Μία συνέντευξη με συντρόφους απο τις ΗΠΑ

 O "John Reed" απο το Frontlines of revolutionary struggle απαντάει σε ερωτήσεις του "Όλα είναι δρόμος"

 

1.Καλησπέρα,μπορείς να μας πείς δυό λόγια για το μπλόγκ σας και γενικά για το Frontlines of revolutionary struggle;(https://revolutionaryfrontlines.wordpress.com/)

  Το Frontlines of Revolutionary Struggle είναι ένα μπλόγκ το οποίο σχεδιάσαμε για την διεθνιστική μας δουλειά.Το περισσότερο υλικό που αναρτούμε προέρχεται είτε από αστικά μέσα είτε από διάφορες εναλλακτικές πηγές πληροφόρησης,διαδικτυακές η μή.Αυτό συμπεριλαμβάνει και μέσα ενημέρωσης με ρεφορμιστικό στίγμα,ρεβιζονιστικό αλλά και σοσιαλδημοκρατικό.Συγκεντρώνουμε πληροφορίες από αυτές τις πηγές γιατί δεν έχουμε την δυνατότητα για δικούς μας ρεπόρτερς,αρθρογράφους,συντάκτες και φωτογράφους στις φλεγόμενες περιοχές της λαϊκής πάλης διεθνώς ή στις ΗΠΑ.Παρόλα αυτά όταν δημοσιεύουμε κάτι το συνοδεύουμε με την δική μας εισαγωγή όπου εξηγούμε ποιες είναι οι κύριες πλευρές που παρουσιάζονται στο άρθρο.Σε πολλές περιπτώσεις χρησιμοποιούμε αυτά τα δημοσιεύματα για να αποκαλύψουμε την προκατάληψη των ΜΜΕ ή την διαστρέβλωση που προκαλούν και εξηγούμε γιατί αυτό συμβαίνει.

  Με αυτό τον τρόπο θεωρούμε ότι αναπτύσσουμε κριτήρια σκέψης στους αναγνώστες μας.Το βλέπουμε ως μία διεθνιστική «Ίσκρα» η οποία χρησιμοποιεί την οπτική των μη προλεταριακών μέσων για να εκφράσουμε την προλεταριακή οπτική στα παγκόσμια γεγονότα.Επιπροσθέτως,το εύρος των άρθρων που δημοσιεύουμε δεν παρουσιάζει μόνο της περιοχές όπου το μαοϊκό ή μαρξιστικό λενινιστικό κίνημα δημιουργεί γεγονότα ή κίνηση μαζών αλλά προβάλλουμε όλα τα αγωνιστικά ξεσπάσματα ώστε οι αναγνώστες να μην εστιάζουν σε στενά,τοπικά ζητήματα αλλά να επηρεάζονται από το γεγονός ότι ο κόσμος είναι σε αναταραχή και οι προκλήσεις είναι μεγάλες

 2.Ποιά είναι η κατάσταση στο αριστερό και κομμουνιστικό κίνημα στις ΗΠΑ;
 

   Η κατάσταση στο αριστερό και κομμουνιστικό κίνημα στις ΗΠΑ είναι σε μεγάλη αποδιοργάνωση.Παλιές ρεβιζιονιστικές δυνάμεις έχουν μικρύνει οργανωτικά και αυτό τον καιρό συζητούν για συγχωνεύσεις ώστε να ενισχύσουν τις δυνάμεις τους.Νεώτερες ρεβιζιονιστικές δυνάμεις έχουν εστιάσει στο Παγκόσμιο κοινωνικό φόρουμ,σε ακτιβισμούς σε συνεργασία με αναρχικούς,σε ΜΚΟ ή σε εκστρατείες υπέρ της εκλογής Ομπάμα.Εκείνες οι δυνάμεις που ισχυρίζονται ότι είναι πιο επαναστατικές όπως το RCPUSA(Επαναστατικό κομμουνιστικό κόμμα ΗΠΑ) ή το Καζάμα έχουν υποπέσει σε έναν υποκειμενικό ιδεαλισμό παλιών Μαρξιστικολενινιστικών «ποικιλιών» και οι προσπάθειες τους κυρίως εστιάζονται σε προπαγανδιστική δουλειά στερημένες από πολιτική δουλειά στο προλεταριάτο και στα καταπιεσμένα κομμάτια της κοινωνίας.

   Κάνουν πολύ θόρυβο αλλά η επιρροή τους είναι πολύ περιορισμένη.Από την άλλη μεριά υπάρχει ένας ολοένα και αυξανόμενος αριθμός από σοβαρούς επαναστάτες που κάνουν δουλειά στο προλεταριάτο και στις καταπιεζόμενες εθνικές μειονότητες στις ΗΠΑ ειδικά στις κοινότητες των Αφροαμερικάνων και των Λατίνων.Αυτή η δουλειά διευρύνεται και πλατύτερα σε ζητήματα που αφορούν εγκλήματα των ιμπεριαλιστών,το χτύπημα στην εργατική τάξη και στα μεσαία στρώματα,στην αστυνομική αυθαιρεσία και δολοφονίες,ποινικοποίηση της νεολαίας,μαζικές απελάσεις και επιθέσεις σε μετανάστες εργάτες,μαζικές φυλακίσεις και την αύξηση των αστέγων.Αυτή η δουλειά σε αυτές τις κοινότητες αναπτύσσεται και μία πολιτική δύναμη συγκεντρώνεται ανά την χώρα.Η πρόκληση είναι να υπάρχουν σε μόνιμη βάση και όπου απαιτούνται έμπειροι επαναστάτες ικανοί να καθοδηγούν την δουλειά με τα κατάλληλα θεωρητικά «εργαλεία» και να συνδέουν και να συνολικοποιούν τις επιμέρους αντιστάσεις.

   Η σύνδεση με τέτοιου είδους προσπάθειες απαιτεί μία σειρά από βήματα στην κατεύθυνση δημιουργίας ενός νέου κόμματος με κεντρική γραμμή την προλεταριακή σε μία ξεκάθαρα επαναστατική κατεύθυνση.Βασικό «κλειδί» είναι η  δουλειά –θεωρητική,πολιτική,και ιδεολογική- η οποία στοχεύει στην επίλυση συγκεκριμένων στρατηγικών ερωτημάτων.Ενώ δεν υπάρχει «έλλειψη» ανθρώπων που παραβλέπουν αυτή την αναγκαιότητα δηλαδή υπάρχει η διάθεση της υπερπήδησης των οργανωτικών καθηκόντων και της αυτό-αναγόρευσης τους ως «πρωτοπορίας»

Θεωρούμε ότι η σοβαρή επαναστατική δουλειά θα αναπτυχθεί πάνω στην βάση της μαρξιστικής-λενινιστικής-μαοϊκής εφαρμογής της θεωρίας και της στρατηγικής,για αυτό και ιεραρχούμε τις προτεραιότητες μας ανάλογα.

3.Μπορείς να μας δώσεις μία εικόνα για το που βρίσκεται το εργατικό κίνημα στην χώρα σου;

Τα σωματεία και τα συνδικάτα στις ΗΠΑ εκπροσωπούν ένα πολύ μικρό κομμάτι της εργατικής τάξης και οι αριθμοί τους βαίνουν μειούμενοι.Είναι σε κατάσταση επίθεσης και οι παραδοσιακές μέθοδοι τους τα έχουν αφήσει τελείως απροστάτευτα.Τα συνδικάτα είναι τελείως καταβυθισμένα και ακόμη απλές 24ωρες απεργίες ή άλλες κινητοποιήσεις είναι τελείως άγνωστες.30 χρόνια πρίν υπήρχε σημαντική ζύμωση σε πολλές βιομηχανίες όπου εργάτες εξαπολούσαν δυναμικές απεργίες με πιό μαχητικές δράσεις, αλλά ένα τέτοιο κίνημα που να απλώνεται «οριζόντια» και «κάθετα» στις τάξεις των εργατών δεν υπάρχει πια.Οι πιο δυναμικοί τομείς είναι ανοργάνωτοι,μερικώς απασχολούμενοι, επανδρωμένοι από εποχιακούς εργάτες,συχνά μετανάστες ,και απαιτείται δουλειά βάσης σχεδόν από το μηδέν.Πιο προωθημένη και αποφασιστική οργάνωση συμβαίνει σε προλεταριακές κοινότητες παρά σε εργασιακούς χώρους και την κλασσική οργάνωση στα συνδικάτα.Τα πιο πρωτοπόρα κομμάτια των προλετάριων έχουν οργανωθεί σε επίπεδο γειτονιάς παρά σε σωματείο στον χώρο δουλειάς τους.

4.Ποιός ήταν ο ρόλος του κομμουνιστικού και αριστερού κινήματος στο κίνημα για την  «Κατάληψη της Γουώλ Στρήτ» (Occupy Wall street) και ποιά η γνώμη σου;

Αναρχικοί ,ΜΚΟ ,σοσιαλδημοκράτες κυριάρχησαν στο κίνημα «Κατάληψη της Γουώλ Στρήτ» (Occupy Wall street) και συνεχίζουν να είναι αυτοί που το εκπροσωπούν παρόλο που το κίνημα ως τέτοιο δεν υφίσταται πια.Μεγάλο κομμάτι της δυναμικής του κινήματος κατευθύνθηκε  στην καμπάνια επανεκλογής του Ομπάμα από το κόμμα των Δημοκρατικών.Για πολύ λίγο υπήρξε ένα εξαιρετικά πλατύ και επιφανές κίνημα αλλά η παρακαταθήκη που άφησε είναι κυρίως το να επαναφέρει την πάλη των τάξεων στο αμερικανικό προσκήνιο.Στο σημείο τομής, όπου οι αυταπάτες  τις «μεσαίας τάξης» κυριάρχησαν για πολύ καιρό και ταυτόχρονα τα προνόμια και η κοινωνική σταθερότητα αυτών των μεσοστρωμμάτων έφθιναν με γρήγορους ρυθμούς.

5.Πώς βλέπετε την κρίση και ποιά η επίπτωση στον λαό των ΗΠΑ;

Η κρίση δεν πρόκειται να υποχωρήσει,υπάρχουν σημάδια ότι θα οξύνθει η επίθεση  στον κόσμο της εργασίας όσο περνάει ο καιρός και θα αποτελέσει πραγματική πρόκληση στην ελλειμματική οργάνωση των επαναστατών και την απουσία μαζικών οργανώσεων που θα μπορούσαν να αποτελέσουν έναν συλλογικό κίνδυνο για το σύστημα.

6.Ποιά η γνώμη σου για τον Ομπάμα;Μπορεί ο τυραννόσαυρος να γίνει χορτοφάγος;

Ο Ομπαμα είναι ένας απόλυτα συνεπής υπηρέτης του ιμπεριαλισμού,χωρίς κανένα δισταγμό και χωρίς ίχνος απόκλισης από το πρόγραμμα του ιμπεριαλισμού-καπιταλισμού.

Έχει υπάρξει πολύ χρήσιμος και έχει διασφαλίσει ότι η δημαγώγηση και πλάνη εκατομμυρίων λαού θα έχει διάρκεια  και θα δίνει ανάσες στην αστική τάξη των ΗΠΑ .Εκπροσωπεί ένα κοινωνικό σύστημα «δεινοσαύρων» που απειλείται με εξαφάνιση και απλά λείπει εκείνη η δύναμη για να αποτελειώσει αυτή την αποστολή.

7.Ποιά η κατάσταση στο μαθητικό και φοιτητικό κίνημα;Υπάρχουν διεργασίες και κινητοποιήσεις;

Οι μαθητές στις ΗΠΑ έχουν εξαπολύσει κατά καιρούς κάποιους μαζικούς αγώνες κυρίως ενάντια στα δίδακτρα και κάποιους μικρότερους  αγώνες υπεράσπισης κάποιων λαϊκών πρωτοβουλιών αντιστεκόμενοι στην «εταιρική κατήχηση» ή επιβολή.Αυτοί οι αγώνες σίγουρα θα μεγαλώσουν και θα απλωθούν αν και όχι ενιαία και όχι ταυτόχρονα.Θεωρώ ότι θα αποκτήσουν περισσότερη πολιτική επιρροή όσο θα καθοδηγούνται από επαναστατικές,αντι-ιμπεριαλιστικές και προλεταριακές δυνάμεις  οι οποίες αναπτύσσονται μεν σποραδικά σήμερα αλλά σίγουρα θα μαζικοποιηθούν στο μέλλον.

8.Πώς βλέπετε την δομική κρίση του καπιταλισμού;Σαν ευκαιρία ή καταστροφή;

Η κρίση είναι ένας σημαντικός δάσκαλος.Αποτελεί πρόκληση για την κοσμοθεωρία εκατομμυρίων που αντιδρούν αμυντικά.Είναι ένα υλικό κοινωνικό αδιαμόρφωτο επαναστατικά και στην απουσία ΜΛΜ(μαρξιστικού-λενινιστικού-μαοϊκού) κινήματος δεν μπορεί να προχωρήσει σε αυτή την κατεύθυνση.Η κρίση είναι το πραγματικό πρόσωπο του καπιταλισμού,χωρίς μάσκα.Είναι μία αιτία που παράγει δυστυχία και είναι ένα τρομερό και απαιτητικό δώρο σε αυτούς που παίρνουν την πρόκληση της οικοδόμησης ενός επαναστατικού πολιτικού υποκειμένου σοβαρά.

John Reed

For Revolutionary Frontlines.