Θα νικήσουμε γιατί είμαστε άνθρωποι που προxωράμε μπροστά.
Θα νικήσουμε γιατί είμαστε εργάτες, εργαζόμενοι, νεολαίοι, φοιτητές άνεργοι, μητέρες, πατέρες, παιδιά, φουσκωμένα ποτάμια λαού που αρνούνται και αμφισβητούν.
Θα νικήσουμε γιατί θα καταφέρουμε να μάθουμε από τα λάθη μας, θα νικήσουμε γιατί θα κατανοήσουμε τους όρους της ήττας μας και θα τους απαντήσουμε.
Κυριακή 12/2/12 Πλατεία Συντάγματος 21:05 μια φωνή ηλικιωμένης γυναίκας στο πλήθος
-Άντε στο διάολο κοπρόσκυλα πόσα θα μας πετάξετε ακόμα. Αύριο που θα πάτε στην τράπεζα και θα ζητάτε διακανονισμό για τα 10 δάνεια που έχετε να δω ποιος θα σας στηρίξει.
Θα νικήσουμε, όχι γιατί είναι θέμα καλής θέλησης και πίστης, άλλωστε χριστιανοί δεν είμαστε, αλλά γιατί έτσι προοδεύει ο κόσμος και προχωρεί μπροστά.
Θα νικήσουμε γιατί θα καταλάβουμε ότι πρέπει να παλέψουμε.
Θα νικήσουμε γιατί θα δώσουμε πραγματικές απαντήσεις στα προβλήματα μας και δεν θα προσπαθήσουμε να τα προσπεράσουμε με μαγικά βοτάνια.
Θα νικήσουμε γιατί θα μετράμε ήττες, νίκες μνημόνια Βάρκιζες, Συντάγματα και εφόδους στον ουρανό και αυτό θα μας κάνει καλύτερους.
Κείνες τις ώρες σφίγγεις το χέρι του συντρόφου σου,
γίνεται μια σιωπή γεμάτη δέντρα το τσιγάρο κομμένο στη μέση γυρίζει από στόμα σε στόμα
όπως ένα φανάρι που ψάχνει το δάσος — βρίσκουμε τη φλέβα
πού φτάνει στην καρδιά της άνοιξης. Χαμογελάμε.
Κυριακή 12/2/12 Πλατεία Συντάγματος 22:30
-Ρε συ θα λιποθυμήσω δεν μπορώ να αναπνεύσω, κράτα με
-Σε κρατάω, αλλά ούτε εγώ μπορώ
Θα νικήσουμε γιατί δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε από τον κόσμο, αλλά για να σμίξουμε τον κόσμο.
Θα νικήσουμε γιατί η διαδρομή μας στον αγώνα δυναμώνει την αλληλεγγύη μας, γιατί ο αγώνας δημιουργεί καινούργιες σχέσεις και δεσμούς , γιατί το κίνημα το ίδιο είναι ζωή.
Tο πιο ακριβό στον άνθρωπο είναι η ζωή. Αυτή του δίνεται μια φορά και πρέπει να τη ζήσει κανείς έτσι που να μη τον βασανίζει ο πόνος για τα χρόνια που τα ζησε άσκοπα, για να μην τον καίει η ντροπή για το πρόστυχο και το τιποτένιο παρελθόν και να μπορέσει πεθαίνοντας να πει: Όλη μου τη ζωή, όλες μου τις δυνάμεις τις έδωσα στο πιο ωραίο ιδανικό του κόσμου -στον αγώνα για την απελευθέρωση της ανθρωπότητας.
Θα νικήσουμε γιατί θα ξαναδέσουμε το ατσάλι.
Θα νικήσουμε γιατί θα γράψουμε την καινούργια δικιά μας μουσική, που θα διαγράψει την παλιά και θα φτύσει στα μούτρα την κυρίαρχη.
Θα νικήσουμε γιατί είμαστε το φως που καιει, η πρόοδος απέναντι στο σκοταδισμό τους, η νιότη του κόσμου, η ζωή μπροστά στο θάνατο, το κόκκινο απέναντι στο μαύρο.
Θα νικήσουμε γιατί είμαστε εργάτες, εργαζόμενοι, νεολαίοι, φοιτητές άνεργοι, μητέρες, πατέρες, παιδιά, φουσκωμένα ποτάμια λαού που αρνούνται και αμφισβητούν.
Θα νικήσουμε γιατί θα καταφέρουμε να μάθουμε από τα λάθη μας, θα νικήσουμε γιατί θα κατανοήσουμε τους όρους της ήττας μας και θα τους απαντήσουμε.
Κυριακή 12/2/12 Πλατεία Συντάγματος 21:05 μια φωνή ηλικιωμένης γυναίκας στο πλήθος
-Άντε στο διάολο κοπρόσκυλα πόσα θα μας πετάξετε ακόμα. Αύριο που θα πάτε στην τράπεζα και θα ζητάτε διακανονισμό για τα 10 δάνεια που έχετε να δω ποιος θα σας στηρίξει.
Θα νικήσουμε, όχι γιατί είναι θέμα καλής θέλησης και πίστης, άλλωστε χριστιανοί δεν είμαστε, αλλά γιατί έτσι προοδεύει ο κόσμος και προχωρεί μπροστά.
Θα νικήσουμε γιατί θα καταλάβουμε ότι πρέπει να παλέψουμε.
Θα νικήσουμε γιατί θα δώσουμε πραγματικές απαντήσεις στα προβλήματα μας και δεν θα προσπαθήσουμε να τα προσπεράσουμε με μαγικά βοτάνια.
Θα νικήσουμε γιατί θα μετράμε ήττες, νίκες μνημόνια Βάρκιζες, Συντάγματα και εφόδους στον ουρανό και αυτό θα μας κάνει καλύτερους.
Κείνες τις ώρες σφίγγεις το χέρι του συντρόφου σου,
γίνεται μια σιωπή γεμάτη δέντρα το τσιγάρο κομμένο στη μέση γυρίζει από στόμα σε στόμα
όπως ένα φανάρι που ψάχνει το δάσος — βρίσκουμε τη φλέβα
πού φτάνει στην καρδιά της άνοιξης. Χαμογελάμε.
Κυριακή 12/2/12 Πλατεία Συντάγματος 22:30
-Ρε συ θα λιποθυμήσω δεν μπορώ να αναπνεύσω, κράτα με
-Σε κρατάω, αλλά ούτε εγώ μπορώ
Θα νικήσουμε γιατί δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε από τον κόσμο, αλλά για να σμίξουμε τον κόσμο.
Θα νικήσουμε γιατί η διαδρομή μας στον αγώνα δυναμώνει την αλληλεγγύη μας, γιατί ο αγώνας δημιουργεί καινούργιες σχέσεις και δεσμούς , γιατί το κίνημα το ίδιο είναι ζωή.
Tο πιο ακριβό στον άνθρωπο είναι η ζωή. Αυτή του δίνεται μια φορά και πρέπει να τη ζήσει κανείς έτσι που να μη τον βασανίζει ο πόνος για τα χρόνια που τα ζησε άσκοπα, για να μην τον καίει η ντροπή για το πρόστυχο και το τιποτένιο παρελθόν και να μπορέσει πεθαίνοντας να πει: Όλη μου τη ζωή, όλες μου τις δυνάμεις τις έδωσα στο πιο ωραίο ιδανικό του κόσμου -στον αγώνα για την απελευθέρωση της ανθρωπότητας.
Θα νικήσουμε γιατί θα ξαναδέσουμε το ατσάλι.
Θα νικήσουμε γιατί θα γράψουμε την καινούργια δικιά μας μουσική, που θα διαγράψει την παλιά και θα φτύσει στα μούτρα την κυρίαρχη.
Θα νικήσουμε γιατί είμαστε το φως που καιει, η πρόοδος απέναντι στο σκοταδισμό τους, η νιότη του κόσμου, η ζωή μπροστά στο θάνατο, το κόκκινο απέναντι στο μαύρο.
μπράβο ρε παιδιά πολύ ωραία η προσπάθεια με το blog. Θα το διαδώσουμε!
ΑπάντησηΔιαγραφή