ανάλογ α με την περίπτωση.Αυτό έκανε τόσα χρόνια με την εναλλαγή στην εξουσία του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ., αυτό κάνει και σήμερα είτε με τα δημοψηφίσματα, είτε με τις συγκυβερνήσεις, είτε και με τις εκλογές. Και το κάνει πάνω στην προσπάθεια να διαχειριστεί την πίεση την οποία δέχεται και από τους από πάνω για συνέχιση της επίθεσης και από τους από κάτω στην προσπάθειά τους να αντισταθούν στην επίθεση την οποία δέχονται. Ξεκάθαρο στόχο έχουν όλες αυτές οι κινήσεις να αποπροσανατολίσουν το λαϊκό κίνημα και να το βάλουν σε ελεγχόμενα κανάλια που θα είναι ακίνδυνα για το σύστημα.
Ένα λαϊκό κίνημα που ειδικά το τελευταίο διάστημα έχει κάνει πολλά βήματα προς τα εμπρός, προσπαθώντας να υπερασπιστεί τα δικαιώματα του, που με αγώνες κατακτήθηκαν και αμφισβητούνται σήμερα, αλλά και παράλληλα να ξεπεράσει και τη “σκουριά” που έχει μαζέψει στις γραμμές του, αποτέλεσμα τις χρόνιας ήττας και της κυριάρχίας του ρεφορμισμού. Παρά τα όποια προβλήματα λοιπόν, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο λαός έχει αρκετά καλά αντανακλαστικά και δεν φαίνεται να “ψαρώνει” σε μεγάλο βαθμό στις μανούβρες του συστήματος।
Ωραία θα έλεγε κάποιος, μπορεί να είναι το σύστημα που προσπαθεί να αποπροσανατολίσει τον κόσμο, όμως υπάρχει και η αριστερά που θα θέσει τα επίδικα και θα κάνει την οργή και την αγανάκτηση του κόσμου πολιτική δράση και κίνηση। Αμ δε...το μεγαλύτερο κομμάτι της αριστεράς φαίνεται να έχει φουρτούνα στο κεφάλι του κρίνοντας από τα προτάγματα που βάζει στο κίνημα.
Έτσι έχουμε από την μία το ΚΚΕ με τον ΣΥΡΙΖΑ που όπου σταθούν και όπου βρεθούν ζητάνε να πέσει η κυβέρνηση και να πάμε σε εκλογές, για να μιλήσει ο λαός και να αλλάξουν οι συσχετισμοί. Και σου γεννάται η απορία, ωραία δηλαδή τόσο καιρό στις κινητοποιήσεις ο λαός τι κάνει; Δεν μιλάει; Μιλάει και παραμιλάει θα λέγαμε εμείς απλά η αριστερά κάνει ότι δεν τον ακούει. Και μετά κάθεσαι και καλοσκέφτεσαι και το δεύτερο και σου γεννάται και δεύτερη απορία. Τελικά οι εκλογές τι κάνουν, αλλάζουν συσχετισμούς, ή απλά καταγράφουν τους συσχετισμούς που υπάρχουν στην κοινωνία; Φυσικά τόσα χρόνια το δεύτερο συμβαίνει, εξάλλου αν οι εκλογές άλλαζαν κάτι θα ήταν παράνομες στον καπιταλισμό. Απλά κάποιοι κάνουν ότι δεν το βλέπουν κάνοντας σκουπίδια την οποιαδήποτε μαρξιστική ανάλυση ευαγγελίζονται μόνο και μόνο για να πάρουν λίγα κουκιά παραπάνω και να κερδίσουν και καμία ακόμα καρέκλα στο “κεντρικό πολιτικό σκηνικό” (τα έχουμε δει και το 1989). Η συγκεκριμένη γραμμή είναι ουσιαστικά μία γραμμή που αντιλαμβάνεται το κίνημα απλά σαν κάτι που θα βοηθάει τα “κεφάλια” της “αριστεράς” όποτε τα βρίσκουν σκούρα με τις διαπραγματεύσεις τους με το σύστημα και δεν του αναγνωρίζει πρωτοπόρο ρόλο. Είναι δηλαδή η έκφραση της λογικής της αντιπροσώπευσης στην χειρότερή της μορφή, καθώς δεν θέλει ενεργούς ανθρώπους μέσα στο κίνημα αλλά απλά χειροκροτητές και πιστούς ψηφοφόρους. Οι δυνάμεις αυτές δεν μπορούν να αντιληφθούν πως οι αστικές εκλογές είναι απλά ένα ζήτημα τακτικής και όχι ο αυτοσκοπός της κάθε αριστερής δύναμης.
Από την άλλη έχουμε και το κομμάτι της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που θέτει το ζήτημα της ανατροπής της κυβέρνησης σαν αυτοσκοπός του κινήματος. Το ότι κολλάει και κάμποσα “επαναστατικά” από πίσω, δεν αλλάζει την ουσία της άποψης που είναι ίδια με την πρώτη. Εξάλλου η ανατροπή μιας κυβέρνησης δεν μπορεί να είναι ο αυτοσκοπός ενός κινήματος. Αυτοσκοπός μπορεί να είναι η υπεράσπιση και διεκδίκηση δικαιωμάτων ή ακόμα και η ανατροπή του καπιταλισμού κάτι που όμως περνάει μέσα και από το πρώτο. Η ανατροπή μιας κυβέρνησης θα έρθει σαν απόρροια ενός νικηφόρου κινήματος και άρα δεν μπορεί να θέτεται σαν το κυρίαρχο αίτημα.
Θεωρούμε ότι όλες αυτές οι απόψεις έχουν κοινή αφετηρία, την άποψη ότι ο καπιταλισμός μπορεί να αλωθεί από μέσα. Για την ιστορία, η συγκεκριμένη άποψη αναπτύχθηκε στην Σοβιετική Ένωση μετά την δεξιά στροφή της και την επικράτηση του ρεβιζιονισμού, και μεταλαμπαδεύτηκε σε όλα τα κόμματα που συνέχισαν να έχουν σχέση με το ΚΚΣΕ και να στηρίζουν την στροφή που έκανε. Να ξεκαθαρίσουμε κάτι, το αίτημα για την ανατροπή κάποιας αστικής κυβέρνησης δεν είναι λάθος για λόγους αρχής. Εξάλλου και οι Μπολσεβίκοι το είχαν, με μία διαφορά όμως, όταν έλεγαν ανατροπή της κυβέρνησης είχαν και τους όρους να ανατρέψουν και τον καπιταλισμό , και αυτό όχι μέσα από τις εκλογές αλλά με τον οργανωμένο και οπλισμένο λαό στους δρόμους. Όπως είχε γράψει και ο Λένιν στο βιβλιο “ η προλεταριακή επανάσταση και ο αποστάτης Κάουτσκυ” το να θέτεις αυτό το ζήτημα χωρίς να έχεις χτίσει τους όρους που αναφέραμε και παραπάνω, είναι απλά μία επαναστατική λογοκοπία. Και είναι και τελείως διαφορετικό να το θέτεις στην περίπτωση της χούντας, και αυτό όχι γιατί έχεις αυταπάτες για τον χαρακτήρα της αστικής δημοκρατίας, αλλά γιατί υπερασπίζεσαι τα κεκτημένα δημοκρατικά δικαιώματα στην αστική δημοκρατία που καταστρατηγούνται. Και για να προλάβουμε κάποιους όχι σήμερα δεν έχουμε χούντα. Αστική δημοκρατία έχουμε σε έναν καπιταλισμό με εξαρτημένο χαρακτήρα. Δηλαδή αν το σημερινό σύστημα το λέμε χούντα, αν αύριο γίνει χούντα τις θα λέμε; χούντα στο τετράγωνο;
Επίσης από τις εξελίξεις φάνηκε πόσο αδιέξοδη είναι η συγκεκριμένη λογική αφού τελικά και η κυβέρνηση έπεσε και ένα μεγάλο κομμάτι του χρέους διαγράφτηκε(κάτι το οποίο επίμονα ζητούσαν οι ίδιες δυνάμεις μέσο ΕΛΕ ή όταν βγούν κυβέρνηση) αλλά όμως η επίθεση παραμένει και οξύνεται. Γιατί; Γιατί πολύ απλά το σύστημα όταν κάνει μία κίνηση, την κάνει γιατί το συμφέρει, ακόμα και όταν βρίσκεται κάτω από λαϊκή πίεση θα κάνει κινήσεις για να ξεφύγει από την πίεση αυτή. Τέτοιες κινήσεις κάνει σήμερα, και αυτό δείχνει ότι πιέζεται, αφού του δεν μπορεί πλέον να κυβερνήσει του από κάτω όπως πριν και οι από κάτω δεν θέλουν να κυβερνηθούν όπως πριν. Ας αφήσουμε λοιπόν τις εκλογές και τους γρήγορους δρόμους γιατί δεν οδηγούν πουθενά Και ας προσπαθήσουμε να κινηθούμε στο πεδίο που παίζει μπάλα το κίνημα, δηλαδή στον δρόμο. Γιατί μόνο εκεί βρίσκεται η πραγματική προοπτική, γιατί μόνο εκεί αλλάζουν οι συσχετισμοί.
Ραντεβού στον δρόμο λοιπόν εν όψη και τις 17.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου