Το φιάσκο των καπιταλιστικών οικονομικών θεωριών στην Ινδία και η φτώχεια που γέννησαν. Της Αρουντάτι Ρόι

Ο τίτλος, στα αγγλικά, του κειμένου της Αρουντάτι Ρόι, προέρχεται από μια βάρβαρη καπιταλιστική οικονομική θεώρηση που στα ελληνικά θα μεταφραζόταν σαν η θεωρία της διύλισης όπου τα πάντα– πόροι, υποδομές και εργατικό δυναμικό - παραδίνονται στο κεφάλαιο για την κερδοφορία του και συνεπάγεται ότι από αυτήν θα επωφεληθούν στο τέλος και τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα.

Οι Μαοϊκοί (στην σημερινή αλλά και στις προηγούμενες μορφές τους) είχαν μια διαφορετική πολιτική τροχιά. Η αναδιανομή της γης, και με τη βία αν χρειαστεί, αποτελούσε πάντα το επίκεντρο της πολιτικής τους δράσης. Απέτυχαν παντελώς σ’ αυτή τους την προσπάθεια. Οι αγωνιστικές τους όμως παρεμβάσεις, στις οποίες χιλιάδες μέλη τους – καθώς και απλοί άνθρωποι – πλήρωσαν με τη ζωή τους, εξέπεμψαν ένα φως στην βαθιά ενσωματωμένη διαρθρωτική αδικία της Ινδικής κοινωνίας. Αν μη τι άλλο, από την εποχή του κινήματος της Τελένγκανα, που με κάποιο τρόπο αποτέλεσε έναν προπομπό του Ναξαλίτικου κινήματος,παρά τα λάθη του, εξέφρασε μια οργή για την εκμετάλλευση και μια επιθυμία    για αυτοσεβασμό σε κάποιες από τις πιο καταπιεσμένες κοινότητες. Στη Δυτική Βεγγάλη οδήγησε στην Επιχείρηση Μπάργκανταρ (μισακάρης – που μοιράζεται τη σοδειά μισή-μισή)

και σε πολύ μικρότερο βαθμό στο Άντρα Πραντές και ντρόπιασε την κυβέρνηση υλοποιώντας κάποιες αλλαγές σχετικά με τη γη. Ακόμη και σήμερα, όλη αυτή η αναφορά εκ μέρους του πρωθυπουργού για την «ανισόμετρη ανάπτυξη» και την «εκμετάλλευση» των περιοχών των ιθαγενών, τα κυβερνητικά σχέδια για την μεταφορά των οικονομικών πόρωντης Κοινής Δασική Διαχείρισης από το Δασικό Τμήμα κατευθείαν στην ΤοπικήΑυτοδιοίκηση, η ανακοίνωση της Επιτροπής Σχεδιασμού ότι θα διαθέσει 1.400.000.000ρουπίες για την ανάπτυξη των ιθαγενών, δεν προέρχονται από γνήσιο ενδιαφέρον. Αποτελούνμια στρατηγική για να αποδυναμώσουν την Μαοϊκή «απειλή». Αν αυτά τα κεφάλαιακαταλήξουν να ωφελήσουν την κοινότητα των αντιβάσι, αντί να τα βουτήξουν με διάφορα κόλπα οι διάφοροι παράγοντες από τα μεσοστρώματα, τότε σίγουρα θα πρέπει να αποδοθεί στην «απειλή» κάποια αξία. Το ενδιαφέρον είναι ότι οι Μαοϊκοί παρόλο που δεν έχουν ουσιαστικά καμιά πολιτική παρουσία έξω από τις δασώσεις περιοχές, έχουν όμως παρουσία στη λαϊκή φαντασία και μάλιστα όλο και πιο συμπαθή, σαν ένα κόμμα που ορθώνει το ανάστημα του ενάντια στον εκφοβισμό και τον τραμπουκισμό του Κράτους. Αν η Επιχείρηση Πράσινο Κυνήγι μετατραπεί σε έναν ολοσχερή πόλεμο αντί έναν υπο-συμβατικό, αν οι απλοί αντιβάσι αρχίσουν να σκοτώνονται μαζικά, αυτή η συμπάθεια μπορεί να ξεσπάσει με αναπάντεχο τρόπο. Μια από τις πιο σοβαρές κατηγορίες κατά των Μαοϊκών είναι ότι οι ηγέτες τους έχουν συμφέρον να κρατούν τον κόσμο φτωχό και αμόρφωτο για να διατηρούν τον έλεγχο πάνω του. Οι επικριτές ρωτούν γιατί μετά από τριάντα χρόνια δράσης σε περιοχές όπως η Νταντακαρανία, δεν έχουν ακόμη σχολεία και κλινικές, γιατί δεν έχουν αντιπλημμυρικά έργα και σύγχρονη γεωργία και γιατί πεθαίνουν ακόμη οι άνθρωποι από ελονοσία και υποσιτισμό. Καλή ερώτηση. Αγνοεί όμως την πραγματικότητα του να είσαι μια παράνομη οργάνωση, που τα μέλη της – ακόμη κι αν πρόκειται για γιατρούς ή δασκάλους – μπορούν να τα σκοτώσουν επί τόπου. Θα ήταν χρησιμότερο να απευθύνουν την ίδια ερώτηση στην Κυβέρνηση της Ινδίας που δεν έχει κανένα από αυτούς τους περιορισμούς. Γιατί στις περιοχές των ιθαγενών που δεν ελέγχονται από τους Μαοϊκούς δεν υπάρχουν σχολεία, δεν υπάρχουν νοσοκομεία, δεν υπάρχουν αντιπλημμυρικά έργα; Γιατί οι άνθρωποι στο Τσάτισγκαρ υποφέρουν από τόσο σοβαρό υποσιτισμό που οι γιατροί έχουν αρχίσει να το αποκαλούν «διατροφικό AIDS»εξαιτίας της επίδρασης που έχει στο ανθρώπινο ανοσοποιητικό σύστημα. Στο λογοκριμένο κεφάλαιο της αναφοράς του Υπουργείου Τοπικής Αυτοδιοίκησης, ο AjayDandekar και ο Chitrangada Counhury (όχι τίποτε οπαδοί των Μαοϊκών – αποκαλούν την ιδεολογία του κόμματος «βάρβαρη και κυνική»), γράφουν: Οι Μαοϊκοί λοιπόν σήμερα επιδρούν με δυο τρόπους στις περιοχές που έχει ισχύ ο νόμος PESA. Με το πλεονέκτημα των όπλων που κατέχουν μπορούν να εμπνεύσουν κάποιο φόβο στην διοίκηση σε επίπεδο χωριού/μπλοκ/περιφέρειας. Συνεπώς μπορούν να αντιμετωπίσουν τις παραλείψεις ή και την παραβίαση προστατευτικών νόμων όπως ο PESA, εκεί όπου οι απλοί χωρικοί είναι ανήμποροι να το κάνουν. Έτσι προειδοποιούν έναν υπάλληλο που μπορεί να απαιτεί λάδωμα για να επιτελέσει το καθήκον που του έχει ανατεθεί από το Νόμο περί Δασικών Δικαιωμάτων, έναν έμπορο που πληρώνει πολύ χαμηλές αμοιβές για τησυλλογή δασικών προϊόντων, ή έναν εργολάβο που παραβιάζει το βασικό μεροκάματο. Το κόμμα έχει κάνει επίσης ένα τεράστιο έργο αγροτικών αναπτυξιακών υποδομών,ενεργοποιώντας την κοινοτική εργασία για αρδευτικές γούρνες, συλλογή βρόχινου νερού και εγγειοβελτιωτικά έργα στην περιοχή της Νταντακαρανία και όπως κατέθεσαν οι χωρικοί έχει βελτιώσει τις σοδειές τους και την επάρκεια τους σε τρόφιμα.

Στην εμπειρική ανάλυση που πρόσφατα δημοσίευσαν σχετικά με τον NREGA (NationalRural Employment Guarantee Scheme – νόμος που εγγυάται 100 μεροκάματα σκληρής χειρωνακτικής δουλειάς σε αναπτυξιακά έργα, αξίας 170 δολαρίων το χρόνο, σε κάθεαγροτική οικογένεια) σε 200 περιοχές όπου έχουν παρουσία οι Μαοϊκοί στην Ορίσα, το Τσάτισγκαρ και το Τζάρκαντ, που κυκλοφόρησε στο έντυπο The Economic and PoliticalWeekly, οι συντάκτες της, ο Kaustav Banerjee και ο Partha Saha  λένε: «Η επιτόπια έρευνα αποκάλυψε πως η κατηγορία ότι οι Μαοϊκοί εμποδίζουν τα αναπτυξιακά προγράμματα δεν φαίνεται ότι ευσταθεί. Μάλιστα στο Μπαστάρ φαίνεται ότι ο NREGA εφαρμόζεται καλύτερα από ότι σε άλλες περιοχές… επιπλέον οι αγώνες για τις αμοιβές και η επιβολή για κατώτερα μεροκάματα μπορούν να εντοπιστούν στους αγώνες που καθοδήγησανοι Μαοϊκοί σ’ αυτή την περιοχή. Ένα ξεκάθαρο αποτέλεσμα ήταν ο διπλασιασμός τωναμοιβών για την συλλογή φύλλων τέντου στις περισσότερες περιοχές που ελέγχουν οι Μαοϊκοί…Επίσης οι Μαοϊκοί ενθαρρύνουν την διεξαγωγή (sic) κοινωνικών ελέγχων καθώς αυτό βοηθάει στην δημιουργία ενός είδους δημοκρατικής πρακτικής που δεν έχει μέχρι τώρα ιδωθεί στην Ινδία.Αναμφίβολα, στις συζητήσεις που αφορούν τους Μαοϊκούς, υπάρχει η παλιάπατροναρισμένη τάση που αποδίδει στις «μάζες», στην συγκεκριμένη περίπτωση τους Αντιβάσι, τον ρόλο του ηλίθιου κοπαδιού, που ελέγχεται απόλυτα από μια χούφτα αχρείους «ξένους». Ένα καθηγητής πανεπιστημίου, γνωστός αντι-μαοϊκός τους κατηγόρησε ότι είναι παράσιτα που νέμονται τους φτωχούς αντιβάσι. Για να ενισχύσει την θέση του έκανε σύγκριση ανάμεσα στην έλλειψη ανάπτυξης στην Νταντακαρανία και στην ευημερία στην Κεράλα. Αφού υπαινίχθηκε ότι όλοι οι μη-Αντιβάσι ηγέτες είναι δειλοί «που κρύβονται στην ασφάλεια του δάσους» έκανε έκκληση σε όλους τους αντιβάσι Μαοϊκούς αντάρτες και όσους είναι στην πολιτοφυλακή των χωριών να παραδοθούν σε μια ομάδα μικρομεσαίωνΓκαντιστών (όλοι επιλεγμένοι από τον ίδιο). Και ζήτησε η μη-αντιβάσι ηγεσία να δικαστεί για εγκλήματα πολέμου. Γιατί είναι αποδεκτοί οι μη-Αντιβάσι Γκαντιστές και δεν είναι οι μη-Αντιβάσι Μαοϊκοί, δεν είπε. Είναι πραγματικά ενοχλητική η ανικανότητα του να αναγνωρίσει ότι οι απλοί άνθρωποι μπορούν να κρίνουν και να αποφασίσουν από μόνοι τους. Στην Ορίσα για παράδειγμα πολλοί αγώνες γίνονται από άοπλα κινήματα αντίστασης πουσυχνά έχουν μεγάλες διαφορές μεταξύ τους. Κι ωστόσο κατάφεραν να σταματήσουνπροσωρινά κάποιες μεγάλες εταιρείες στο να προχωρήσουν στην υλοποίηση των σχεδίων τους – τους Τάτα στο Καλινγκαναγκάρ, την Posco στο Τζαγκατσινγκπούρ, την Vedanta στο Νιγιαμγκίρι. Σε αντίθεση με το Μπαστάρ, όπου ελέγχουν την περιοχή και έχουν γερά ερείσματα, οι Μαοϊκοί έχουν την τάση να χρησιμοποιούν την Ορίσα μόνο σαν έναν διάδρομογια να περνούν οι αντάρτικες ομάδες τους. Καθώς όμως οι δυνάμεις ασφαλείαςπερικυκλώνουν τα ειρηνικά κινήματα και εντείνουν την καταστολή, οι ντόπιοι πρέπει να σκεφτούν πολύ σοβαρά για τα συν και τα πλην του να εμπλέξουν το Μαοϊκό Κόμμα στους αγώνες τους. Οι ένοπλες ομάδες τους θα μείνουν και θα πολεμήσουν ενάντια στην Κρατική καταστολή που αναπόφευκτα θα ακολουθήσει μετά από μια Μαοϊκή «ενέργεια»; Ή μήπως θα υποχωρήσουν και θα αφήσουν τον άοπλο λαό να αντιμετωπίσει την αστυνομικήτρομοκρατία;Οι ακτιβιστές και οι απλοί άνθρωποι, που κατηγορούνται άδικα ότι είναι Μαοϊκοί είναι ήδηστη φυλακή. Πολλοί δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ. Ένας τεταμένος, αμήχανος χορόςσυνεχίζεται μεταξύ της άοπλης αντίστασης και του ΚΚΙ (Μαοϊκού). Σε κάποιες περιπτώσεις το κόμμα έκανε κάποιες ανεύθυνες πράξεις που οδήγησαν σε τρομερές συνέπειες για τους απλούς ανθρώπους. Το 2006, στο αποκορύφωμα της έντασης μεταξύ των κοινοτήτων των Νταλίτ και των Αντιβάσι στο Κανταμάλ, οι Μαοϊκοί σκότωσαν τον Λαξμανάντα Σαράσβατι, ηγέτη του Vishwa Hindu Parishad, μια φασιστική οργάνωση προσηλυτιστών που εργαζόταν ανάμεσα στους Αντιβάσι για να τους φέρουν «πίσω στην Ινδουιστική στέγη». Μετά την δολοφονία, έξαλλοι ιθαγενείς Κάντα που είχαν προσηλυτιστεί πρόσφατα στο Ινδουισμό παροτρύνθηκαν σε βιαιότητες. Γύρω στα 400 χωριά υπέστησαν ένα αντι-χριστιανικό διωγμό. Πενήντα τέσσερεις Πάνα Νταλίτ Χριστιανοί σκοτώθηκαν, πάνω από διακόσιες εκκλησίες πυρπολήθηκαν και δεκάδες χιλιάδες αναγκάστηκαν να φύγουν για να σωθούν από τα σπίτια τους. Πολλοί ζουν ακόμη σε στρατόπεδα και δεν μπορούν να γυρίσουν πίσω. Μια κάπως διαφορετική αλλά εξίσου επικίνδυνη κατάσταση εξελίσσεται στην Ναραϊπάτνα και στο Κοραπούτ όπου η Επιτροπή Chasi Mulia Adivasi (που η αστυνομία ισχυρίζεται ότι πρόκειται για Μαοϊκή «βιτρίνα») αγωνίζεται να επιστραφεί η γη που παράνομα κατασχέθηκε απόδανειστές και πωλητές αλκοολούχων ποτών (πολλοί είναι Νταλίτ). Αυτές οι περιοχέςστενάζουν κάτω από την αστυνομική τρομοκρατία, όπου εκατοντάδες αντιβάσι έχουνφυλακιστεί στις φυλακές του Κοραπούτ και χιλιάδες ζουν στα δάση, και φοβούνται να γυρίσουν στα σπίτια τους.Ο κόσμος που ζει σε τέτοιες καταστάσεις δεν παίρνει απλά εντολές από μια χούφταιδεολόγους που έρχονται από το πουθενά, κραδαίνοντας τα όπλα τους. Οι αποφάσεις σχετικά με το ποια στρατηγική θα ακολουθήσουν θα πάρουν υπόψη μια σειρά από παράγοντες: την ιστορία του αγώνα, τον χαρακτήρα της καταστολής, το επείγον της κατάστασης και είναι σίγουρα πολύ κρίσιμο, το πεδίο στο οποίο διεξάγεται αυτός ο αγώνας. Η απόφαση για το αν θα γίνει κάποιος Γκαντιστής ή Μαοϊκός, μαχητικός ή ειρηνιστής ή λίγο και από τα δυο (όπως στο Νάντιγκραμ) δεν είναι πάντα ζήτημα ηθικής ή ιδεολογίας. Πολύ συχνά είναι ζήτημα τακτικής. Η Γκαντική προσέγγιση για παράδειγμα είναι ένα είδος πολιτικού θεάτρου. Για να είναι αποτελεσματικό χρειάζεται ένα κοινό που να συμπάσχει, κάτι που δεν έχουν οι χωρικοί που ζουν βαθιά μέσα στη ζούγκλα. Όταν μια δύναμη 800 αστυνομικών περικυκλώνει ένα χωριό μέσα στα δάση τη νύχτα και αρχίζουν να καίνε σπίτια και να πυροβολούν τον κόσμο, θα βοηθούσε σε τίποτε μια απεργία πείνας; (Μπορούν να κάνουν απεργία πείνας όσοι λιμοκτονούν; Και μήπως έχουν αποτέλεσμα οι απεργίες πείνας όταν δεν βγαίνουν στηντηλεόραση;) Αντίστοιχα ο αντάρτικος πόλεμος είναι μια στρατηγική που τα χωριά στις πεδινές περιοχές που δεν έχουν κάλυψη για τακτική υποχώρηση δεν μπορεί να περπατήσει. Ευτυχώς ο κόσμος έχει την ικανότητα να παραμερίζει τους ιδεολογικούς διαχωρισμούς και  να είναι Γκαντιστής στον Τζάνταρ Μάνταρ, μαχητικός στις πεδιάδες και αντάρτες στηζούγκλα χωρίς να υποφέρει από κρίση ταυτότητας. Η δύναμη της εξέγερσης στην Ινδία βρίσκεται στην ποικιλομορφία και όχι στην ομοιομορφία της.Καθώς η κυβέρνηση έχει επεκτείνει τον ορισμό «Μαοϊκός» για να συμπεριλάβει οποιονδήποτε είναι αντίθετος σε αυτήν, δεν αποτελεί έκπληξη ότι οι Μαοϊκοί βρίσκονται στοπροσκήνιο. Ωστόσο η δογματική τους ακαμψία, η αδυναμία τους να ενθαρρύνουν τηνδιαφωνία, να συνεργαστούν με άλλες πολιτικές οργανώσεις και πάνω από όλα η μονόπλευρη, αμείλικτη, στρατιωτική τους φαντασία, τους κάνει πολύ μικρούς για να μπορούν να γεμίσουν το τεράστιο κενό που υπάρχει σήμερα. (Όταν συνάντησα τον σ. Ρούπι, το πρώτο πράγμα που έκανε ο μάγος της τεχνολογίας αφού με χαιρέτησε ήταν να με ρωτήσει για μια συνέντευξη που έδωσα λίγο μετά την επίθεση των Μαοϊκών στο Ράνι Μποντίλι, ένα οικοτροφείο κοριτσιών στην Νταντεβάντα, που το είχαν μετατρέψει σε αστυνομικό καταυλισμό. Πάνω από 50 αστυνομικοί και Ειδικοί Αξιωματικοί της Αστυνομίας σκοτώθηκαν στην επίθεση: «Χαρήκαμε που αρνήθηκες να καταδικάσεις την επίθεση μας στο Ράνι Μποντίλι, στην ίδια συνέντευξη όμως είπες ότι αν έρθουν ποτέ οι Μαοϊκοί στην εξουσία η πρώτη που θα κρεμάσουν θα είσαι μάλλον εσύ. Γιατί το είπες αυτό; Γιατί νομίζεις ότι είμαστε τέτοιοι; Ετοίμαζα μια αναλυτική απάντηση αλλά μας διέκοψαν. Πιθανότατα θα ξεκινούσα με τις εκκαθαρίσεις του Στάλιν – στις οποίες εκατομμύρια απλοί άνθρωποι και οι μισοί σχεδόν αξιωματικοί από τις 75.000 του Κόκκινου Στρατού είτεφυλακίστηκαν είτε εκτελέστηκαν και τα 98 από τα 139 μέλη της Κεντρικής Επιτροπής συνελήφθηκαν. Θα πήγαινα στο ακριβό τίμημα που πλήρωσε ο λαός στην Κίνα με το Μεγάλο Άλμα προς τα Μπρος και την πολιτιστική επανάσταση. Και πιθανόν θα τελείωνα με το επεισόδιο Πενταμαλλαπουράμ στο Άντρα Πραντές, όταν οι Μαοϊκοί στον προηγούμενοτους Λαϊκό Πόλεμο, σκότωσαν τον αρχηγό του χωριού και επιτέθηκαν σε γυναίκεςακτιβίστριες που αρνήθηκαν να υπακούσουν στο κάλεσμα τους για μποϋκοτάζ των εκλογών). Και πάλι πίσω στο ερώτημα: Ποιος μπορεί να καλύψει αυτό το τεράστιο κενό; Ίσως ούτε μπορεί ούτε και πρέπει να είναι μόνο ένας. Μερικές φορές φαίνεται ότι όσοι έχουν ένα ριζοσπαστικό όραμα για έναν νέο, καλύτερο κόσμο, δεν έχουν το ατσάλι που χρειάζεται για να αντισταθούν στην στρατιωτική επίθεση. Κι αυτοί που έχουν το ατσάλι δεν έχουν το όραμα. Αυτή τη στιγμή οι Μαοϊκοί είναι το πιο μαχητικό άκρο ενός φάσματος κινημάτων αντίστασης που πολεμάει ενάντια σε μια επίθεση που εκτυλίσσεται στην γη των Αντιβάσι από ένα καρτέλ εξορυκτικών και συναφών με αυτές εταιρειών. Το να συμπεράνει κανείς από αυτό ότι το ΚΚΙ (Μαοϊκό) είναι ένα κόμμα με νέο τρόπο σκέψης σχετικά με την «ανάπτυξη» και το περιβάλλον είναι λίγο παρατραβηγμένο. (Το μόνο καθησυχαστικό σημάδι είναι ότι έχει δηλώσει προσεκτικά ότι είναι ενάντια στα μεγάλα φράγματα. Αν εννοεί αυτά που λέει, αυτό από μόνο του θα οδηγούσε αυτόματα σε ένα ριζικά διαφορετικό μοντέλο ανάπτυξης). Για ένα πολιτικό κόμμα που έχει φανεί ανοιχτά ότι είναι αντίθετο στις εξορύξεις των μεγάλων εταιρειών, η πολιτική των Μαοϊκών (και η πρακτική) για τις εξορύξεις παραμένει αρκετά ασαφής. Σε αρκετές περιοχές όπου ο κόσμος αγωνίζεται ενάντια στις εξορυκτικές εταιρείες εμφανίζεται συνεχώς η άποψη ότι οι Μαοϊκοί δεν είναι αντίθετοι στο να επιτραπούν να προχωρήσουν οι εξορύξεις καθώς και οι συναφείς υποδομές και βιομηχανίες εφόσον παίρνουν χρήματα για προστασία. Από συνεντεύξεις και δηλώσεις ανώτερων στελεχών τους σχετικά με το ζήτημα των εξορύξεων, αυτό που καταλαβαίνει κανείς είναι ότι λένε: 

«εμείς θα κάνουμε καλύτερη δουλειά». Υπόσχονται αόριστα «περιβαλλοντικά φιλικές» εξορύξεις, υψηλότερες αποδόσεις, καλύτερη μετεγκατάσταση για τους εκτοπισμένους και υψηλότερα κέρδη για τους «μετόχους». (Ο σημερινός υπουργός Ορυχείων και Ορυκτών Πόρων που σκέφτεται αντίστοιχα, δήλωσε στο Κοινοβούλιο ότι το 26% των «κερδών» από τα ορυχεία θα πάει στην «ανάπτυξη των ιθαγενών. Κανονικό γλέντι για τα γουρούνια στο μαντρί ».) Ας ρίξουμε όμως μια ματιά στο βασικό και ελκυστικό αντικείμενο των εξορύξεων – τον αξίας αρκετών τρις δολαρίων, βωξίτη. Δεν υπάρχει περιβαλλοντικά φιλικός τρόπος εξόρυξης του βωξίτη και μετατροπής του σε αλουμίνιο. Είναι μια ιδιαίτερα τοξική διαδικασία που οι περισσότερες δυτικές χώρες την έχουν απομακρύνει από το δικό τους περιβάλλον. Για την παραγωγή ενός τόνου αλουμινίου χρειάζονται περίπου 6 τόνοι βωξίτη, πάνω από χίλιοι τόνοι  νερό και τεράστιες ποσότητες ηλεκτρικού ρεύματος. Για τέτοιες ποσότητες διαθέσιμου νερού και ρεύματος χρειάζονται τα μεγάλα φράγματα που όπως γνωρίζουμε φέρνουν τον δικό τους κύκλο κατακλυσμικών καταστροφών. Και τελευταίο – το μεγάλο ερώτημα – σε τι χρησιμεύει το αλουμίνιο; Πού πηγαίνει; Το αλουμίνιο είναι το βασικό συστατικό της βιομηχανίας όπλων – της βιομηχανίας όπλων των άλλων χωρών. Με δεδομένο αυτό, ποια θα ήταν η λογική και βιώσιμη πολιτική εξόρυξης; Ας υποθέσουμε ότι το ΚΚΙ (Μαοϊκό) αποκτούσε τον έλεγχο του λεγόμενου Κόκκινου Διαδρόμου, την πατρίδα των ιθαγενών – που είναι πλούσια σε ουράνιο, βωξίτη, ασβεστόλιθο, δολομίτη, κάρβουνο, κασσίτερο, γρανίτη, μάρμαρο –ποια πολιτική θα

ακολουθούσε και σε σχέση με την διακυβέρνηση; Θα άνοιγε ορυχεία για να τα πουλήσει στην αγορά ώστε να υπάρξουν εισφορές, να κατασκευάσει υποδομές και να επεκτείνει τις επιχειρήσεις του; Η μήπως οι εξορύξεις θα ήταν περιορισμένες και ίσα για να καλύψουν τις βασικές ανάγκες του λαού; Και πώς προσδιορίζονται οι «βασικές ανάγκες»; Για παράδειγμα, τα πυρηνικά όπλα θα αποτελέσουν «βασική ανάγκη» σε μια Μαοϊκή χώρα-κράτος; Κρίνοντας από αυτά συμβαίνουν στη Ρωσία και την Κίνα, ακόμη και το Βιετνάμ, τελικά οι κομμουνιστικές και καπιταλιστικές κοινωνίες φαίνεται πως έχουν κάτι κοινό – το DNA τωνονείρων τους. Μετά τις επαναστάσεις τους, μετά την οικοδόμηση των σοσιαλιστικώνκοινωνιών που εκατομμύρια εργάτες και αγρότες πλήρωσαν με τη ζωή τους και στις δυο χώρες έχουν αρχίσει πια να καταργούνται οι κατακτήσεις των επαναστάσεων τους και οι οικονομίες τους είναι φανερά καπιταλιστικές. Και για αυτές η δυνατότητα κατανάλωσης έχει γίνει το βασικό κριτήριο με το οποίο μετριέται οι πρόοδος. Για αυτό το είδος «προόδου» είναι απαραίτητη η βιομηχανία. Για την τροφοδοσία της βιομηχανίας είναι απαραίτητη η σταθερή προμήθεια πρώτων υλών. Και για αυτό είναι απαραίτητα τα ορυχεία, τα φράγματα, ηεπικυριαρχία, οι αποικίες, ο πόλεμος. Οι παλιές δυνάμεις αποδυναμώνονται και εμφανίζονται  νέες ανερχόμενες δυνάμεις. Η ίδια ιστορία, διαφορετικοί πρωταγωνιστές – πλούσιες χώρες που λεηλατούν τις φτωχές. Χθες ήταν η Ευρώπη και η Αμερική, σήμερα είναι η Ινδία και ηΚίνα. Αύριο ίσως είναι η Αφρική. Θα υπάρξει αύριο; Ίσως είναι πολύ αργά για νααναρωτιόμαστε αλλά η ελπίδα δεν έχει και ιδιαίτερη σχέση με τη λογική. Μπορούμε να περιμένουμε ότι η εναλλακτική λύση, σε αυτό που μοιάζει σίγουρος θάνατος για τον πλανήτη, θα προκύψει από τη φαντασία που δημιούργησε αυτή την κρίση εξ αρχής; Φαίνεται απίθανο. Η εναλλακτική λύση, αν υπάρχει τέτοια, θα αναδειχτεί από τους τόπους και τους ανθρώπους που έχουν αντισταθεί στην ηγεμονική παρόρμηση του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού αντί να ενσωματωθούν από αυτόν . Εδώ στην Ινδία, ακόμη και μέσα στη δίνη όλη αυτής της βίας και της απληστίας, υπάρχουν ακόμη τεράστιες ελπίδες. Αν υπάρχει κάποιος που μπορεί να το κάνει, αυτοί είμαστε εμείς. Έχουμε ακόμη έναν πληθυσμό που δεν έχει απορροφηθεί εντελώς από το καταναλωτικό όνειρο. Έχουμε τη ζωντανή παράδοση εκείνων που αγωνίστηκαν για το όραμα του Γκάντι γιααυτάρκεια και συνέχεια, για τις σοσιαλιστικές ιδέες της ισότητας και της κοινωνικήςδικαιοσύνης. Έχουμε το όραμα του Αμπέντκαρ που αμφισβητεί σοβαρά και τους Γκαντιστέςκαι τους σοσιαλιστές. Έχουμε την πιο εντυπωσιακή συμμαχία κινημάτων αντίστασης με εμπειρία, κατανόηση και όραμα. Το πιο σπουδαίο από όλα, η Ινδία έχει ένα πληθυσμό 100 εκατομμυρίων Αντιβάσι. Αυτοί είναι που γνωρίζουν ακόμη τα μυστικά του πώς να συνεχίζουν να ζουν. Αν εξαφανιστούν, θα πάρουν μαζί τους αυτά τα μυστικά. Οι πόλεμοι όπως η Επιχείρηση Πράσινο Κυνήγι θα τους εξαφανίσουν. Η νίκη λοιπόν αυτών που επιδιώκουν αυτούς τους πολέμους εμπεριέχουν τους σπόρους μιας επικείμενης καταστροφής, όχι μόνο για τους Αντιβάσι, αλλά εντέλει, για το ανθρώπινο είδος. Για αυτό και ο πόλεμος στην Κεντρική Ινδία είναι τόσο σημαντικός. Για αυτό και έχουμε ανάγκη μια μεγάλη και επείγουσα συζήτηση ανάμεσα σε όλες εκείνες τις πολιτικές δυνάμεις που αντιστέκονται σ’ αυτόν τον πόλεμο.Την ημέρα που ο καπιταλισμός θα αναγκαστεί να ανεχτεί μη καπιταλιστικές κοινωνίεςανάμεσα του, και θα αναγνωρίσει όρια στην αναζήτηση του για κυριαρχία, την ημέρα που θα αναγκαστεί να αναγνωρίσει ότι η προμήθεια του με πρώτες ύλες δεν θα είναι αιώνια, είναι ημέρα που θα γίνουν αλλαγές. Αν υπάρχει έστω και ελάχιστη ελπίδα στον κόσμο πλέον, δεν είναι ούτε στις αίθουσες των συσκέψεων για την κλιματική αλλαγή, ούτε στις πόλεις με τα ψηλά κτίρια. Βρίσκεται χαμηλά, στο χώμα, αγκαλιάζοντας τους ανθρώπους που πηγαίνουν στη μάχη κάθε μέρα για να προστατέψουν τα δάση τους, τα βουνά τους, και τα ποτάμια τους γιατί γνωρίζουν ότι τα δάση, τα βουνά και τα ποτάμια προστατεύουν τους ίδιους. Το πρώτο βήμα για να ξαναφανταστούμε έναν κόσμο που πήρε έναν τρομερά λάθος δρόμο,θα ήταν να σταματήσουμε την εξόντωση όσων έχουν μια διαφορετική φαντασία – μιαφαντασία που έξω από τον καπιταλισμό αλλά και τον κομμουνισμό. Μια φαντασία που έχει εντελώς διαφορετική αντίληψη για το τι ευτυχία και πληρότητα. Για να κερδίσουμε αυτόν τονφιλοσοφικό χώρο είναι απαραίτητο να παραχωρήσουμε κάποιο φυσικό χώρο για τηνεπιβίωση αυτών που μπορεί να μοιάζουν με τους φύλακες του παρελθόντος μας, αλλά στην ουσία πρόκειται για τους οδηγούς του μέλλοντος μας. Για να γίνει αυτό πρέπει να ρωτήσουμε αυτούς που είναι στην εξουσία: Μπορείτε να αφήσετε το νερό στα ποτάμια; Τα δέντρα στα δάση; Μπορείτε να αφήσετε το βωξίτη στο βουνό; Αν πουν ότι δεν μπορούν, τότε ίσως θα πρέπει να σταματήσουν τα ηθικά κηρύγματα στα θύματα των πολέμων τους.
Πηγή: Αντιγειτονιές