Για την "αναποτελεσματικότητα" των αγώνων.

Ήδη πριν τη διαφαινόμενη ψήφιση του Μνημονίου-3, είχε ανοίξει στους κόλπους τους κινήματος μια κουβέντα για την αποτελεσματικότητα των αγώνων, των γενικών απεργιών και την τακτική του κινήματος. Πολλοί, ακόμα και αστοί αναλυτές, δημοσιογράφοι ή και ο Σόιμπλε, έχουν επισημάνει την "κόπωση" των διαδηλώσεων. Πολύς απλός κόσμος που κατεβαίνει στις διαδηλώσεις εκφράζει τον προβληματισμό του για την αναποτελεσματικότητα των απεργιών.

Κατ' αρχάς πρέπει να πούμε απερίφραστα ότι όλοι αυτοί, αρχικά έχουν δίκιο. Το κίνημα στην παρούσα φάση δεν έχει τη συγκρότηση εκείνη για να επιβάλλει τους όρους στο σύστημα, και ο εχθρός φαίνεται να προελαύνει χωρίς εμπόδιο. Δεν έχει το σθένος και την οργάνωση για να αντιμετωπίσει τις δυνάμεις καταστολής. Δεν έχει διάρκεια, ωριμότητα και αποφασιστικότητα. Τα σωματεία δεν έχουν μαζικές απεργιακές επιτροπές στους χώρους δουλειάς, οι φοιτητικοί σύλλογοι είναι διαλυμένοι, οι μαθητές δε λειτουργούν πέρα από το αυθόρμητο. Οι πολιτικοί χώροι που δρουν στο κίνημα χαρακτηρίζονται από ένα γελοίο μείγμα υπερενθουσιασμού, και "εδώ και τώρα", "ή τώρα ή ποτέ" φανφαρορογίας. Η τελευταία φανφάρα του χώρου, η "Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας", είναι χαρακτηριστική: πόσα σωματεία πήρανε μία τέτοια απόφαση, εκτός από τις σφραγίδες των Πρωτοβάθμιων; Κανένα. Θα γίνει κάποια αυτοκριτική γι' αυτό; Καμία. |Για την επίσημη Αριστερά, δεν μπορείς να πεις και πολλά. Η κατάσταση είναι τραγική. Όσο για τον α/α χώρο, η νέα μπουρδολογία είναι η "διασπορά δυνάμεων στις γειτονιές". λες και αν διασπείρεις το ασυγκρότητο πλήθος σε πολλά κομμάτια, θα συγκροτηθεί παραπάνω! Την ίδια στιγμή ο φασισμός προελαύνει, η φτώχεια εξαπλώνεται, κτλ.

Συγγνώμη, σύντροφοι και συναγωνιστές, αλλά δεν έχω ακούσει μεγαλύτερη ΜΠΟΥΡΔΑ, από την παραπάνω ανάλυση.

Θυμόμαστε, άραγε σε ποια χώρα ζούμε; Και σε ποια χρονολογία; Θυμόμαστε άραγε, τι κατάσταση αποπολιτικοποίησης υπήρχε στον κόσμο προ Μνημονίου; Θυμόμαστε, τι αυταπάτες είχανε καλλιεργηθεί στο μυαλό του λαού με τη συνέργεια της Αριστεράς; Πόσα μικρά και μεγάλα κινήματα ξεπουλήθηκαν για τις εκλογές, τις "εναλλακτικές προτάσεις", τα δημοψηφίσματα; Θυμόμαστε την κατάσταση στα σωματεία; Πόσα είχανε ενεργό συνδικαλισμό, πόσα κατεβαίναν στο δρόμο; Αλήθεια, θυμόμαστε πόσο κόσμο είχανε οι διαδηλώσεις; Τι συγκρότηση είχανε αυτές, και κατά πόσο ήτανε περιφρουρημένες; Τα αιτήματα  που μπαίνανε τότε, για 1400 βασικό μισθό, για ελευθεριακή παιδεία, για ενιαίο δωδεκάχρονο και τα λοιπά ταρατατζούμ; Και, στην τελική, θυμόμαστε ότι 20 χρόνια πριν, επισφραγίστηκε η διάλυση του σοσιαλιστικού συστήματος, και των όποιων κομμουνιστικών κομμάτων είχανε απομείνει, από μια 40χρονη και βάλε αποσυνθετική διαδικασία στην Αριστερά;

Κάποιοι λοιπόν, μου φαίνεται, έχετε κουραστεί! Κουραστήκατε να πρέπει να πείθετε τον κόσμο, να τον οργανώνεται ξανά από την αρχή, να κάνετε αυτοκριτική. Περιμένετε τον λαό αποφασισμένο για σύγκρουση, από εκεί που δεν ήξερε πώς μυρίζει το δακρυγόνο. Περιμένετε την εργατική τάξη οργανωμένη πολιτικά, τη στιγμή που τα σωματεία μόλις ξυπνάνε από τη φάση της διάλυσης. Περιμένετε την Αριστερά να είναι Αριστερά, χωρίς να ξεπεραστεί πολιτικά η γραμμή "ο καπιταλισμός είναι μονόδρομος". Περιμένετε να γίνουν μεγάλες ανατροπές, εργατικοί έλεγχοι, λαϊκές εξουσίες, ελευθεριακά εγχειρήματα, γενική απεργία, εξέγερση "ή τώρα ή ποτέ" (καλά, εντάξει, τελικά έχουμε ακούσει και μεγαλύτερες μπούρδες....) και ίσως επαναστάσεις;

Όπως εδώ ο συναγωνιστής,  βάζει κάποια πολύ σοβαρά ερωτήματα, για να μας πει την αγωνία του, ότι θα χαθεί η "κατάσταση δυαδικής εξουσίας(sic)" και μαζί η επανάσταση στην Ελλάδα! Δυστυχώς πρέπει να ενημερώσουμε το μεγάλο μέρος του "χώρου", που "κοιμάται με τα τσαρούχια", ότι δεν μπορεί να γίνει σύντομα επανάσταση στην Ελλάδα! Γιατί δεν υπάρχουν οι πολιτικές προϋποθέσεις. Και μετά, όταν βλέπουμε τα μέτρα να ψηφίζονται, αναρωτιόμαστε: "ούτε τα μέτρα δεν μπορούμε να ρίξουμε";

Σύντροφοι και συναγωνιστές, οι κομμουνιστές δεν έχουν την μικροαστική πολυτέλεια της απογοήτευσης. Οι κομμουνιστές φυσικά δεν είναι ρομπότ. Και θα σιχτιρίσουν, και θα οργιστούν, και θα εύχονταν να είναι καλύτερα τα πράγματα. Όμως, αν απογοητευθούν, μετά δεν μπορούν να δράσουν.

Επίσης, οι κομμουνιστές, δεν πρέπει να αποφεύγουν την ουσία του ερωτήματος. Ναι, το κίνημα χρειάζεται άλλο πολιτικό προσανατολισμό. Ναι, μπορεί να είμαστε μικρή δύναμη οργανωτικά, μπορεί να υπολειπόμαστε πολιτικά και θεωρητικά, όμως έχουμε τις ευθύνες μας και πρέπει να παρουσιάσουμε με σαφήνεια, σε έναν κόσμο που απαιτεί απαντήσεις ώστε να δράσει, τις θέσεις μας και το πολιτικό μας πρόγραμμα. Ένα πρόγραμμα πάλης, διεκδίκησης, ανασυγκρότησης του λαϊκού κινήματος. Κι ας μη φτάνει αυτό από μόνο του να λύσει τα ζητήματα.

Πρέπει να παρουσιάσουμε, σε ένα κόσμο που το απαιτεί, και ας μην μπορεί να συμφωνήσει άμεσα, τις πολιτικές μας κατευθύνσεις για την προοπτική του κινήματος στην Ελλάδα. Τι κίνημα θέλουμε; Με ποιους άμεσους στόχους, με ποια πολιτικά συνθήματα, με ποιον τρόπο οργάνωσης; Με τι φυσιογνωμία; Και πώς διαμορφώνεται το πολιτικό υποκείμενο σε σχέση με τους στόχους του κινήματος, πώς θα παρέμβουμε εμείς στην Αριστερά; Πώς θα συγκροτηθεί η ΠΑΑΣ σε ανώτερο επίπεδο και θα γίνει χρήσιμη για το λαό και το κίνημα.

Αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα από όλα αυτά απογοητευμένοι.

Ο λαός μας έχει κάνει μεγάλα βήματα προς τα μπροστά αυτά τα 3 χρόνια. Έχει ανέβει πολλά πολιτικά επίπεδα μαζεμένα. Έχει συγκροτηθεί κινηματικά, πολιτικά, συνδικαλιστικά σε πολύ καλύτερες θέσεις. Έχει δώσει σκληρές μάχες. Ο λαός δεν πρόκειται να γυρίσει πίσω στην απραξία. Μπορεί να μην φαίνεται καθαρά αυτή τη στιγμή, αλλά οι μεγάλες μέρες έρχονται σύντομα. Τις μέρες εκείνες που η γη θα τραντάζεται, τις μέρες που θα δούμε το βάθος του ουρανού, δε θα αργήσουμε να τις ζήσουμε.