Το κείμενο αυτό αποτελεί συμβολή πάνω στο θέμα του αντιφασιστικού αγώνα, ένα θέμα που με μεγάλη καθυστέρηση αποτέλεσε κεντρικό πολιτικό ζήτημα για την Αριστερά, αλλά και στα πλαίσια του δικού μας πολιτικού χώρου. Μία πολύ αξιόλογη συμβολή αποτελείτο κείμενο της«Ομάδας κομμουνιστών για την παρέμβαση και τη δράση»όπως δημοσιεύτηκε στην «Αντιγειτονιά».
Αντιφασιστική Κατεύθυνση ή Αντιφασιστικό Μέτωπο;
Ένα θεμελιακό ερώτημα είναι, αν πρέπει να μιλάμε για Αντιφασιστική Κατεύθυνση ή για Αντιφασιστικό Μέτωπο. Αν κάποιος εκτιμά ότι ο φασισμός αποτελεί την κύρια πολιτική του συστήματος για την επίλυση του πολιτικού του αδιεξόδου, θα πρέπει να προτείνει τη συγκρότηση ενός πολιτικού-κοινωνικού Αντιφασιστικού Μετώπου, που θα ενώνει κάθε δύναμη που θέλει να αντισταθεί στο φασισμό. Αν, αντίθετα, πιστεύει, όπως εμείς, ότι ο εκφασισμός της δημόσιας ζωής αποτελεί συστατικό και αναγκαίο στοιχείο της στρατηγικής επίθεσης του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου στο λαό, πρέπει να εργαστεί για την οικοδόμηση της αντιφασιστικής κατεύθυνσης μέσα στο Λαϊκό Κίνημα.
Υπάρχει πολιτική διαφορά ανάμεσα στις δύο εκτιμήσεις; Ναι υπάρχει, γιατί η πρώτη, λαθεμένη άποψη, μπορεί να αποπροσανατολίσει το κίνημα από τον κύριο στόχο της ανατροπής της πολιτικής ΕΕ-ΔΝΤ-κεφαλαίου, με αποτέλεσμα την απώλεια του πιο ζωογόνου και λαϊκά αποδεκτού στόχου του Λαϊκού Κινήματος. Ακόμα χειρότερα, ίσως παραγνωρίζει τον κίνδυνο να μπολιαστεί ο αντιΕΕ και αντιΔΝΤ αγώνας με ρατσιστικά, εθνικόφρονα, δήθεν «αντιμνημονικακά» χαρακτηριστικά, όπως επιχειρήθηκε σχεδιασμένα και από τα πάνω να γίνει στο Σύνταγμα, καλύπτοντας έτσι το φασισμό πίσω από τη μάσκα του «αντιμημονίου». Κίνδυνος υπαρκτός, που μπορεί να πετάξει την Αριστερά από το δρόμο (ας πούμε από την πλατεία Συντάγματος!), αφαιρώντας έτσι το οξυγόνο!
Είναι αναγκαίο να αναγνωρίσουμε, κατ’ αρχάς, ότι ο εκφασισμός γεννιέται από την ανάγκη της καταστολής του Λαϊκού Κινήματος ενάντια στην πολιτική του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου, και την ανάγκη για τον αποπροσανατολισμό των λαϊκών μαζών από τους πραγματικούς φταίχτες της κρίσης: τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής και την εξάρτηση από τον ιμπεριαλισμό.
Εκφασισμός λοιπόν είναι, τα διλήμματα «ευρώ ή τανκς» του Πάγκαλου, η ΝΑΤΟϊκή άσκηση καταστολής διαδηλώσεων «Καλλικράτης», η απαγόρευση των διαδηλώσεων στο κέντρο της Αθήνας από τον Καμίνη, η ρατσιστική επιχείρηση «Ξένιος Ζεύς» από την ΕΛΑΣ. Εκφασισμός είναι η αστυνομική βία και οι διώξεις αγωνιστών και πολιτικών χώρων , τα ΜΑΤ στις απεργίες. Εκφασισμός είναι η παρονομοποίση της Αριστεράς και οι επιθέσεις σε αγωνιστικούς-κινηματικούς χώρους. Εκφασισμός είναι η στοχοποίηση των καταλήψεων από την ΔΗΜΑΡ, η κατάργηση του Ασύλου, το ρατσιστικό δηλητήριο των ΜΜΕ, τα κηρύγματα του Άνθιμου, οι προκλητικές επεμβάσεις την ξένων παραγόντων στη χώρα. Εκφασισμός αποτελεί η πολιτική των κυβερνήσεων ενάντια στου μετανάστες, και η μετατροπή τους σε δεύτερης κατηγορίας ανθρώπους. Η άνοδος, και το σιωπηλό σπρώξιμο από το σύστημα και τους μηχανισμούς του της ναζιστικής συμμορίας της Χρυσής Αυγής, αποτέλεσε την κορυφαία και πιο επιθετική πολιτική έκφραση του εκφασισμού.
Ο εκφασισμός μπορεί να αντιμετωπιστεί και να νικηθεί, μόνο από ένα πολιτικό, αντικαπιταλιστικό-αντιϊμπεριαλιστικό-αντιφασιστικό Λαϊκό Κίνημα, που θα παλεύει για την ανατροπή των αντιλαϊκών μέτρων, σαν πρώτη αιχμή για το ξεπέταγμα από τη χώρα όλων αυτών που ζούνε πάνω στο σβέρκο του ελληνικού λαού και κάθε εργαζόμενου ανθρώπου στην Ελλάδα. Μπορεί να νικηθεί, μόνο αν οι πλατιές, αγωνιζόμενες λαϊκές μάζες τον συναντήσουν απέναντί τους, σαν συμπλήρωμα της κυρίαρχης πολιτικής, σαν συνυπεύθυνο της μετατροπής τους σε σκλάβους του κεφαλαίου. Κάθε άλλη πολιτική κατεύθυνση είναι καταδικασμένη να αποτύχει οικτρά!
Από την παραπάνω ανάλυση, απορρέουν τα εξής καθήκοντα:
Πολιτική-Ιδεολογική Συγκρότηση του Αντιφασιστικού λόγου
Από τα παραπάνω προκύπτει ότι ο αντιφασιστικός λόγος θα πρέπει να αποκαλύψει στα μάτια του κόσμου, ότι ο εκφασισμός αφορά το δικαίωμα του ίδιου να αγωνίζεται, να εκφράζεται και να οργανώνεται. Ότι αποτελεί εφεδρεία και συμπλήρωμα της αντιλαϊκής πολιτικής.
Κατ’ αρχάς ότι σε πολιτικό επίπεδο, μπαίνει τροχοπέδη στην ανάπτυξη λαϊκών και εργατικών αγώνων, συσκοτίζει τα αίτια της κρίσης, και ορίζει τον κύριο πολιτικό εχθρό του λαού τους μετανάστες και τους "πολιτικούς-κλέφτες", απομακρύνει την οργή από την ΕΕ και το ΔΝΤ, αθωώνει το ελληνικό κεφάλαιο, το οποίο συνεχίζει να πλουτίζει σε βάρος του λαού, μειώνει τους μισθούς και απολύει εργαζομένους.
Να αποκαλύψει ότι με την αντιμετώπιση του ελληνικού έθνους σαν ενιαία οντότητα, αποκρύπτει τις ταξικές αντιθέσεις, αθωώνει την τάξη που κυβερνά τη χώρα. Ότι ο εθνικόφρονας και φασιστικός λόγος, είναι υποτακτικός απέναντι στα μεγάλα ξένα αφεντικά, αποδέχεται την εξάρτηση της χώρας από τη Δύση, αποδέχεται τον μονόδρομο της ΕΕ, και παλεύει για την επαναδιαπραγμάτευση των όρων συνέχισης της εξάρτησης, με έναν τρόπο που θα εξασφαλίζει την αστική τάξη και όχι τα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα (που είναι, άλλωστε ασυμβίβαστα με τις αστικές επιδιώξεις). Να αποκαλύψει ότι ποτέ η αστική τάξη δε θα παλέψει για την εθνική ανεξαρτησία του ελληνικού λαού, πολύ απλά γιατί η εξάρτηση είναι αυτή που εξασφαλίζει την κυριαρχία και τον πλουτισμό της επάνω στο λαό.
Τέλος, να αντιπαλέψει την αντιδραστική μικροαστική ιδεολογία του «σωτήρα», του «μεσσία», που με το «νέο Γουδί» θα «κλείσει φυλακή «τους κλέφτες της Βουλής», και μαζί με αυτά θα ρίξει το λαό σε ένα σκοταδιστικό περιθώριο, χωρίς πολιτικά, συνδικαλιστικά και πολιτιστικά δικαιώματα, έρμαιο των εξελίξεων και εξαπατημένο. ‘Όπως συνέβαινε μετά από κάθε πραγμάτωση μιας "μεγάλης εθνικής ιδέας".
(Επίσης σημαντικό είναι να κατανοηθεί, ότι το Λαϊκό Κίνημα δεν υπερασπίζεται το αστικό κοινοβούλιο και την αστική δημοκρατία από το φασισμό γιατί αυτό από εκεί γεννιέται. Αλλά και γιατί θέλει να ανατρέψει το σύστημα αυτό που ούτε δημοκρατία είναι, ούτε σαν τέτοια αναγνωρίζεται πλέον από τα λαϊκά στρώματα. Θεσμοί όπως η δικαιοσύνη και η αστυνομία είναι εκφασισμένοι, και ανίκανοι να αντιπαρατεθούν στο φασισμό.).
Ταξικός Προσανατολισμός του Αντιφασιστικού Αγώνα
Κομβικό κοινωνικό ζήτημα για κάθε επιδίωξη του Λαϊκού Κινήματος, αλλά ειδικά ενάντια στον εκφασισμό, αποτελεί η ενεργοποίηση του βασικού πληττόμενου από την πολιτική αυτή. Της εργατικής τάξης. Χωρίς την πολιτική οργάνωση της, δεν μπορεί να κερδηθεί καμία μάχη.
Πρώτο και κύριο καθήκον, αποτελεί η πολιτική αποκάλυψη και διαφώτιση, ότι ο φασισμός και ο ρατσισμός σπέρνουν τον εμφύλιο μέσα στην εργατική τάξη, διασπώντας την και καταδικάζοντας την να μην έχει πολιτική και ταξική συγκρότηση.
Βασικά πολιτικά μέτωπα αποτελούν το ζήτημα της ανεργίας, των μισθών και των ελαστικών σχέσεων εργασίας- και των ΕΟΖ. Η καταδίκη της κυρίαρχης πολιτικής και του κεφαλαίου σαν υπεύθυνους για την εξαθλίωση των εργαζομένων, του ιμπεριαλισμού για τη διάλυση της παραγωγής και της υπαίθρου . Η συνειδητοποίηση ότι η υστερία απέναντι στους μετανάστες, αθωώνει τα αφεντικά για την ανεργία και τους μισθούς. Η συνειδητοποίηση ότι μόνο με την ταξική ενότητα όλων των εργατών μπορεί να κερδηθεί οποιοδήποτε ευρώ από τα αφεντικά.
Πέρα όμως από αυτό, αποτελούν ανοιχτά ζητήματα η πολιτιστική ενότητα της τάξης, η αντίσταση στην γκετοποίηση, η απάντηση στα ρατσιστικά πογκρόμ και τις δολοφονίες. Όλα αυτά μπορούν να γίνουν μόνο με την ανάδειξη των μεταναστών εργατών σε πολιτικό υποκείμενο, και όχι αντικείμενο ανθρωπιστικής αλληλεγγύης. Να μπολιαστούν, λοιπόν τα σωματεία και οι οργανώσεις του λαού με πολιτικό αντιφασιστικό λόγο.
Αλλά όχι μόνο αυτό, σύντροφοι. Το μεγάλο στοίχημα είναι να οικοδομηθούν στις γειτονιές σχέσεις αλληλεγγύης Ελλήνων και μεταναστών εργατών, κοινές δομές αλληλεγγύης (πχ συσσίτια-όχι ελεημοσύνη), κοινές πολιτιστικές εκφράσεις. Και πάνω από όλα ένταξη, όπου είναι δυνατό, των μεταναστών στις λαϊκές οργανώσεις. Αυτό είναι το πιο δύσκολο μέτωπο! (Και λόγω οργανωτικών δυνατοτήτων.) Να προσπεράσουμε τον πολιτιστικό διαχωρισμό που επιβάλλει το σύστημα.
«Να πάμε στα σπίτια που δεν τα βλέπει ο Ήλιος» είχε πει ένας εκλιπών σήμερα, συναγωνιστής από την Πρωτοβουλία Δυτικών Συνοικιών Θεσσαλονίκης. Γιατί στα σπίτια που δεν τα βλέπει ο Ήλιος, χτυπά η καρδία της εργατικής τάξης.
Κινηματική-Οργανωτική Συγκρότηση του Αντιφασιστικού Αγώνα
Κορμός του αντιφασιστικού αγώνα δεν μπορεί να είναι άλλος, παρά οι οργανώσεις λαϊκής πάλης, που έχουν αναδειχθεί από τον αγώνα ενάντια στην κυρίαρχη πολιτική. Αυτές άλλωστε οι οργανώσεις αποτελούν και στόχο αλλά και γενεσιουργό αίτιο του εκφασισμού (αφού ανάγκασαν το σύστημα να πετάξει το δημοκρατικό του προσωπείο).
Αυτές λοιπόν οι λαϊκές οργανώσεις, τα σωματεία, οι φοιτητικοί σύλλογοι, οι συνελεύσεις σχολείων, οι λαϊκές συνελεύσεις και πρωτοβουλίες, οι επιτροπές ανέργων, τα τοπικά κινήματα, είναι που συνενώνουν τα πιο δραστήρια αγωνιστικά στοιχεία του λαού. Είναι εκεί όπου πραγματώνεται η καλύτερη όσμωση Αριστεράς και λαού.
Αυτές οι οργανώσεις έχουν την ευθύνη να εντάξουν στην πολιτική τους κατεύθυνση τον αντιφασιστικό αγώνα, και να μπολιάσουν το λαό με τον αντιφασιστικό λόγο, να πλησιάσουν και να υπερασπιστούν τους μετανάστες και τους Αριστερούς αγωνιστές που δέχονται επιθέσεις. Έχουν ευθύνη να προφυλάξουν τον ίδιο τους τον εαυτό.
Πλάι σε αυτές τις οργανώσεις, πρέπει να στηθούν όπου είναι δυνατό, αντιφασιστικές πρωτοβουλίες, εκεί όπου η δράση των φασιστικών συμμοριών είναι το κυρίαρχο ζήτημα, εκεί όπου υπάρχουν οι πολιτικές και οργανωτικές προϋποθέσεις, με τη συμμετοχή κάθε τίμιου αγωνιστική που αισθάνεται αντιφασίστας και δημοκράτης.
Να πιαστούν ζητήματα καθημερινότητας, εργασίας, δημοκρατίας, ανεργίας, τοπικά ζητήματα, από μία αντιφασιστική σκοπιά. Να χτυπηθεί πολιτικά ο φασισμός εκεί όπου γεννιέται. Στις λαϊκές, τα σχολεία, τις συνοικίες, τη δουλειά.
Τέλος, και σαν πολιτικό επιστέγασμα, να συγκροτηθεί με πλατύ, συμμετοχικό τρόπο, μέσα στις λαϊκές οργανώσεις, η μαζική αντιφασιστική λαϊκή αυτοάμυνα, που θα απαντήσει στο δρόμο και κινηματικά τη φασιστική βία. Κόντρα στις αυταπάτες των αναρχικών ότι οι ομάδες κρούσης μόνο των οργανωμένων σε κάποιον πολιτικό χώρο θα αντιμετωπίσουν το πρόβλημα. Συνειδητοποιώντας ότι η νομιμόφρονη και καταγγελτική παθητική αντίσταση δίνει αέρα στους φασίστες. Και ότι αν τους «ταράξουμε της νομιμότητα», θα μας ταράξουν στις σφαλιάρες!
Πρέπει να κατανοηθεί ότι η πολιτική του «Σοκ και Δέος» είναι συστατικό στοιχείο του φασιστικού λόγου και της φασιστικής πρακτικής, και ότι ποντάρουν στην τρομοκράτηση του λαού. Γι’ αυτό η περιφρούρηση του κινήματος αποτελεί αναγκαίο μέρος της απάντησης. Εδώ θα πρέπει να τονίσουμε, ότι η δήλωση της Παπαρήγα «όχι οδόντα αντί οδόντος», μετά από το γνωστό τηλεοπτικό επεισόδιο, έδωσε αβάντζο στην ΧΑ και παρέλυσε τον απλό κόσμο του ΚΚΕ.
Τέλος, μόνο αν υπηρετήσουν συνολικά αυτή την πολιτική κατεύθυνση, θα μπορέσουν η Αριστερά και οι κομμουνιστές να αποκτήσουν μια σχέση «νύχι- κρέας» με το λαό, σαν απαραίτητη προϋπόθεση για την απόκρουση της αντιαριστερής, αντικομουνιστικής υστερίας. Ότι μόνο αν οι Αριστεροί, οι κομμουνιστές, αποτελέσουν στον κοινωνικό τους χώρο υποδείγματα λαϊκών αγωνιστών και ανθρώπων, υπερασπιστές του ψωμιού του κόσμου, θα μπει ο λαός στη διαδικασία υπεράσπισης τους, και απομόνωσης των φασιστοσυμμοριών.
Συμπέρασμα
Η Πρωτοβουλία για μια Αριστερή Αντιϊμπεριαλιστική Συνεργασία, οφείλει να ανοίξει στα πλαίσια της συγκρότησης της την κουβέντα, για το πώς θα μπολιάσει με έναν σύγχρονο, δημοκρατικό, αντιφασιστικό λόγο το λαϊκό κίνημα. Για το πώς τα μέλη της θα κινηθούν σαν τα ψάρια μέσα στο νερό στις λαϊκές μάζες και θα υπηρετήσουν τον αντιφασιστικό αγώνα. Για το πώς θα αναγνωριστούν από το κόσμο σαν λαϊκοί αγωνιστές, άξιοι να τους υπερασπιστούν ακόμα και αυτοί που διαφωνούν πολιτικά μαζί τους. Είναι όρος όχι μόνο για την πολιτική ενδυνάμωση, αλλά για την ύπαρξη μας, σαν δυναμική συνιστώσα με ρόλο και λόγο στα πράγματα!
Αντιφασιστική Κατεύθυνση ή Αντιφασιστικό Μέτωπο;
Ένα θεμελιακό ερώτημα είναι, αν πρέπει να μιλάμε για Αντιφασιστική Κατεύθυνση ή για Αντιφασιστικό Μέτωπο. Αν κάποιος εκτιμά ότι ο φασισμός αποτελεί την κύρια πολιτική του συστήματος για την επίλυση του πολιτικού του αδιεξόδου, θα πρέπει να προτείνει τη συγκρότηση ενός πολιτικού-κοινωνικού Αντιφασιστικού Μετώπου, που θα ενώνει κάθε δύναμη που θέλει να αντισταθεί στο φασισμό. Αν, αντίθετα, πιστεύει, όπως εμείς, ότι ο εκφασισμός της δημόσιας ζωής αποτελεί συστατικό και αναγκαίο στοιχείο της στρατηγικής επίθεσης του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου στο λαό, πρέπει να εργαστεί για την οικοδόμηση της αντιφασιστικής κατεύθυνσης μέσα στο Λαϊκό Κίνημα.
Υπάρχει πολιτική διαφορά ανάμεσα στις δύο εκτιμήσεις; Ναι υπάρχει, γιατί η πρώτη, λαθεμένη άποψη, μπορεί να αποπροσανατολίσει το κίνημα από τον κύριο στόχο της ανατροπής της πολιτικής ΕΕ-ΔΝΤ-κεφαλαίου, με αποτέλεσμα την απώλεια του πιο ζωογόνου και λαϊκά αποδεκτού στόχου του Λαϊκού Κινήματος. Ακόμα χειρότερα, ίσως παραγνωρίζει τον κίνδυνο να μπολιαστεί ο αντιΕΕ και αντιΔΝΤ αγώνας με ρατσιστικά, εθνικόφρονα, δήθεν «αντιμνημονικακά» χαρακτηριστικά, όπως επιχειρήθηκε σχεδιασμένα και από τα πάνω να γίνει στο Σύνταγμα, καλύπτοντας έτσι το φασισμό πίσω από τη μάσκα του «αντιμημονίου». Κίνδυνος υπαρκτός, που μπορεί να πετάξει την Αριστερά από το δρόμο (ας πούμε από την πλατεία Συντάγματος!), αφαιρώντας έτσι το οξυγόνο!
Είναι αναγκαίο να αναγνωρίσουμε, κατ’ αρχάς, ότι ο εκφασισμός γεννιέται από την ανάγκη της καταστολής του Λαϊκού Κινήματος ενάντια στην πολιτική του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου, και την ανάγκη για τον αποπροσανατολισμό των λαϊκών μαζών από τους πραγματικούς φταίχτες της κρίσης: τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής και την εξάρτηση από τον ιμπεριαλισμό.
Εκφασισμός λοιπόν είναι, τα διλήμματα «ευρώ ή τανκς» του Πάγκαλου, η ΝΑΤΟϊκή άσκηση καταστολής διαδηλώσεων «Καλλικράτης», η απαγόρευση των διαδηλώσεων στο κέντρο της Αθήνας από τον Καμίνη, η ρατσιστική επιχείρηση «Ξένιος Ζεύς» από την ΕΛΑΣ. Εκφασισμός είναι η αστυνομική βία και οι διώξεις αγωνιστών και πολιτικών χώρων , τα ΜΑΤ στις απεργίες. Εκφασισμός είναι η παρονομοποίση της Αριστεράς και οι επιθέσεις σε αγωνιστικούς-κινηματικούς χώρους. Εκφασισμός είναι η στοχοποίηση των καταλήψεων από την ΔΗΜΑΡ, η κατάργηση του Ασύλου, το ρατσιστικό δηλητήριο των ΜΜΕ, τα κηρύγματα του Άνθιμου, οι προκλητικές επεμβάσεις την ξένων παραγόντων στη χώρα. Εκφασισμός αποτελεί η πολιτική των κυβερνήσεων ενάντια στου μετανάστες, και η μετατροπή τους σε δεύτερης κατηγορίας ανθρώπους. Η άνοδος, και το σιωπηλό σπρώξιμο από το σύστημα και τους μηχανισμούς του της ναζιστικής συμμορίας της Χρυσής Αυγής, αποτέλεσε την κορυφαία και πιο επιθετική πολιτική έκφραση του εκφασισμού.
Ο εκφασισμός μπορεί να αντιμετωπιστεί και να νικηθεί, μόνο από ένα πολιτικό, αντικαπιταλιστικό-αντιϊμπεριαλιστικό-αντιφασιστικό Λαϊκό Κίνημα, που θα παλεύει για την ανατροπή των αντιλαϊκών μέτρων, σαν πρώτη αιχμή για το ξεπέταγμα από τη χώρα όλων αυτών που ζούνε πάνω στο σβέρκο του ελληνικού λαού και κάθε εργαζόμενου ανθρώπου στην Ελλάδα. Μπορεί να νικηθεί, μόνο αν οι πλατιές, αγωνιζόμενες λαϊκές μάζες τον συναντήσουν απέναντί τους, σαν συμπλήρωμα της κυρίαρχης πολιτικής, σαν συνυπεύθυνο της μετατροπής τους σε σκλάβους του κεφαλαίου. Κάθε άλλη πολιτική κατεύθυνση είναι καταδικασμένη να αποτύχει οικτρά!
Από την παραπάνω ανάλυση, απορρέουν τα εξής καθήκοντα:
Πολιτική-Ιδεολογική Συγκρότηση του Αντιφασιστικού λόγου
Από τα παραπάνω προκύπτει ότι ο αντιφασιστικός λόγος θα πρέπει να αποκαλύψει στα μάτια του κόσμου, ότι ο εκφασισμός αφορά το δικαίωμα του ίδιου να αγωνίζεται, να εκφράζεται και να οργανώνεται. Ότι αποτελεί εφεδρεία και συμπλήρωμα της αντιλαϊκής πολιτικής.
Κατ’ αρχάς ότι σε πολιτικό επίπεδο, μπαίνει τροχοπέδη στην ανάπτυξη λαϊκών και εργατικών αγώνων, συσκοτίζει τα αίτια της κρίσης, και ορίζει τον κύριο πολιτικό εχθρό του λαού τους μετανάστες και τους "πολιτικούς-κλέφτες", απομακρύνει την οργή από την ΕΕ και το ΔΝΤ, αθωώνει το ελληνικό κεφάλαιο, το οποίο συνεχίζει να πλουτίζει σε βάρος του λαού, μειώνει τους μισθούς και απολύει εργαζομένους.
Να αποκαλύψει ότι με την αντιμετώπιση του ελληνικού έθνους σαν ενιαία οντότητα, αποκρύπτει τις ταξικές αντιθέσεις, αθωώνει την τάξη που κυβερνά τη χώρα. Ότι ο εθνικόφρονας και φασιστικός λόγος, είναι υποτακτικός απέναντι στα μεγάλα ξένα αφεντικά, αποδέχεται την εξάρτηση της χώρας από τη Δύση, αποδέχεται τον μονόδρομο της ΕΕ, και παλεύει για την επαναδιαπραγμάτευση των όρων συνέχισης της εξάρτησης, με έναν τρόπο που θα εξασφαλίζει την αστική τάξη και όχι τα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα (που είναι, άλλωστε ασυμβίβαστα με τις αστικές επιδιώξεις). Να αποκαλύψει ότι ποτέ η αστική τάξη δε θα παλέψει για την εθνική ανεξαρτησία του ελληνικού λαού, πολύ απλά γιατί η εξάρτηση είναι αυτή που εξασφαλίζει την κυριαρχία και τον πλουτισμό της επάνω στο λαό.
Τέλος, να αντιπαλέψει την αντιδραστική μικροαστική ιδεολογία του «σωτήρα», του «μεσσία», που με το «νέο Γουδί» θα «κλείσει φυλακή «τους κλέφτες της Βουλής», και μαζί με αυτά θα ρίξει το λαό σε ένα σκοταδιστικό περιθώριο, χωρίς πολιτικά, συνδικαλιστικά και πολιτιστικά δικαιώματα, έρμαιο των εξελίξεων και εξαπατημένο. ‘Όπως συνέβαινε μετά από κάθε πραγμάτωση μιας "μεγάλης εθνικής ιδέας".
(Επίσης σημαντικό είναι να κατανοηθεί, ότι το Λαϊκό Κίνημα δεν υπερασπίζεται το αστικό κοινοβούλιο και την αστική δημοκρατία από το φασισμό γιατί αυτό από εκεί γεννιέται. Αλλά και γιατί θέλει να ανατρέψει το σύστημα αυτό που ούτε δημοκρατία είναι, ούτε σαν τέτοια αναγνωρίζεται πλέον από τα λαϊκά στρώματα. Θεσμοί όπως η δικαιοσύνη και η αστυνομία είναι εκφασισμένοι, και ανίκανοι να αντιπαρατεθούν στο φασισμό.).
Ταξικός Προσανατολισμός του Αντιφασιστικού Αγώνα
Κομβικό κοινωνικό ζήτημα για κάθε επιδίωξη του Λαϊκού Κινήματος, αλλά ειδικά ενάντια στον εκφασισμό, αποτελεί η ενεργοποίηση του βασικού πληττόμενου από την πολιτική αυτή. Της εργατικής τάξης. Χωρίς την πολιτική οργάνωση της, δεν μπορεί να κερδηθεί καμία μάχη.
Πρώτο και κύριο καθήκον, αποτελεί η πολιτική αποκάλυψη και διαφώτιση, ότι ο φασισμός και ο ρατσισμός σπέρνουν τον εμφύλιο μέσα στην εργατική τάξη, διασπώντας την και καταδικάζοντας την να μην έχει πολιτική και ταξική συγκρότηση.
Βασικά πολιτικά μέτωπα αποτελούν το ζήτημα της ανεργίας, των μισθών και των ελαστικών σχέσεων εργασίας- και των ΕΟΖ. Η καταδίκη της κυρίαρχης πολιτικής και του κεφαλαίου σαν υπεύθυνους για την εξαθλίωση των εργαζομένων, του ιμπεριαλισμού για τη διάλυση της παραγωγής και της υπαίθρου . Η συνειδητοποίηση ότι η υστερία απέναντι στους μετανάστες, αθωώνει τα αφεντικά για την ανεργία και τους μισθούς. Η συνειδητοποίηση ότι μόνο με την ταξική ενότητα όλων των εργατών μπορεί να κερδηθεί οποιοδήποτε ευρώ από τα αφεντικά.
Πέρα όμως από αυτό, αποτελούν ανοιχτά ζητήματα η πολιτιστική ενότητα της τάξης, η αντίσταση στην γκετοποίηση, η απάντηση στα ρατσιστικά πογκρόμ και τις δολοφονίες. Όλα αυτά μπορούν να γίνουν μόνο με την ανάδειξη των μεταναστών εργατών σε πολιτικό υποκείμενο, και όχι αντικείμενο ανθρωπιστικής αλληλεγγύης. Να μπολιαστούν, λοιπόν τα σωματεία και οι οργανώσεις του λαού με πολιτικό αντιφασιστικό λόγο.
Αλλά όχι μόνο αυτό, σύντροφοι. Το μεγάλο στοίχημα είναι να οικοδομηθούν στις γειτονιές σχέσεις αλληλεγγύης Ελλήνων και μεταναστών εργατών, κοινές δομές αλληλεγγύης (πχ συσσίτια-όχι ελεημοσύνη), κοινές πολιτιστικές εκφράσεις. Και πάνω από όλα ένταξη, όπου είναι δυνατό, των μεταναστών στις λαϊκές οργανώσεις. Αυτό είναι το πιο δύσκολο μέτωπο! (Και λόγω οργανωτικών δυνατοτήτων.) Να προσπεράσουμε τον πολιτιστικό διαχωρισμό που επιβάλλει το σύστημα.
«Να πάμε στα σπίτια που δεν τα βλέπει ο Ήλιος» είχε πει ένας εκλιπών σήμερα, συναγωνιστής από την Πρωτοβουλία Δυτικών Συνοικιών Θεσσαλονίκης. Γιατί στα σπίτια που δεν τα βλέπει ο Ήλιος, χτυπά η καρδία της εργατικής τάξης.
Κινηματική-Οργανωτική Συγκρότηση του Αντιφασιστικού Αγώνα
Κορμός του αντιφασιστικού αγώνα δεν μπορεί να είναι άλλος, παρά οι οργανώσεις λαϊκής πάλης, που έχουν αναδειχθεί από τον αγώνα ενάντια στην κυρίαρχη πολιτική. Αυτές άλλωστε οι οργανώσεις αποτελούν και στόχο αλλά και γενεσιουργό αίτιο του εκφασισμού (αφού ανάγκασαν το σύστημα να πετάξει το δημοκρατικό του προσωπείο).
Αυτές λοιπόν οι λαϊκές οργανώσεις, τα σωματεία, οι φοιτητικοί σύλλογοι, οι συνελεύσεις σχολείων, οι λαϊκές συνελεύσεις και πρωτοβουλίες, οι επιτροπές ανέργων, τα τοπικά κινήματα, είναι που συνενώνουν τα πιο δραστήρια αγωνιστικά στοιχεία του λαού. Είναι εκεί όπου πραγματώνεται η καλύτερη όσμωση Αριστεράς και λαού.
Αυτές οι οργανώσεις έχουν την ευθύνη να εντάξουν στην πολιτική τους κατεύθυνση τον αντιφασιστικό αγώνα, και να μπολιάσουν το λαό με τον αντιφασιστικό λόγο, να πλησιάσουν και να υπερασπιστούν τους μετανάστες και τους Αριστερούς αγωνιστές που δέχονται επιθέσεις. Έχουν ευθύνη να προφυλάξουν τον ίδιο τους τον εαυτό.
Πλάι σε αυτές τις οργανώσεις, πρέπει να στηθούν όπου είναι δυνατό, αντιφασιστικές πρωτοβουλίες, εκεί όπου η δράση των φασιστικών συμμοριών είναι το κυρίαρχο ζήτημα, εκεί όπου υπάρχουν οι πολιτικές και οργανωτικές προϋποθέσεις, με τη συμμετοχή κάθε τίμιου αγωνιστική που αισθάνεται αντιφασίστας και δημοκράτης.
Να πιαστούν ζητήματα καθημερινότητας, εργασίας, δημοκρατίας, ανεργίας, τοπικά ζητήματα, από μία αντιφασιστική σκοπιά. Να χτυπηθεί πολιτικά ο φασισμός εκεί όπου γεννιέται. Στις λαϊκές, τα σχολεία, τις συνοικίες, τη δουλειά.
Τέλος, και σαν πολιτικό επιστέγασμα, να συγκροτηθεί με πλατύ, συμμετοχικό τρόπο, μέσα στις λαϊκές οργανώσεις, η μαζική αντιφασιστική λαϊκή αυτοάμυνα, που θα απαντήσει στο δρόμο και κινηματικά τη φασιστική βία. Κόντρα στις αυταπάτες των αναρχικών ότι οι ομάδες κρούσης μόνο των οργανωμένων σε κάποιον πολιτικό χώρο θα αντιμετωπίσουν το πρόβλημα. Συνειδητοποιώντας ότι η νομιμόφρονη και καταγγελτική παθητική αντίσταση δίνει αέρα στους φασίστες. Και ότι αν τους «ταράξουμε της νομιμότητα», θα μας ταράξουν στις σφαλιάρες!
Πρέπει να κατανοηθεί ότι η πολιτική του «Σοκ και Δέος» είναι συστατικό στοιχείο του φασιστικού λόγου και της φασιστικής πρακτικής, και ότι ποντάρουν στην τρομοκράτηση του λαού. Γι’ αυτό η περιφρούρηση του κινήματος αποτελεί αναγκαίο μέρος της απάντησης. Εδώ θα πρέπει να τονίσουμε, ότι η δήλωση της Παπαρήγα «όχι οδόντα αντί οδόντος», μετά από το γνωστό τηλεοπτικό επεισόδιο, έδωσε αβάντζο στην ΧΑ και παρέλυσε τον απλό κόσμο του ΚΚΕ.
Τέλος, μόνο αν υπηρετήσουν συνολικά αυτή την πολιτική κατεύθυνση, θα μπορέσουν η Αριστερά και οι κομμουνιστές να αποκτήσουν μια σχέση «νύχι- κρέας» με το λαό, σαν απαραίτητη προϋπόθεση για την απόκρουση της αντιαριστερής, αντικομουνιστικής υστερίας. Ότι μόνο αν οι Αριστεροί, οι κομμουνιστές, αποτελέσουν στον κοινωνικό τους χώρο υποδείγματα λαϊκών αγωνιστών και ανθρώπων, υπερασπιστές του ψωμιού του κόσμου, θα μπει ο λαός στη διαδικασία υπεράσπισης τους, και απομόνωσης των φασιστοσυμμοριών.
Συμπέρασμα
Η Πρωτοβουλία για μια Αριστερή Αντιϊμπεριαλιστική Συνεργασία, οφείλει να ανοίξει στα πλαίσια της συγκρότησης της την κουβέντα, για το πώς θα μπολιάσει με έναν σύγχρονο, δημοκρατικό, αντιφασιστικό λόγο το λαϊκό κίνημα. Για το πώς τα μέλη της θα κινηθούν σαν τα ψάρια μέσα στο νερό στις λαϊκές μάζες και θα υπηρετήσουν τον αντιφασιστικό αγώνα. Για το πώς θα αναγνωριστούν από το κόσμο σαν λαϊκοί αγωνιστές, άξιοι να τους υπερασπιστούν ακόμα και αυτοί που διαφωνούν πολιτικά μαζί τους. Είναι όρος όχι μόνο για την πολιτική ενδυνάμωση, αλλά για την ύπαρξη μας, σαν δυναμική συνιστώσα με ρόλο και λόγο στα πράγματα!
4 σχόλια:
Αγαπητοί σύντροφοι,
Με ιδιαίτερη χαρά είδαμε τους προβληματισμούς σας σχετικά με την παρέμβασή μας.
Τα πράγματα είναι πολύ απλά, ας τα ξεδιαλύνουμε με συντομία:
Πάντα ελοχεύει ο κίνδυνος να θεωρηθεί πως ο εκφασισμός –μια συνολική πολιτική κατεύθυνση του συστήματος σε όλα τα επίπεδα της ταξικής δικτατορίας-ταυτίζεται με την εγκαθίδρυση του φασιστικού καθεστώτος σαν λύσης ‘’έκτακτης ανάγκης’’,για το σύστημα. Σ΄αυτή τη δεύτερη περίπτωση, με την κατάργηση κάθε αστικοδημοκρατικής επίφασης και των στοιχειδών πολιτικών δικαιωμάτων, τα καθήκοντα, οι προτεραιότητες, οι πολιτικές συμμαχιών είναι εντελώς διαφορετικές.
Σε καμία όμως περίπτωση δεν ισχύουν αναφορές πως αντιφασιστικό μέτωπο συγκροτείται μόνον όταν ο φασισμός αποτελεί την ‘’κύρια πολιτική του συστήματος’’. Και αρχικά , πότε άραγε την αποτελεί; Όταν μόνον εγκαθιδρυθεί σαν καθεστώς, όταν ένα μοναδικό φασιστικό κόμμα προωθείται για άμεση κατάληψη της εξουσίας ή όταν η συνολική πολιτική του συστήματος είναι αυτή όπως ακριβώς την αναφέρετε : ’’……Είναι αναγκαίο να αναγνωρίσουμε, κατ’ αρχάς, ότι ο εκφασισμός γεννιέται από την ανάγκη της καταστολής του Λαϊκού Κινήματος ενάντια στην πολιτική του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου, και την ανάγκη για τον αποπροσανατολισμό των λαϊκών μαζών από τους πραγματικούς φταίχτες της κρίσης: τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής και την εξάρτηση από τον ιμπεριαλισμό.
Εκφασισμός λοιπόν είναι, τα διλήμματα «ευρώ ή τανκς» του Πάγκαλου, η ΝΑΤΟϊκή άσκηση καταστολής διαδηλώσεων «Καλλικράτης», η απαγόρευση των διαδηλώσεων στο κέντρο της Αθήνας από τον Καμίνη, η ρατσιστική επιχείρηση «Ξένιος Ζεύς» από την ΕΛΑΣ. Εκφασισμός είναι η αστυνομική βία και οι διώξεις αγωνιστών και πολιτικών χώρων , τα ΜΑΤ στις απεργίες. Εκφασισμός είναι η παρονομοποίση της Αριστεράς και οι επιθέσεις σε αγωνιστικούς-κινηματικούς χώρους. Εκφασισμός είναι η στοχοποίηση των καταλήψεων από την ΔΗΜΑΡ, η κατάργηση του Ασύλου, το ρατσιστικό δηλητήριο των ΜΜΕ, τα κηρύγματα του Άνθιμου, οι προκλητικές επεμβάσεις την ξένων παραγόντων στη χώρα. Εκφασισμός αποτελεί η πολιτική των κυβερνήσεων ενάντια στου μετανάστες, και η μετατροπή τους σε δεύτερης κατηγορίας ανθρώπους. Η άνοδος, και το σιωπηλό σπρώξιμο από το σύστημα και τους μηχανισμούς του της ναζιστικής συμμορίας της Χρυσής Αυγής, αποτέλεσε την κορυφαία και πιο επιθετική πολιτική έκφραση του εκφασισμού……’’ Αυτά δεν είναι επι καιρό η κύρια πολιτική του συστήματος ;
(συνεχίζεται)
συνέχεια............
Αναφέρεται πως είναι’’συστατικό και αναγκαίο στοιχείο της στρατηγικής επίθεσης του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου στο λαό..’’. Ασαφής επιστρέψτε μου να πω- και μη πολιτικά προσδιορισμένη –απλά λεκτική διαφοροποίηση, όταν ειδικά αναφέρεται βασικό στοιχείο στρατηγικής επίθεσης.
Γράφετε πιο πάνω για τους πιθανούς κινδύνους, όπως αυτόν να θεωρηθεί πως με σάλπισμα αντιφασιστικού μετώπου, αμβλύνονται οι πολιτικές-ταξικές διαφορές και οδηγούμαστε σε συνέργεια- η σε τέτοια ερμηνεία- με τον κάθε αντιφασίστα. Από πότε αυτό αποτελεί πρακτική των κομμουνιστών ακόμη και σε περιπτώσεις εγκαθίδρυσης του φασισμού σαν καθεστώτος. Μήπως επι χούντας οι κομμουνιστές σάλπισαν καμιά ΕΑΔΕ, ή μίκρυναν την αντιμπεριαλιστική ουσία του φασισμού, με τις πράξεις και τις αναλύσεις τους; Από πότε ένα αντιφασιστικό μέτωπο με τις ταχτικές του πολιτικές συμμαχιών και μάλιστα σε περίοδο σαν τη σημερινή, μπορεί να οδηγήσει σε ‘’χυλούς’’ τύπου ‘’Ανω πλατείας-αντιμνημονιακού αγώνα ;’’ Το αντίθετο! Αν ο αγώνας ενάντια στην πολιτική των ιμπεριαλιστών και των τσιρακιών τους, είχε σαν προμετωπίδα τον αντιφασισμό δεν θα ‘’χώραγε’’ η ‘’πάνω πλατεία’’, τα λάβαρα, οι θούριοι, οι μούτζες, η ταξική άμβλυνση, ο αντικομμουνισμός, ο φασιστικός ρατσισμός ενάντια στους μετανάστες.
Ο αντιφασισμός οργανωμένος μαζικά, πολυεπίπεδα και δυναμικά στην ‘’πηγή’’- τις γειτονιές, πάντα εμπεριέχει σαν πολιτικό του πυρήνα, τον αντιμπεριαλισμό που αναφέρεται στο τι τον γεννά και ακόμη πιο βαθιά στον αντικαπιταλισμό που αποτελεί την κύρια μήτρα όλων των φαινομένων που προαναφέρθηκαν. Μήπως θα πρέπει να ακολουθήσουμε ‘’αντικαπιταλιστικούς καθαρούς λόγους’’, χαρίζοντας στον καπιταλισμό σχεδόν όλη την τάξη, πλατιές λαικές μάζες που δεν θ΄ακολουθούσαν βέβαια έναν τέτοιο αντιμαρξιστικό αδιέξοδο δρόμο ;
Η συνάφεια ενός αντιφασιτικού μετώπου που στην πράξη είναι το υπερσύνολο του ‘’αριστερού αντιμπεριαλιστικού μετώπου’’ ( αλήθεια θα μπορούσε αυτό να μην είναι ‘’αριστερό ;’’), είναι η συνάντηση στη δράση με ευρύτερες μη απόλυτα συνειδητοποιημένες μάζες, ώστε αυτή η πολιτική συνάντηση μαζί τους, να οδηγήσει με όρους κινήματος, στο ξεκαθάρισμα του τι σημαίνει ιμπεριαλισμός, εξάρτηση, εξαθλίωση, πείνα, καταστολή, κοινωνικοί αυτοματισμοί στο ποια είναι η μήτρα που γεννά όλα τα παραπάνω. Είναι μάλλον πολύ πιο εύκολο να δώσεις να καταλάβει ο αγνός- νέος κύρια -αντιφασίστας, πως δεν υπάρχει απλά ‘’μπατσοκρατία’’ και ‘’ έξαρση της καταστολής’’ αλλά μια συνολική πολιτική, απαραίτητος συνοδός της πολιτικής που επειβάλλεται από τους ιμπεριαλιστές και τους ντόπιους υπηρέτες τους.
Είναι πολύ πιο εύκολο να πετύχεις μέσα από πλατιές αλλά σαφείς πολιτικά δράσεις, την ενότητα της τάξης, με τη συνάντηση των ελλήνων εργατών με τα ταξικά τους αδέλφια από χώρες χτυπημένες από τον ιμπεριαλισμό, να κερδίσεις τους ‘’μοναχικούς’’ άνεργους στο εργατικό κίνημα και να μη τους αφήσεις στην απελπισία των λούμπεν υποψήφιων θυμάτων της κάθε φασιστικού εσμού που παίζει με την απελπισία, χτυπώντας στη καρδιά τη λογική του ‘’υπεράνθρωπου με το καθαρό αίμα’’ που τρώει απ΄τα σκουπίδια και τα παιδιά του μένουν στο απόλυτο κενο μέλλοντος.
Αν αυτό πρέπει για λόγους ‘’καθαρότητας’’ να λέγεται όχι ‘’μέτωπο’’ αλλά ‘’κατεύθυνση’’, πολύ λίγη σημασία, έχει.
Συντροφικά,
(κάποιος απο την «Ομάδα κομμουνιστών για την παρέμβαση και τη δράση» )
Θεωρώ πως η συζήτηση που άνοιξε επ’ αφορμή τόσο του κειμένου της ομάδας των συντρόφων κομμουνιστών, όσο και αυτό της ΑΛΕΠΟΥΣ, αλλά και του ΚΚΕ(μ-λ) λίγο καιρό πριν ως πολύ σημαντική.
Αν μη τι άλλο αυτό το ζήτημα το έθεσε η ίδια η υλική πραγματικότητα αναγκάζοντας άτομα και συλλογικότητες που θέλουν να αναφέρονται στην αριστερά (με α μικρό, ούτε καν κεφαλαίο) να πάρουν θέση και να προσπαθήσουν να αναλύσουν την πραγματικότητα και να επιδιώξουν να ανιχνεύσουν τους τρόπους να την αλλάξουν.
Ο εκφασισμός της δημόσιας ζωής δεν είναι καινούργιο φαινόμενο, στην Ελλάδα και διεθνώς. Έχει ενταθεί την τελευταία δεκαετία, δεν θα επεκταθώ παρά μόνο δυο αναφορές, Ολυμπιάδα 2004 και δίκες/τρομοϋστερία/χρήση ΜΜΕ σε σχέση με 17Ν, και απλά σήμερα βλέπουμε τη φασιστικοποίηση να συνολικοποιείται, να διαπερνά την κοινωνία κάθετα και οριζόντια, να αποτελεί κυρίαρχο λόγο, κτλ. Επίσης δεν πρέπει να αποκλείει κανείς την περίπτωση για καθεστώς έκτακτης ανάγκης ή αυτό που ο Αγκάμπεν ονόμασε κατάσταση εξαίρεσης, “όταν η ‘έκτακτη ανάγκη’ μετατρέπει την εξαίρεση σε κανόνα”.
Ως εκ τούτου το “τι να κάνουμε” σε σχέση με το ζήτημα του φασισμού αποτελεί κομβικό όχι μόνο για την παρέμβαση της αριστεράς αλλά και για την ίδιά της την ύπαρξη. Ως προς αυτό το θέμα υπάρχουν τρεις βασικά θέσεις.
Η πρώτη ορίζει μονοθεματικά τον αντιφασιστικό αγώνα ως το μοναδικό (ή το κύριο με διαφορά) για τους επαναστάτες. Αυτή την άποψη υϊοθετεί ένα τμήμα του χώρου της αναρχίας και της αυτονομίας.
Η δεύτερη ορίζει τον αντιφασιστικό αγώνα ως βασικό και αναπόσπαστο στοιχείο για τον ευρύτερο αντικαπιταλιστικό ή/και αντιιμπεριαλιστικό αγώνα του λαού. Σε αυτό το μήκος κύματος θεωρώ πως κινείται τόσο το κείμενο της ΑΛΕΠΟΥΣ, όσο και των συντρόφων της ομάδας κομμουνιστών όσο και η ανακοίνωση επί του θέματος του ΚΚΕ(μ-λ) και προφανώς και άλλοι (τμήματα της αναρχίας/αυτονομίας με παρέμβαση στον εργατικό χώρο, άλλες οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, κτλ). Με διαφοροποιήσεις επί του θέματος ασχολούνται και οι τροτσκιστές της αγγλικής παράδοσης (ΣΕΚ, ΔΕΑ, Ξεκίνημα) οι οποίοι έχω την εντύπωση πως παρότι αντιμετωπίζουν το ζήτημα κύρια γύρω από τους μετανάστες έχουν μια πιο ουμανιστική παρά ταξική αντίληψη για τους μετανάστες και άρα περιπλέκεται το ζήτημα και του φασισμού/αντιφασισμού. Αλλά αυτό το τελευταίο είναι θέμα μια άλλη συζήτηση.
Υπάρχει μια τρίτη άποψη αυτή που αντιμετωπίζει το ζήτημα του φασισμού ως δευτερεύουσας σημασίας που μεταθέτει τα καθήκοντα των κομμουνιστών από τη φάση της ζύμωσης/δράσης σε αυτή της προπαγάνδας. Αυτή ήταν μέχρι πρόσφατα η άποψη του ΚΚΕ, έχω την εντύπωση πως ίσως να έχει κάπως μετατοπιστεί το τελευταίο διάστημα (πάλι μπορεί να κάνω λάθος) και αυτή είναι και η άποψη του Μ-Λ ΚΚΕ όπως αυτή εκφράστηκε στην κοινή εκδήλωση που έγινε το καλοκαίρι στο Πεδίο του Άρεως.
Πιστεύω πως το κείμενο της ΑΛΕΠΟΥΣ διακατέχεται από ένα προβληματισμό που δεν διαφοροποιείται απο το κείμενο π.χ. των συντρόφων σε επίπεδο στρατηγικής αλλά ούτε και σε επίπεδο τακτικής. Το λέω αυτό διότι στις αντιγειτονιές προέκυψε ένας σύντομος αλλά ουσιαστικός διάλογος περί του χαρακτήρα του μετώπου μεταξύ του ΚΚ και δυο μελών της ομάδας, εξίσου σημαντικός με τα δυο κείμενα.
Τόσο η άποψη “μετά τον αντιφασισμό το χάος” όσο κι αυτή που δεν αναγνωρίζει και υποτιμάει τον κίνδυνο του φασισμού θεωρώντας πως το καθήκον που έχουν οι κομμουνιστές ως προς τον φασισμό είναι επιμορφωτική δουλειά, μπορούν να καταστούν καταστροφικές για το κίνημα. Και οι δυο αδυνατούν να δουν την υλική βάση πάνω στην οποία πατάει ο φασισμός, τον χαρακτήρα της κρίσης.
Τα φτωχοποιημένα λόγω κρίσης μικροαστικά (αλλά και μεσοαστικά στρώματα) αποτελούν κύρια την υλική/ταξική βάση για την ανάπτυξη του φασισμού κι αυτό όχι λόγω άγνοιας. Δεν πρόκειται για παραπλανημένους (όχι ότι δεν υπάρχουν και τέτοιοι). Αποτελεί πρόσφορη πολιτική έκφραση των μικροαστικών στρωμάτων σε φάση ήττας της εργατικής τάξης και της προλεταριακής /κομμουνιστικής ιδεολογίας.
(συνεχίζεται)
Αυτό το γεγονός εκμεταλλεύεται η αστική τάξη χρησιμοποιώντας τον φασισμό σε περιόδους κρίσης για εγκλωβισμό των συνειδήσεων ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων και για να προκαταλάβει μια πιθανή επαναστατική κατάσταση.
Η δεύτερη (μεταξύ των δυο, τρίτη με βάση την αρχική αρίθμηση) άποψη αδυνατεί να δει την ίδια τη δυναμική που αποκτά ο φασισμός ως ιδεολογική και πολιτική έκφραση των μικροαστικών στρωμάτων και τον αντιμετωπίζει ως απλό εργαλείο της αστικής τάξης το οποίο όποτε θέλει το ενεργοποιεί κι όποτε θέλει το απενεργοποιεί λες κι έχει διακόπτη.
Η πρώτη άποψη από την άλλη, σε μεγάλο βαθμό μικροαστική αντίληψη η οποία ανάγει ως κύριο εχθρό...τους μικροαστούς, αδύνατεί να δει το ευρύτερο οικονομικό-πολιτικό πλαίσιο. Αδυνατεί να δει το φασισμό (και) ως αποτέλεσμα της καπιταλιστικής κρίσης και άρα την αναγκαιότητα της αντικαπιταλιστικής πάλης αλλά και της αντιιμπεριαλιστικής κατεύθυνσης στο κίνημα.
Στο προκείμενο. Εάν υπάρχουν όντως πλατιές λαϊκές οργανώσεις που αγκαλιάζουν την πλειοψηφία του πληθυσμού σε μια περιοχή οφείλουν να προσθέσουν χαρακτηριστικά και δράσεις αντιφασιστικού τύπου στην παρέμβασή τους. Έχω την εντύπωση πως τέτοιου τύπου ομαδοποιήσεις δεν υπάρχουν, αυτές δηλαδή που αποτελούν πόλο αναφοράς και έλξης για την μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού μιας περιοχής.
Ως εκ τούτου μια Λαϊκή Συνέλευση, ή μια Επιτροπή Γειτονιάς προφανώς οφείλει να συμβάλει στον αντιφασιστικό αγώνα αλλά δεν μπορεί από μόνη της να μετασχηματιστεί σε αντιφασιστικό φορέα.
Μπορεί όμως να συμβάλει καθοριστικά στη δημιουργία αντιφασιστικού φορέα μιας περιοχής ή σε συντονισμό όσων φορέων υπάρχουν στην συγκεκριμένη περιοχή σε μια αντιφασιστική κατεύθυνση. Π.χ. εάν δρουν 2 τοπικές κινήσεις, 2-3 συνδικαλιστικοί φορείς, 1 δημοτική κίνηση, 2-3 πολιτικές ομάδες και στέκια της αριστεράς, της αναρχίας ή της αυτονομίας και 3-4 σύλλογοι πολιτιστικού ή άλλου χαρακτήρα σε μια περιοχή. Μπορούν να δημιουργήσουν μια συντονιστική επιτροπή/συνέλευση ανοιχτή και σε κόσμο πέρα και έξω από αυτές για να καθορίζουν τις αντιφασιστικές δράσεις.
Εάν βέβαια είναι εφικτό να δημιουργεί κάποια αντιφασιστική ομπρέλα με διαρκή λειτουργία που να καλύπτει τους πάντες στην περιοχή και να συνεργάζεται με άλλες αντίστοιχες κινήσεις ακόμη καλύτερα.
Ο αντιφασιστικός αγώνας όπως και ο αντιιμπεριαλιστικός δεν μπορεί παρά να είναι αντικαπιταλιστικός. Για να το πω λίγο χοντρά, το να μιλάς ενάντια στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ σε επίπεδο προπαγάνδας ή ενάντια στο φασισμό χωρίς να δρας ενάντια στο κεφάλαιο αποτελεί παρέμβαση φιλολογικού τύπου. Η υλοποίηση των ιμπεριαλιστικών πολιτικών γίνεται σε εθνικό επίπεδο και ο φασισμός αποτελεί πολιτική που ευνοεί το κεφάλαιο. Κάθε ήττα των κρατικών και κεφαλαιοκρατικών πολιτικών και κατευθύνσεων, κάθε ήττα της αστικής τάξης, αποτελεί νίκη ενάντια στο φασισμό και τον ιμπεριαλισμό. Για να δώσω ένα παράδειγμα. Μια πιθανή νίκη ενάντια στο Μάνεση θα ήταν αντικειμενικά αντιφασιστική-αντιιμπεριαλιστική νίκη ακόμη κι αν οι ίδιοι χαλυβουργοί δεν την αντιλαμβάνονται ως τέτοια. Θεωρώ πως η κεντρική θέση του αντικαπιταλιστικού αγώνα δεν αναγνωρίζεται τόσο απο δηλωμένους αντιφασίστες όσο και από αντιιμπεριαλιστές.
αυτές οι πρώτες σκέψεις πάνω στο ζήτημα.
Χ.
Δημοσίευση σχολίου