Οι κυβερνήσεις πέφτουνε, μα η αγάπη (και τα μέτρα) μένει..

“Κάτω η κυβέρνηση”, “Κάτω η κυβέρνηση και τα κόμματα της πλουτοκρατίας”, “Να πέσει η κυβέρνηση από τα κάτω και από τα αριστερά”, “Κάτω η κυβέρνηση και κάθε κυβέρνηση με την ίδια πολιτική” και ο κατάλογος θα μπορούσε να συνεχιστεί με τις διάφορες παραλλαγές του ίδιου συνθήματος, με τις διάφορες παραλλαγές της ίδιας πολιτικής αντίληψης. Το ακούμε τα τελευταία χρόνια πάρα πολύ συχνά ενώ τις περισσότερες φορές επισκιάζει όλα τα υπόλοιπα συνθήματα για την αναγκαιότητα αντίστασης στην επίθεση και την ανατροπή των μέτρων και της πολιτικής που εξαθλιώνει το λαό. Θεωρείται από το μεγαλύτερο μέρος της αριστεράς το πιο “προωθημένο” αίτημα, αυτό που περικλείει στο εσωτερικό του όλα τα άλλα, αυτό που είναι η αναγκαία συνθήκη για οποιαδήποτε διεκδίκηση του λαού και το προαπαιτούμενο ακόμα και για την πιο μικρή νίκη.

Όταν η πραγματικότητα φωνάζει, κάποιοι έχουν “μαρμελάδα στα αυτιά”

Ίσως και να την αλείφουν στο ψωμί της αστικής τάξης αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας. Σήμερα ένα μεγάλο μέρος των δυνάμεων της αριστεράς πρέπει να είναι ιδιαίτερα χαρούμενο αφού το αγαπημένο του σύνθημα έχει γίνει πραγματικότητα και αρκετές φορές μάλιστα. Η κυβέρνηση Καραμανλή έπεσε, η κυβέρνηση Παπανδρέου έπεσε, η κυβέρνηση Παπαδήμου έπεσε και συνεχίζουμε ακάθεκτοι να “σαρώνουμε” τον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό. Και τα μέτρα; Τα μέτρα συνεχίζουν να περνάνε με ακόμα πιο βάρβαρους όρους όμως αυτό είναι μόνο μια μικρή λεπτομέρεια στα κεφάλια πολλών. Θα πρέπει λοιπόν να μας πουν οι θιασώτες του παραπάνω συνθήματος που είναι τα απτά αποτελέσματα εφόσον το αίτημά σας πραγματοποιήθηκε, γιατί μετά από τρεις αλλαγές κυβερνήσεων ο λαός συνεχίζει να οδηγείται στην φτώχεια και εσείς συνεχίζεται να τίθεται ξανά και ξανά ένα αίτημα που όχι μόνο άχρηστο είναι, αλλά και ζημιά κάνει στο κίνημα;

Ζημιά η οποία εκφράζεται με την δημιουργία εκλογικών αυταπατών την στιγμή που το κίνημα έχει ανάγκη από οργανωμένο και παρατεταμένο αγώνα. Δεν έχει περάσει εξάλλου και πολύς καιρός από τις προηγούμενες εκλογές και την παύση κινήματος που αυτές έφεραν (με την βοήθεια της αριστεράς εντός ή εκτός εισαγωγικών φυσικά), κάτι που φαίνεται μέχρι σήμερα.

Πολιτική αστάθεια στα λόγια-πολιτική σταθερότητα στην πράξη

Ένα από τα επιχειρήματα υπεράσπισης του γνωστού συνθήματος είναι ότι θα προκαλέσει πολιτική αστάθεια στο σύστημα δίνοντας την δυνατότητα στο κίνημα να την εκμεταλλευτεί. Εδώ όμως έρχεται ξανά η πραγματικότητα να βάλει τα πράγματα στην θέση της. Γιατί όταν μετά τις πρώτες εκλογές του καλοκαιριού η αστική τάξη δεν κατάφερε να βγάλει κυβέρνηση που να είναι ικανή να συνεχίσει την επίθεση, οι ίδιες δυνάμεις που φωνάζουν για “κάτω η κυβέρνηση” στο όνομα της πολιτικής αστάθειας ήταν οι πρώτες που φώναξαν “ξανά εκλογές”. Αντί λοιπόν να μπουν μπροστά οι κινητοποιήσεις που θα βάλουν πραγματικό πρόβλημα στο σύστημα. Την στιγμή που δεν έχει σχηματισμένη και κυβέρνηση της αρεσκείας του, η αριστερά του έλυσε το πρόβλημα λέγοντας του “δεν πειράζει, με το πάσο σου. Μπορεί να μην έβγαλες κυβέρνηση αλλά εμείς δεν θα σε ενοχλήσουμε, μπορείς ελεύθερα να θέσεις τα εκβιαστικά διλήμματα που θες να θέσεις στο λαό και να εκβιάσεις την ψήφο του.” όπως και έγινε εξάλλου.

Ζητήματα συγκρότησης και συσχετισμών.

Ένα δεύτερο στοιχείο όσον αφορά το ζήτημα της πολιτικής αστάθειας είναι το κατά πόσο είναι προετοιμασμένος να την εκμεταλλευτεί αυτός που υποτίθεται πως πρέπει να το κάνει, στην προκειμένη το κίνημα. Γιατί ένα κίνημα που έχει βγει από μία βαθιά ήττα, που είναι ασυγκρότητο και στο πολιτικό και στο οργανωτικό, που δεν έχει καταφέρει να μπλοκάρει πολλές φορές ακόμα και πτυχές της επίθεσης, το πιο πιθανό είναι να μην μπορέσει να εκμεταλλευτεί τέτοιες καταστάσεις. Το καθήκον της αριστεράς λοιπόν είναι να προετοιμάσει και να οργανώσει το λαό για τις συγκρούσεις που έρχονται και όχι να μιλάει γενικά για εξουσίες την στιγμή που δεν έχουν λυθεί βασικά ζητήματα. Οι συσχετισμοί είναι αρνητικοί και αυτό καλό θα είναι να το ξέρουμε αν θέλουμε να τους αλλάξουμε. Ο μόνος τρόπος όμως να τους αλλάξεις είναι στο πεδίο των αγώνων και της ταξικής πάλης. Επειδή λοιπόν μεγάλη κουβέντα γίνεται για τις εκλογές και μεγάλη σύγχυση υπάρχει θα πρέπει να είμαστε καθαροί. Οι εκλογές αποτυπώνουν και με στρεβλό τρόπο μάλιστα, τους συσχετισμούς που έχουν διαμορφωθεί στην κοινωνία, σε καμία περίπτωση δεν τους αλλάζουν.

Ιστορική εξέλιξη

Το “κάτω η κυβέρνηση” έχει μια ολόκληρη ιστορική εξέλιξη. Ξεκίνησε σκέτο ενώ μετά προστέθηκε και η γαρνιτούρα, για “τα κόμματα της πλουτοκρατίας”, “τα κάτω και τα αριστερά” και “όλες τις κυβερνήσεις με την ίδια πολιτική”. Αυτό έγινε γιατί όταν ήταν σκέτο, ήταν πολύ πιο ξεκάθαρος ο ενσωματώσιμος χαρακτήρας και η ρεφορμιστική του λογική. Αντί λοιπόν αυτοί που το υιοθετούσαν να υπερασπιστούν το σύνθημα τους και την πολιτική άποψη που είχε ως απόρροια αυτό το σύνθημα, απλά το άλλαξαν βάζοντάς του “φρου-φρού και αρώματα” για να μπορούν να δικαιολογούνται όταν τους γίνεται κριτική.

Για τον ΣΥΡΙΖΑ

Όσον αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ τα πράγματα είναι αρκετά ξεκάθαρα. Χρησιμοποιεί μόνο το “κάτω η κυβέρνηση” ενώ όταν μπλέκεται σε κοινά πλαίσια με ΑΝΤΑΡΣΥους (π.χ. ΑΡ.ΕΝ. στις σχολές με τα ΕΑΑΚ) δεν έχει πρόβλημα να μπουν και τα υπόλοιπα συνοδευτικά από πίσω αφού αυτό που θέλει να πει το λέει και η πολιτική άποψη παραμένει η ίδια. Οι ΕΑΑΚίτες θεωρούν πως αναγκάζουν τους ΣΥΡΙΖέους σε υποχώρηση και υιοθέτηση της δικιάς τους “ριζοσπαστικής” άποψης, όμως η αλήθεια είναι πως καμία υποχώρηση δεν κάνουν αφού η λογική παραμένει η ίδια και έτσι και αλλιώς στο εκλογικό, σήμερα ανάμεσα στις δυνάμεις της αριστεράς ο ΣΥΡΙΖΑ είναι που παίζει μπάλα. Επίσης λέει ξεκάθαρα πως μετά το κάτω η κυβέρνηση έρχονται οι εκλογές και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με λίγο ή λίγο περισσότερο ΠΑΣΟΚ. Από την άλλη είναι αξιοσημείωτες και οι κωλοτούμπες του συγκεκριμένου χώρου που ξεκινώντας από το κατάργηση του μνημονίου πέρασε πολύ εύκολα στην επαναδιαπραγμάτευση, αυτό που έλεγε δηλαδή και η ΝΔ. Ενώ από τις εκλογές και μετά έχει διανύσει μία πορεία συνεχιζόμενης δεξιάς μετατόπισης.

Για το ΚΚΕ

Θα μπορούσαμε να γράψουμε μόνο την λέξη οπορτουνισμός αλλά ας το εξηγήσουμε λίγο. Το ΚΚΕ από την μία εμφανίζεται να κριτικάρει το κάτω η κυβέρνηση γιατί σπρώχνει το κίνημα στην αγκαλιά του ΣΥΡΙΖΑ ενώ από την άλλη δεν έχει και κανένα πρόβλημα εν μία νυκτί να αλλάξει την γραμμή του και να βροντοφωνάξει κάτω η κυβέρνηση όπως εδώ http://www2.rizospastis.gr/story.do?id=6494631&publDate= . Αυτό δεν είναι και αξιοπερίεργο καθώς το ΚΚΕ χρόνια τώρα υποστηρίζει την κοινοβουλευτική λογική. Από το “αλλαγή δεν γίνεται χωρίς το ΚΚΕ” του 1980 και την περίοδο της “αλλαγής” του ΠΑΣΟΚ μέχρι τα σήμερα με τις εκλογές που ζητάει κάθε φορά για “να διορθώσει ο λαός την ψήφο του” και τον νόμο στη βουλή για την κατάργηση του μνημονίου, λες πως το ζήτημα της πάλης ενάντια στα μνημόνια θα κριθεί στο αστικό κοινοβούλιο που τα ψηφίζει και όχι στους δρόμους. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η στάση του ΚΚΕ μοιάζει με την πρακτική της σουπιάς και το μελάνι που εκτοξεύει για να θολώσει τα νερά, έτσι και αυτό υιοθετεί έναν υπερεπαναστατικό λόγο για να κρύψει από πίσω την οπορτουνίστικη και ρεφορμιστική πρακτική του.

Για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει την άποψη ότι πρέπει να ρίχνουμε κυβερνήσεις επ' αόριστον ή μέχρι να δημιουργηθεί μια “αντιφατική” κυβέρνηση όπως την λέει. Δηλαδή μέχρι να έρθει ο καιρός της επανάστασης το κίνημα θα κοιμάται και θα ξυπνάει με την έννοια στο κεφάλι του πως θα ρίξει την κυβέρνηση που είναι κάθε φορά πάνω. Ο ορισμός της αδιέξοδης λογικής αφού όλα τα άλλα αιτήματα μετατρέπονται σε αιτήματα δευτερεύουσας σημασία, τι και αν ο λαός δεν έχει να φάει και διαλύονται ακόμα και τα τελευταία δικαιώματα, το ζήτημα για την αριστερά είναι το κάθε φορά πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης και του ιμπεριαλισμού. Λες πως δεν θα βρει άλλο πολιτικό προσωπικό η αστική τάξη ή τρόπους για να επιβάλει τα συμφέροντά της ακόμα και με εκτροπές αν δεν βρει απέναντι της ένα οργανωμένο κίνημα που θα παλεύει για δικαιώματα και κατακτήσεις. Η αντιφατική κυβέρνηση πάλι τι σόι φρούτο είναι; Μια κυβέρνηση που ναι μεν θα είναι αστική αλλά θα έχει μέσα και δυνάμεις της αριστεράς ή ακόμα και κομμάτια του “αριστερού” ΠΑΣΟΚ (βέβαια το ΠΑΣΟΚ διαλύεται οπότε κάπως μας χαλάει η σούπα) και που το κίνημα δεν θα πρέπει να την αντιμετωπίζει όπως τις υπόλοιπες αστικές κυβερνήσεις, δηλαδή ίσως να της κάνουμε και πλάτες. Αυτή η λογική όχι μόνο δεν διαφέρει και πολύ από την λογική της “αριστερής” κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ αλλά μάλλον ταυτόσημη είναι. Δεν είναι τυχαίο που πολλά άρθρα ή και ολόκληρες οργανώσεις του συγκεκριμένου χώρου λοξοκοιτάνε κατά ΣΥΡΙΖΑ μεριά.

Κοινοί τόποι

Κοινός τόπος κατά μία έννοια όλων των παραπάνω απόψεων είναι η ανάλυση που κάνουν για τον κόσμο και ειδικότερα τον χαρακτήρα της ελληνικής αστικής τάξης. Για να προλάβουμε μερικούς δεν λέμε πως υπάρχει πλήρης σύμπλευση απόψεων, προφανώς και υπάρχουν διαφοροποιήσεις. Όμως όλοι έχουν αναπαράγει τα περίφημα περί ισχυρής Ελλάδας (σημ. τα ίδια έλεγε και ο Σημίτης) που εφορμεί στα βαλκάνια. Όλοι με τον έναν ή το άλλο τρόπο έχουν λοιδορύσει την ανάλυση περί ιμπεριαλισμού και εξάρτησης, είτε μιλώντας για παγκωσμιοποιήσεις και ολοκληρώσεις, είτε λέγοντας πως όποιος μιλάει για εξάρτηση βγάζει λάδι την ελληνική αστική τάξη. Το ότι πλέον από την πραγματικότητα πολλές φορές αναγκάζονται να μιλήσουν τελικά για εξάρτηση δεν αποτελει δικαιολογία για όλες αυτές τις αστικές μπαρούφες που αναπαρήγαγαν. Ενώ και όταν το κάνουν πολλές φορές καταλήγουν στο ότι η Ελλάδα είναι και εξαρτημένη και ιμπεριλιστική, σαν να λέμε “σαμπουάν και κοντίσιονερ μαζί”. Επί της ουσίας βάζουν από την πίσω πόρτα το ζήτημα της συμμαχίας με κομμάτια της αστικής τάξης, που πιθανόν να βλέπουν τον εαυτό τους ξέχωρα και πέρα από τις αλυσίδες της εξάρτησης ακολουθόντας μία αυτόνομή πορεία. Μόνο που τέτοια κομμάτια δεν υπάρχουν, αντίθετα το σύνολο της αστικής τάξης είναι με “τα μπούνια” με την εξάρτηση και τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών γιατί από εκεί αντλεί δύναμη απέναντι στο λαϊκό κίνημα. Καθώς αν το δούμε και ιστορικά οι ιμπεριαλιστές σε περιόδους ανόδου του λαϊκού κινήματος, έχει χρειαστεί να σώσουν την αστική τάξη, είτε με την περίπτωση του ΕΑΜ και τα τανκς του Σκόμπι, είτε στην περίπτωση του ΔΣΕ και τις βόμβες ναπάλμ των αμερικάνων.

Σαν κλείσιμο

Είναι γεγονός πως η Ελλάδα είναι μία εξαρτημένη χώρα και αυτό μπορεί να το δει ο καθένας στο εσωτερικό της χώρας (το αν θέλει είναι άλλο θέμα). Αν θέλουμε λοιπόν να κερδίσουμε νίκες και πολύ περισσότερο να μιλήσουμε και για επαναστατική ανατροπή, θα πρέπει να προετοιμάσουμε τον λαό για τον αγώνα που πρέπει να κάνει. Ένας αγώνας που δεν θα είναι μόνο ενάντια στην ντόπια αστική τάξη αλλά και ενάντια στους ξένους ιμπεριαλιστές. Ένας αγώνας που δεν κερδίζεται με “έξυπνα” κόλπα μέσω των εκλογών αλλά στον σκληρό στίβο της ταξικής πάλης. Έτσι τα αιτήματα μας θα πρέπει να είναι και ανάλογα με αυτό που θέλουμε να κάνουμε. Να εκφράζουν αυτή την ανειρήνευτη πάλη ενάντια στον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό και να μην επιτρέπουν στο σύστημα να ενσωματώνει και να αποπροσανατολίζει το κίνημα. Να στοχεύσουμε την πολιτική του συστήματος και όχι μόνο τα κάθε φορά τσιράκια του. Αυτό θα μας επιτρέπει από την μία να καλητερεύουμε το επίπεδο ζωής του λαού αλλά και να προχωράμε την πάλη μας μέχρι την ανατροπή και το χτίσιμο μιας άλλης κοινωνίας.