Το ξύλο και το ξεπούλημα βγήκαν απο τον καπιταλιστικό "παράδεισο"

Για τα τελευταία γεγονότα στην ΟΛΜΕ.







Μπορεί μερικές φορές τα λόγια να είναι περιττά,όπως περιττά είναι και τα κυρίαρχα συνδικαλιστικά...περιττώματα της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ αλλά εγώ θα την πω την άποψη μου παρόλα αυτά.

Φυσικά και δεν υπήρχαν αυταπάτες για τις προθέσεις των συνδικαλιστών ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ.Όπως δεν υπήρχαν αυταπάτες για τις διασπαστικές και αντικινηματικές κυβηστήσεις του ΠΑΜΕ.

Οι εκπαιδευτικοί παρόλα αυτά επένδυσαν σε έναν ξεσηκωμό με τις όποιες αμφιβολίες και τρομερές δυσκολίες επέβαλλε η φασιστική πολιτική της επιστράτευσης.

Επένδυσαν σε μία ελπίδα,χωρίς και αυτοί να είναι σίγουροι για το τί θα γίνει και χωρίς να είναι αποφασισμένοι για το που θα καταλήξει αυτή η απεργία.

Όμως οι νεκροθάφτες των ονείρων τους έσπευσαν να βάλουν την ταφόπλακα φαρδιά πλατιά πρίν κάν ξεκινήσει ο αγώνας.

Οι νεκροθάφτες των κυβερνητικών και ρεφορμιστικών παρατάξεων φώναζαν και έσκιζαν τα ιμάτια τους δεξιά και ψευτό-αριστερά:"δεν μπορεί η απεργία να γίνει!Δεν υπάρχει σχέδιο!Δεν τραβάει ο κόσμος!"

"Να ψηφίσουμε υπέρ της απεργίας αλλά να ψηφίσουμε υπέρ και της αδυναμίας της να υλοποιηθεί!"

Οι αξιοσημείωτες δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς στον κλάδο αποδείχτηκαν και αυτές ανέτοιμες σε μεγάλο βαθμό να πρωτοστατήσουν και να υπερβούν τα εσκαμμένα των νεκροθαφτών πλειοψηφούντων,δυστηχώς,οι παρεμβάσεις αν και προσπάθησαν με καλή θέληση δεν ήταν σε θέση να αλλάξουν το ρούν της υπόθεσης.

Οι πολύ μαζικές συνελεύσεις των καθηγητών,για όποιον τις παρακολούθησε,αποτέλεσαν μία ελπίδα σχετικά με τις διαθέσεις του κόσμου αλλά και ανέδειξαν(για άλλη μία φορά) τα αδιέξοδα και την υποταγή των κυρίαρχων συνδικαλιστικών παρατέξεων στο δευτεροβάθμιο όργανο των καθηγητών.

Την μία μέρα η πλειοψηφία των προέδρων των ΕΛΜΕ αποφασίζει μέσα στις γενικές συνελεύσεις υπέρ της απεργίας και την άλλη μέρα θυμάται να αναιρεσει τον εαυτό της ώς ο δόκτωρ τζέκιλ και χάϊντ της σχιζοειδούς προσωπικότητας.

Αυτή η εμπειρία είναι πολύ διδακτική και διαπαιδαγωγητική κατά την γνώμη μου.

Δάσκαλε που δίδασκες λοιπόν,τι αποκόμισες εσύ απο όλη αυτή την ιστορία;Τι κατάλαβες απο τις ηγεσίες που στηρίζεις τόσα χρόνια με τέτοια άνεση;Μπορείς να ξαναεμπιστευτείς τους συνδικαλιστές της ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ;Μπορείς να ελπίζεις σε μία "αριστερή" κατ΄επίφαση λογική του ΣΥΡΙΖΑ,που απο την μία λέει "Οι εκπαιδευτικοί" έχουν δίκιο αλλά "δεν στηρίζουμε την απεργία;"

Όχι δεν υπάρχει διάθεση μηδενισμού και ισοπέδωσης,η κατάσταση όμως δεν μπορεί να ωραιοποιείται,δεν μπορούμε να τα ακουμπάμε σε λογικές του συστήματος γιατί αυτές οι λογικές δεν εκφράζουν και υπηρετούν τα συμφέροντα του κλάδου των εκπαιδευτικών.Εκφράζουν και υπηρετούν τα συμφέροντα της αστικής τάξης και των ιμπεριαλιστών αφεντάδων τους.

Φυσικά η ζωή δεν σταματάει,ούτε και οι αγώνες των εκπαιδευτικών τόσα και τόσα χρόνια πάνε στράφη.

Όχι!Οι εκπαιδευτικοί πρέπει να διδαχτούν απο αυτή την ιστορία,να βγάλουν τα συμπεράσματα τους και να πεισμώσουν ακόμη πιο πολύ για την ανάπτυξη κινήματος με άλλες ηγεσίες,ή και με το ξεπέρασμα των υπαρχόντων.

Ο άμεσος και απο τα κάτω συντονισμός των ΕΛΜΕ,αν και είναι πολύ δύσκολο,θα μπορούσε να κάνει ένα βήμα παραπέρα,αν πάρουν οι εκπαιδευτικοί την κατάσταση στα χέρια τους η ελπίδα μεσα τους θα ξαναγγενηθεί.

Όπως στην Ισπανία,κατάφεραν να νικήσουν και να μην περάσει η μείωση του μισθού τους!Έτσι και στην Ελλάδα μπορούν να νικήσουν!Όπως νικήσανε και στο παρελθόν!

Οχι όμως στηριζόμενοι σε αυτούς που τόσα χρόνια στηρίχτηκαν.