30 ολόκληρα χρόνια είχε την εξουσία ο Χόσνι Μουμπάρακ. Αν ρωτούσες τον αιγυπτιακό λαό, πιθανά με συντριπτική πλειοψηφία θα απαντούσε ότι θα πέθαινε πρόεδρος. Επί δεκαετίες, όσοι επιχείρησαν να τα βάλουν μαζί του, εξαφανίστηκαν. Τα νέα από τις δυναμικές κινητοποιήσεις του αιγυπτιακού λαού, θάβονταν κάτω από τις σφαίρες και οι αγωνιστές κατέληγαν στη φυλακή.
Οι λαοί αυτοί της μουσουλμανικής Βόρειας Αφρικής, ανέκαθεν είχανε τη φήμη του "απολίτικου" και "υποταγμένου". Υπερβολικά θρησκόληπτοι και ίσως πολύ μαυριδεροί, δεν ταιριάζουν στα γούστα των διανοούμενων της Δύσης. Δε γνωρίζω ποιος εξεπλάγη περισσότερο από την ένταση, το βάθος και την αποφασιστικότητα της εξέγερσης του 2011, όταν ο αιγυπτιακός λαός γκρέμισε τον Μουμπάρακ από το θρόνο του: οι ίδιοι οι Αιγύπτιοι που την πραγματοποίησαν, ή οι αριστεροί διανοούμενοι;
900 νεκρούς έδωσε η Αίγυπτος. για να έχει το δικαίωμα να διαδηλώνει σήμερα. Επί έναν μήνα, οι αιματηρές συγκρούσεις συγκλόνισαν το Κάιρο και τις άλλες μεγάλες πόλεις. Ο αιγυπτιακός λαός, αν και "άπειρος", χωρίς να έχει πολιτικές δυνάμεις που να καθοδηγούν την εξέγερση, χωρίς πρωτοπορία, κατόρθωσε να κόψει το χέρι του τυράννου από τη ρίζα. Οι οργανωμένες διαδηλώσεις σάρωσαν τον κρατικό μηχανισμό.
Αντί η Αριστερά να σκύψει με σεβασμό και να συνειδητοποιήσει το καινούργιο που συντελείται, αντί να χαιρετήσει το θαυμάσιο αυτό λαϊκό αγώνα, άρχισε την κριτική -για να αποφύγει την αυτοκριτική. Πολλοί έγειραν φόβους για εξάπλωση του ισλαμισμού. Τους διέφυγε η πρωτοφανής ενότητα των διαδηλωτών στο δρόμο, τους διέφυγαν οι εικόνες των χριστιανών που προστάτευαν τους μουσουλμάνους την ώρα της προσευχής. Άλλοι είδανε το σχέδιο των Αμερικάνων, που μέσω facebook τάχα καθοδήγησαν την εξέγερση, να αλλάξουν το πολιτικό προσωπικό της χώρας. Δεν μας είπανε όμως που είναι τώρα ο εκλεκτός της Χίλαρι νομπελίστας Μοχάμεντ ελ Μπαραντέι, που ήρθε από το εξωτερικό για να γίνει πρόεδρος; Το ΚΚΕ διεπίστωσε ότι χωρίς κομμουνιστικό κόμμα να ηγείται στον αγώνα, αυτός δεν μπορεί να πάρει αντιμονοπωλιακά χαρακτηριστικά. Δεν είδε όμως, τον αντιαμερικάνικο, αντιιμπεριαλιστικό προσανατολισμό της εξέγερσης, που έχει επηρεάσει όλη την περιοχή. Όλοι τους μιλούσανε βέβαια για τον ηρωικό αγώνα του αιγυπτιακού λαού, αλλά δεν έβλεπαν μεγάλες προοπτικές σε ένα κίνημα "αυθόρμητο, ρηχό" και χωρίς αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα.
Μάλιστα, όταν ο στρατός βγήκε στους δρόμους, τάχα για να υποστηρίξει τους διαδηλωτές και ενάντια στον Μουμπάρακ, πολλοί βιάστηκαν να πούνε ότι ως εκεί μπορούσε να πάει. Οι δε φασίστες χαρήκαν, γιατί νόμισαν ότι ο λαός συμφιλιώθηκε με το στρατό!
Ούτε όμως η επέμβαση του στρατού, η απομάκρυνση του Μουμπάρακ, και η στρατιωτική κυβέρνηση έκαμψαν το φρόνημα των διαδηλωτών. Για πολλούς μήνες, οι διαδηλωτές επέστρεφαν στην πλατεία Ταχρίρ, για να απαιτήσουν το πλήρες ξήλωμα του καθεστώτος και την καταδίκη του Μουμπάρακ και των συνεργατών του. Για πολλούς μήνες αυτό που θεωρήθηκε "ρηχό κίνημα", επέμενε στους δημοκρατικούς και κοινωνικούς στόχους που έθεσε. Αντιλήφθηκε ότι η στρατιωτική κυβέρνηση ήτανε η συνέχεια του παλιού καθεστώτος.
Πολλοί τότε θεώρησαν αξιέπαινη την επιμονή του απολίτικου αυτού κινήματος, όμως αναγνώριζαν τα όρια του, αφού στερούμενου πρωτοπορίας, θα έμενε κάποια στιγμή από πολιτικά καύσιμα. Άλλωστε, οι πολιτικές λύσεις που φαίνονταν στον ορίζοντα δεν ήτανε άλλες από τους Αδελφούς Μουσουλμάνους. Οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι, έχοντας βάλει μπόλικο νερό στο κρασί τους (σε βαθμό που πλέον να έχει μείνει λίγο κρασί μέσα στο νερό), κατάφεραν να πάρουν άδεια από το στρατό (δηλαδή από τις ΗΠΑ) να τους αφήσει να κυβερνήσουν. Η πίεση του λαού ήτανε ασφυκτική προς αυτή την κατεύθυνση.
Ίσως και μετά την επικράτηση της "ομαλότητας" και την εκλογή του Μόρσι στην προεδρεία, οι αριστεροί διανοούμενοι να κατάφεραν επιτέλους να συμπεράνουν, αφήνοντας έναν αναστεναγμό ανακούφισης, ότι μετά από τόσο καιρό "αυθόρμητου και απολίτικου" κινήματος, η αιγυπτιακή εξέγερση θα "κάθονταν", έστω για κάποιο διάστημα. Δεδομένου ότι το παλιό καθεστώς δείχνει να αποχωρεί σιγά-σιγά, και ότι ο Μόσρι έδειξε ηγετικό προφίλ στις διαπραγματεύσεις Χαμάς-Ισραήλ. Έδειξε ότι μπορεί να ισορροπεί ανάμεσα στη νέα κατάσταση και στις απαιτήσεις των Αμερικάνων. Κάποιος (με χαμηλό πολιτικό επίπεδο!) θα μπορούσε να πει ότι ίσως καλύτερα οι Αμερικάνοι από πριν κάνουν τη δουλειά τους στη Μ Ανατολή.
Πριν από λίγες μέρες, ένα 15χρονο παιδί έπεφτε νεκρό στην πλατεία Ταχρίρ στις νέες αντικυβερνητικές διαδηλώσεις, εναντίων του Μόσρι αυτή τη φορά. Η κυβέρνηση κατάγγειλε ότι οι διαδηλώσεις δήθεν κάνουν πλάτη στους ανθρώπους του Μουμπάρακ. Υποστήριξε ότι ο πρόεδρος πρέπει να διευρύνει τις εξουσίες του, ώστε να δικαστεί το παλιό καθεστώς. Υποστηρικτές του Μόσρι βγήκαν στους δρόμους για να υπερασπιστούν τον πρόεδρο.
"Μόσρι, βγάλε το μούσι να φανεί ο Μουμπάρακ", ακούστηκε στους δρόμους του Καΐρου. Οι διαδηλωτές επιμένουν ότι δεν έχουν γίνει ακόμα αρκετά, και ότι το παλιό καθεστώς ανακυκλώνεται με νέα ρούχα. Πιο ριζοσπαστικές φωνές ήδη έχουν αρχίσει να ακούγονται στην Αίγυπτο.
Όπως έχει πει και ο ίδιος ο Μόσρι, "πρέπει όλοι να συνειδητοποιήσουμε, ότι η Αίγυπτος δεν μπορεί να κυβερνάται πλέον όπως παλιά."
Να το συνειδητοποιήσουμε όλοι λοιπόν. Μπορεί να μην υπάρχουν ακόμα οι πολιτικές δυνάμεις εκείνες, που θα δώσουν άμεσα πραγματική διέξοδο στο λαό της Αιγύπτου. Αλλά το σίγουρο είναι ότι κανείς πλέον, δεν δικαιούται να μιλάει για ένα "ρηχό κίνημα χωρίς αντικαπιταλιστική προοπτική". Εκτός αν εκείνος έχει πολύ ρηχό πολιτικό επίπεδο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου