Μαζικό ήτανε το ξέσπασμα οργής των γυναικών καθώς και της ινδικής νεολαίας, ενάντια στο τελευταίο αποκρουστικό περιστατικό βιασμού στο Νέο Δελχί.
Οργισμένοι διαδηλωτές συγκρούστηκαν με την αστυνομία και απαίτησαν τη θανατική ποινή για τους βιαστές της 23χρονης φοιτήτριας που βιάστηκε ομαδικά με τη συνεργεία του οδηγού μέσα σε λεωφορείο, παρουσία του φίλου της, και τελικά έχασε τη ζωή της. Ο φίλος της, δήλωσε ότι οι αστυνομικοί αρνήθηκαν να τον βοηθήσουν να τη μεταφέρει στο νοσοκομείο γιατί δεν ήθελαν να λερωθούν με τα αίματα της.
Όμως το περιστατικό αυτό δεν είναι καν η κορυφή του παγόβουνου. Είναι ένα μικρό παγάκι στην κορυφή της απίστευτης καταπίεσης της γυναίκας στην Ινδία, και στην κουλτούρα των βιασμών που καλλιεργείται από το συντηρητικό φεουδαρχικό-θρησκευτικό κατεστημένο. Κουλτούρα που έχει διαποτίσει βαθιά τους κρατικούς μηχανισμούς και ειδικά την αστυνομία και τη δικαιοσύνη που αποτελούν συνεργούς των βιαστών. Οι ελάχιστες υποθέσεις που φτάνουν στο δικαστήρια σπάνια δικαιώνονται. Πολλές γυναίκες έχουν πιεστεί να παντρευτούν τους βιαστές τους, από όργανα του νόμου.
Αλλά ακόμα και αυτή η πτυχή της ινδικής πραγματικότητας, είναι η κορυφή του παγόβουνου των τεράστιων κοινωνικών αντιθέσεων, που διαπερνούν όλα τα μήκη και τα πλάτη της τεράστιας αυτής χώρας. Αντιθέσεις που δεν έχουν λυθεί εδώ και αιώνες, αλληλοδιαπλέκονται και συσσωρεύονται, τροφοδοτούν η μία την άλλη, και δημιουργούν τις προϋποθέσεις για γενικότερες αναταράξεις.
Αντιθέσεις πρώτα από όλα ταξικές, σε μία χώρα ταχύτατα αναπτυσσόμενη, αλλά με το ταξικό χάσμα να διευρύνεται με πολύ μεγαλύτερους ρυθμούς και από τους ψεύτικους δείκτες ανάπτυξης. Ανάπτυξη η οποία βασίζεται και εξαρτάται στον μεγαλύτερο βαθμό από τις ΗΠΑ και τον δυτικό ιμπεριαλισμό. Και ειδικά στις μέρες μας, δεν χρειάζεται να είσαι γνώστης της πολιτικής οικονομίας για να προβλέψεις ότι μία χώρα με τεράστια δομικά κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα θα αντιμετωπίσει, όπως και η δικιά μας, διαλυτικά φαινόμενα. Όλα αυτά σε μία χώρα με ανύπαρκτο κοινωνικό κράτος, με απίστευτη φτώχεια και πείνα, που σε πολλές περιοχές είναι χειρότερη από την υποσαχάρια Αφρική, με μεγάλη συσσώρευση πληθυσμού τις πόλεις, όπου συνυπάρχουν οι τεράστιες κατσαρίδες που σέρνονται ανάμεσα στα υποτυπώδη "σπίτια" των φτωχών (αν έχουν), συνυπάρχει η βρώμα από τις ακαθαρσίες και τα περιττώματα των ανθρώπων, με το Μπόλυγουντ και τα απίστευτα πλούτη της ελίτ. Ανάμεσα σε αυτούς βρίσκεται η μικροαστική τάξη, που από τη μία απολαμβάνει κάποια σημαντικά προνόμια (ας πούμε μπορεί να έχει καθαρό νερό και τουαλέτα στο σπίτι), αλλά και μορφωτικά, διαπρέπει σε πολλούς τομείς (ανάμεσα τους τα μαθηματικά, η πληροφορική και το σκάκι), όμως συνθλίβεται ήδη από τα πρώτα σημάδια της ύφεσης που θα ακολουθήσει.
Η λεγόμενη "ανάπτυξη της σταγόνας" (κλασσική οικονομική θεωρία της αστικής οικονομικής "επιστήμης"), σύμφωνα με την οποία τα πλούτη της ελίτ θα διαχυθούν τελικά στις μάζες, σταγόνα-σταγόνα, δεν φτάνει πλέον για να διατηρηθεί η συνοχή του οικονομικού κατασκευάσματος. Και ακόμα και η μικροαστική τάξη δεν μπορεί πλέον να ζει με σταγόνες.
Ανάμεσα στους φτωχοδιάβολους, κυκλοφορούν κάθε λογής θρησκευτικοί ηγετίσκοι, άθλιοι χειραγωγητές των μαζών, που δηλητηριάζουν τη σκέψη των ανθρώπων με επιχειρήματα όπως ότι οι γυναίκες προκαλούν τον βιασμό. Και εκμεταλλεύονται κάθε πτυχή της απελπισίας και δυστυχίας, μέχρι και το θάνατο τους. Οι μεσαιωνικές νεκροφαγικές τελετές στο Γάγγη, είναι το απαραίτητο συμπλήρωμα της κοινωνικής καθυστέρησης. Αξίζει να παρακολουθήσει κανείς το ντοκυμαντέρ του Εξάντα "οι σάρκες του Σίβα", πάνω στο συγκεκριμένο ζήτημα.
Η ινδουϊστική θρησκεία, είναι η βάση της κοινωνικής καταπίεσης στην Ινδία, και διαπερνά κάθε πτυχή της καθημερινής ζωής. Το σύστημα των καστών, καθαγιασμένο από τη θρησκεία και επιβεβλημένο με κάθε μορφής βια και δεισιδαιμονία, καθορίζει το επάγγελμα των κατώτερων ανθρώπων (καθαριστής σκατών, πόρνη), το ποιούς μπορούν να παντρευτούν, ποιούς μπορούν να αγγίξουν, ποιανού η σκιά μπορεί να περάσει μπροστά από κάποιου άλλου. Το σύστημα των καστών που κληροδότησε η φεουδαρχία στον καπιταλισμό, είναι πηγή κάθε είδους κοινωνικού ρατσισμού και καθυστέρησης.
Μια βρισιά ενός επιστάτη απέναντι σε έναν εργάτη-νταλίτ, ήτανε η αφορμή για να ξεσπάσει η οργή των εργατών που κόστισε τη ζωή του προσωπάρχη της αυτοκινητοβιομηχανίας Μαρούτι-Σουζούκι στην Μανισάρ. (Οι "ένοχοι" εργάτες, φυσικά μαοϊκοί, χωρίς να χρειάζονται ιδιαίτερα στοιχεία). Νταλίτ και εργάτης. Άνθρωπος ενός κατώτερου θεού -όχι όμως σαν έκφραση, αλλά κυριολεκτικά.
Αντιθέσεις φυλετικές και εθνοτικές, με τις χιλιάδες καταπιεσμένες εθνότητες και περιοχές, με τις εκατοντάδες καταπιεσμένες θρησκείες, από τους μουσουλμάνους μέχρις τις τοπικές γλώσσες και θρησκείες των αντιβάσι (φυλή της ινδικής ζούγκλας). Στα σύνορα με το Πακιστάν, με το οποίο η Ινδία είναι σε μόνιμο πόλεμο, βρίσκεται το Κασμίρ, η περιοχή του κόσμου με τον μεγαλύτερο στρατό κατοχής (500.000 άνδρες), να διαπράττει κάθε είδους έγκλημα. Αλλά και άλλες περιοχές, διεκδικούν αυτονομία και αυτοδιάθεση από την υδροκέφαλη κεντρική εξουσία, που συχνά μπλέκει τα μπούτια της με τα τοπικά κρατίδια, σε κομβικά ζητήματα, όπως αυτό της ηλεκτροδότησης.
Μόλις πριν λίγους μήνες, η νεολαία του Κασμίρ ξεσπούσε για ακόμα μια φορά και πετούσε πέτρες στους στρατιώτες.
Ακόμα όμως και αυτές οι καταστάσεις αποτελούν μόνο το πιο ήρεμο μισό της ινδικής κοινωνίας.
Η λύση της ελίτ στα τεράστια οικονομικά προβλήματα, είναι το ξεπούλημα μιας τεράστιας περιοχής της κεντρικής Ινδίας, μεγαλύτερης και πιο πυκνοκατοικημένης από την Ευρώπη, στις ιμπεριαλιστικές πολυεθνικές. Πλούσια σε κάθε λογής κοιτάσματα και ορυκτά, η αρπαγή αυτή θα είναι η χειρότερη από την εποχή του Κολόμβου. Η περιβαλλοντική καταστροφή θα είναι πλήρης, ίσως χειρότερη και από αυτή που συντελείται στον Αμαζόνιο. Όσο για τις τοπικές φυλές που είναι ιδιοκτήτες των εδαφών; Για τις πολυεθνικές και το ντόπιο κατεστημένο, ποτέ δεν αποτέλεσαν κάτι παραπάνω από έντομα. Αν δεν χρειάζονται για εργάτες-σκλάβοι των ορυχείων, μπορούν κάλλιστα να πεταχθούν στη μέση του πουθενά και να πεθάνουν κατά εκατομύρια. Ήσυχα όμως για να μην διαταράσσεται το "υγειές επενδυτικό κλίμα". Από αυτό το ξεπούλημα ελπίζει η ινδική ελίτ να τραφεί, και να διατηρήσει την παγκόσμια θέση της και τις φιλοδοξίες της.
Εκεί, στον πάτο του παγόβουνου, χιλιάδες κόκκινοι αντάρτες, μάχονται εδώ και 40 χρόνια στη ύπαιθρο. Ναξαλίτες ονομάζονται, και πήρανε το όνομα τους από την Ματωμένη εξέγερση του Νάξαλμπάρι, που γέννησε το μαοϊκό κίνημα στην Ινδία. Ένα κίνημα που ξεκίνησε στα βάθη της ζούγκλας, από μικρές και αντιμαχόμενες μαοϊκές ομάδες, για να φτάσουμε στην ίδρυση του ΚΚΙ(Μαοϊκού). "Της νο1 εσωτερικής απειλής για την ασφάλεια της Ινδίας", σύμφωνα με την κυβέρνηση. Πάνω από 100.000 εξοπλισμένου στρατιωτικού και παραστρατιωτικού προσωπικού, υποστηριζόμενο από ελικόπτερα και ξένες μυστικές υπηρεσίες, επιχειρεί στο γενοκτονικό "Πράσινο Κυνήγι". Η ινδική κυβέρνηση έχει κηρύξει τον πόλεμο στο λαό της.
Ο Λαϊκός Πόλεμος, έχει καταφέρει να ακυρώσει σωρηδόν τις ιμπεριαλιστικές επενδύσεις, να δώσει πνοή τις καταπιεσμένες φυλές, να απελευθερώσει μεγάλες περιοχές στην ύπαιθρο και να διαμορφώσει ένα δίκτυο λαϊκών κυβερνήσεων, με δική τους οικονομία, πολιτοφυλακή, διακαιοσύνη, εκπαίδευση, υγεία: τον περίφημο "Κόκκινο Διάδρομο". Σε μια περιοχή όπου το κράτος είναι γνωστό στο λαό μόνο μέσα από τα όπλα των παρακρατικών, τους ομαδικούς βιασμούς, τις δολοφονίες. Γιατί αν επικρατεί αυτό το κλίμα στο Δελχί, μπορούμε να φανταστούμε πώς αντιμετωπίζει το κράτος τις γυναίκες αντιβάσι -να μην μιλήσουμε για τις μαοϊκές διοικήτριες του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού.
Ούτως ή άλλως, φροντίζει το ίδιο να το επιδεικνύει.
Μια από τις πιο προβεβλημένες ταινίες στο Μπόλυγουντ φέτος, είχε σαν θέμα τους μαοϊκούς. Θέμα-ταμπού για τους Ινδούς, αφού οι μαοϊκοί είναι εξορισμού τρομοκράτες και ένοχοι. (Χαρακτηριστικά, ένας τίτλος σε ντιμπέιτ της ινδικής τηλεόρασης ήτανε: "Ναξαλίτες ή αθώοι;"). Πολλοί απλοί άνθρωποι έχουν χτυπηθεί και συλληφθεί, χωρίς να είναι μαοϊκοί, επειδή η αστυνομία τους υποπτεύθηκε. Η ταινία λογοκρίθηκε, αποσύρθηκε και ξαναγυρίστηκε, γιατί δεν είχε αρκούντως τρομακτική εικόνα για τους μαοϊκούς.
Πριν ένα χρόνο, τα μέσα ενημέρωσης της Καλκούτας ανατρίχιασαν για το γεγονός ότι μαοϊκές αφίσες βρέθηκαν για αρκετά λεπτά(!) κολλημένες στο μετρό της πόλης, και γιατί πολλοί άνθρωποι τις είδανε. Άνοιξε ολόκληρη κουβέντα για την αναποτελεσματικότητα της αστυνομίας. Τελικά μάλλον περισσότεροι άνθρωποι έμαθαν μέσα από τα αστικά ΜΜΕ για την ύπαρξη των μαοϊκών.
Είναι φυσιολογικό, ότι το ινδικό κράτος αισθάνεται περικυκλωμένο από παντού και ευάλωτο. Και φοβάται τους μαοϊκούς ακόμα και σαν αφίσες, και σαν πρωταγωνιστές σε ταινίες του Μπόλυγουντ.
Φοβάται ακόμα και τις πιο ανώδυνες, μικροαστικές κινητοποιήσεις, ακόμα και αν περιέχουν ελάχιστο ριζοσπαστισμό στο ξεκίνημα τους, γιατί κανείς δεν ξέρει που μπορούν να καταλήξουν.
Φοβάται περισσότερο από όλα, μήπως ο Λαϊκός Πόλεμος ξεπεράσει τα τεχνητά σύνορα που επιβάλλουν η απόσταση, οι κάστες, οι ταξικές και φυλετικές διαφορές. Φοβάται μήπως η επανάσταση μεταφερθεί μέσα στις πόλεις, στους εργάτες, τη νεολαία και τη διανόηση.
Φοβάται γιατί γνωρίζει ότι όλες αυτές οι αντιθέσεις, καθόλου άσχετες δεν είναι μεταξύ τους, και ότι δε θα αργήσει η μέρα που θα σχηματίσουν μια γιγάντια χιονοστιβάδα, που θα σαρώσει τα πάντα στο πέρασμα της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου