ΕΡΤ και ...Αριστερά

 



“Η ΕΡΤ δεν κλείνει, δημόσια θα μείνει” ήταν το σύνθημα που ακουγόταν, κατά κόρων από το ΣΥΡΙΖΑ, μετά την απόφαση του ΣτΕ.

Η ΕΡΤ αποτέλεσε ένα χώρο που εκφράστηκε όλη η γκάμα των απόψεων που κυριαρχούν στην αριστερά, και όχι μόνο. Απόψεων που, είτε σκόπιμα αναπαρήγαγαν την κυρίαρχη ιδεολογία για να κάμψουν τον αγώνα, είτε λόγω αυταπατών πρόβαλαν τη λογική της διαχείρισης και κατέληγαν στον ίδιο παρανομαστή. Να συσκοτίσουν δηλαδή την πάλη που πρέπει να δοθεί και εν τέλει να την κάμψουν.
 
Σε αναφορά με τη δεύτερη κατηγορία των εκφραστών αυτών των απόψεων, των ρεφορμιστικών, η αριστερά και η αυτονομία βρήκε έδαφος στην ΕΡΤ για να παρουσιάσει την ιδανική για αυτούς ΕΡΤ και την κοινωνία των ονείρων τους. Βασικός πυρήνας των απόψεων αυτών είναι η άποψη περί ουδετερότητας του εποικοδομήματος, η ειρηνική-αναίμακτη μετάβαση σε μια άλλη κοινωνία, όπως επίσης και η ανάλυση του σήμερα, που οδηγεί στην αποδοχή της κυριαρχίας του ντόπιου κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού. Μια ανάλυση, που στο επίκεντρό της έχει το ποιος είναι η πρωτοπορία σε αυτή την σύγκρουση με τον ιμπεριαλισμό και την κυβέρνηση, ποιοι είναι οι φίλοι και εχθροί της εργατικής τάξης, αλλά και σε ποια φάση συγκρότησης βρίσκεται το προλεταριάτο.

Το σύνθημα που αναφέρθηκε αρχικά (Η ΕΡΤ δεν κλείνει, δημόσια θα μείνει) συμπυκνώνει ένα μεγάλο κομμάτι των αναλύσεων που κυριάρχησαν. Από τη μία για το λόγο που το ΣτΕ οδηγήθηκε σε αυτή την απόφαση (και τι σόι απόφαση είναι αυτή) και το ρόλο του, και απ' την άλλη για το χαρακτήρα της ΕΡΤ.

Για το ρόλο του ΣτΕ, έχει αξία μία αναφορά, καθώς ήταν φανερή η αποκλιμάκωση του αγώνα μετά την απόφασή του.

Ένα αστικό δικαστήριο, μπορεί να επηρεαστεί όσο αναφορά την απόφασή του από διάφορες παρεμβάσεις και κυρίως από την έκφρασή τους. Βασικό του κριτήριο όμως είναι πάντοτε, η όσο το δυνατόν ομαλότερη κυριαρχία της αστικής τάξης και η καταπίεση της εργατικής τάξης και του λαού. Θα μπορούσε μία από τους παράγοντες που να συνέβαλαν στην τελική του απόφαση, να ήταν αυτή της πάλης των εργαζομένων απέναντι στην απόφαση για πέταγμα τους στην ανεργία και στις νέες εργασιακές συνθήκες, αλλά και η αλληλεγγύη που εκφράστηκε στους εργαζόμενους. Προφανώς αυτό ανάγκασε το ΣτΕ να κάνει τις κατάλληλες μανούβρες. Αυτοί όμως που ευαγγελίζονται την απόφαση του ΣτΕ ως νίκη, ξεχνούν να μας πουν τι λέει αυτή η απόφαση. Δεν είναι τυχαίος άλλωστε και ο “διχασμός” του πολιτικού σκηνικού, μετά τη συγκεκριμένη απόφαση. Διχασμός όχι ως προς το ποια θα είναι η έκβαση της επίθεσης, αλλά για την ταχύτητά της. Η απόφαση για αναστολή του κλεισίματος της ΕΡΤ, δεν περιλαμβάνει σε καμία περίπτωση την υπεράσπιση των θέσεων εργασίας με τους παλιούς όρους. Δίνει ένα τέλειο πάτημα στη “μεταβατική κατάσταση” της ΕΡΤ, που επίκεντρο θα είναι το τσάκισμα των προηγούμενων εργασιακών σχέσεων.

Βέβαια αυτή η παρουσίαση ως “νίκη” έχει να κάνει κατά βάση με το χαρακτήρα της ΕΡΤ που πολλοί έχουν σαν εικόνισμα. Δηλαδή με το κατά πόσο θα μείνει η ΕΡΤ “δημόσια” ή θα γίνει ιδιωτική. Οι λέξεις όμως έχουν τη δική τους ερμηνεία, που πολλοί την ξεχνούν. Δημόσια σημαίνει ότι πηγάζει από το λαό (=δήμο) και λειτουργεί για το συμφέρον του λαού. Η άποψη αυτή μπορεί να στηριχθεί μονάχα αν θεωρηθεί ότι ο εξαρτημένος ελληνικός καπιταλισμός, ή οποιοδήποτε σύστημα που κυρίαρχη είναι η αστική τάξη, μπορεί να λειτουργήσει από το λαό και προς όφελος αυτού. Η οποιαδήποτε κατάκτηση στον καπιταλισμό, δεν έρχεται λόγω της φύσης του συστήματος, αλλά ως αποτέλεσμα της ταξικής πάλης και των συσχετισμών που δημιουργούνται από αυτή. Η μόνη πραγματική και προς όφελος της εργατικής τάξης και των σύμμαχων στρωμάτων, ενημέρωση, ιστορία, παιδεία, υγεία, πολιτισμός κλπ μπορεί να υπάρξει στο σοσιαλισμό και γι' αυτόν παλεύουν οι κομμουνιστές, δημιουργώντας ταυτόχρονα τους όρους μέσα από την αντίσταση και την πάλη τους στο υπάρχον σύστημα.


Η ΕΡΤ ήταν, είναι και θα είναι κρατική (ή τουλάχιστον ως προς τη διοίκηση), όσο και αν κάποιοι την παρουσιάζουν ως “δημόσιο αγαθό”! Αυτό σημαίνει ότι λειτουργεί ως μηχανισμός προπαγάνδας του συλλογικού καπιταλιστή (κράτος) και εκφράζει στην περίπτωση της Ελλάδας, τις σχέσεις εξάρτησης από τους ιμπεριαλιστές, αλλά και (σε δεύτερη μοίρα) αντιπολιτευτικά ψήγματα λόγου για λόγους δημοκρατικοφάνειας.

Αυτό που συντελείται δεν είναι η διασφάλιση της “αντικειμενικότητας” ή το να αποτελεί “φωνή του λαού”, αλλά κατά βάση η διαδικασία οικοδόμησης, σε όλους τους χώρους δουλειάς, ενός εργασιακού και κοινωνικού “μεσαίωνα”. Σε δεύτερη μοίρα συντελείται η ακόμα πιο ελεγχόμενη ειδησεογραφία στα πλαίσια της φασιστικοποίησης. Δεν ήταν πιο αντικειμενική από τα ιδιωτικά ΜΜΕ θα ρωτήσει κάποιος; Ναι, αλλά στα πλαίσια που άφηνε περιθώρια η αστική δημοκρατία. Δεν είναι τυχαίο που όταν εκφράστηκε κάτι ενάντια στον υπουργό ΠΡΟ.ΠΟ. “κόπηκε” η εκπομπή. Δεν είναι τυχαίο που υπήρχαν “κινηματικές” εκπομπές ...πάντα όμως για το εξωτερικό!

Δημόσια ή ιδιωτική; Το κομμουνιστικό κίνημα πάντοτε εναντιωνόταν στις ιδιωτικοποιήσεις. Όχι σαν φετίχ, ή γιατί υπήρχε η αυταπάτη περί “λαϊκής υγείας, λαϊκής παιδείας κλπ”, αλλά σε ό,τι αυτό θα επηρέαζε το λαό. Πρώτον στη δυνατότητα πρόσβασης, και δεύτερον στο θέμα των εργασιακών δικαιωμάτων. Σε καμία περίπτωση αυτό δε σημαίνει ότι όλες οι δημόσιες υπηρεσίες, ως εποικοδόμημα, δε λειτουργούν με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια. Αυτός ήταν, είναι και θα είναι ο χαρακτήρας του συστήματος. Να λειτουργεί δηλαδή με τα κριτήρια που του καθορίζει το κεφάλαιο και ο ιμπεριαλισμός.

Πέρα από αυτές τις απόψεις περί νίκης στο ΣτΕ και υπεράσπισης του “δημόσιου αγαθού”, η αριστερά βρήκε χώρο να εκθέσει στο σύνολό της την άποψη του μεταβατικού προγράμματος, βάζοντας απανωτές τρικλοποδιές στο επίδικο του αγώνα. Στο να μην περάσουν οι απολύσεις και στη διεκδίκηση για μόνιμη και σταθερή δουλειά.

Τη στιγμή που τα κόμματα του συστήματος πρόβαλαν το ενδεχόμενο εκλογών, σαν βαλβίδα εκτόνωσης του κινήματος, η ριζοσπαστική, κατά τα άλλα, αριστερά ζητούσε εκλογές με τον τρόπο της, βλέποντας με τη σειρά της εκεί τη διέξοδο. Έτσι δε έλειψαν και τα συνθήματα της ριζοσπαστικής διαχείρισης, για να “πέσει η κυβέρνηση”, συνδεόμενα με ένα σωρό άλλα συνθήματα αντιγραφής μιας άλλης εποχής που το προλεταριάτο είχε το πάνω χέρι και οικοδομούσε το δικό του σύστημα.

Την ώρα που δίνεται αυτός ο αγώνας των εργαζομένων κόντρα στο κλείσιμο της ΕΡΤ, πολλά κομμάτια της αριστεράς και της αυτονομίας εξέφρασαν αιτήματα περί “αυτοδιαχείρισης” και “εργατικού ελέγχου”. Αιτήματα, που την ώρα που δίνεται ένας αγώνας, αποδέχονται τις απολύσεις, μην μπορώντας να πιστέψουν στη νικηφόρα του έκβαση. Που καλούν τους εργαζόμενους να διαχειριστούν την κρίση του συστήματος και που ονειρεύονται “ελευθεριακές νησίδες” με δικαιώματα μέσα στη βαρβαρότητα. Πόσο άραγε απέχουν αυτά τα συνθήματα από την “αξιολόγηση” που ζητούν άλλοι μέσα στο ραδιομέγαρο και που τους κριτικάρουν; Ελάχιστα έως καθόλου! Εκεί που οδηγούν και οι δυο πλευρές είναι στις απολύσεις!

Παρά τα όσα ακούγονται από “δεξιά και αριστερά”, ένα είναι σίγουρο. Ότι ο νικηφόρος αγώνας των εργαζομένων της ΕΡΤ μπορεί να δώσει κουράγιο και να ξεδιπλώσει νέες μάχες. Μόνο αν οι εργαζόμενοι πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους, ξεπερνώντας τους κάθε λογής εργατοπατέρες και γίνει το ραδιομέγαρο της Αγίας Παρασκευής κέντρο αγώνα, τόσο δικό τους όσο και προβολής άλλων εστιών αντίστασης, θα έρθει η νίκη. Μία νίκη που θα στρώσει το δρόμο για άλλες νίκες και που εκεί, στο καζάνι της ταξικής πάλης, θα δοκιμαστούν οι επαναστατικές απόψεις και πράξεις. Γιατί τέτοιοι αγώνες και τέτοιες νίκες θα είναι επικίνδυνες για το σύστημα και είτε η κάθε δύναμη θα βρίσκεται στο επίκεντρο του αγώνα, δημιουργώντας ταυτόχρονα και άλλους, είτε θα αποχωρεί την κρίσιμη στιγμή και θα κάνει κομματικές συγκεντρώσεις στην Ελευσίνα.


Δ.Κ.

απο resistance toujours