Λίγες μέρες πριν τις εκλογές και όσο περνάει ο καιρός και φτάνουμε στις κάλπες φαίνεται όλο και περισσότερο η αγωνία του συστήματος μπροστά στην απόστοίχιση από τις δυνάμεις του λεγόμενου δικομματισμού. Ένα είναι σίγουρο ότι το εκρηκτικό μίγμα της κρίσης της άγριας επίθεσης αλλά και των λαϊκών αντιστάσεων, έχει καταφέρει να διαμορφώσει ένα νέο τοπίο. Πράγμα που θα εκφραστεί εκλογικά αλλά πολύ περισσότερο από τις 7 Μάη και μετά. Προβλέψεις δεν μπορούμε να κάνουμε, αλλά γνωρίζοντας την φύση του συστήματος αυτού μπορούμε να είμαστε απόλυτα σίγουροι ότι μετά τις εκλογές έρχεται νέο κύμα βάρβαρης επίθεσης σε δικαιώματα και ελευθερίες από πλευράς κεφαλαίου με κύριους αποδέκτες τους εργαζόμενους τη νεολαία και συνολικά τον λαό. Μπορεί άραγε η κάλπη να ακυρώσει αυτή την άνευ όρων και προηγουμένου επίθεση η τουλάχιστον βρε αδερφέ να την απαλύνει κάπως;
Είναι άραγε δυνατόν να πάρει ανάσα ο λαός και οι εργαζόμενοι βασιζόμενοι σε κυβερνητικά προγράμματα της Αριστεράς ;
Τι σημαίνει άραγε επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου; Τι σημαίνει όταν κομμάτια της Αριστεράς λένε ότι η παραμονή στην Ε.Ε είναι ένα πλεονέκτημα για την Ελλάδα;
Είναι κομβικό να κατανοήσει ο οποιοσδήποτε σήμερα ότι η Ελλάδα είναι μία εξαρτημένη χώρα σε Ευρωπαίους και Αμερικάνους Ιμπεριαλιστές .
Μέσα σε μία βαθύτατη καπιταλιστική κρίση όπου τα διάφορα κεφάλαια (Γερμανικό, Αμερικάνικο, Γαλλικό κλπ) δεν μπορούν να αναπαραχθούν και να αναπτυχθούν όπως πριν, οι ιμπεριαλιστές μεταξύ τους αντιμάχονται για το ποιός θα βγει δυνατότερος από την κρίση ή λιγότερο χαμένος .
Και η Ελλάδα στην δίνη αυτών των αντιθέσεων συνθλίβεται (μέχρι στιγμής ) .
Είναι ταξικό αίτημα η έξοδος της χώρας από την κρίση; Πόσο λογικό είναι οι καταπιεσμένοι να βγάλουν τους καταπιεστές τους από την κρίση την οποία οι δεύτεροι δημιούργησαν;
Η έξοδος του λαού απο την κρίση λοιπόν σημαίνει μεγαλύτερη κρίση για το σύστημα και όχι το αντίστροφο .
Σήμερα κάποιοι καταθέτουν απατηλά προγράμματα στον λαό,ότι μέσω της συζήτησης ο τυρρανόσαυρος που λέγεται Γερμανία ή ΗΠΑ θα μετατραπεί σε δαμασμένο πειθήνιο ζώο . Και από σαρκοφάγο που ήταν τώρα θα γίνει βετζετέριαν . Ότι δηλαδή με έναν εύκολο τρόπο θα χτυπήσουν επιλογές στρατηγικού χαρακτήρα της Ελληνικής πλουτοκρατίας και των πατρώνων της , ότι θα πείσουν με απειλές κάποιους που έχουν στην ημερήσια ατζέντα τους διάλυση χωρών,πολέμους,φτώχια και εξαθλίωση για τους λαούς .
Είναι επικίνδυνη η λογική αυτή , καλλιεργεί τεράστιες αυταπάτες στον λαό και τους εργαζόμενους λέγοντας τους ότι μπορούμε να πετύχουμε νίκες ανατροπής στον καπιταλισμό ,χωρίς να αμφισβητήσουμε την τάξη που είναι στην εξουσία, σε συνθήκες αδυσώπητης κρίσης και φασιστικοποίησης της πολιτικής. Σε συνθήκες ανυπαρξίας επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος. Ήδη διαμορφώνουν το έδαφος της απογοήτευσης των λαϊκών δυνάμεων .
Η Αριστερά της ήττας για μία ακόμη φορά στρώνει το έδαφος για μία ακόμη ήττα στις συνειδήσεις του λαού , μία ήττα που ποτέ δεν ήταν υπόθεση του ίδιου του λαού φυσικά αλλά που σαν μία απατηλή όαση προβλήθηκε στην έρημο των μνημονίων και της εξάρτησης .Φυσικά ο λαός το γνωρίζει ότι ο μόνος δρόμος είναι ο δρόμος του αγώνα και αυτή η μικρή απογοήτευση δεν θα κρατήσει παρά για λίγο.
Από το "ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο" , και το" ΚΚΕ αλλαγή δεύτερη κατανομή" πήγαμε στα " για την Ευρώπη των λαών" και "για έναν καπιταλισμό ανθρώπινο ". Βέβαια αυτοί που λέγανε έξω από την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ υποκλιθήκαν στα Αμερικάνικα αφεντικά τους αμέσως μετά και από την δεύτερη κατανομή πήγαμε στην λαϊκή εξουσία και οικονομία ίσως να φτάσαμε μέχρι και τον καλό Ολάντ ή Μελανσόν .
Τα ενδύματα της αριστεράς της ήττας και του ρεφορμισμού δεν αλλάζουν περιεχόμενο απλά χρώμα και εποχή .
Είναι τελικά θέμα εξυπνάδας , θέμα πολιτικής καπατσοσύνης η διαμόρφωση αυτών των προγραμμάτων; Είναι θέμα ανάπτυξης του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος έξω από την ταξική πάλη ; Μήπως το υποκείμενο έλειπε τόσο καιρό γιατί οι κομμουνιστές του σήμερα δεν είχαν αρκετές θέσεις ;
Λείπανε οι θέσεις από τα μεγαλοφυή μυαλά των διανοούμενων αγωνιστών;
Ένας απλός άνθρωπος του κινήματος θα μπορούσε εύκολα να σκεφτεί τα πολύ απλά : Εθνικοποίηση των τραπεζών , απαγόρευση των απολύσεων , Διαγραφή του χρέους , παραγωγική ανασυγκρότηση ,Εργατικός-Λαϊκός έλεγχος παντού...
Μήπως θα μπορούσαμε να το πάμε και λίγο πιο ριζοσπαστικά και να πούμε "κατάργηση της εκμετάλλευσης και καταπίεσης ανθρώπου από άνθρωπο " ;δεν έχει και μεγάλη σημασία , εφόσον και τα πρώτα αιτήματα και το δεύτερο χρειάζονται την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού για να γίνουν. Και θέλουν επίσης μία εργατική τάξη οργανωμένη και ένα επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα δυνατό. Είμαστε εκεί;
όχι βέβαια , συνεπώς μήπως πρέπει να βάλουμε επιτέλους το κάρο πίσω και τα βόδια μπροστά;
Στην ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος υπήρξαν πολλές διαφωνίες τάσεις και αντιπαραθέσεις, με ποιο κομβική αυτή ανάμεσα στους υποστηρικτές του ειρηνικού περάσματος από τη μία και της επαναστατικής και βίαιης ανατροπής από την άλλη. Αντιπαράθεση στην οποία υπερίσχυσε η γραμμή του ειρηνικού περάσματος και οδήγησε στην ήττα την αποσυγκρότηση και την διάλυση του κομουνιστικού κινήματος. Το πιο τρανταχτό παράδειγμα αυτής της άποψης και αντίληψης εφαρμόστηκε στην Χιλή τη δεκαετία του 7ο με τον Σαλβαδόρ Αλιέντε στο τιμόνι. Αντίληψη η οποία βρήκε υποστηρικτές και στην Ελλάδα (Θυμηθείτε της στήλες της εισόδου του Πολυτεχνείου της μέρες της εξέγερσης- Κάτω η Χούντα-Allende)
Μια ιστορική αναφορά.
Ο Σαλβαδόρ Αλιέντε γιατρός στο επάγγελμα ήταν ο ιδρυτής του Σοσιαλιστικού κόμματος Χιλής, το 1937 συμμετείχε στις εκλογές με το Λαϊκό Μέτωπο, συνεργασία με βασικό κορμό το Σοσιαλιστικό κόμμα το Κομμουνιστικό κόμμα και το Δημοκρατικό κόμμα. Μετά τη νίκη του Λαϊκού Μετώπου στις εκλογές ο Αλιέντε γίνεται Υπουργός Υγείας .Το 1945 εκλέγεται μέλλος της Γερουσίας και το 1952 ενώ έχει βάλει υποψηφιότητα για Πρόεδρος διαγράφεται από το Σοσιαλιστικό κόμμα γιατί είχε δεχθεί την υποστήριξη του παράνομου τότε Κομμουνιστικού κόμματος. Φτάνουμε στη δεκαετία του 70 όπου κατεβαίνει στις εκλογές η Λαϊκή Ενότητα (Unidad Popular- Σοσιαλιστές, Κομουνιστές, Ριζοσπάστες και Χριστιανοαριστεροί) η οποία βγαίνει πρώτη στην εκλογική αναμέτρηση με 36,2% έναντι των δεξιών που παίρνουν 34,9%. Επειδή είναι μικρή η διαφορά και βάση νόμου δεν μπορεί να εκλέγει Πρόεδρος αποφασίζει το Κογκρέσο το οποίο δίνει ψήφο εμπιστοσύνης στον Αλιέντε. Αρχίζουν οι μεταρρυθμίσεις : κρατικοποιήσεις σε μεγάλο εύρος, ανακατανομή της γης σε ακτήμονες, αυξήσεις μισθών στις ένοπλες δυνάμεις, διανομή γάλατος στα παιδιά και πολλά άλλα. Το πρόγραμμα της Λαϊκής Ενότητας η ο Χιλιανέζικος δρόμος προς τον Σοσιαλισμό ανατράπηκε από την ίδια την πραγματικότητα του Ιμπεριαλισμού. 2 χρόνια μετά γίνεται η πρώτη αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος από τους Αμερικάνους και τον Κίσινγκερ(CIA). Τον Ιούνιο του 1973 οργανώνεται ένα δεύτερο πραξικόπημα που κατεστάλη από τη νόμιμη ηγεσία του στρατού και τον στρατηγό Πρατς. Μετά την καταστολή, ο στρατηγός Πράτς συμβούλεψε τον Αλιέντε να δώσει όπλα στον λαό ανοίγοντας τα οπλοστάσια. Ο Αλιέντε όμως όντας πιστός στις αξίες του, του απάντησε: Όχι. Αυτή η επανάσταση θα γίνει χωρίς σταγόνα αίμα. Βασίζεται σε αξίες και όχι στην βία.
Μετά από αυτά τα γεγονότα ο Αλιέντε αποφασίζει να αλλάξει την ηγεσία του στρατού και στην θέση του Πράτς τοποθετεί τον Πινοσέτ. Την Τρίτη, 11 Σεπτεμβρίου 1973 γίνεται συγχρονισμένη επίθεση από ξηρά και αέρα στο προεδρικό μέγαρο. Η δημοκρατία καταλύεται και στην εξουσία ανεβαίνει ο Πινοτσέτ. Λέγεται ότι ο Αλιέντε αυτοκτόνησε κατά την είσοδο των στρατιωτών στο προεδρικό μέγαρο, αλλα τελικα αποδείχθηκε αργότερα οτι δολοφονήθηκε.
Την στάση αυτή που ο Αλιέντε την πλήρωσε με την ίδια του τη ζωή, την πλήρωσε ο λαός της Χιλής με εκατοντάδες νεκρούς και αγνοούμενους άλλα και με την αιματηρή και άγρια δικτατορία του Πινοσέτ έως το 1990.
Για να ξαναγυρίσουμε στα δικά μας
Θα ήταν λάθος κανείς να κάνει συγκρίσεις ανάμεσα στη Χιλή του 1970 και την Ελλάδα του 2012, άλλη χώρα άλλες κοινωνικές οικονομικές συνθήκες και άλλο επίπεδο συγκρότησης του λαϊκού εργατικού κινήματος . Στην Ελλάδα του 2012 δεν έχει καταφέρει, παρά το τελευταίο μεγαλειώδες δίχρονο πρωτόγνωρων αγώνων, να υπάρξει συγκροτημένο εργατικό κίνημα το οποίο θα ανακόψει την επίθεση. Και δεδομένου ότι οι εκλογές αντικατοπτρίζουν με έναν τρόπο τον συσχετισμό δυνάμεων δεν μπορεί να εμφανιστεί τίποτα παραπάνω από τη δυσαρέσκεια την οργή και την αγανάκτηση του κόσμου (εξού και το διαφαινόμενο στραπάτσο Πασοκ ,ΝΔ). Δεν μπορεί να υπάρξει αλλαγή σε μια επαναστατική κατεύθυνση , γιατί οι όροι της ανατροπής δεν έχουν δημιουργηθεί ακόμα (συγκρότηση εργατικής τάξης, επαναστατικό υποκείμενο). Άρα λοιπών όποια αριστερή κοινοβουλευτική στροφή φαντασιώνεται σήμερα η αριστερά κάθε είδους γίνεται στα πλαίσια του καπιταλισμού-Ιμπεριαλισμού, υπό την ανοχή του (άμα δε γουστάρει υπάρχουν πολλοί επίδοξοι Πινοσέτ) και το κυριότερο δεν καλυτερεύουν τις συνθήκες ζωής και διαβίωσης του λαού, ούτε βοηθάνε στην υπόθεση της συγκρότησης αντιστάσεων. Μάλλον το αντίθετο κάνουν αν λάβουμε υπόψη μας το παράδειγμα της Λαϊκής ενότητας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου