Το κίνημα αντιμέτωπο με τον αποπροσανατολισμό και την τρομοκρατία

Το ότι πλέον το κίνημα έχει μπει σε φάση ανασυγκρότησης είναι κοινός τόπος όλων. Το ότι ήδη έχει κάνει σημαντικά βήματα στην κατεύθυνση αυτή επίσης. Βήματα τα οποία τα βλέπουμε να εκφράζονται και στους δρόμους αλλά και στους χώρους δουλειάς. Μερικά μόνο από αυτά είναι οι πολύ μαζικές απεργίες, οι πορείες διαμαρτυρίας στις παρελάσεις, οι πλατείες και τα ξεπεράσματα των συνδικαλιστικών ηγεσιών από τις καταλήψεις στα υπουργεία μέχρι την απεργία των χαλυβουργών.

Όσο λοιπόν οξύνεται η ταξική πάλη τόσο θα γίνονται και πιο ξεκάθαρες οι λανθασμένες γραμμές μέσα στο κίνημα, αφού οι χώροι που τις εκφράζουν κάτω από την πίεση που δέχονται αρχίζουν να κάνουν σπασμωδικές κινήσεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι τα τελευταία γεγονότα κατά την επέτειο του πολυτεχνείου στην Θεσσαλονίκη, όπου ομάδα ατόμων που αυτοπροσδιορίζονται ως «αναρχικοί» κάτω από την σημαία της μη κομματικότητας και ενάντια σε αυτούς «που καπελώνουν» το κίνημα επιτέθηκε με τραμπούκικο τρόπο σε μέλη της ΚΝΕ αρχικά και στα τραπεζάκια αριστερών δυνάμεων και συλλόγων. Αυτή είναι μια λογική που χαρακτηρίζει το χώρο της αναρχίας (χωρίς φυσικά να σημαίνει πως δεν υπάρχει και αξιόλογος κόσμος στο χώρο αυτό) και που ουσιαστικά την στιγμή που στα λόγια λένε ότι συγκρούονται με την λογική των ΚΝΑΤ χρησιμοποιούν ακριβώς τις ίδιες μεθόδους ή ακόμα και χειρότερες που θυμίζουν παρακράτος. Μία λογική που θέλει το κίνημα και τις μάζες στο περιθώριο και παρακολουθητή των εξελίξεων που θα τις διαμορφώνουν οι «επαναστάτες», που για λύση στα πολιτικά προβλήματα που εμφανίζονται μέσα στο κίνημα το μόνο που έχει να προσφέρει είναι την στρατιωτικοποιημένη αντιπαράθεση. Αυτές οι λογικές το μόνο σίγουρο είναι ότι πάνε κόντρα στο μαζικό κίνημα και μπαίνουν εμπόδιο στην ανάπτυξή του, γιατί την στιγμή που θα έπρεπε να συζητάμε για το πώς θα καταφέρουμε να μαζικοποιήσουμε το κίνημα, η συζήτηση, κάθε λίγο και λιγάκι που σε κάποιους θα τους έρθει να κάνουν την υπερεπαναστατικότητά τους, αρχίζει ξανά να περιστρέφεται γύρο από το ποιος έριξε τις περισσότερες καδρονιές ή τις περισσότερες πέτρες.

Επίσης έναν άλλο εχθρό που έχει να αντιμετωπίσει το κίνημα είναι η όλο και εντεινόμενη κρατική τρομοκρατία. Από τις απεργίες και τις κινητοποιήσεις που πνίγονται στα χημικά και στο ξύλο από τα γκλόπ των ΜΑΤ μέχρι την όλο και μεγαλύτερη προβολή που δέχονται οι φασιστικές-παρακρατικές ομάδες, χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η εκδήλωση της Χρυσής Αυγής πριν λίγες μέρες στην ιστορική Νίκαια που για την πραγματοποίησή της χρειάστηκε τη στήριξη ενός στρατού από ΜΑΤ και ΔΙΑΣ ενάντια σε κατοίκους αλλά και διαδηλωτές από τις γύρο περιοχές που πήγαν για να την εμποδίσουν. Φτάνοντας τελευταία στο σημείο να καταπατήσουν τα ΜΑΤ το άσυλο την ημέρα της επετείου του πολυτεχνείου εισβάλοντας στο ΑΠΘ κυνηγώντας και χτυπώντας φοιτητές και διαδηλωτές που αποχωρούσαν από την πορεία. Όλες αυτές οι κινήσεις έχουν ως στόχο να τρομοκρατήσουν τον κόσμο που έχει αρχίσει να μπαίνει στον δρόμο του αγώνα ή να τον αποπροσανατολίσουν προβάλλοντας φασιστικές απόψεις.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες η προοπτική για το κίνημα βρίσκεται στην κατεύθυνση για την παραπέρα μαζικοποίηση και πολιτικοποίησή του, με ξεκάθαρους στόχους πάλης που θα το βοηθούν να κάνει βήματα και δεν θα το αποπροσανατολίζουν. Που θα το βοηθούν να ξεχωρίζει τους αληθινούς από τους ψεύτικους φίλους και θα το προετοιμάζει για αυτό που έχει να αντιμετωπίσει.