"Για τα παιδιά της απεργίας"

Ετοιμάζομαι να δώσω αύριο το τελευταίο μου μάθημα για το πτυχίο. Όπως είναι λογικό, το μυαλό μου πολύ δύσκολα συγκεντρώνεται στο στόχο μου. Πολλές σκέψεις με ταλαιπωρούν στριφογυρίζοντας στο κεφάλι μου. 

 

 

Πώς περάσανε τα τελευταία χρόνια, όμορφες και δύσκολες στιγμές και τα δεδομένα της ζωής μου που θα είναι εντελώς διαφορετικά σε σχέση με τις συνήθειες των τελευταίων χρόνων. Είναι λίγο και το άγχος για την κατάσταση που έχω να αντιμετωπίσω όπως και όλοι οι νέοι που ξεμπερδεύουν με την εκπαίδευση και βγαίνουν στην αγορά εργασίας. Λίγο η ανεργία, λίγο η οικονομική κατάσταση, προκαλούν το αναμενόμενο άγχος. Κι όμως, δεν είναι αυτό που βασανίζει το μυαλό μου, δεν είναι αυτό που κυριαρχεί στη σκέψη μου. Ο νους μου τρέχει στα εκεί, δίπλα στα παιδιά της απεργίας. Στους απεργούς της Κοκα-Κολα που έχουν οργώσει τη Βόρεια Ελλάδα και όχι μόνο, που είναι στους δρόμους 24 ώρες κάθε μέρα, για 144 μέρες αύριο, αγωνιζόμενοι για το δικαίωμα στη δουλειά τους, προωθώντας το μποϋκοτάζ των προϊόντων της 3Ε και ζητώντας την ταξική συμπαράσταση του λαού. Που τα έχουν βάλει με θεούς και δαίμονες, που κοντράρονται με μια εταιρεία κολοσσό, που αμφισβητούν στην πράξη τον αρνητικό συσχετισμό μέσα στην κοινωνία. Η σκέψη μου είναι σε αυτά τα παιδιά που δίνουν μια μάχη για λογαριασμό και δικό μου και όλων μας. Γιατί σε αυτές τις μάχες θα κριθεί το μέλλον μας, γιατί με τέτοιους αγώνες κοντράρεις την ανεργία και τη φτώχεια, στους δρόμους και τις πλατείες και όχι στις κάλπες. Κι όμως, αυτός ο αγώνας δεν έχει δεχτεί ούτε τη δημοσιότητα, ούτε την έκταση που του αρμόζει και του αναλογεί. Και δεν αναφέρομαι στα ΜΜΕ που ο ρόλος τους και γνωστός είναι και αναμενόμενη η σιωπή τους. Γιατί όσοι θεωρούν τον εαυτό τους στο πλευρό της εργατικής τάξης υποβαθμίζουν τον αγώνα αυτό; Γιατί υπάρχει άρνηση να γίνουν κοινές προσπάθειες πολιτικών δυνάμεων να εκδηλωθεί ένα κίνημα συμπαράστασης μέσα από κοινές επιτροπές αλληλεγγύης, σε γειτονιές και πανεπιστήμια; Έχουμε τη δυνατότητα να σφυρίζουμε αδιάφορα όταν γίνονται τέτοιοι αγώνες; Έχουμε περιθώρια να ζητάμε μονοπώλιο στην εκδήλωση αλληλεγγύης και να μην προσπαθούμε να φτιάχνουμε ευρύτερες συσπειρώσεις συμπαράστασης στους απεργούς; Προφανώς δεν είναι πρώτη φορά (ούτε και η τελευταία) που εμφανίζονται αυτά τα ερωτήματα, όμως κάθε φορά θα πρέπει να έρχονται στο νου μας κάθε φορά να τα θέτουμε.

Αυτές οι μάχες είναι μάχες όλων μας. Όταν φτιάχνονται στρατιές ανέργων, ξεριζώνεται η παραγωγική βάση της χώρας, μειώνονται οι πιθανότητες να βρούμε δουλειά όλοι μας. Το πρόβλημα θα συνεχίσει να μεγαλώνει και ο μόνος δρόμος για να το αντιμετωπίσουμε είναι συλλογικά και κινηματικά. Στηρίζοντας σε πρώτη φάση όσους αγωνίζονται ενάντια στις απολύσεις. Η θέση μου, όπως και η θέση όλων μας είναι στο πλευρό των απεργών της Κοκα-Κολα. Η θέση όλων μας είναι στο πλευρό των απολυμένων στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα. Από αύριο θα είμαστε ξανά μαζί, στο δρόμο, στον αγώνα και θα τον φτάσουμε μέχρι τέλους. Ο αγώνας των παιδιών της απεργίας είναι και δικός μας αγώνας και θα κάνουμε το παν να μην αισθανθούν ότι τον δίνουν μόνοι τους. Παρότι εκτιμώ ότι ανοίγει μια περίοδος που θα χαρακτηριστεί από έντονες κινητοποιήσεις, αυτός ο αγώνας θα μας σημαδέψει όλους μας, είναι τιμή και περηφάνια σε όποιον έχει συμμετάσχει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Συναγωνιστές απεργοί της Κοκα-Κολα συνεχίστε το δίκαιο αγώνα σας. Δεν είστε μόνοι, μέχρι την τελική νίκη θα είμαστε μαζί!

 Τετάρτη 19/2

Γιώργος Α.