Για την κριτική στο ΚΚΕ

"Παιδί μου αυτά τα λένε οι κομμουνισταί! "

Έχοντας διαβάσει διάφορα κείμενα στο διαδίκτυο σχετικά με την ερμηνεία του κακού αποτελέσματος του ΚΚΕ στις 17 Ιούνη ένιωσα την ανάγκη να συμβάλλω .

Ευτηχώς σε αυτές τις κριτικές υπάρχουν στοιχεία ανάλυσης τα οποία δεν αποδίδουν το αποτέλεσμα των εκλογών σε λαθεμένη τακτική μόνο αλλά και σε λαθεμένη πολιτική κατεύθυνση και  δράση στο κίνημα .

Η αλήθεια είναι ότι μπορούν να γίνουν πολλών ειδών κριτικές, μπορούν πολλά να ειπωθούν απο πολλές οπτικές γωνίες  και μάλιστα πολλά απο αυτά να ακούγονται και σωστά.

Παρόλα αυτά, ευτυχώς,πάντα θα υπάρχουν κάποια αντικειμενικά κριτήρια τα οποία δύσκολα μπορούν να περερμηνευτούν.

Ξεκινάω λέγοντας το εξής . Ποιό είναι το κυρίαρχο και βασικότερο σημείο κριτικής σε ένα ΚΚ ή σε μία κομμουνιστική οργάνωση;

«Το κομμουνιστικό κόμμα –με μιαν ορθή πολιτική– εκφράζει τα ιστορικά συμφέροντα του προλεταριάτου. Καθήκον του είναι να κατακτήσει την πλειοψηφία του προλεταριάτου: μόνον έτσι η σοσιαλιστική επανάσταση είναι δυνατή.

...Για την πάλη του το προλεταριάτο έχει ανάγκη από την ενότητα των γραμμών του. Κι αυτή η ενότητα χρειάζεται τόσο για τους μερικούς οικονομικούς αγώνες, στην περιοχή μιας επιχείρησης, όσο και για τους “εθνικούς” πολιτικούς αγώνες, όπως η άμυνα εναντίον του φασισμού. Η τακτική του ενιαίου μετώπου δεν είναι, συνεπώς, κάτι το συμπτωματικό και το τεχνητό, δεν είναι μια οποιαδήποτε δόλια μανούβρα – όχι, βγαίνει ολοκληρωτικά από τις αντικειμενικές συνθήκες της εξέλιξης του προλεταριάτου».(ΛΕΝΙΝ τι να κάνουμε)

Αυτό είναι ένα. Το κατά πόσο αυτό το κόμμα ή αυτή η οργάνωση υπηρετεί την εργατική τάξη  και τον λαό.  Η δεύτερη πλευρά αυτής της  υπηρεσίας έχει να κάνει με το κατά πόσο το κόμμα παίζει  πρωτοπόρο και καθοδηγητικό ρόλο στην οργάνωση της επαναστατικής διαδικασίας.

Κάποιος θα πεί  τώρα, ώπα! Ποιά επανάσταση; Δεν βρισκόμαστε εκεί. Προφανώς και ο υποκειμενικός παράγοντας λείπει, ο οποίος υποκειμενικός παράγοντας είναι το επαναστατικό κομμουνιστικό κόμμα, άρα τι εννοώ;

Γι αυτό αναφέρθηκα συγκεκριμένα στην επαναστατική «διαδικασία» ή πιο έγκυρα προτσές αν θέλετε και στην διάκριση του απο την επανάσταση που είναι και η τελική πράξη μίας μακράς πάλης του λαού και των εργαζομένων. 

Νομίζω πολλοί θα συμφωνήσουν σε αυτές τις διαπιστώσεις. Και άλλοι τόσοι θα διαφωνήσουμε στο τι είναι επαναστατικό και πώς μπορεί η τακτική σου να υπηρετεί τον στρατηγικό στόχο της επαναστατικής ανατροπής και την εγκαθίδρυσης μίας σοσιαλιστικής κοινωνίας.

Τι καθιστά «επαναστατική κατάσταση»; Στο έργο του «Η χρεοκοπία της Β’ Διεθνούς» ο Β. Ι. Λένιν αναφέρει σχετικά: «Για έναν μαρξιστή δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η επανάσταση είναι αδύνατο να γίνει χωρίς επαναστατική κατάσταση, μα κάθε επαναστατική κατάσταση δεν οδηγεί σε επανάσταση. Ποια είναι, μιλώντας γενικά, τα γνωρίσματα μιας επαναστατικής κατάστασης;…

1) Η αδυναμία των κυρίαρχων τάξεων να διατηρήσουν σε αναλλοίωτη μορφή την κυριαρχία τους – η μία είτε η άλλη κρίση των ‘κορυφών’, η κρίση της πολιτικής της κυρίαρχης τάξης που δημιουργεί ρωγμή, απ’ όπου εισχωρεί η δυσαρέσκεια και ο αναβρασμός των καταπιεζόμενων τάξεων. Συνήθως, για να ξεσπάσει η επανάσταση, δεν είναι αρκετό ‘τα κάτω στρώματα να μη θέλουν’, μα χρειάζεται ακόμη και οι ‘κορυφές να μην μπορούν’ να ζήσουν όπως παλιά.

2) Επιδείνωση, μεγαλύτερη από τη συνηθισμένη, της ανέχειας και της αθλιότητας των καταπιεζόμενων τάξεων.

3) Σημαντικό ανέβασμα για τους παραπάνω λόγους της δραστηριότητας των μαζών, που σε ‘ειρηνική’ εποχή αφήνουν να τις ληστεύουν ήσυχα, ενώ σε καιρούς θύελλας τραβιούνται τόσο απ’ όλες τις συνθήκες της κρίσης, όσο και από τις ίδιες τις ‘κορυφές’, σε αυτοτελή ιστορική δράση.» (Άπαντα, τόμος 26)

Άρα οδηγούμαστε σε κάποια συμπεράσματα . Έχουμε το κόμμα εκείνο το οποίο έχει την πλειοψηφία της εργατικής τάξης και οικοδομεί την επαναστατική διαδικασία; 

ΑΝ,το έχουμε, πρέπει να το ονομάσουμε. Εγω νομίζω ότι ΔΕΝ το έχουμε γιατί αν το είχαμε νομίζω ότι

1)Θα μιλούσαμε για πολλές νίκες των εργαζομένων και των εργατών

2)θα υπήρχε ένα διαμορφωμένο κοινωνικό ρεύμα που θα έθετε το ζήτημα της ανατροπής του καπιταλισμού

  Τώρα θα πάμε στο ζουμί της υπόθεσης. Εκεί που θα υπάρξουν και πολλές αντεγκλίσεις.

Πολλές οργανώσεις και πολλά κόμματα ΘΕΩΡΟΥΝ χωρίς να μπορούν να ΑΠΟΔΕΙΞΟΥΝ στο κίνημα ότι είναι στην σωστή κατεύθυνση, και δεν μπορούν να το αποδείξουν γιατί δεν έχουν κατεφέρει να  οικοδομήσουν ένα τέτοιο κόμμα ή ένα τέτοιο κίνημα. 

Προφανώς δεν αποκλείω κανέναν απο αυτή την λογική, κανέναν ο οποίος να διατρανώνει ότι παλεύει για την επαναστατική ανατροπή και τον σοσιαλισμό κομμουνισμό.

Νομίζω ότι οι προθέσεις και η δίκη τους δεν μπορούν να μας βγάλουν πουθενά. Γιατί ακριβώς σε όλους τους χώρους υπάρχει κόσμος που όντως επιζητάει και παλεύει προς αυτή την κατεύθυνση.

Καταρχήν πρέπει να απαντήσουμε σε ένα ερώτημα,  η συμμετοχή των κομμουνιστών σε αστικές κυβερνήσεις μπορεί να ειδωθεί σαν μία κίνηση τακτικής; Μπορεί να ειδωθεί σαν την δημιουργία μίας μεταβατικής κατάστασης που θα οδηγήσει σε ριζικές και συνολικές ανατροπές στον καπιταλισμό;

Αν απαντήσουμε θετικά σε αυτό το ερώτημα , πρέπει ταυτόχρονα να ανατρέξουμε σε ένα, ΜΟΝΟ ΕΝΑ, ιστορικό παράδειγμα  στην ιστορία του καπιταλισμού όπου η συμμετοχή των κομμουνιστών σε κάποια κυβέρνηση  βοήθησε και εδραίωσε  την επαναστατική διαδικασία.

Σύντροφοι και φίλοι καθόσον εγώ γνωρίζω  όχι μόνο δεν συνέβει αυτό αλλά άπαξ και οι κομμουνιστές  μπούν στο αστικό παιχνίδι και αποδεχτούν τους κανόνες του μάλλον σταματάνε να είναι κομμουνιστές. Απο ιστορικά παραδείγματα  πάμπολλα, με συμμετοχή ή όχι σε κυβερνήσεις.

Το πιο πρόσφατο είναι βεβαίως βεβαίως το Νεπάλ, κόμματος του οποίου  είχε ξεκινήσει μετά την επανάσταση η διαδικασία σήψης και εκφυλισμού.

Το να επιμένει κάποιος σε μία τέτοια λαθεμένη τακτική η οποία δεν έχει επιβεβαιωθεί ποτέ είναι πραγματικά μία ιδεοληψία και συνιστά σοσιαλδημοκρατική πολιτική

Άρα ας μην γίνονται κριτικές στο ΚΚΕ απο αυτή την σκοπιά ,τουλάχιστον όχι απο κομμουνιστές.  Δύσκολα κάποιος θα διαφωνήσει πάνω σε αυτό.

Πραγματικά δεν θα μπώ σε αμφιλεγόμενα ζητήματα. Πάω στο δεύτερο και εξίσου βασικό, το κίνημα μορφές πάλης  (και η στοχοθεσία του που δεν θα πιαστεί εδώ). Σχετικά με το  κίνημα λοιπόν.

Αρχικα, τι σημαίνει ενότητα και τι σημαίνει διάσπαση στο κίνημα; Θα πρέπει οι κομμουνιστές να παρεμβαίνουν σε πλατιές κινητοποιήσεις, οι οποίες μπορεί να έχουν και οπορτουνιστικό ρεφορμιστικό χαρακτήρα;

Στην παρέμβαση των κομμουνιστών δίνει πάλι ο σύντροφος Λένιν μία απάντηση 

Για το «αυθόρμητο και συνειδητό»: «Το "αυθόρμητο στοιχείο" δεν αποτελεί στην ουσία τίποτε άλλο παρά εμβρυακή μορφή του συνειδητού. Ακόμα και οι πρωτόγονοι ξεσηκωμοί εκφράζανε ως ένα βαθμό το ξύπνημα της συνείδησης: οι εργάτες έχαναν την προαιώνια πίστη τους στο απαρασάλευτο του καθεστώτος που τους συνέθλιβε, άρχιζαν…δε θα έλεγα να καταλαβαίνουν, μα να νοιώθουν την ανάγκη της συλλογικής αντίστασης και να εγκαταλείπουν αποφασιστικά τη δουλική υποταγή στους προϊστάμενούς του. Ωστόσο όλα αυτά ήταν πολύ περισσότερο ξεσπάσματα απόγνωσης κι εκδίκησης παρά αγώνας.»

(Λένιν Β Ι, στο «Τι να κάνουμε;», Άπαντα, τόμος 6)

Συνεπώς όποιος ακόμη επιμένει ότι ήταν σωστή η στάση του ΚΚΕ στις πλατείες ή σε άλλα λαικά νεολαϊίστικα εξεγερσιακά γεγονότα (κερατέα ,λευκίμη,  δεκέμβρης 08,)  τότε νομίζω ότι εκεί υπάρχει μεγάλη διαστρέβλωση.

Πως μπορεί να επιχειρηματολογήσει κάποιος στην μή συμμετοχή σε κινηματικά πράγματα με τα μπούνια ώστε να στηρίξεις και αν μπορέσεις να πείσεις για την κατεύθυνση σου; Πώς άραγε διερύνεται η επιρροή μίας άποψης , στα κομματικά ακροατήρια; Δεν χρειάζεται κάν κομμουνιστής να είσαι για να το καταλάβεις αυτό, το καταλάβαινε η γριούλα με το μηδενικό πολιτικό βάθος απο την πέτρα που έπιανε μέχρι και το σιχτήρι που εξέφραζε . 

Εδω υπάρχει τεράστια αντίφαση και όποιοι το σημειώνουν σαν κριτική έχουν τεράστιο δίκιο.

Πάω στο β ερώτημα. Διάσπαση ή ενότητα στο κίνημα με άλλες δυνάμεις, κοινωνικές και πολιτικές με τις οποίες μπορεί να υπάρχει κοινός τόπος πάνω σε άμεσα αιτήματα και συγκεκριμένα.

Για να μην γίνω κουραστικός σε αυτό, η Χαλυβουργία, ένας εργασιακός χώρος στον οποίο βρέθηκαν όλες οι οργανώσεις που είναι υπερ της ανατροπής του καπιταλισμού απο την αρχή μέχρι και σήμερα (και μέχρι ώς τη νίκη ) τι είναι; Δεν είναι κοινή δράση, εμβρυακή έστω; Η κοινή μάχη και εκφρασμένη αλληλεγγύη απο ένα ετερόκλητο μίγμα δυνάμεων;

Είναι λάθος αυτό; Είναι κάτι απευκταίο; Τι θα γίνονταν αν υπήρχαν 20 ακόμα τέτοια γεγονότα σε όλη την Ελλάδα στα οποία παλεύαμε απο κοινού για να υπηρετηθούν τα συμφέροντα των εργαζομένων; Έχει ήδη ξεκινήσει αυτό σύντροφοι και ξέρετε γιατί; Γιατί όταν η αδικία γίνεται καθεστώς η ενότητα γίνεται καθήκον . 

Η μετωπική συνεργασία θα προκύψει απο τέτοιες επιμέρους διεργασίες και όχι απο τα πάνω με ένα τεχνητό τρόπο.

Τώρα πάω στο τελευταίο και στις μορφές δράσης. Ξεκινάω στον πασιφισμό στην αποφυγή της σύγκρουσης και στην αστική νομιμότητα. Νομίζω ότι πάνω σε αυτό δεν χρειάζεται κάτι παραπάνω, όποιος θεωρεί ότι το ΚΚΕ δεν έχει υποταχτεί στην αστική νομιμότητα  απλά θα ήθελα να μου το αποδείξει. 

Όπως όλοι οι παλιοί ξέρουν το 1960 οι οικοδόμοι της ΕΔΑ δεν άφηναν πέτρα πάνω στην πέτρα στην αθήνα και μάλιστα έβγαζαν και στην αυγή ανακοίνωση ότι έχουμε τα καπελάκια με τα τάδε διακριτικά ας έρθουν οι αστυνόμοι να τα πάρουν! Τους δούλευαν κιόλας. Και μιλάμε για την ΕΔΑ έτσι, που είχε γίνει ουρά της αστικής τάξης και της ένωσης κέντρου .Θέλω να πώ ότι ακόμη και τότε είχαν μείνει μαχητικές παρακαταθήκες στο διαλυμένο ΚΚΕ οι οποίες με το πέρασμα του χρόνου αστικοποιήθηκαν.

Τώρα μεμωνομένα περιστατικά όπως οι ναυτεργάτες, οι οποίοι μάλλον αναγκάζουν το ΚΚΕ να καταπιεί την μαχητικότητα τους, δεν αποτελούν ενιαία αποδοχή των συγκρουσιακών μορφών πάλης στο ΚΚΕ.

Θέλω να ξεκαθαρίσω ότι οι συγκρουσιακές μορφές πάλης δεν εξυπηρετούν έναν φετιχισμό της βίας , ούτε μία μικροαστική αδημονία του α/α χώρου εδώ και τώρα δράση με ατομικούς όρους . Έχει να κάνει με την λαική αντιβία ή για να το πώ αλλιώς την περιφρούρηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων να κάνουν απεργία διαδήλωση διαμαρτυρία . Πάντα η σύγκρουση γίνονταν απο τους κομμουνιστές για την υπεράσπιση είτε των δημοκρατικών τους δικαιωμάτων είτε των ταξικών και λαικών τους διεκδικήσεων . Άν το δεί κάποιος σαν δύο αδρές κατηγορίες αυτές είναι . Φυσικά δεν μιλάω για την οργανωμένη εξέγερση ανατροπής του κράτους και της εξουσίας της αστικής τάξης . Μιλάω για την ενεργό υπεράσπιση των δικαιωμάτων μας ακόμα και με έναν μή συμβατό στα πλαίσια της αστικής νομιμότητας τρόπο .
 Είναι σημαντικό να γίνει σαφές αυτό ώστε να μην οδηγηθούμε στην μυθοποίηση και φετιχοποίηση της βίας .

Δεν θα αναφερθώ καν στο θέμα της διαλεκτικής σύνδεσης στρατηγικής με τακτικής. Αυτή την στιγμή το θεωρώ, σαν μία ανάλυση ότι εξειδικεύεται στα παραπάνω. Έτσι νομίζω ότι με έναν γενικό τρόπο υπηρετείται η στρατηγική της επανάστασης και του σοσιαλισμού.

(Υπάρχουν πολλά πολλά άλλα που θα μπορούσα να πώ έχοντας διαβάσει και τα δοκίμια αλλά και θέσεις των συνεδρίων, αφήνοντας απέξω τελείως το παρελθόν και τις τωρινές διεθνές σχέσεις του ΚΚΕ. Δεν είναι μία εφ όλης της ύλης κριτική μην παρεξηγηθώ. Για αυτό θα χρειάζονταν τουλάχιστον ένα μικρό βιβλίο.)

Φιλικά και Συντροφικά.