Παλαιστινιακό Φεστιβάλ Λογοτεχνίας,αντανακλάσεις ενός επιτυχημένου θεσμού

"Η τέχνη στην υπηρεσία του αγώνα"



Θα μπορούσε κάποιος να σκεφτεί την Παλαιστίνη σαν μία μοναχική ρίζα ελιάς.Μία ρίζα ελιάς η οποία έχει ριζώσει στα βράχια,με λιγοστό νερό και θρεπτικά συστατικά και κανείς δεν έχει καταφέρει να την ξεριζώσει.
Έτσι και ο πολύ επιτυχημένος θεσμός του φεστιβάλ λογοτεχνίας καταφέρνει να σπάσει,σε ένα βαθμό,τον αποκλεισμό,την γκετοποίηση,τα όρια μεταξύ Γάζας και Ιερουσαλήμ,την σιωνιστική τρομοκρατία.Στο φεστιβάλ συμμετέχουν λογοτέχνες και διαννοούμενοι απο όλο τον κόσμο και ταξιδεύουν σε διάφορα κομμάτια της παλαιστίνης,μιάς και το φεστιβάλ γίνεται σε πολλά μέρη ταυτόχρονα λόγω των αποκλεισμών που έχει επιβάλλει το Ισραήλ.
Η απόσταση της Γάζας απο την Ιερουσαλήμ μπορεί να είναι μία ώρα με το αυτοκίνητο αλλά φαίνεται σαν να απέχει όσο η Γή απέχει απο το φεγγάρι.Μικραίνοντας τις αποστάσεις λοιπόν ,το φεστιβάλ βοηθάει αυτή την πεισματάρα και σκληρή ελιά να ριζώσει ακόμη πιο βαθιά,να γευτεί λίγο πιο πολύ την ιδέα της απελευθέρωσης.
Δεν υπάρχει υποκατάστατο για την φαντασία,τόνισε στην παρέμβαση της στο Φεστιβάλ η Σούζαν Αμπουλχάουα.
 Το ζήτημα της φαντασίας,της προοπτικής του αγώνα και της αναγκαιότητας που έχουν οι αγωνιζόμενοι ,του οραματισμού της τελικής νίκης καθώς αγωνίζονται,ήταν θέματα που αναδείχθηκαν.
Όπως ένας γλύπτης έχοντας ξεκινήσει απο ένα άμορφο όγκο ενός υλικού πρέπει να φαντάζεται το τελικό του σχήμα,έτσι  και οι  κοινωνικοί αγωνιστές πρέπει να φαντάζονται την απελευθερωση τους,απο όλων των ειδών τα δεσμά, και στην Παλαιστίνη ειδικά την εθνική τους απελευθέρωση.
Αυτό δεν μειώνει τον άμεσο αγώνα αλλά τον εμπλουτίζει, τον γεμίζει με δύναμη και δίκιο.

Η συνειδητοποίηση του στόχου κάνει και τον αγώνα πολύ πιο ουσιώδη,μετατρέπει την δυσκολία σε αυταπάρνηση και την απαισιοδοξία σε ελπίδα 

 

Τι θράσος που το είχαν οι Αιγύπτιοι να φαντάζονται την εκθρόνιση του "Φαραώ" Μουμπάρακ,τι θράσος που είχαν οι νοτιοαφρικανοί να φαντάζονται το τέλος του απαρτχάιντ μετά απο 400 χρόνια σκλαβιάς και καταπίεσης,τι θράσος που έχουν και είχαν οι μπολσεβίκοι που ήθελαν να ανατρέψουν τον τσάρο και να φτιάξουν μία δική τους κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση;
Τι θράσος έχουν τα αδέρφια μας οι Τούρκοι που φαντάζονται μία χώρα χωρίς λευκά κελιά και φασισμό,με δικαιώματα και ελευθερίες;
Φυσικά για κάθε άνθρωπο μπορεί να υπάρχουν διαφορετικοί τελικοί στόχοι και μερικές φορές,όπως στην Παλαιστίνη,απαιτείται μία είδους προσωρινή ενότητα γιατί ο εχθρός δεν σου αφήνει περιθώριο.Αυτό το θράσος των παλαιστινίων να φαντάζονται την απελευθέρωση τους είναι που φέρνει πιο κοντά το όνειρο,είναι η πίστη στην δύναμη τους και στον δίκαιο σκοπό τους.

Η Γάζα απο μόνη της αποτελεί μία μεταφορά αυτής της δύναμης που σου δίνει η ελπίδα.
Σε αυτή την παραβιασμένη,μολυσμένη,συνωστισμένη λωρίδα γής,όπου τα παιδιά  κοιμούνται κάτω απο τους ήχους των βομβών,γυαλιών να σπάνε,κτηρίων να πέφτουν,σειρήνων,κραυγών και όπλων γεννιέται η φαντασία αυτού που φαίνεται αδύνατο,"η ποίηση του αδυνάτου" ,η γέννα της δικής μας αφήγησης για τον κόσμο που δεν χωράει εκμεταλλευτές και καταπιεστές, αυτούς που μας αρνούνται την ανθρώπινη μας υπόσταση.

"Η ιστορία το υπόσχεται!Ο περήφανος λαός της Παλαιστίνης,ένας λαός αρχαίων και νέων παραδόσεων θα μεταμορφώσει την Παλαιστίνη.Το είδα καθαρά καθώς καθόμουν πάνω στην άμμο κοιτάζοντας την μεσόγειο "