Νίκη στον αγώνα των απολυμένων της Coca-Cola
Νίκη για ολόκληρη την εργατική τάξη
Η σημερινή απεργία των εργαζομένων του εργοστασίου της Coca-Cola αποτελεί σημαντικό κινηματικό γεγονός για την πόλη της Θεσσαλονίκης, αλλά και για ολόκληρη τη χώρα. Η μαχητικότητα και η διάθεση των εργαζομένων όχι μόνο να συνεχίσουν την απεργία αλλά και η τάση για εξωστρέφεια και απεύθυνση στο λαό, η αισιοδοξία και ο αέρας νίκης που έχουν, μακριά από την απογοήτευση που έχουμε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια, είναι άξια θαυμασμού. Το γεγονός ότι σε αυτό τον αγώνα εμπλέκεται ένα κομμάτι του πυρήνα της εργατικής τάξης έχει και μεγάλη αξία, αλλά δημιουργεί και δυνατότητες.
Με αφορμή τον συγκεκριμένο αγώνα ανοίγουν κάποια ζητήματα σε σχέση με το κίνημα, τις προοπτικές των αντιστάσεων, τις αδυναμίες που υπάρχουν στη σημερινή φάση, ακόμα και τις ανεπάρκειες που υπάρχουν στην ίδια την Αριστερά, που αν μη τι άλλο έχει κι αυτή τις ευθύνες της.
Ένας απεργιακός αγώνας στον ιδιωτικό τομέα έχει πάντα δύο πλευρές και πρέπει να έχει διπλή στόχευση. Η πρώτη έχει να κάνει με την πίεση που πρέπει να ασκηθεί στην εταιρεία, με το σταμάτημα της παραγωγής, το μπλοκάρισμα της διανομής των προϊόντων κ.λπ. Η δεύτερη αφορά τις πιέσεις που πρέπει να δημιουργούνται σε πολιτικό επίπεδο. Ειδικά στις περιπτώσεις που αφορούν κινητοποιήσεις ενάντια σε απολύσεις. Το δικαίωμα στη δουλειά αφενός το υπερασπίζεται το κίνημα προβάλλοντας αντίσταση ενάντια στις απολύσεις, αφετέρου αναδεικνύοντάς το ως κεντρικό ζήτημα πολιτικού χαρακτήρα. Αναλυτικότερα, το κράτος, η κυβέρνηση, αποτελούν τον συλλογικό εκφραστή του συστήματος και έχει τη σημασία του να αναμετράται το κίνημα μαζί τους και να τους βάζει πρόβλημα δυσκολεύοντας τις επιλογές τους. Έτσι κι αλλιώς, η εταιρεία (στην προκειμένη περίπτωση η Coca-Cola) αξιοποιεί και το κράτος και τους μηχανισμούς του για να χτυπήσει τον αγώνα των εργαζομένων. Κατά συνέπεια, και οι εργαζόμενοι πρέπει να δημιουργούν προβλήματα και να ασκούν πιέσεις σε πολιτικό επίπεδο.
Η ανάδειξη και πολιτικών στόχων πέρα από τη δημιουργία πιέσεων στην εργοδοσία βοηθά κάθε κλαδικό αγώνα να συνδεθεί με τα υπόλοιπα αγωνιζόμενα κομμάτια του λαού. Η σύνδεση όλων των αγωνιζόμενων κλάδων στη σημερινή εποχή, πέρα από την υπεράσπιση του δικαιώματος στη δουλειά, την εναντίωση στις απολύσεις σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, αφορά όλο το σύνολο των δικαιωμάτων και καταχτήσεων που βρίσκονται στο στόχαστρο της επίθεσης, όπως είναι η διάλυση της περίθαλψης και της ασφάλισης, αλλά και οι περικοπές σε μισθούς και συντάξεις. Την αντίσταση, με λίγα λόγια, στις πολιτικές των μνημονίων, της κυβέρνησης, της ΕΕ και του ΔΝΤ. Αυτή η διαδικασία μπορεί να διαμορφώσει νέους όρους, νέες δυνατότητες για το λαϊκό κίνημα, να δώσει διέξοδο στο να εκφραστεί ένα έμπρακτο κίνημα αλληλεγγύης που θα αναβαθμίσει το παθητικό «μπράβο παιδιά, κι εμείς μαζί σας είμαστε». Αλήθεια, πόσο καλύτερα θα ήταν τα πράγματα αν υπήρχε σύνδεση σε όλα τα επιμέρους μέτωπα του κινήματος; Αν οι διοικητικοί, μαζί με το προσωπικό του ΕΟΠΥΥ, τους υπαλλήλους της ΕΡΤ και τους εργαζόμενους στην Coca-Cola (και άλλους κλάδους του ιδιωτικού τομέα που βρίσκονται σε κινητοποίηση) συναντούσαν στο δρόμο τον αγώνα των κατοίκων της Χαλκιδικής; Τι προοπτικές θα ανοίγονταν και πόσο μια τέτοια συσπείρωση θα αγκάλιαζε ένα πολύ μεγάλο τμήμα του λαού σε μια κατεύθυνση αντίστασης και διεκδίκησης; Φυσικά, τα προβλήματα του κινήματος δεν μπορούν να λυθούν με μαγικά ραβδάκια, αλλά ούτε πρέπει να αντιμετωπίζονται ως ευχολόγια. Πρέπει να είναι ζητούμενα προς πάλη και για εμάς, αλλά και για τον κάθε αγωνιστή που προβληματίζεται σε αυτή τη λογική.
Προφανώς δεν υποτιμούμε το ζήτημα του μετώπου απέναντι στην ίδια την εταιρεία. Το σταμάτημα της παραγωγής, η απεργία και η κατάληψη ενός εργοστασίου είναι τεράστιας σημασίας και από τα κορυφαία μέσα πάλης που διαθέτει η εργατική τάξη. Αντίστοιχα και το μπλοκάρισμα της διανομής των προϊόντων. Δυστυχώς, στην περίπτωση της Coca-Cola αλλά και της πλειοψηφίας των εργατικών αγώνων που έχουν ξεσπάσει τα τελευταία χρόνια, δεν υπάρχει αυτή η δυνατότητα, καθώς μιλάμε για εργοστάσια που κλείνουν ή μεταφέρονται. Αυτή είναι μια προβληματική και απαιτεί μεγάλη συζήτηση και ανάλυση.
Οι εργαζόμενοι της Coca-Cola για μεγάλο χρονικό διάστημα επιχείρησαν (και επιτυχημένα ως ένα βαθμό) να μπλοκάρουν τη διανομή. Αφενός με την κατάληψη του χώρου διανομής, αφετέρου με το να σταματούν φορτηγά που μεταφέρουν το προϊόν. Πλέον, και η εταιρεία είναι προετοιμασμένη να προσπερνά αυτές τις ενέργειες (στέλνοντας σεκιούριτι μαζί με τα φορτηγά, τοποθετώντας κάμερες και υποβάλλοντας μηνύσεις), καθιστώντας το σταμάτημα της διανομής πάρα πολύ δύσκολο. Αυτό το γεγονός οδήγησε το σωματείο να υιοθετήσει και να προβάλει το μποϊκοτάζ στα προϊόντα της εταιρείας (κόκα-κόλα, φάντα, αμίτα). Από τη μία, καταλαβαίνουμε την πίεση να υπάρξει μια άμεση απάντηση που θα βάζει πρόβλημα στην εταιρεία, από την άλλη όμως οφείλουμε να δούμε κάποια προβληματικά στοιχεία:
Πρώτον, υπάρχει έντονος προβληματισμός (χωρίς να είναι αυτό το κυρίαρχο) κατά πόσο το μποϊκοτάζ μπορεί να δημιουργήσει πρόβλημα σε μια εταιρεία και ειδικά του μεγέθους της Coca-Cola που έχει καταφέρει να επικρατήσει κατά κράτος σε έναν διεθνή ανταγωνισμό με επίσης μεγάλες εταιρείες. Αλλά ας αποδεχτούμε ότι όντως δημιουργεί πιέσεις στην εταιρεία (άλλωστε μας δώσανε κάποια στοιχεία οι εργαζόμενοι που το υποστηρίζουν). Είναι ένα ζήτημα η αξιοποίηση από το εργατικό κίνημα και του μποϊκοτάζ των προϊόντων και είναι εντελώς διαφορετική και λαθεμένη η λογική της αποκλειστικής προβολής του, που θα κρίνει καθοριστικά και τον αγώνα.
Δεύτερον, μπορεί να γίνει διάκριση μεταξύ καλών και κακών εταιρειών; Υπάρχουν εταιρείες που δεν εκμεταλλεύονται τους εργάτες τους; Δεν θα απολύσουν κι αυτές κάποια στιγμή προσωπικό; Θα κάνουμε μποϊκοτάζ σε όλα τα προϊόντα των καπιταλιστικών εταιρειών; Έστω ότι το κάνουμε για τα αναψυκτικά. Με τα είδη πρώτης ανάγκης τι θα γίνει; Ας μην παρεξηγηθούμε, όλοι μπορεί να πούμε ότι δεν ψωνίζουμε ένα προϊόν για αντίστοιχους λόγους, αλλά δεν μπορούμε σε καμία περίπτωση να το αναγάγουμε σε κυρίαρχη πρακτική.
Τρίτον, το σύνθημα «ΟΧΙ ΣΤΗ ΒΟΥΛΓΑΡΙΚΗ ΚΟΚΑ-ΚΟΛΑ» δημιουργεί επίσης προβληματισμό όταν προβάλλεται σαν κεντρικό σύνθημα. Μπορούμε να καταλάβουμε ότι επιχειρεί να χτυπήσει στο συναίσθημα του καταναλωτή, αλλά παρόλα αυτά γεννά κάποια ερωτηματικά. Είναι γεγονός ότι στον προοδευτικό κόσμο δημιουργεί ένα αρνητικό συναίσθημα καθώς ερμηνεύεται ως ρατσιστικό-εθνικιστικό, παρ’ ότι είμαστε σε θέση να εκτιμήσουμε ότι δεν υπάρχει τέτοια πρόθεση από τους εργαζόμενους. Αυτό βάζει εμπόδια στο να υπάρξει ένα κύμα πιο έμπρακτης συμπαράστασης στον αγώνα, αν και μάλλον χρησιμοποιείται περισσότερο σαν αφορμή από συγκεκριμένες πλευρές.
Ωστόσο, και πάλι τίθενται κάποια ερωτήματα. Δεχόμαστε ότι το προϊόν που παραγόταν στην Ελλάδα είναι διαφορετικό από αυτό που παράγεται στη Βουλγαρία. Αυτό σημαίνει ότι το πρώτο είναι καλύτερο από το άλλο; Πίσω από το σύνθημα, δεν υπάρχει ο κίνδυνος να αναπτυχθεί μία ανταγωνιστική λογική απέναντι στους εργαζόμενους στο εργοστάσιο της Βουλγαρίας; Δεν γνωρίζουμε αν υπάρχει δυνατότητα σύνδεσης με τους εργαζόμενους στη γείτονα χώρα, αλλά εάν αυτή υπήρχε, θα ήταν ζητούμενο να προωθηθεί; Κι αν ναι, θα ήταν αυτό εφικτό με τέτοια συνθήματα; Είναι προβληματισμοί που έχουν βάση και πρέπει να απασχολήσουν και τους εργαζόμενους της Coca-Cola.
Όλοι οι προβληματισμοί σε σχέση με αυτές τις πλευρές του περιεχομένου του αγώνα δεν αναιρούν το γεγονός ότι είναι και δίκαιος και σημαντικός ο αγώνας. Οι εργαζόμενοι στην Coca-Cola 3E έχουν μπει στον τρίτο μήνα μιας μεγάλης μάχης. Το κουράγιο και η διάθεσή τους είναι αξιέπαινα. Η τακτική τους για απεύθυνση στο λαό με καθημερινή ενημέρωση στη Θεσσαλονίκη, σε όλη τη βόρεια Ελλάδα (και όχι μόνο) πρέπει να αποτελεί παράδειγμα για κάθε εργατικό αγώνα που ξεσπά.
Η ανάγκη για ένα κίνημα αλληλεγγύης στους απεργούς
Άσχετα με το γεγονός ότι έχουμε τις ενστάσεις μας σε σχέση με τα συνθήματα αυτού του αγώνα, εκφράζουμε την αμέριστη συμπαράστασή μας στον αγώνα που κάνουν οι εργαζόμενοι της Coca-Cola 3E. Ο αγώνας για την υπεράσπιση του δικαιώματος στη δουλειά ενάντια στις απολύσεις είναι ένας δίκαιος αγώνας και πρέπει να δείχνουμε έμπρακτα την αλληλεγγύη μας. Ο λαός της Θεσσαλονίκης δείχνει τη συμπάθειά του και εκφράζει τη συμπαράστασή του στους απεργούς. Υπάρχει ανάγκη αυτή η συμπάθεια να αποκτήσει κινηματικά χαρακτηριστικά.
Πέρα από την Ομοσπονδία και τον κλάδο τους, οι εργαζόμενοι πρέπει να απευθυνθούν (στην κατεύθυνση της κινηματικής στήριξης) σε όλο το λαό. Φορείς, σχήματα, πολιτικές και συνδικαλιστικές οργανώσεις πρέπει να σταθούν στο πλευρό των εργαζομένων, να θέσουν το ζήτημα της συγκρότησης κινήματος συμπαράστασης, να γίνει ένα μαζικό συλλαλητήριο στην πόλη που θα δείχνει όλος ο λαός την εναντίωσή του στις απολύσεις και θα υπερασπίζεται το δικαίωμα στη δουλειά.
Οι δυνάμεις της Αριστεράς, αν πραγματικά θέλουν να αναφέρονται στο κίνημα, πρέπει να δείξουν τη συμπαράστασή τους με έμπρακτο τρόπο, να γεμίσουν με κουράγιο τους αγωνιζόμενους απεργούς. Προφανώς για πολλούς είναι λίγος ο αγώνας των απεργών της Coca-Cola, αφού ούτε κυβέρνηση της Αριστεράς ζητάει ούτε στη λαϊκή εξουσία στοχεύει. Όμως, πρέπει να γίνει κατανοητό ότι μια νίκη στην Coca-Cola θα είναι μια νίκη όλης της εργατικής τάξης. Θα αποτελέσει ζωντανό παράδειγμα ότι η εργατική τάξη όταν οργανώνεται και μπαίνει στο δρόμο του αγώνα μπορεί να πετυχαίνει και νίκες, όσο δυνατός κι αν φαίνεται ο αντίπαλος.
Πηγή: Προλεταριακή Σημαία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου