Ελλάδα:Εξάρτηση και Βαλκάνια.

 Σημείωση : H Λενινιστική και κομμουνιστική ανάλυση για τον ιμπεριαλισμό γενικά,τις ενδοιμπεριαλιστικές αντιθέσεις την κατάσταση διεθνώς και ειδικά για την Ελλάδα,αποτελεί καθοριστικό εργαλείο για την χάραξη καθηκόντων και πολιτικής γραμμής για τους κομμουνιστές του σήμερα.
Η αντιιμπεριαλιστική πάλη στο σήμερα ειδικά για την Ελλάδα είναι αναγκαία προϋπόθεση για τον λαό και την εργατική τάξη της χώρας και συνδέεται άρρηκτα με την σοσιαλιστική προοπτική.
   Μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι η αντίθεση ιμπεριαλισμός-λαοί είναι στην περίπτωση της Ελλάδας  κύρια αντίθεση και η αντίθεση κεφάλαιο-εργατική τάξη  η βασική.
Δηλαδή όλα πηγάζουν απο την αντίθεση κεφάλαιο-εργασία  αλλά για την Ελλάδα η ανεξαρτησία της είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την ανατροπή της εξουσίας της αστικής τάξης.
Όποιος θεωρήσει, ότι με το να αρνιέται την πραγματικότητα της εξάρτησης της Ελλάδας, και το βάθεμα της σήμερα, σε αυτή την συνολική κρίση του ιμπεριαλισμού-καπιταλισμού, θα οδηγηθεί σε μία καθαρή "επαναστατική" γραμμή εύκολης στοχοποίησης της αστικής τάξης της Ελλάδας και ανατροπής της,θα βγεί γελασμένος και  δεν θα μπορεί να εξηγήσει και να αντιμετωπίσει δεκάδες ζητήματα.
Πέρα απο την αδυναμία εξήγησης της πραγματικότητας βάσει της άποψης περί αλληλεξάρτησης,το κίνημα ο λαός και η εργατική τάξη αν ΔΕΝ ακολουθήσουν μία στοχοθεσία και πολιτική ρήξης και ανεξαρτησίας απο τους ιμπεριαλιστές δεν υπάρχει καμία περίπτωση να οδηγηθούν νικηφόρα και αποτελεσματικά στην ανατροπή της εξουσίας της αστικής τάξης και κατ΄επέκταση του καπιταλισμού στην Ελλάδα.Θα δημιουργήσουν επικίνδυνες αυταπάτες,αντιδραστικές συμμαχίες,ψευδεπίγραφες και χάρτινες προοπτικές.Αυτοί που δεν βάζουν το ζήτημα της ανεξαρτησίας της χώρας και δεν το θεωρούν απαραίτητη προϋπόθεση για την επιτυχή έκβαση της σοσιαλιστικής επανάστασης στην Ελλάδα,ρίχνουν νερό στον μύλο της αντεπανάστασης,της ταξικής συμφιλίωσης,της ανάδειξης των ψευδοθεωριών της "παγκοσμιοποίησης" και της ψωροκώσταινας.
Η άποψη που αμφισβητεί την αναγκαιότητα της ανεξαρτησίας,αμφισβητεί την δυνατότητα της οικοδόμησης του σοσιαλισμού στην Ελλάδα,αμφισβητεί την δυνατότητα του λαού μας να γίνει αφέντης στον τόπο του,αμφισβητεί σε τελική ανάλυση την μοναδική λύση για τον λαό και την εργατική τάξη,την  ανατροπή του εκμεταλλευτικού αυτού συστήματος. (το  επίκαιρο κείμενο είναι απο την 5η συνδιάσκεψη του ΚΚΕ-μλ απρίλης του 1998).Απλά για να γίνει σαφές ποιές απόψεις επιβεβαιώνει η πραγματικότητα και ποιές όχι...Πολλά είχαν ακουστεί που τώρα έχουν γίνει γαργάρα...ολοκληρώσεις,αλληλεξαρτήσεις,παγκοσμιοποιήσεις,
υπερ-ιμπεριαλισμοί ...Παραθέτω κάποια αποσπάσματα του κειμένου. 


 Οι διεθνείς συσχετισμοί,οι τάσεις,το πλαίσιο που διαμορφώνεται κάθε φορά παίζουν καθοριστικό ρόλο για τις επιλογές και εντέλει τις εξελίξεις σε κάθε χώρα.Αν αυτό ισχύει για τις μεγάλες και ισχυρές χώρες,πολύ περισσότερο ισχύει για τις λιγότερο ισχυρές.Ακόμη πιο πολύ και με έναν ιδιαίτερο τρόπο ισχύει για χώρες με "ιστορικό" εξάρτησης όπως η δική μας.
  Οι κύριες οικονομικές τάσεις στις μητροπόλεις του καπιταλισμού αποτελούν το γνώμονα με ωάση το οποίο διαμορφώνονται οι αντίστοιχες σε μία εξαρτημένη οικονομία.
  Με ανάλογο τρόπο εμφανίζονται και τα πολιτικά μορφώματα,οι τάσεις,οι "λύσεις".Ακόμη βαθύτερα διαμορφώνεται μία αντίστοιχη κουλτούρα,μια ιδεολογία υποταγής("προσαρμογής στις σύγχρονες τάσεις"),που διαπερνάει τη φιλοσοφία των κυρίαρχων στρωμάτων.

Η ΕΞΑΡΤΗΣΗ

Τα φαινόμενα αυτά τα γνωρίζουμε πολύ καλά στη χώρα μας,τα ζούμε εδώ και χρόνια,τα βιώνουμε καθημερινά.Ιστορικά η αστική τάξη της χώρας μας έχει συνδέσει την ύπαρξη της,τη θέση της,το ρόλο και τα όρια της με την ξένη ιμπεριαλιστική στήριξη-εξάρτηση.
  Εξάρτηση που εκφράζεται,σε όλους τους τομείς,οικονομική,στρατιωτική,πολιτική.Αυτή η σχέση καθόρισε και τα βασικά της χαρακτηριστικά σα μιας τάξης κομπραδόρικης,εμπορομεσιτικής,μεταπρατικής,μιας τάξης "υπεργολαβικού" χαρακτήρα.

  Γενικότερα διαμορφώθηκε ένα συνολικό πλέγμα,που καθορίζει,ορίζει,υπαγορεύει.Στις μέρες μας όλο το θέμα σερβίρεται εξωραισμένο.Πρόκειται,λέει,για ζήτημα "διεθνικότητας",για πολιτικές ανοικτών διεθνών οριζόντων και άλλα τέτοια ηχηρά.Το δίλημμα,λέει,είναι ανάμεσα στη συμμετοχή μας στον "διεθνή καταμερισμό" απο τη μία και σ΄αυτό τον "ξεπερασμένο  απομονωτισμό" απο την άλλη.Άλλος δρόμος "δεν υπάρχει".

Φυσικά και δεν είναι έτσι.Γιατί εδώ δεν πρόκειται για ζήτημα αλληλεξάρτησης(όπως παρουσιάζεται )αλλά εξάρτησης νέτα σκέτα.

Μία εξάρτηση που εκφράζεται στο οικονομικό πεδίο.Με την έλλειψη βασικών βιομηχανικών παραγωγικών μονάδων.Με την υποτυπώδη εως και ανύπαρκτη "συμπληρωματικότητα" του συνολικού οικονομικού πλέγματος τόσο απο άποψη κάθετης όσο και οριζόντιας ολοκλήρωσης.
Αποτέλεσμα,η διαμόρφωση μιας οικονομίας "ασταθούς ισορροπίας",εύθραυστης,ευάλωτης σε αρνητικές συγκυρίες.
Στο κεφαλαιώδες αυτό ζήτημα η πρόσδεση στην ΕΟΚ όχι μόνο δεν βελτίωσε αλλά επιδείνωσε παραπέρα την κατάσταση.Οι συμφωνίες του Μάαστριχτ οδήγησαν ορισμένες τάσεις και φαινόμενα σε επίπεδα παροξυσμού,την επιβολή μίας άγριας μονεταριστικής πολιτικής,με μοναδικό της αντικείμενο τη συμμόρφωση στους "δείκτες" του Μάαστριχτ.
    Στην πραγματικότητα και παρά τα "λαμπρά" λογιστικά αποτελέσματα δεν έχουμε παρά μια ουσιαστική παραίτηση απο οποιαδήποτε πραγματική οικονομική πολιτική,ενώ το μόνο πραγματικό αποτέλεσμα είναι το ξεζούμισμα του λαού.
   Την ίδια στιγμή,τα κέρδη του κεφαλαίου,ντόπιου και ξένου,που αυξάνονται δεν επανεπενδύονται στη χώρα αλλά μεταφέρονται στο εξωτερικό.Τελικό αποτέλεσμα,ολοένα και μεγαλύτερη όχι απλά εξάρτηση αλλά πλήρης "παραρτημοποίηση" της ελληνικής οικονομίας.Μοναδική και πραγματική φιλοδοξία της α.τ. και των εκπροσώπων της η σύνδεση τους (πάντα σε βάση εξάρτησης)με το ξένο κεφάλαιο,προσφέροντας αντιπαροχή το λαό και τη χώρα.

Στρατιωτικά   υπάρχει πλήρης εξάρτηση με τον κυρίαρχο ρόλο καταρχήν των ΗΠΑ,με την υποταγή στο ΝΑΤΟ και την παρουσία των αμερικανικών βάσεων στη χώρα μας.Την πλήρη εξάρτηση σε επίπεδο εξοπλισμών,(όπλων,ανταλλακτικών,συντήρησης,τεχνογνωσίας κ.α) εκπαίδευση (και "εκπαίδευσης") των αξιωματικών.Την ύπαρξη σχέσεων "συνεργασίας",δηλαδή τη δημιουργία διαύλων ελέγχου βασικών κρίκων σαν εκείνους που επέτρεψαν την οργάνωση του πραξικοπήματος του '67.Την υποταγή στη Δ.Ε.Ε κ.λ.π και πιέσεις μέσω των ποσοστών στρατιωτικής "βοήθειας" γενικότερα της προμήθειας στρατιωτικών υλικών που διατίθενται σε Ελλάδα-Τούρκια κ.λ.π.
  Όλα αυτά εκφράζονται βέβαια και στο πολιτικό επίπεδο.Το "ανήκουμε στη Δύση" δεν είναι γεωγραφικός αλλά πολιτικός όρος.Ανήκουμε,λοιπόν στη Δύση,στο ΝΑΤΟ,στην ΕΟΚ,επικυρώσαμε το Μάαστριχτ και όλες τις συμφωνίες,με όλα όσα αυτές συνεπάγονται:Την άμεση υπαγόρευση όρων στη διαμόρφωση του πολιτικού σκηνικού στη χώρα.
   Την υπαγόρευση της πολιτικής που ασκείται στα βασικά ζητήματα.Τη συμμόρφωση στις επιλογές των ιμπεριαλιστικών κέντρων,ακόμη και όταν αυτές αντιτίθενται στα συμφέροντα της ίδιας της α.τ.(ασε πια του λαού).Την άσκηση ανοικτών εκβιασμών ακόμη και με δημιουργία κρίσεων στην περιοχή,που δημιουργούν μεγάλους κινδύνους για το λαό και τη χώρα.

ΓΙΑ ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΗΣ "ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ"  

   Μέσα σε ένα τέτοια πλαίσιο θα πρέπει να ιδωθούν οι εξελίξεις,η πορεία των πολιτικών πραγμάτων και βεβαίως των κρίσιμων ζητημάτων που έχουν τεθεί.Πολύς λόγος γίνεται λ.χ. για το ζήτημα της "στρατηγικής".Αυτή που έχει δεν έχει η Ν.Δ,που δεν έχει η δεν προωθεί το ΠΑΣΟΚ,που είναι ανάγκη να διαμορφωθεί σε "εθνική βάση" με "ενότητα και συνεργασία όλων των δυνάμεων" κ.λπ κ.λπ.Ας ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα.
   Το ζήτημα της στρατηγικής δεν είναι απλά υπόθεση "μυαλού" και επιτελείου.Είναι πρώρα απο όλα συνάρτηση υπόστασης μίας χώρας,συνάρτηση ισχύος.Οπωσδήποτε δεν έχει περιθώρια ύπαρξης υπό καθεστώς εξάρτησης.Τα "επιτελεία" που (αν) λειτουργούν σε πλαίσια εξάρτησης ούτε ελευθερία (κρίσιμων) επιλογών έχουν ούτε σημαντικές πρωτοβουλίες μπορούν να πάρουν.Δεν έχουν τη δυνατότητα μήτε συνολικού προγράμματισμού των κινήσεων τους,παρά μόνο σε βραχυπρόθεσμη βάση(και άν).Κινούνται κατά κανόνα στη βάση του γνωστού "βλέποντας και κάνοντας"

   Ωστόσο και παρόλα αυτά,θα μπορούσαμε να πούμε ότι υπάρχει ένα είδος "στρατηγικής" βάση της οποίας επιλέγει διεθνή κέντρα στήριξης ή πιο απλά "προστάτες".Η επιλογή αυτή είναι γνωστή."Ανήκουμε στη Δύση".
  Μόνο που και αυτό σήμερα είναι ένα κάποιο πρόβλημα.Στη Δύση αλλά σε ποιά Δύση?Υπήρξε βέβαια ο συμβιβασμός του ΄74,η εξισορρόπηση των επιρροών ΗΠΑ-ΕΟΚ.Τι γίνεται ωστόσο όταν τα συμφέροντα αυτών των κέντρων αντιπαρατίθενται μεταξύ τους και μάλιστα αναφορικά με ζητήματα της περιοχής και της χώρας μας?

Ακόμη περισσότερο,τι γίνεται όταν οι επιλογές τους βρίσκονται σε διαφορετική ή και αντίθετη τροχιά με τα συμφέροντα και τις "τοπικές" ιεραρχήσεις της ελληνικής α.τ.?Αυτό που συμβαίνει είναι ο τραγέλαφος που χαρακτήρισε τα τελευταία χρόνια την πολιτική τόσο της ΝΔ όσο και του ΠΑΣΟΚ σε σχέση με κρίσιμα ζητήματα που αναδείχτηκαν στην περιοχή μας.

Το ζήτημα λοιπόν της στρατηγικής (ή "στρατηγικής") της α.τ. συνδέεται απόλυτα με την εξάρτηση της,με το πλαίσιο και τα όρια που δημιουργεί αυτή η σχέση.
  Η διαμόρφωση στοιχειωδώς αυτόνομης στρατηγικής θα προϋπέθετε την ανατροπή ή έστω την "υπέρβαση"  όπως λέγεται αυτής της σχέσης.
Η α.τ. ωστόσο και οι εκπρόσωποι της ούτε θέλουν ούτε μπορούν ούτε καν διανοούνται κάτι τέτοιο.Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμα και μία σχετική,αλλά κάποιας σημασίας,μετατόπιση μέσα πάντα σε αυτό το πλαίσιο μπορεί να προκαλέσει από σοβαρούς εώς καταλυτικού χαρακτήρα τρανταγμούς.
  Και για να είμαστε συγκεκριμένοι,μέχρι τις αρχές περίπου της δεκαετίας του ΄60 οι ΗΠΑ μονοπωλούσαν την κυριαρχία στη χώρα μας.Ο προσανατολισμός τμημάτων της α.τ. όχι στην ανατροπή αυτού του πλαισίου αλλά στην εξισορρόπηση των επιρροών ΗΠΑ-ΕΟΚ υπήρξε καθοριστικός παράγοντας για την δικτατορία του '67.Χρειάστηκαν όλα τα γνωστά γεγονότα,με αποκορύφωμα την τραγωδία της Κύπρου,για να φτάσουμε στον συμβιβασμό του ΄74.

Με βάση όλα τα προηγούμενα,είναι φανερό ότι η σχετική φιλολογία περί στρατηγικής κλπ. δεν έχει ούτε υπόσταση ούτε πραγματικό αντικείμενο.Στην "καλύτερη" περίπτωση εκφράζει την αγωνία της α.τ. μπροστά στα προβλήματα και τα αδιέξοδα που αντιμετωπίζει.Στην πράξη η πολιτική της ελίτ πασχίζει να βρεί τρόπους εξισορρόπησης ανάμεσα σε ΗΠΑ-ΕΟΚ μέσα από ένα σχήμα που θέλει την στήριξη σε ΗΠΑ όσον αφορά τα εθνικά θέματα και την ΕΟΚ στα οικονομικά.Μόνο που ένα τέτοιο σχήμα ισορροπίας δεν είναι και πολύ...ισορροπημένο.
Κάπου το αντιλαμβάνεται αυτο και η ίδια η α.τ. για αυτό και στην πράξη υποκαθιστά το ζήτημα μιας συγκεκριμένης στρατηγικής κατεύθυνσης (που δεν είναι σε θέση να συγκροτήσει) με την αναζήτηση ενωτικών ("στρατηγικού"),εξισορροπητικού σχήματος διαχείρισης (εδώ έχουν τη βάση τους όλα τα κεντροδεξιά σενάρια).
  Ταυτόχρονα εκφράζει και την προσπάθεια αποπροσανατολισμού των λαϊκών μαζών,που "δεν πρέπει" να έχουν και πολλές απαιτήσεις στα πλαίσια μίας τέτοιας "εθνικής" κατεύθυνσης.
  Να το ξαναπούμε, η α.τ. ούτε θέλει ούτε μπορεί να απαντήσει σε ένα τέτοιο ζήτημα.Το ζήτημα μίας αυτόνομης στρατηγικής είναι υπόθεση άλλων δυνάμεων,είναι υπόθεση του λαού και προϋποθέτει την ανατροπή της κυριαρχίας της α.τ. και του πλέγματος εξάρτησης.

Τα ιμπεριαλιστικά σχέδια και το σχήμα που φαίνεται να αναδεικνύεται για την περιοχή.

Η περιοχή στην οποία βρισκόμαστε,η ευρύτερη περιοχή,αποτελούσε πάντα πεδίο ανταγωνισμού των μεγάλων,των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.Μία ιστορική,αλλά και σημερινή αντίθεση είναι αυτή που φέρνει αντιμέτωπες τη Δύση απο τη μία μεριά  προεξάρχοντα σήμερα τον ρόλο των ΗΠΑ και την Ρωσία απο την άλλη.Δεν είναι η μόνη αντίθεση.Αντιθέσεις και μάλιστα σοβαρές αναπτύσσονται και ανάμεσα σε δυτικές δυνάμεις σε διάφορους συνδυασμούς και διασταυρώσεις με ιδιαίτερα έντονη το πρόσφατο διάστημα την αντίθεση ΗΠΑ-Γερμανίας.
  Υπάρχουν ακόμη η αναδεικνύονται για να χρησιμοποιούνται τοπικές αντιθέσεις ανάμεσα σε διάφορες χώρες με χαρακτηριστική τηςν αντίθεση Ελλάδας-Τουρκίας,τις αντιθέσεις ανάμεσα στις διάφορες αραβικές χώρες κλπ.Ιδιαίτερη περίπτωση αυτή του Ισραήλ που σχετίζεται τόσο με την προηγούμενη κατηγορία αντιθέσεων όσο και με την αντίθεση ιμπεριαλισμού-λαών στο βαθμό που κατά κύριο λόγο το Ισραήλ χρησιμοποιείται κατά κύριο λόγο ως ένα είδος πραιτοριανής δύναμης στην υπηρεσία της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας στην περιοχή την Μ.Ανατολής.
    
   Τέλος το πιο πρόσφατο και αιματηρό δείγμα χρησιμοποίησης αυτών των αντιθέσεων για την προώθηση των ιμπεριαλιστικών σχεδίων το είχαμε στην περίπτωση της Γιουγκοσλαβίας.Παρονομαστής όλων αυτών των αντιθέσεων και κύρια αντίθεση,αυτή που αντιπαραθέτει τους λαούς απο τη μίας και τον ιμπεριαλισμό απο την άλλη.

Στη βάση λοιπόν αυτών των αντιθέσεων και των ιδιαίτερων επιδιώξεων της κάθε δύναμης διαμορφώνονται και οι στόχοι τους στην περιοχή.
"Κοινός" και θεμελιώδης στόχος του πλέγματος ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και τοπικών εξαρτημένων α.τ. ο έλεγχος η κυριαρχία πάνω στους λαούς της περιοχής. 

....

Οι ανατροπές του 89-91 δημιλυργησαν άλλους όρους και άνοιξαν και καινούργια μέτωπα."Σταθεροποιήθηκε" καταρχήν ο έλεγχος της Μεσογείου απο τη Δύση απέναντι στην Ρωσία(πλέον),ανεξάρτητα απο τις αντιθέσεις που αναδείχτηκαν στα πλαίσια της."Απώθησε τη Ρωσία(προσωρινά η μακροπρόθεσμα θα δούμε) απο το μέτωπο της Μ.Ανατολής.  

(Βαλκάνια )

Άνοιξε και το μέτωπο των Βαλκανίων, όπου η Δύση είδε την ιστορική ευκαιρία να διεισδύσει και να ελέγξει ένα πεδίο που ελεγχόνταν τα τελευταία πενήντα χρόνια κύρια απο την Σ.Ε και όπου πάντα η Ρωσία είχε ισχυρή επιρροή.Την ίδια στιγμή οι βλέψεις επεκτείνονται μέχρι την πετρελαιοφόρα περιοχή του Καυκάσου και τη διείσδυση σε μία περιοχή που ορέγονταν ακόμα απο την εποχή του πολέμου της Κριμαίας.
  Με όλα αυτά αναδεικνύεται ξανά στο προσκήνιο έαν "παλιό" στρατηγικό σχήμα από το οποίο η Δύση είχε "παραιτηθεί" μόνο για όσο διάστημα δεν μπορούσε να το υλοποιήσει:Τη διαμόρφωση μιας αλυσίδας χωρών που,αποκλείοντας το "σλαβικό" χώρο,έχει αντικειμενικό στόχο όχι βέβαια τη Σερβία ή τη Βουλγαρία,αλλά τον αποκλεισμό της Ρωσίας απο τη Μεσόγειο(καταρχήν),την απώθηση της όσο γίνεται βορειότερα και ανατολικότερα.
 Κρίκοι αυτής της αλυσίδας η Τουρκία,η Ελλάδα,η Αλβανία,η κροατία,η Ιταλία.Η αλυσίδα θα επεκτεινόνταν ςώς Ινδίας αν οι εξελίξεις στο Ιράκ και κύρια στο Ιράν δεν βραχυκύκλωναν το όλο σχέδιο.

Απο την άλλη μεριά,ωστόσο,η Δύση,στη βάση εξελίξεων και συνθηκών που διαμορφώθηκαν,πέρασε σε νέα επίθεση  στο βαλκανικό μέτωπο,προωθώντας και ενισχύοντας τις θέσεις της σε Βουλγαρία,Ρουμανία και ροκανίζοντας τον Μιλόσεβιτς στη Σερβία.Ιδιαίτερης σημασίας και άμεσα συνδεδεμένη με το "στρατηγικό σχήμα" που αναφέραμε,η διείσδυση στο μαυροβούνιο,που όπως απο παλιά είχαμε επισημάνει αποτελούσε τον αδύνατο κρίκο(ως μουσουλμανικού θρησκεύματος) της Νέας Γιουγκοσλαβίας,αλλά και τον τελευταίο κρίκο που έλειπε απο την αλυσίδα Τουρκία-Ιταλία.Μία στρατηγική,λοιπόν που συνδυάζεται με αυτή της επέκτασης του ΝΑΤΟ,μια στρατηγική επιθετική,επικίνδυνη για τους λαούς και τις χώρες της περιοχής,για την ανθρωπότητα συνολικά.

Η προώθηση αυτής της στρατηγικής δεν είναι χωρίς προβλήματα και επιπλοκές.Καταρχήνς μέσα στα πλαίσια του δυτικού ιμπεριαλιστικού μπλόκ,όπου η πιο σοβαρή ήταν η αντίθεση των ΗΠΑ με τη Γερμανία.Όπως είναι γνωστό,το βαλκανικό ζήτημα,"άνοιξε" με Γερμανική πρωτοβουλία που πίεσε τις χώρες της ΕΟΚ (για την ακρίβεια τις εξεβίασε) να "αναγνωρίχουν" τις υπο απόσχιση χώρες της τότε,ενιαίας ακόμη,Γιουγκοσλαβίας.Υπήρξε απο τις πιο σημαντικές πρωτοβουλίες στρατηγικού χαρακτήρα,που μάλιστα την έφερε σε αντίθεση με τις ΗΠΑ αλλά και άλλες δυτικές χώρες. 

 Στο νέο πλαίσιο που διαμορφωνόνταν στον κόσμο,ο γερμανικός ιμπεριαλισμός "επειγόνταν" να αξιοποιήσει τις ευκαιρίες που του δίνονταν πριν αλλάξουν τα δεδομένα.Στόχοι αυτής της πολιτικής:η προσέγιση στη Μεσόγειο μέσω ενός "διαδρόμου" χωρών όπως η Αυστρία,Σλοβενία,Κροατία.Η δημιουργία ερεισμάτων στη Βαλκανική με κράτη προτεκτοράτα όπως η Κροατία και η Σλοβενία.

Απώτερες βλέψεις,η προσπέλασε των πετρελαίων της Μ.Ανατολής με δημιουργία όσο γίνεται ισχυρότερων ερεισμάτων στην Τουρκία.Οι εξελίξεις,η παρέμβαση του συνόλου των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων αλλά και οι τοπικοί συσχετισμοί,πέρα απο όλα τα άλλα,έδειξαν και τα όρια των δυνατοτήτων της Γερμανίας στις σημερινές συνθήκες.Όλο και περισσότερο οι ΗΠΑ προωθούσαν την παρουσία και το ρόλο τους,για να επιβληθούν τελικά σαν οι κύριοι ρυθμιστές της κατάστασης.Οι συμφωνίες του Ντείτον υπο την εποπτεία,την υπαγόρευση και την εγγύηση κύρια των ΗΠΑ επικύρωσαν αυτή την εξέλιξη.Βεβαίως το ζήτημα δεν έχει κλείσει,τα διάφορα μέτωπα (και είναι πολλά) μπορούν να ανοίξουν κάθε στιγμή και είναι πολλοί οι παράγοντες που μπορούν να παρεμβληθούν στις εξελίξεις.

...

Το Βαλκανικό "έπος"  

Ως πρός την αντιμετώπιση του Βαλκανικού ζητήματος η ελληνική α.τ. και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι εμφάνισαν με τον πιο κραυγαλέο τρόπο τόσο τον αντιδραστικό τους χαρακτήρα όσο και την ανικανότητα-επικινδυνότητα τους σαν "ηγέτιδες" δυνάμεις αυτής της χώρας.
Την κρίση των Βαλκανίων την είδαν καταρχήν και πάνω απο όλα σαν μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να εκμεταλλευτούν το δράμα των λαών,διείσδυση,επέμβαση,εκβιασμοί και κηδεμονία,ενώ αναπτύσσονταν  και απόψεις εώς και εδαφικών  "διευθετήσεων".Ταυτόχρονα,με την "απίστευτη ελαφρότητα" μιας (εξαρτημένης) α.τ. που δεν είχε ποτέ στην ουσία την "πλήρη ευθύνη" του ρόλου της "εφόρμησε" στην "βαλκανική επαρχία".
     
   Η εύνοια που ως τα τότε (89-91) απολάμβανε σαν προωθημένη σφήνα του δυτικού ιμπεριαλισμού σε μια περιοχή που κατά βάση ανήκε στην "άλλη πλευρά",πίστεψε ότι θα αρκούσε για να της ανατεθεί ένας ρόλος "γενικού αντιπροσώπου" των ιμπεριαλιστών στα Βαλκάνια.Δεν μπόρεσε να δει ότι οι ιμπεριαλιστές είχαν τα δικά τους σχέδια και πως στη βάση αυτή δημιουργούσαν πλέον τις δικές τους άμεσες διασυνδέσεις και ερείσματα ελέγχου στις "νέες χώρες".

Στην ίδια βάση "βραχυκυκλώθηκε" ανάμεσα στην πίεση συμμόρφωσης στις ιμπεριαλιστικές προτεραιότητες και σχέδια και τις δικές της "τοπικές" ιεραρχήσεις που δεν συνέπιπταν πάντα με τις προηγούμενες(ζήτημα Σερβίας).Στα πλαίσια του γενικού ρεύματος υποστήριξε αναφανδόν την "αλλαγή" και τις πιο αντιδραστικές δυνάμεις σε αυτές τις χώρες (Αλβανία-Μπερίσα,Βουλγαρία-Ζέλεφ κλπ) πιστεύοντας ότι έτσι τα "τις έχει στο χέρι", για να αιφνιδιαστεί στη συνέχεια απο τον αναπόφευκτο εθνικισμό που αναδείχτηκε απο αυτές τις πλευρές.
Η πιο τραγελαφική έκφραση του τρόπου κίνησης της υπήρξε στην περίπτωση του μακεδονικού ζητήματος,όπου συνολικά η εξωτερική πολιτική παγιδεύτηκε σε ένα ζήτημα που οπωσδήποτε δεν ήταν το σημαντικότερο απο όσα αντιμετώπιζε.

Όλα αυτά οδήγησαν και οδηγήθηκαν σε ένα μεγαλοπρεπές και συνολικό φιάσκο.Όχι μόνο δεν επιτεύχθηκε κανένας απο τους επιδιωκόμενους στόχους,αλλά η ελληνική α.τ. βρέθηκε να έχει ανοίξει διάφορα μέτωπα πέρα απο τα όρια και τις δυναότητες της και έχοντας πάντα ανοικτό στα πλευρά της το (κύριο) μέτωπο με Τουρκία.Πολύ σύντομα εδώ ,μια και σόλα αυτά έχουμε αναφερθεί επανελειμένα.   

Συμμορφώθηκε (η ελληνική α.τ.) και συνυπέγραψε τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας (που τώρα θεωρείται λάθος),απέρριψε το "πακέτο Πινέιρο (που σήμερα θεωρείται "χαμένη ευκαιρία"),οδηγήθηκε-και οδήγησε-στη σοβινιστική έκρηξη και τα συλλαλητήρια (που σήμερα θεωρούνται εώς βλακεία),έφτασε (επι ΠΑΣΟΚ) στην αποχώρηση απο τις συνομιλίες στον ΟΗΕ(που σήμερα θεωρείται έως και εγκληματικό λάθος) για να καταλήξει στο "μικρό πακέτο"(που κάποιοι χτυπούν τώρα το κεφάλι τους γιατί δεν επέλεξαν το "μεγάλο")

Ως προς τι "πέτυχε" σε σχέση με τον περίγυρο.
Για Τουρκία ήδη αναφερθήκαμε.
Με Βουλγαρία  όχι μόνο διαλύθηκε ο περίφημος άξονας Αθήνας-Σόφιας,αλλά διαγράφηκαν προοπτικές για δημιουργία άξονα Άγκυρας-Σοφιας.Με την ΠΓΔΜ τα γνωστά.Με την Αλβανία οι σχέσεις κάποια περίοδο είχαν οδηγηθεί σε επίπεδα διπλωματικής (και όχι μόνο) ρήξης.
Ακόμη και με τη Σερβία ο αντιφατικός τρόπος κίνησης της πολιτικής "ηγεσίας" έφερε αυτό που ονομάστηκε "αχαριστία" του Μιλόσεβιτς.
  Εκείνο πάντως που περισσότερο ταρακούνησε την ελληνική α.τ. ήταν η αδυναμία της να επιλέξει διεθνή κέντρα στήριξης.Το σχήμα για τα εθνικά στις ΗΠΑ,για την οικονομία στην ΕΟΚ,φαίνεται "ευφυές" και ισορροπημένο αλλά στην πράξη τα πράγματα εμφανίζουν τις δικές τους αναπόφευκτες αντιφάσεις και περιπλοκές.Έτσι,απο την συμμόρφωση στους γερμανικούς εκβιασμούς,αναζητηθηκε στη συνέχεια της κυβέρνησης Μητσοτάκη και στην άνοδο του ΠΑΣΟΚ. 
Ο Α.Παπανδρέου θέλησε στη συνέχεια να τα "ακουμπήσει" όλα στις ΗΠΑ,πράγμα που προκάλεσε την οργισμένη αντίδραση των Ευρωπαίων(μαζικές αναγνωρίσεις της ΠΓΔΜ) και νέα περιδίνηση των "ιθυνόντων" που με το τέλος του Α.Παπανδρέου οδηγήθηκαν στον "ευρωπαιστή" Σημίτη που "κάτι έπαθε" κι αυτός με τα Ίμια και άρχισε τις ευχαριστίες στις ΗΠΑ.Το πρόβλημα παραμένει το ίδιο για την α.τ.,το κρίσιμο ζήτημα είναι η φόρμουλα στήριξης στα δύο αυτά κέντρα,και αυτή τη "ρεαλιστική" θέση συνεχίζει να αναζητά.


ΥΓ. Αυτά τα αποσπάσματα είναι παρά ένα πολύ μικρό κομμάτι του συνολικού κειμένου και σε καμία περίπτωση δεν είναι συνολικά η άποψη του ΚΚΕ-μλ για το ζήτημα ούτε των Βαλκανίων-Εξάρτησης και Ιμπεριαλισμού αλλά ένας βασικός σκελετός.
Επίσης σήμερα υπάρχουν πολλά άλλα κείμενα για τα θέματα αυτά αλλά θεωρήθηκε πιο ακριβές να απαντηθεί το ζήτημα σε σύνδεση μόνο με την εποχή του "βαλκανιού έπους" της ελληνικής α.τ. γιαυτό και επιλέχθηκαν τα συγκεκριμένα κείμενα .Αλλά και για να δείξουμε το πόσο επιβεβαιώνεται η άποψη αυτή στο σήμερα.