Αυτό που δεν καταλαβαίνουν οι οπαδοί του αριστερού κυβερνητισμού.

Πολύ απλά και με εργαλεία την απλή λογική ,την ιστορική πείρα του παρελθόντος,τον μαρξισμό-λενινισμό σαν οδηγό για δράση θέλω να βάλω κάποια ζητήματα.

Παρατηρούμε σήμερα μία όλο και αυξανόμενη διείσδυση και υιοθέτηση  της αριστεράς της άποψης του αριστερού κυβερνητισμού.
 ΄Εχουν οι απόψεις αυτές ένα κοινό άγχος  μία κοινή λογική και πολιτική απόχρωση.
1)Ποιά είναι η διέξοδος του λαού από αυτή την βαθιά κρίση του ιμπεριαλιστικού καπιταλιστικού συστήματος?  
2)Πώς δημιουργούμε ρήγματα στο σύστημα?
3)Τι είναι εφικτό στο σήμερα? 

Η αριστερά της χώρας με όλες τις διαφορετικές της προσεγγίσεις,έχει ξεκινήσει να πολώνεται και να συσπειρώνεται.Αυτό έχει να κάνει με την ένταση και έκταση της επίθεσης που δεχόμαστε από τις δυνάμεις του κεφαλαίου ξένες και ντόπιες.
Ο δεύτερος βασικός λόγος είναι η βαθιά κρίση του καπιταλισμού.
Αυτοί οι δύο λόγοι συμπιέζουν μεσαία και μικρά αστικά στρώματα και είτε τα καταστρέφουν είτε τα εργατοποιούν και φυσικά εξαθλιώνουν υπάρχοντα εργατικά στρώματα.
 Μέσα στην αδυναμία της η αριστερά λοιπόν,αναγκάζεται πλέον να συσπειρωθεί σε μετωπικά σχήματα.

Το ζήτημα είναι φαινομενικά κοινό.Πώς θα περάσουμε σε μία κοινωνία σοσιαλιστική?
Σε μία κοινωνία όπου θα ισχύει το  ο «παραγωγός» θα παίρνει «από την κοινωνία ό,τι της έδωσε». Δεν θα υπάρχει ο τυφλός νόμος της αξίας, η κοινωνία σχεδιασμένα και δημοκρατικά θα δίνει «στον καθένα ανάλογα με την εργασία του».Σε μία κοινωνία που θα έχει ήδη τσακιστεί το αστικό κράτος και οι αστικοί θεσμοί,όπου τα μέσα παραγωγής θα είναι ιδιοκτησία κοινωνική ,όπου θα είναι η πρώτη ηλιαχτίδα του κομμουνισμού όπου οι τάξεις και το εργατικό-λαϊκό κράτος θα αρχίσουν να φθίνουν,που θα είναι η αρχή για την πολυπόθητη κοινωνική απελευθέρωση.
Πολύ ωραία όλα αυτά θα πεί κάποιος.

Πώς πάμε εκεί και από ποιούς, να πάρει ο διάολος?

Ποιοί
Τι σημαίνει αυτό?Σε κοινωνίες ταξικές όπως οι σημερινή οι εκμεταλλευόμενοι φυσικά θα είναι αυτοί που θα απελευθερώσουν τον εαυτό τους.Σε αυτούς τους εκμεταλλευόμενους οι πιό σκληρά εκμεταλλευόμενοι είναι οι εργάτες.
Για αυτό και αυτοί  είναι οι πρώτοι που θέλουν να αλλάξουν την μιζέρια που ζούν,γιατί ζούν χειρότερα απο όλους τους άλλους εκμεταλλευόμενους.
Εργατική τάξη δεν είναι όπως μπορεί να πιστέψει κάποιος ο βιομηχανικός εργάτης μόνο,αλλά όποιος συμμετέχει στην παραγωγή κεφαλαίου μέσω της παραγωγής εμπορευμάτων,( αλλά και παροχή υπηρεσιών όπως  μεταφορείς,καθαριστές κτλπ) πουλώντας την εργασία του.
Είναι πολλοί μην σας προβληματίζει αυτό.
Άρα ο κόσμος που θα υλοποιήσει αυτή την κοινωνική επανάσταση υπάρχει.

Τι δεν υπάρχει?Δεν υπάρχουν τα εργαλεία του,το κόμμα του,το μέτωπο του,τα σωματεία του,οι ομοσπονδίες του,οι  οργανώσεις πάλης του εν ολίγοις.Υπάρχουν μόνο έμβρυα αυτών.

Πώς
Εδώ πέρα είναι και όλο το ζουμί.Η μία άποψη είναι η ειρηνική,η άποψη της δημιουργίας ρηγμάτων μέσω των εκλογών,του σταδιακού ξεφλουδίσματος του καπιταλιστικού κράτους,των θεσμών του,της εξουσίας των κεφαλαιοκρατών.
Δηλαδή σαν να λέμε ότι θα παρατήσουν την δικτατορία τους οι αστοί,θα δώσουν τα μέσα παραγωγής,τις τράπεζες,την γή,δικαιώματα κτλπ.
Αυτή η άποψη εκφράζεται απο τον ΣΥΡΙΖΑ.Μία ανεδαφική και γελοία αυταπάτη η οποία θα καταρρεύσει μαζί με τις σαθρές ελπίδες κάποιων κομματιών του λαού.
Μία αυταπάτη η οποία ποτέ δεν καρποφόρησε ιστορικά.Γιατί πολύ απλά οι αστοί και τα ξένα αφεντικά τους στην Ελλάδα ήδη επιβάλλουν την θέληση και πολιτική τους.
Ήδη γνωρίζουν την υποχώρηση του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος παγκόσμια,παρά τα όποια σκιρτήματα τα τελευταία χρόνια.
Γνωρίζουν ότι αυτή τη στιγμή δημιουργούνται όροι που μπορεί να απειλήσουν την εξουσία τους,για αυτό χτυπάνε όλο και πιο ακληρά το κίνημα.Για να το διαλύσουν στη γέννηση του.Χτυπάνε δηλαδή τον μόνο δρόμο μέσα απο τον οποίο μπορεί να ανατραπεί η εξουσία τους.
Όμως,αυτή η  άποψη περί ειρηνικού δρόμου και στην ουσία περί μεταρρύθμισης έχει και άλλες αποχρώσεις.

Οι απαιτούμενες καταλήξεις και απολήξεις που πρέπει να έχει σαν πρόγραμμα σήμερα η ριζοσπαστική(σικ) αριστερά περιλαμβάνουν ένα ενδιάμεσο στάδιο πρίν πάρει ο λαός την πολιτική εξουσία.
Την κατάκτηση της κυβερνητικής εξουσίας(πολύ σικ) ώστε ο λαός να βγάλει τον εαυτό του απο την κρίση.
Θεωρεί αυτή η άποψη λοιπόν ότι πρέπει να βγούμε απο το Ευρώ και να κάνουμε παραγωγική ανασυγκρότηση με εθνικοποιήσεις.
Μας λέει δηλαδή ότι μία αριστερή κυβέρνηση θα ανασυγκροτήσει την παραγωγή και θα προσπαθήσει να λύσει τα προβλήματα του λαού,αφού έχει διαγράψει το χρέος.
Ο οικονομολόγος Λαπαβίτσας έχει προσχωρήσει σε μία τέτοια συγκρότηση.
Μάλιστα.Πώς ακριβώς θα ανασυγκροτήσεις μία παραγωγή χωρίς να έχεις την γή στην διάθεση σου για να την καλλιεργήσεις?
Γιατί ώς γνωστό χωρίς τον παραγωγικό συντελεστή γη, και τον πρωτογενή τομέα καμία βιομηχανία δεν μπορεί να υπάρξει.
Καμία ουσιαστική απάντηση δεν υπάρχει σε αυτό το ερώτημα.
 Όλα όσα λέγονται για κίνητρα αποτελούν στάχτη στα μάτια του λαού,μεμονωμένες περιπτώσεις που σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να ανατάξουν την παραγωγη.
Αυτό για να γίνει αποτελεσματικά απαιτεί τα μέσα παραγωγής στην ιδιοκτησία ενός λαϊκού-εργατικού κράτους,που θα μπορεί να υλοποιήσει σοβαρούς μετασχηματισμούς αφού θα έχει απαλαγεί απο τον βραχνά τον ξεπερασμένων καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής.
Εννοώ την μεταβατική κοινωνία που θα διαμορφώσει ο λαός και οι εργατική τάξη αφού κατακτήσουν την πολιτική εξουσία.

Παραβλέπω εδώ ότι αυτή η άποψη,η άποψη μίας αριστερής ριζοσπαστικής κυβέρνησης εκτός ευρώ,ζητάει μία ψευδεπίγραφη έξοδο του λαού απο την κρίση μέσα στον καπιταλισμό!
   Αυτό πια είναι απο τα πολύ "εφικτά" και "ρεαλιστικά" μονοπάτια!
Ναι!Μέσα σε αυτή την τρομερή κρίση ο λαός χωρίς να ανατρέψει τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής,με κάποια θολά κυβερνητικά κίνητρα και προσδοκίες θα ξεπεράσει την κρίση,γιατί ώς γνωστό οι κρίσεις του καπιταλισμού είναι ζήτημα διαχείρισης και όχι ταξικής πάλης...
Βασικά η ταξική πάλη για αυτή την άποψη δεν έχει κανένα νόημα καθώς η κυβέρνηση έχει υποκαταστήσει την ταξική πάλη.
 
  Εκτός και αν η άποψη αυτή πιστεύει ότι μία αριστερή κυβέρνηση είναι αυτό που λείπει απο τον λαό για να κινητοποιηθεί!
Ότι ο λαός δεν μπορεί να κινητοποιηθεί χωρίς μία τέτοια κυβέρνηση!Άρα η ταξική και λαϊκή πάλη στον 21 αιώνα με τα νέα γεννήματα  τυχοδιωκτικών εγκεφάλων είναι θέμα κόλπων,επικοινωνιακών τρίκ και  φυσικά κυβερνητικής εξουσίας.

Αν η άποψη ότι η ταξική και λαϊκή πάλη μπορεί να δώσει τις απαντήσεις υπήρχε σε αυτές τις πρωτοβουλίες θα έλεγε κανείς ότι είναι απλά μία υποσημείωση στην οδυνηρή και επώδυνη αναγνώριση ότι οι ταξικές δυνάμεις είναι ασυγκρότητες,σκορπισμένες,θολωμένες και ότι δεν γίνεται τίποτα.Υπάρχει η άποψη του ταξικού αγώνα,σαν τσόντα και κινηματική συμπολίτευση μίας μαγικής κυβέρνησης που δεν θα έχει τίποτα στα χέρια της.Δεν έχει μέσα παραγωγής,δεν έχει τον λαό,δεν έχει δομές,δεν έχει τρόπους.Μόνο υποσχέσεις.
Δεν θα έχει ούτε καν την κινηματική συμπολίτευση,την τσόντα που ονειρεύεται ότι θα εφορμεί στους δρόμους και θα την ξελασπώνει και αρκεί ένα πανώ έξω απο την βουλή στα ζεστά έδρανα και γραφεία για να την μαγνητίσει τηλεπαθητικά.
Βάζοντας το κάρο πρίν τα βόδια λοιπόν μας λέει ότι το κίνημα έχει ανάγκη μία κυβέρνηση για να κάνει κάτι μαγικά μέσα στον καπιταλισμό.
 

Αυτή είναι η ουσία της άποψης των τυχοδιωκτών,όπως και τόσα χρόνια που ειπώθηκαν χιλιάδες αρλούμπες και κόλπα και κανένας δεν έκανε κανέναν απολογισμό παρά όταν αποτύγχανε το ένα κόλπο πήδαγε στο αμέσως επόμενο plan b.
Και μετά στο c,d,e,f,g...Όλα για να αποφύγει τον μόνο δύσκολο και αποτελεσματικό τρόπο,αυτό του ανυποχώρητου και ανειρήνευτου ταξικού και λαϊκού αγώνα.Της πραγματικής αλληλεγγύης και της οργάνωσης λαού και εργατών για την επαναστατική ανατροπή.

Επανάσταση(ο αντίποδας του οπορτουνισμού)

Την θέλουμε?ΝΑΙ.Πότε?Και τώρα αν γίνεται.Όμως δυστηχώς,αυτή τη στιγμή δεν υπάρχουν οι δυνάμεις για να την κάνουν.Δηλαδή αυτοί που στηρίζουν τον επαναστατικό δρόμο είναι λίγοι.
Φυσικά το εργατικό κίνημα και η τάξη είναι αποσυγκροτημένα κτλπ.
Τι σημαίνει αυτό?
Αν κάποιος λογικός άνθρωπος συμφωνήσει ότι για να μπορεί να εφαρμόσει το πρόγραμμα του  ο λαός και η εργατική τάξη πρέπει να έχουν και  την εξουσία για να το υλοποιήσουν τότε θα συμφωνήσει ότι το αίτημα για επανάσταση δεν είναι σίγουρα άμεσα υλοποιήσιμο αλλά είναι ώριμο για ζύμωση.  
Είναι δηλαδή ένα ζήτημα ύπαρξης κινήματος που θα συνδέσει διαλεκτικά την αντίσταση του σήμερα με την επανάσταση του όλο και πιο κοντινού αύριο. 
Για να κάνω μία αντίστροφη ερώτηση.
Αν όλες οι δυνάμεις της αριστεράς,έλεγαν ότι πάμε μαζί να οικοδομήσουμε ένα μέτωπο ανατροπής του καπιταλισμού και διεκδίκησης της πολιτικής εξουσίας για την εργατική τάξη και λαό τι θα γίνονταν?
Γιατί πρέπει να απολογείται πάντα αυτός που έχει μία δίκαιη και αποτελεσματική πρόταση αλλά πιο δύσκολη?
Αν όλες οι δυνάμεις λοιπόν αντί να υπερθεματίζουν σε ουτοπικές και ανίσχυρες κυβερνήσεις,στην καλύτερη περίπτση κρατικομονοπωλιακές τύπου τσάβεζ και αναμασάνε τα ίδια κουραφέξαλα που τόσα χρόνια μας έχουν φάει την ψυχή,βάζανε θέμα πραγματικής εξουσίας του λαού ποσο πιο κοντά θα ήταν αυτή η μέρα?    
 Αυτή η μέρα έρχεται όλο και πιο κοντά ανάλογα με το πόσο κερδίζει έδαφος στους κόλπους του λαού και των εργατών.Είναι μία κατεύθυνση η οποία συνειδητά έχει αποσιωπηθεί και θαφτεί απο όλους τους υποτελείς και κρατικοδίαιτους "αριστερούς" 

Ε λοιπόν φτάνει πιά!Όποιος δεν βοηθάει προς αυτή την κατεύθυνση ας σταματήσει να ζητάει τα ρέστα απο όλους εκτός του εαυτού του στο γιατί αυτή η μέρα αργεί
''...μπορεί να την δούνε τα παιδία μας...''
''...μπορεί να πάρει 100 χρόνια...''
''...μπορεί να πάρει 1000 χρόνια...''
Ας αναλάβει ο καθένας τις ευθύνες του ανένταχτος και μή για το ότι η κριτική απο τα "αριστερά" γίνεται πρώτα απο όλα στους εαυτούς μας.

Προσωπικά θεωρώ ότι όλη η φιλολογία για την ρουφιάνα την επανάσταση που αργεί γίνεται σαν άλλοθι,απο τον κόσμο της αριστεράς,καθώς έχουν αποδεχτεί την "ματαιότητα" αυτού του δρόμου θεωρητικοποιώντας τις αδυναμίες τους σε ένα σώμα απόψεων βολονταριστικού υποκειμενισμού.

Ας σταματήσει το παραμύθι όλων αυτών που κόπτονται για τον λαό εδώ και τώρα και θέλουν λύσεις τώρα όχι στην δευτέρα παρουσία.
Όποιος καταλαβαίνει,πρέπει να αναλογιστεί τι συνέπεια θα έχει η απογοήτευση που θα σπείρουν στον κόσμο με ευθύνη τους,όταν οι ιμπεριαλιστές και οι ντόπιοι υπηρέτες τους γκρεμίσουν τις χάρτινες τους αυταπάτες,επειδή δεν θα έχουν οικοδομήσει κίνημα σύγκρουσης και αντίθεσης αλλά ένα πασιφιστικό και αναθεσιακό κυβερνησιακό κλίμα.
Πρέπει να αναλογιστεί ότι η κατεύθυνση της μεταρρύθμισης θα έχει οδυνηρές συνέπειες και θα οπισθοχωρήσει προσωρινά το κίνημα.

Φυσικά είμαι αισιόδοξος και θεωρώ ότι ο κόσμος τελικά και πολύ σύντομα θα αντιληφθεί ότι ο επαναστατικός δρόμος είναι η λύση.Ήδη έχει αρχίσει πολύ δειλά να μορφοποιείται αυτή η σκέψη στις συνειδήσειςς και τον αγώνα του,μένει να γίνει πιο πλατιά και μαζικη.

Η σοσιαλιστική επανάσταση είναι η μόνη λύση.Και θα έρθει όσο γρήγορα την προετοιμάσουμε!