Η αλήθεια για το Πολυτεχνείο διδάσκεται στο δρόμο.

Λύσσαξε φέτος το φασισταριό με την επέτειο του Πολυτεχνείου. “Ψέμα οι νεκροί”, “μύθος της Αριστεράς”, “γενιά του Πολυτεχνείου που μας οδήγησε εδώ”, “συνομωσία των Αμερικάνων (κοίτα ποιός μιλάει!)” και άλλα τέτοια. Από την άλλη μεριά, το επίσημο αστικό κράτος, ή διάφοροι ψευτοαριστεροί, “εξανίστανται” για την “ιστορική αλήθεια”, η οποία τάχα “διδάσκεται στα σχολεία”. Εδώ μπορούμε να συμφωνήσουμε με τη Χρυσή Αυγή. Η αλήθεια για το Πολυτεχνείο δε διδάσκεται στα σχολεία. Διδάσκεται κάθε χρόνο στο δρόμο.

Πρώτα από όλα η εξέγερση του Πολυτεχενίου έγινε κόντρα και παρά την θέληση όλου του κυρίαρχου πολιτικού κόσμου. Όλες οι αστικές δυνάμεις, ΠΑΚ, ΕΡΕ και σία, μαζί και η ψεύτικη Αριστερά ΚΚΕ-ΚΚΕεσ, είχανε, με δημόσιες δηλώσεις τους, αποδεχθεί την προοπτική του “δημοκρατικού ανοίγματος” και της κοινοβουλευτικοποίησης της Χούντας, που προώθησε ο Παπαδόπουλος κάτω από τις υποδείξεις του Μαρκεζίνη. Σκέφτονταν ως θετικό βήμα την προκήρυξη εκλογών από το καθεστώς και ήθελαν ηρεμία και ησυχία για να “περιφρουρηθούν οι δημοκρατικές κατακτήσεις”. Η πολιτική τους γραμμή συνοψίζονταν στο “όχι καταλήψεις, όχι απροετοίμαστες(sic) ενέργειες”. Πανσπουδαστική και Ρήγας Φεραίος, ψήφισαν ενάντια στην κατάληψη την 14η Νοέμβρη. Η Πανσπουδαστική (“φύλλο 8”) κατάγγειλε τους καταληψίες ως πράκτορες και προβοκάτορες. Πάλαιψαν για να κλείσει η κατάληψη. Μετά πάλαιψαν για “απαγκίστρωση από το Πολυτεχνείο”. Πάλαιψαν για να ξεδοντιάσουν το αντϊιμπεριαλιστικό, αντιφασιστικό περιεχόμενο της εξέγερσης.

“Το σύνθημα ΛΑΟΚΡΑΤΙΑ χαρακτηρίστηκε αριστερίστικο και το ΕΞΩ ΤΟ ΝΑΤΟ πιθανώς ανεπίκαιρο.” -ΚΟΜΕΠ 1976.

Η διακύρηξη της εργατικής συνέλευσης του Πολυτεχνείου αναφέρει σε μία αποστροφή της, που λογοκρίθηκε (τα μαύρα γράμματα) από τη Συντονιστική Επιτροπή : “Ο αγώνας μας είναι αγώνας για το πέρασμα της εξουσίας στον εργαζόμενο λαό και όχι στους δημαγωγούς που επί δεκάδες χρόνια τον καπηλεύονταν με τα ψεύτικα “περί δημορκατίας” συνήματα τους .” Ας μην κάνουν πώς δεν ξέρουν οι κάθε λογής φασίστες. Το αιτήματα του Πολυτεχνείου ποτέ δε δικαιώθηκαν. Οι δημαγωγοί επέβαλλαν την ψεύτικη “δημοκρατία” της Μεταπολίτευσης κόντρα και ενάντια στο πραγματικό πλαίσιο της εξέγερσης.

Μόνο που τα συνθήματα “ΕΞΩ ΤΟ ΝΑΤΟ – ΕΞΩ ΑΙ ΗΠΑ” γραμμένα πάνω στις κολώνες που έριξε το τανκκανείς δεν μπορεί να τα ξεχάσει. Ούτε εάν η ΠΑΣΠ, η παράταξη που καπιλεύται κάθε χρόνο προκλητικά το ιστορικό περιεχόμενο (και μόνο το όνομα του Καλτεζά αρκεί), και την ματωμένη σημαία (ποιανού ήτανε αυτά τα αίματα, καμία “Ιστορική Επιτροπή Ερευνών” και καμία Χρυσή Αυγή δε θα μας πει ποτέ!), έσβησε στον υπολογιστή τα αιτήματα και έφτιαξε μία αφίσα με άσπρους τοίχους! Για να ξεχάσουν οι νεότερες γενιές, ότι η εξέγερση και τα συνθήματα της δεν δικαιώθηκαν, αλλά προδόθηκαν από τη Μεταπολίτευση.

Η... γενιά του Πολυτεχνείου σβήνει τα συνθήματα από τις κολώνες!

Αυτή ήτανε λοιπόν η περίφημη “γενία του Πολυτενχέιου”, οι δημαγωγοί του λαού, που μας διατήρησαν στο ΝΑΤΟ, παρά τα συνθήματα που έλεγαν, και έδωσαν γη και ύδωρ στους Αμερικάνους για να βομβαρδίζουν λαούς, που διατήρησαν την Ελλάδα μια στρατιωτική βάση των ΗΠΑ. Αυτοί που μας έβαλαν στην ΕΕ και το Ευρώ, διέλυσαν την παραγωγή, μας οδήγησαν στο ΔΝΤ και την Τρόικα. Ποτέ μα ποτέ η Ελλάδα δεν έπαψε να είναι προτεκτοράτο των ιμπεριαλιστών. Και αν η Δαμανάκη σήμερα, καβάλα στο τανκ του Ευρωκοινοβουλίου φωνάζει “Ευρώ ή θάνατος”, ποιός άλλος είναι μέσα στην κατάληψη, έξω από τον λαό που κατά εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλώνει στους δρόμους ενάντια στην πολιτική των Μνημονίων και φωνάζει ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ;

Δεύτερον, το Πολυτεχνείο ως επέτειος, επιβλήθηκε από τις μαζικές διαδηλώσεις του λαού στις πρώτες επετείους του. Στην αρχή η επέτειος ήτανε απαγορευμένη. Την πρώτη χρονιά, βάλανε επίτηδες τις εκλογές πάνω στην επέτειο για να μην γίνει πορεία. Όλες τις επόμενες η πορεία προς την Αμερικάνικη Πρεσβεία ήτανε απαγορευμένη. Την 17η Νοέμβρη 1980 τα ΜΑΤ έσπασαν τα κεφάλια των Κουμή-Κανελλοπούλου, που ήτανε στο μπλοκ, το οποίο επιχείρησε να διαπεράσει τον αποκλεισμό προς την πρεσβεία. Ωραία “ συνωμοσία των Αμερικάνων”! Έπρεπε να σκοτωθούν διαδηλωτές και να περάσουν 5 χρόνια διαδηλώσεων για να επιτραπεί η επέτειος! Και όλα αυτά γιατί οι Αμερικάνοι και τα πολιτικά κόμματα που τους υπηρετούν, ποτέ δεν χώνεψαν, ούτε έχουν χωνέψει την εξέγερση, την επέτειο και την ειδικά διαδήλωση. Ποτέ δεν χώνεψαν όλοι αυτοί, ότι λαός δεν έπαψε να αγωνίζεται, να θυμάται, να οργανώνεται, να ονειρεύεται μια άλλη πορεία. Ότι ο αγώνας εναντίων τους συνεχίζεται.

Την ίδια στιγμή η επίσημη πολιτεία, έβγαζε ωραία λογύρδια για το μήνυμα της εξέγερσης και την “ουσία της δημοκρατίας”, βαστούσε στο ένα χέρι το στεφάνι με τα λουλούδια και στο άλλο χέρι το ρόπαλο του Ματατζή. Το ρόπαλο αυτό, που αντίκριζαν οι φοιτητές, οι εργάτες, οι αγρότες, οι συνταξιούχοι, οι μαθητές, κάθε φορά που επιχειρούσαν να διεκδικήσουν το δίκαιο τους μέσα στο όρια της περίφημης “δημοκρατίας”. Και σιγά-σιγά, με τα χρόνια, όλο και περισσότερο απομακρυνόμασταν από τα γεγονότα, όλο και περισσότερο τα ρόπαλα πλήθαιναν, ενώ τα στεφάνια λιγόστευαν. Μέχρι να φτάσουμε σήμερα, όπου οι νοσταλγοί των τανκς αγρεύουν μέσα από τη Βουλή, όπου οι αντιφασίστες βασανίζονται ξανά στα μπουντρούμια της αστυνομίας, όπου μέχρι ο στρατός ετοιμάζεται, για ακόμα μία φορά, να αναλάβει τον κατασταλτικό του ρόλο.

Όμως, υπάρχει και η άλλη πλευρά. Αυτή που δεν κατέθετε στεφάνια, αλλά συνέχιζε στο δρόμο του πραγματικού Νοέμβρη. Αυτοί οι “αλήτες”, “οι εαμοβούλγαροι”, “οι συμμορίτες”, όπως κάποτε διδάσκονταν στα σχολεία οι γονείς μας, από αυτούς που ήρθανε από το Κάιρο καβάλα στα τανκς του Σκόμπυ. Αλήτες και προδότες ήτανε πάντα για το επίσημο κράτος οι δημοκράτες και πατριώτες που έδωσαν τη ζωή τους για έναν άλλον, καλύτερο κόσμο. Συμμορίτες ήτανε πάντα για το επίσημο κράτος αυτοί που πολέμησαν το φασισμό. Και πάντα θα υπάρχει γι' αυτούς μία θέση με θέα στη... θάλασσα.

Αυτή η “άλλη Ιστορία”, γιορτάζεται και διαδάσκεται κάθε χρόνο στο δρόμο, στις μικρές και μεγάλες μάχες του λαού και της νεολαίας  Διδάσκεται στους χαμένους και προδομένους αγώνες που δίνει κάθε τόσο ο λαός, αλλά παρόλα αυτά επιμένει να μάχεται, να αγωνίζεται. Εκεί αναζητούν δικαίωση οι νεκροί του Πολυτεχνείου και των επετείων του, του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, και των λαϊκών αγωνιστών. Οι νεκροί του Πολυτεχνείου δεν είναι αριθμός που μπορεί να μετρηθεί κύριοι. Δεν είναι μύθος που εξαγοράστηκε. Δεν είναι ονόματα που διαβάζονται σε μνημόσυνα.

Οι νεκροί του Πολυτεχνείου, κύριοι, βρίσκονται κάθε χρονιά στους δρόμους και διαδηλώνουν με τη νεολαία. Γιατί κάνετε πώς δεν τους βλέπετε;