Ο Ρούσσος Βρανάς έφυγε. Τα γραπτά του έμειναν.

Έφυγε από κοντά μας ένας ακέραιος άνθρωπος, ο δημοσιογράφος Ρούσσος Βρανάς. Η απουσία του από την αγαπημένη μας στήλη των Νέων, "Δρόμοι", μας προξένησε την περιέργεια, μήπως έπεσε θύμα της μνημονιακής λογοκρισίας. Μάταια περιμέναμε την επάνοδο του στη στήλη ή έστω την εμφάνιση του σε κάποια άλλη εφημερίδα. Δυστυχώς, αποδείχθηκε ότι λόγοι υγείας ήτανε αυτοί που το κράτησαν, μόνιμα πλέον, μακριά μας.

Ο Ρούσσος Βρανάς γεννήθηκε στα Χανιά το 1950. Έλαβε μέρος στην αντιδικτατορική πάλη και καταδικάστηκε σε κάθειρξη 18,5 ετών ("όσα είναι και τα χρόνια σου"), το 1969, για ρίψη μολότοφ στις εγκαταστάσεις του κλιμακίου του  ΝΑΤΟ στη Θεσσαλονίκη. Απελευθερώθηκε για λόγους υγείας το 1972 (ανήκεστος βλάβη) και διέφυγε στο εξωτερικό. Εργάστηκε στην εφημερίδα "Ποντίκι" και μετά το 1999 στα "Νέα", όπου αρθρογραφούσε καθημερινά στην στήλη "Δρόμοι". Δεν έκρυψε ποτέ την αριστερή ιδεολογία και τοποθέτηση του.

Ο λόγος του, συγκροτημένος, με μικρές και συγκεκριμένες προτάσεις, έθετε με σαφήνεια το σκεπτικό του. Τα άρθρα του, άκρως πολιτικοποιημένα αλλά και ευκολοδιάβαστα, με λογικό ειρμό, ήτανε σαν τη μύγα μες το γάλα, σε μία εποχή ρηχού λόγου και ασυνέπειας απόψεων. Καταπιάστηκε με ζητήματα οικονομικά, πολιτικά, πολιτιστικά, ιδεολογικά, πάντα από τη σκοπιά του λαϊκού κινήματος. Πολλοί μπορούσαν να διαφωνήσουν μαζί του, αλλά όλοι καταλάβαιναν τι έλεγε και τον πρόσεχαν με σεβασμό.  Τα άρθρα του συχνά αναδημοσιεύονταν σε πολλές εφημερίδες  Άνθρωποι σαν τον Ρούσσο Βρανά, μέσα από τον αστικό τύπο, χωρίς μεγαλοστομίες και αριστερές φανφάρες, προσέφεραν μεγάλη υπηρεσία στους αγώνες του λαού. 

Τα τελευταία χρόνια, με την έλευση του Μνημονίου, όχι μόνο δεν συμβίβασε το λόγο του με την "πραγματικότητα", αλλά τον έκανε πιο αιχμηρό. Μετατρέποντας τη στήλη του σε ένα βήμα ανατρεπτικού αντιμνημονιακού λόγου, μέσα σε μία εφημερίδα-απολογητή του Μνημονίου.

Σύντροφε Ρούσσο -γιατί προσωπικά σαν σύντροφο τον έβλεπα- κανείς δε θα ξεχάσει αυτά που έγραψες.

ΥΓ:

Παραθέτουμε σαν φόρο τιμής, ένα άρθρο του για την κινέζικη εργατούπολη Φόξσον. Μπορεί να δει κάποιος πώς χωρίς να καταφεύγει στην αριστερή ορολογία, ο λόγος του δε χάνει ούτε σπιθαμή ταξικότητας -δυστυχώς σε πολλούς συμβαίνει το αντίθετο. 

Παροτρύνουμε τους αναγνώστες του blog που πιθανόν να μην τον παρακολουθούσαν, να αναζητήσουν κείμενα του. 

"Πρώτα ήταν οι θάνατοι από υπερκόπωση.Είναι τόσο συνηθισμένοι στην Κίνα ώστε έχουν φτιάξει ειδική λέξη: «γκουολαόσι». Η «Κινεζική Ημερησία» έγραφε πως 600.000 κινέζοι εργάτες βρίσκουν τέτοιο θάνατο κάθε χρόνο, φτιάχνοντας πράγματα που αγοράζουμε εμείς.Τα αγοράζουμε πάμφθηνα χρόνια τώρα, ανυποψίαστοι για το πανάκριβο ανθρώπινο τίμημα. Υστερα ήρθαν οι μαζικές αυτοκτονίες.

Εγκλειστοι σε γιγάντιες πόλεις-εργοστάσια, οι κινέζοι εργάτες δεν βγαίνουν από αυτές σχεδόν ποτέ. Πόλεις που εξειδικεύονται στη βιομηχανική παραγωγή συγκεκριμένων προϊόντων, πόλεις που παράγουν κάλτσες, πόλεις που παράγουν φερμουάρ, πόλεις που παράγουν αιρκοντίσιον. 

Το Φοξκόν ήταν πριν από 30 χρόνια ένα ψαροχώρι. Σήμερα είναι μια πόλη-εργοστάσιο με εκατομμύρια ανθρώπους. Με 1,2 εκατομμύρια εργάτες, η εταιρεία Φοξκόν κατασκευάζει ηλεκτρονικό υλικό για λογαριασμό εταιρειών όπως η Apple, η Nokia και η Intel. Δεκαπέντε λεπτά προτού πιάσουν δουλειά, οι εργάτες της παρουσιάζονται παρατεταγμένοι στους επιστάτες που τους δίνουν στρατιωτικά παραγγέλματα: «Προσοχή! Κλίνατε επί δεξιά! Κλίνατε επ' αριστερά! Εμπρός, μαρς!». Εδώ και δύο χρόνια, οι απάνθρωπες συνθήκες εργασίας έχουν εξωθήσει τους εργάτες σε ένα κύμα αυτοκτονιών. Για να το αντιμετωπίσει, η εταιρεία εγκατέστησε προστατευτικά δίχτυα στα παράθυρα και υποχρέωσε τους εργάτες να υπογράφουν υποσχετικό πως δεν πρόκειται να αυτοκτονήσουν. Σε αυτό το στρατόπεδο συγκέντρωσης σύγχρονων δούλων, η δρακόντεια διοίκηση έχει επιβάλει μια κουλτούρα απόλυτης υποταγής. Οι εργάτες που ζουν σε κοιτώνες υποβάλλονται τακτικά σε εξονυχιστικές έρευνες και παρενοχλήσεις. Και παρακολουθούνται συνεχώς από φύλακες οι οποίοι έχουν αστυνομικές εξουσίες.

Αν δεν υπήρχαν επιχειρηματίες που είναι αποφασισμένοι να κάνουν τον γύρο του κόσμου προκειμένου να αυξήσουν τα κέρδη τους εις βάρος της εργασίας των ανθρώπων, τέτοια στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν θα υπήρχαν πουθενά. Υστερα από ένα κύμα αυτοκτονιών και μια σειρά από απεγνωσμένες εργατικές κινητοποιήσεις, η Φοξκόν είχε ανακοινώσει πως θα αύξανε το κατώτατο ημερομίσθιο. Με το γύρισμα της νέας χρονιάς, χιλιάδες εργάτες της εταιρείας απειλούν σήμερα να δώσουν ένα τέλος στην άθλια ζωή τους, επειδή δεν πληρώθηκαν όσα τους είχαν υποσχεθεί.Πολλοί από αυτούς μεταπείστηκαν την τελευταία στιγμή, όταν είχαν ανεβεί στην οροφή του εργοστασίου αποφασισμένοι να πραγματοποιήσουν την απειλή τους.

Πόσο άραγε μπορούν να ελπίζουν οι ευρωπαίοι εργαζόμενοι σε μια καλύτερη ζωή, όταν εξαναγκάζονται να ανταγωνίζονται τους κινέζους εργάτες; Οι ευρωπαϊκές ηγεσίες ήδη ετοιμάζουν σε ευρωπαϊκό έδαφος στρατόπεδα συγκέντρωσης σύγχρονων δούλων, «ειδικές οικονομικές ζώνες» όπως τις λένε κομψά, με μηδενικά εργασιακά δικαιώματα και με κινεζικά μεροκάματα, προκειμένου να ρίξουν σε αυτές τους εργαζόμενους των περιφερειακών ευρωπαϊκών χωρών. 

Πόσο άραγε μπορούν να ελπίζουν οι εργαζόμενοι αυτών των χωρών στις προθέσεις τέτοιων ηγεσιών που νομίζουν ότι η μαζική φτώχεια είναι η λύση στα προβλήματα των οικονομιών; Θα εξακολουθήσουν άραγε να τρέφουν φρούδες ελπίδες, ώσπου να ανακαλύψουν ότι ο μοναδικός τρόπος που τους επιτρέπεται να διεκδικήσουν μια καλύτερη ζωή είναι η μαζική αυτοκτονία;"