Ρεαλισμός 2

Ρεαλισμός 2

Και να που στο “Βήμα της Κυριακής” (5/8/12), ο Νίκος Χασαπόπουλος επιχειρεί το δικό του απολογισμό της απεργίας στη Χαλυβουργία, φυσικά υπερασπίζοντας την ταξική υποταγή και τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Ας δούμε τι κατάλαβε από την απεργία ο κ. Χασαπόπουλος, μέσα από το άρθρο του “Τι έκανες στην απεργία, πατέρα;”:

[...]

“Μήπως νίκησε ο εργοδότης και κατ' επέκταση το κεφάλαιο, σε μια περίοδο μάλιστα οικονομικής κρίσης, που κατάφερε να ελαχιστοποιήσει τα λειτουργικά έξοδα, εφόσον δεν έιχε καταβάλει μισθούς, εργοδοτικές και ασφαλιστικές εισφορές, δεκάδες εκατομμύρια σε ΦΠΑ, δεν πλήρωσε ούτε ΔΕΗ ούτε ΔΕΠΑ; Και από την άλλη είχε ανοιχτό το δεύτερο εργοστάσιο στο Βόλο, με τις μηχανές και τα καζάνια να δουλεύουν στο φουλ, και αποδείχθηκε έτσι συνεπής στους πελάτες του;

Τι θα έλεγε, αλήθεια, σ' αυτή την περίπτωση ο Μαρξ; Θα επικροτούσε τη στάση των συνδικαλιστών επειδή κράτησαν εννέα μήνες ψηλά τη σημαία της “επανάστασης”, με αποτέλεσμα όμως δεκάδες συνάδελφοι να απολυθούν ή θα έγραφε κάποια υποσημείωση στο Κεφάλαιο ότι ο καπιταλισμός δεν πεθαίνει εφόσον η εργατική τάξη κάνει λάθη;”

[...]

“Τι κερδίσαμε με 272 μέρες απεργίας; (διερωτάται η εργάτρια Χαλυβουργίας κ. Ελένη Καταβάτη). Τίποτα απολύτως, αντιθέτως χάσαμε 117 απολυμένους, που παραμένουν απολυμένοι διευκολύνοντας το μισθολογικό κόστος της επιχείρησης, μόνο και μόνο επειδή μας είπαν να παλέψουμε για το κομματικό μανιφέστο του Σιφωνιού.Μας γέλασε όλους αυτός ο άνθρωπος, διότι αν είχε δεχθεί από την αρχή το πεντάωρο για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα τότε δε φτάναμε σε αυτή την οδυνηρή κατάσταση. Το ΠΑΜΕ μας έδινε 100 ευρώ τη βδομάδα, ως αποζημίωση, εν συνεχεία μας έδινε πατάτες και καρπούζια. Όλα αυτά έως την περασμένη Παρασκευή. Τώρα τι θα μας δώσει, αγγούρια, που λέει ο λόγος, αφού τίποτα δεν κερδίσαμε; Αντιθέτως χάσαμε πολλά.”

[...]

“Το κέρδος για το κεφάλαιο σ' αυτούς τους 9 μήνες “ανένδοτου απεργιακού αγώνα” ήταν τεράστιο, τόσο που αυξήθηκε ο κύκλος παραγωγής του κατευθύνοντας τα μισθολογικά και άλλα έξοδα παραγωγής στον Ασπρόπυργο και σε άλλες κερδοφόρες επιχειρήσεις.”

Και μετά το παραπάνω “μάθημα μαρξισμού”, καταφερόμενος ενάντια στον “κομματικό συνδικαλισμό” και το ΠΑΜΕ, δηλαδή ενάντια στο αγωνιστικό εργατικό κίνημα οποιασδήποτε απόχρωσης, κλείνει με την δικιά του άποψη για το πώς πρέπει να είναι ο συνδικαλισμός:

“Κάτι που δε συνέβηκε στο αδελφό εργοστάσιο της Χαλυβουργίας στο Βόλο, που όταν πήγε εκεί το ΠΑΜΕ, οι εκπρόσωποι των εργαζομένων κκ. Γκλαδίνης και Τσοπάνης τους έκλεισαν την πόρτα και συνέχισαν στην εργασία τους, αποδεχόμενοι το πεντάωρο, το οποίο τελικά δεν εφαρμόστηκε λόγω φόρτου εργασίας.”

Θα μπορούσαμε εδώ να αναφέρουμε τις λέξεις υποταγή, δουλικότητα, μοιρολατρία, προσκύνημα, ντροπή, ξιπασιά. Θα μπορούσαμε να ρωτήσουμε τι θα είχε να πει ο κος Χασαπόπουλος για τους κλέφτες και τους αρματολούς. Μάλλον δεν κέρδιζαν τίποτα, αφού οι Τούρκοι νικούσαν στο τέλος και προέβαιναν σε σφαγές. Γι' αυτό στην Ιστορία έμειναν δικαιωμένοι οι κοτζαμπάσηδες, που νοιάζονταν για το λαό και κρατούσαν την ηρεμία.

Αλλά, φυσικά, τέτοιες έννοιες και σκέψεις δεν είναι “ρεαλιστικές”, νοιάζονται μόνο για την “επαντάσταση”, ενώ ο κος Χασαπόπουλος και ο υποταγμένος κρατικός συνδικαλισμός των ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ, που με περίσσιο θάρρος “κλείνει την πόρτα” στο εργατικό κίνημα, νοιάζονται για τον εργάτη, και είναι “ρεαλιστές”. Ας ρωτήσουμε λοιπόν, μερικά ρεαλιστικά πράγματα:

-Στις εκατοντάδες επιχειρήσεις που κλείνουν η μία μετά την άλλη, αφήνοντας τους εργαζόμενους απλήρωτους μήνες ολόκληρους, και χωρίς αποζημίωση, ποιός ηγείται στα σωματεία; Στις επιχειρήσεις που πτωχεύουν, υπήρξε κάποιο σκληρό εργατικό κίνημα, ή μήπως οι εργαζόμενοι “ρεαλιστικά” αποδέχθηκαν τις προτάσεις της εργοδοσίας και δούλευαν απλήρωτοι για μήνες;

-Στις επιχειρήσεις όπου οι εργαζόμενοι εργάζονται ανασφάλιστοι, χωρίς ένσημα, και τους κλειδώνουν στα ψυγεία οι εργοδότες για να μην τους δει η Επιθεώρηση Εργασίας, τι κάνουν οι ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ για να προστατέψουν τα μέλη των σωματείων τους; Εκεί δεν κερδίζει το κεφάλαιο εκατομμύρια, αφήνοντας παράνομα χρέη στα ασφαλιστικά ταμεία;

-Οι συνάδελφοι του κου Χασαπόπουλου, που δουλεύουν στον τύπο απλήρωτοι τόσους μήνες τι τρώνε; Καρπούζια, αγγούρια, ή πατάτες; Τον ένοιαξε να κάνει ποτέ ρεπορτάζ και να ζητήσει τη γνώμη τους για τα αφεντικά; Τον ένοιαξε πώς πληρώνουν τους λογαριασμούς, πώς πάνε σχολείο τα παιδιά τους, αν μπορούν να κρατήσουν το σπίτι τους; Γιατί είναι ευαίσθητος ο κος Χασαπόπουλος μόνο για το δράμα των “παραπλανημένων” εργατών της Χαλυβουργίας, και όχι για τους συναδέλφους του; Μήπως γιατί δεν είναι τόσο “ρεαλισιτκό”, αυτός που είναι τσιράκι και γλείφτης της κάθε εργοδοσίας, αυτός που είναι κήρυκας της υποταγής, να αναρωτηθεί που έχει οδηγήσει χιλιάδες εργαζόμενους η ταξική ειρήνη του ΠΑΣΟΚ, της ΠΑΣΚΕ και του κάθε κρατικοδίαιτου προδότη της εργατικής τάξης;

-Πόσοι μισθοί έχουν χαθεί τα τελευταία 3 χρόνια από τους εργαζόμενους; Πάνω ή κάτω από 9; Πόσους μήνες συντονισμένης γενικής απεργίας μπορούσανε να γίνουν πανελλαδικά, με αυτά τα χρήματα που έχουν χαθεί; Έχει κάνει αυτό τον ρεαλιστικό υπολογισμό ο κος Χασαπόπουλος;

-Τι θα έκανε η εργοδοσία σε περίπτωση ενός γενικευμένου απεργιακού ξεσηκωμού; Θα έκλεινε όλα τα εργοστάσια στην Ελλάδα; Τι απώλειες θα είχε; Τελικά ποιος δεν μπορεί χωρίς τον άλλον, ο εργάτης ή το αφεντικό; Αλλά βέβαια τέτοιο εργατικό κίνημα δεν πρόκειται να υπάρξει γιατί οι εργάτες θα ακούνε τον “ρεαλιστή” κύριο Χασαπόπουλο, και θα γυρίζουν στη δουλεία τους, κλείνοντας την πόρτα στο εργατικό κίνημα!

-Τι έχει να πει σε όλους αυτούς τους καθημερινούς εργαζόμενους, όχι σε αυτούς που τάχα ήτανε έτοιμοι να δώσουν στο Γιωργάκη “ένα μισθό για την πατρίδα”, αλλά σε αυτούς που στήριξαν την απεργία από το υστέρημα τους, βοηθόντας την καταλυτικά να φτάσει τους 9 μήνες; 'Εχει να τους πει ότι μάλλον “δεν κατάλαβαν” το σκοτεινό “κομματικό σχέδιο του ΠΑΜΕ”; Έχει να τους πει ότι τα χρήματα τους πήγανε χαμένα; Γιατί τόσος απλός κόσμος σε όλη την Ελλάδα, στην Αμερική, στο Βέλγιο, στην Αυστραλία, ταυτίστηκε με την απεργία και την στήριξε υλικά; Μάλλον δε θα είναι “ρεαλιστές”.

-Τι έχει να μας πει ο “ρεαλιστής” κος Χασαπόπουλος; Σκείφτε, δουλεύτε, με λιγότερα, όσο, όπως και όποτε θέλει το αφεντικό! Το αφεντικό είναι παντοδύναμο! Είστε ανήμποροι! Να λέτε και ευχαριστώ! Αυτά που λένε αυτοί οι “υπερβολικοί” δε θα γίνουν ποτέ! Δεν είναι “ρεαλιστικά”! Οι εργάτες είστε σκλάβοι, και κάθε φορά που ανοίγετε το στόμα σας, θα αποβαίνει σε βάρος σας! Σκλάβοι είστε και σκλάβοι θα παραμείνετε!