«Η μαζική και αποτελεσματική διαδήλωση στον δρόμο , ήταν ένα παγκόσμιο οξύμωρο μέχρι-ξαφνικά και σοκαριστικά- που ένα χρόνο πριν, έγινε το καθοριστικό στοιχείο της εποχής μας. Και ο διαδηλωτής για μια ακόμη φορά πηρε μέρος στο γράψιμο της ιστορίας»
Εδώ δείτε πως ξεκινά το ειδικό τους τεύχος… λέγοντας ότι «η πτώση του τοίχους» αναίρεσε τη δεκαετία του 60 αλλά αυτές οι μέρες έχουν σήμερα τελειώσει.
Κεντρικό άρθρο
Ο Διαδηλωτής
Του Kurt Andersen
Μια φορά κι έναν καιρό, όταν τα σημαντικά γεγονότα και οι ειδήσεις καταγράφονταν αυστηρά τους επαγγελματίες και τυπώνονταν σε χαρτί ή μεταδίδονταν από τους λίγους για τις μάζες, οι διαδηλωτές ήταν πρώιμοι κατασκευαστές της ιστορίας. Τότε, όταν πλήθη πολιτών έβγαιναν στους δρόμους χωρίς όπλα να δηλώσουν ότι είναι αντίθετοι, ήταν ο ίδιος ο ορισμός των ειδήσεων. Στη δεκαετία του 1960 στην Αμερική διαδήλωσαν για τα πολιτικά δικαιώματα και εναντίον του πολέμου του Βιετνάμ. Τη δεκαετία του '70, ξεσηκώθηκαν στο Ιράν και την Πορτογαλία. Στη δεκαετία του '80, μίλησαν κατά των πυρηνικών όπλων στις ΗΠΑ και την Ευρώπη, κατά της Ισραηλινής κατοχής στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα, κατά την κομμουνιστική τυραννία στην πλατεία Τιενανμέν και την Ανατολική Ευρώπη. Η διαδήλωση ήταν η φυσική συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα. Και τότε ήρθε «το τέλος της ιστορίας», του Φράνσις Φουκουγιάμα που δηλώνονε ότι η ανθρωπότητα είχε φτάσει στο «σημείο τέλος της ... ιδεολογικής εξέλιξης» σμε παγκόσμιο θριαμβευτική τον «Δυτικός φιλελευθερισμός».
Στις δύο δεκαετίες αρχίζοντας από το 1991 παρατηρήθηκε η μεγαλύτερη αύξηση του βιοτικού επιπέδου που ο κόσμος έχει γνωρίσει ποτέ. Η πίστωση ήταν εύκολη, ο εφησυχασμός και η απάθεια ήταν διαδεδομένη, καθώς και οι διαδηλώσεις έμοιαζαν άσκοπα συναισθηματικά sideshows - άνευ αντικειμένου και γραφικά. Η σπάνια μεγάλες διαδηλώσεις στον πλούσιο κόσμο φαίνονταν αναποτελεσματικές και άνευ σημασίας. (Δείτε τη Μάχη του Σηάτλ, το 1999.)
Υπήρξαν μερικές εξαιρέσεις, όπως και διαδηλώσεις που, βοήθησαν στο τέλος του απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική το 1994. Αλλά για τους νέους, ριζοσπαστική κριτική και διαμαρτυρίες ενάντια στο σύστημα ήταν ως επί το πλείστον περιορισμένες στη φαντασία της ποπ-κουλτούρας: Το «Fight the Power»ήταν ένα τραγούδι σε ένα πλατινένιο άλμπουμ, οι Rage Against the Machine ήταν μια πλατινένια, σε πωλήσεις, μπάντα, και οι αγαπημένοι γενναίοι επαναστάτες που αγωνίζονταν ενάντια στους παγκόσμιους καταπιεστές ήταν χαρακτήρες του Matrix. (Δείτε φωτογραφίες των διαδηλωτών σε όλο τον κόσμο)
Η μαζική και αποτελεσματική διαδήλωση στον δρόμο , ήταν ένα παγκόσμιο οξύμωρο μέχρι-ξαφνικά και σοκαριστικά- που ξεκινώντας ένα χρόνο πριν, έγινε το καθοριστικό στοιχείο της εποχής μας. Και ο διαδηλωτής για μια ακόμη φορά πήρε μέρος στο γράψιμο της ιστορίας....
Πηγή: KASAMA
Αν διαβάσει κάποιος πίσω από τις λέξεις, τον αντικομουνισμό του συγγραφέα και την γενικότητα του διαδηλωτή, το άρθρο του ΤΙΜΕ αλλά και το εκτεταμένο αφιέρωμα στον διαδηλωτή-πρόσωπο της χρόνιας, πιστεύουμε ότι κάνει (αναγκασμένο από τα γεγονότα) μια πολύ σοβαρή διαπίστωση. Κάτι αλλάζει και αυτό το κάτι που αλλάζει, το οποίο φαίνεται από τα κινήματα των πλατειών σε Ευρώπη και Αμερική, από τα ένοπλα κινήματα στις χώρες των θυελλών αλλά και από την οξυνόμενη κρίση του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού, είναι το καινούργιο στοιχείο τη αφύπνισης των μαζών, μια διαδικασία αναγκαία για τη συγκρότηση κινήματος ανατροπής. Οι μαζικές διαδηλώσεις των τελευταίων δεκαετιών ούτε «οξύμωρο» ήταν ούτε είναι, αλλά αναγκαιότητα που υπήρχε και υπάρχει για την υπεράσπιση δικαιωμάτων και ελευθεριών. Προφανώς και οι αγώνες δεν είναι πάντα νικηφόροι, καταγράφουν τον υπάρχοντα συσχετισμό δύναμης και εντάσσονται στη διαδικασία ανατροπής αυτών των συσχετισμών, για αυτό και η παρατήρηση του αρθρογράφου, ότι οι αγώνες μιας προηγούμενης περιόδου εντάσσονται «στη φαντασία της ποπ-κουλτούρας» είναι ολότελα λάθος. Όχι μόνο δεν ήταν φαντασία αλλά με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τροφοδότησαν την σημερινή κατάσταση. Όπως και οι σημερινές οξυμένες παγκόσμιες αντιδράσεις βάζουν γερά θεμέλια για τις ανατροπές του αύριο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου