Όχι άλλους συνθέτες της γενιάς του Πολυτεχνείου

Παρακολουθούσα σήμερα ξόφαλτσα, την βαρετή κυρία Φλέσσα των άκρων στην ΝΕΤ και για άλλη μία φορά έπαιξε επανάληψη την εκπομπή με τον Μαρκόπουλο.


Λοιπόν θα ήθελα να πώ κάποια πράγματα. Καταρχήν, όλοι οι συνθέτες που γιγαντώθηκαν μουσικά και αγαπήθηκαν απο τον λαό της γενιάς του Πολυτεχνείου το αξίζουν. Δεν θα κρίνω ακαδημαϊκά το έργο τους. Το έργο τους δεν είναι ούτως ή αλλως δικό τους πιά έχει γίνει κομμάτι των σύγχρονων λαϊκών αγώνων και της αντιδικτατορικής πάλης. 


Yπάρχουν κάποιοι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού που πραγματικά έδωσαν πολύ πράμμα που λέμε στο οικοδόμημα της σύγχρονης μουσικής  ιστορίας. Όμως, πρέπει κάποιος να αναρωτηθεί για κάτι. Πιστεύω ότι η αδιάψευστη επιτυχία ενός καλλιτέχνη είναι η πραγματική του αποδοχή απο τις λαϊκές μάζες, και με αποδοχή δεν εννοώ την δημοτικότητα του, αλλά το κατά πόσο το έργο του καταφέρνει να συνεπάρει και να εμπνεύσει τον λαό. Σαν ένα διαπασών λοιπόν που το χτυπάει η κίνηση του λαού και με την σειρά του ανταποδίδει συντονιζόμενο σε αυτό τον χτύπο δίνοντας ενισχυμένο και εμπλουτισμένο το σήμα και αλλάζοντας το. Μία τέτοια σχέση λοιπόν έδωσε την μεγάλη ώθηση σε όλους αυτούς τους γνωστούς μουσικοσυνθέτες για να γράψουν αυτά που έγραψαν.  
 Για αυτό και μετά την περίοδο του πολυτεχνείου, ( η οποία σημειωτέον ποτέ δεν είχε επαναστατικό όραμα και στρατηγική διαμορφωμένη απο τα κάτω και σαν ένα κυρίαρχο ρεύμα στο κίνημα, πέρα απο κάποιες εξαιρέσεις ) βλέπει κάποιος ότι το έργο αυτών των συνθετών δεν μπορεί να συγκριθεί με το έργο αυτής της ταραγμένης περιόδου. Σαν να μην είχαν έμπνευση πιά. Και έτσι ήταν δεν είχαν έμπνευση. 


Προχωρώντας τον συλλογισμό μου λοιπόν, φτάσαμε στο σήμερα να ζούμε με δανεικούς ήχους και συνθέσεις του παρελθόντος, βυθισμένοι και στην ελλειπή καλλιτεχνική δημιουργία, η οποίά προφανώς και σκιαγραφεί και τα όρια της απουσίας πραγματικής κίνησης μαζών σε μία ανατρεπτική κατεύθυνση. Έλλειψη οράματος κτλπ. Αυτό όμως δεν έχει να κάνει με αυτή την συζήτηση. Ενώ λοιπόν ζούμε με τα δανεικά του παρελθόντος, είμαστε μάρτυρες μίας πολύ έντεχνης αφαίρεσης. Μίας πολύ χειρουργικής αφαίρεσης που ιστορικά θέλει να κάνει κάτι πολύ απλό. 
Να συνδέσει το έργο αυτών των ανθρώπων με την προσωπική τους ικανότητα, μαεστρία, μεγαλειότητα κτλπ. Και συνεπώς να το αποσυνδέσει απο την πραγματική έμπνευση των εν λόγω καλλιτεχνών. Που ήταν προφανώς οι μεγαλειώδεις λαϊκοί εργατικοί αγώνες . 
Όλοι οι μεταννοήσαντες λοιπόν συνθέτες συνεχίζουν να κεφαλαιοποιούν κατά κάποιο τρόπο την "φλογερή" τους νιότη χρησιμοποιώντας σαν ένα δούρειο ίππο για τις συνειδήσεις μάς αυτή τους την επιρροή για να περάσουν τα νέα τους αλλαγμένα μυνήματα. 
 Για την χώρα γενικά και αόριστα, για μία οικουμενικότητα, για έναν πολιτισμό. Δηλαδή την αποδοχή της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης των λαϊκών μαζών, την αποδοχή της σύγχρονης δικτατορίας, της δικτατορίας των αστών και όχι των συνταγματαρχών.
Θα μου πεί κάποιος, μα καλά ρε φίλε, τι θέλεις απο αυτούς τελικά; Να γίνουν σαν εσένα; 
Όχι, δεν θέλω αυτό. Δεν θεωρώ ότι η συνειδησιακή υποταγή τους στα υπουργεία πολιτισμών που τους ταϊσανε τόσο καλά τόσα χρόνια με τέτοια συνέπεια είναι τυχαία. Όι άνθρωποι διαλέξανε μπάντα, διαλέξανε στρατόπεδο, και ναι! σε αυτούς που θα εκπλαγούνε με τα "διχαστικά" μου λόγια, η κοινωνία είναι δυστηχώς ταξική. Μακάρι να μην ήτανε, αλλά είναι. Λοιπόν διαλέξανε όλοι οι συνθέτες να πάνε με την ολιγαρχία που εξουσιάζει την πλειοψηφία. Αυτό που θέλω εγώ, είναι να σταματήσουν να χρησιμοποιούν το αριστερό τους παρελθόν για να επισφραγίσουν το δεξιό τους παρόν και όποιο μέλλον. 
Είναι πολύ ανήθικο και αναντίστοιχο. Ας μην σκυλεύουνε κατα συρροήν το ιστορικό μας παρελθόν των αγώνων, οι μετανοιωμένοι αριστεροί ας σεβαστούνε και λίγο το παρελθόν των αγώνων του λαού μας. Αν δεν μπορούνε να το βουλώσουν. 

Υ.Γ. Πώς να συγκρίνω την θεατράλε περσόνα της Μελίνας, που καλή ήτανε για όσο και για ότι, με την αντάρτισα που γύρναγε στα βουνά της Ελλάδας τρώγοντας μία χούφτα αλεύρι με σταφίδες, ξυπολητη; Γυναικάρες που στίβανε την πέτρα για πλάκα. Αυτή η εικόνα με το τσιγάρο μονιμα της Μελίνας έχει γίνει μύθος... Κάποιες γυναίκες κρατάγανε κάτι βαριά τσιγάρα μεταλικά που κάνανε πολύ θόρυβο...Απλά λέω, δεν είμαι αντικαπνιστής ίσα ίσα.