο δεν πάει σε έναν ανθρώπινο καπιταλισμό, έδινε κάθε χριστούγεννα λίγα χρήματα για τα παιδιά της μπιάφρας και της Αιθιοπίας, ονειρεύονταν κάποιο εξοχικό και καμία γκόμενα ή γκόμενο γιατί ο γάμος δεν τράβαγε, αποχαυνώνονταν στον γαύρο ή τον βάζελο (αν ήταν ΠΑΟΚαρα μαγκιά του) ,πίστευε ότι η οργανωμένη πάλη είναι για τους μαλάκες, τό ριχνε στον γιωργάκη ή τον κωστάκη και πάει λέγοντας.
 
Μπορεί η συνείδηση ενός ανθρώπου  να αλλάξει από την μία μέρα στην άλλη; ΌΧΙ!
Μπορεί η συνείδηση ενός ανθρώπου να αλλάξει;ΝΑΙ!

Έχοντας αυτό το καταπληκτικά βαρετό κλισέ στο μυαλό μας μπορούμε να προχωρήσουμε λίγο παρακάτω στην συλλογιστική μας.

  Γεγονός είναι ότι, άνθρωποι πεθαίνουν ή φυτοζωούν γιατί δεν έχουν φάρμακα, φαγητό, ηλεκτρικό ρεύμα, δουλειά. Επίσης είναι αλήθεια ότι το επίπεδο των δημόσιων παροχών που έχει πληρωμένες με το αίμα του και τον ιδρώτα του ο λαός 100 φορές, περίθαλψη-εκπαίδευση-υπηρεσίες, κατακρημνίζεται. Άρα έχουμε την άμεση αναγκαιότητα να απαντήσουμε μία σειρά ζητημάτων που έχουν να κάνουν με το ρεύμα, την υγεία, την στέγη, την δουλειά.

  Εδώ θέλω να καταλήξω. Οι αγώνες των εργαζομένων και της εργατιάς για τα δικαιώματα τους, για την υπεράσπιση των συναδέλφων τους, για την μη περαιτέρω μείωση μισθών και μεροκάματων πρέπει να συνδεθούν  με τους αγώνες των ανέργων της νεολαίας και του λαού.
 Μόνο με μπροστάρη την οργανωμένη και συνειδητοποιημένη εργατιά μπορούν τα διάφορα μικροαστικά στρώματα να ριζοσπαστικοποιηθούν πραγματικά, να ξεριζωθεί από μέσα τους η όποια αυταπάτη έχουν για τον καπιταλισμό.
   Αυτοί όμως οι αγώνες δεν μπορούν να ακουμπάνε σε εκλογές, δεν μπορούν είναι μίας ριξιάς, πρέπει να έχουν μόνιμα χαρακτηριστικά ώστε να συμπαρασέρνουν όλο και ευρύτερα λαϊκά στρώματα, ώστε να πετυχαίνουν νίκες.
  Αυτό σημαίνει ότι χρειάζεται η οργάνωση των αγώνων και των αντιστάσεων.Γιατί χωρίς οργάνωση ο κάθε αγώνας χτυπιέται και διαλύεται.

Λατρεμένοι μικροαστοί οργανωθείτε και αγωνιστείτε γιατί χανόμαστε!!!!